Κυριακή 15 Μαρτίου 2015

Bully in my head, του Λαμογιου

Γράφει ο Λαμογιος

Νεκρός βρέθηκε λοιπόν ο 20χρονος της γαλακτοκομικής σχολής, ο οποίος ζούσε σε μια επίγεια κόλαση κάθε μέρα. Ο πολυεπίπεδος βασανισμός τερματίστηκε. Δε θα τον ξαναβασανίσουν οι κρητικοί ανθρωποφάγοι, ούτε ο ίδιος θα κάνει λάθος σκέψεις για τον εαυτό του. Αυτό δε σημαίνει πως αναπαύτηκε. Θα είναι αδικοχαμένος για πάντα.

Στο άκουσμα της είδησης, για το πτώμα που βρέθηκε στην Παμβώτιδα, τα συναισθηματικά ρίχτερ έγιναν απ’ όλους αισθητά και σε ιδιαίτερα υψηλές εντάσεις. Λογικό. Η φωτογραφία του Βαγγέλη Γιακουμάκη αγγίζει τους πάντες.

Και σε τέτοιες στιγμές που η λογική πρέπει να μας προσγειώνει και να ιχνηλατεί το άμεσο κιόλας μέλλον, τρώει bullying από το συναίσθημα, παίρνοντας φωτιά για τη συντριπτική πλειοψηφία. Γίνεται στάχτη που την παίρνει ο άνεμος.

Κλασικό φαινόμενο, μόλις υπάρξει θάνατος, όχι πιο πριν ή αρκετά πιο μετά, αναλόγως την ηθική του καθενός, αρχίζουν οι κατάρες, οι εξαιρετικά άρρωστες βιντζιανσικές σκέψεις και η –πάμφτωχη- πνευματική βαλεριάνα δρα άμεσα. Μόλις τα αποθέματα της τελειώσουν, η ισορροπία λογικής-συναισθήματος αποκαθίσταται. Μέχρι τον επόμενο νεκρό. Κερασάκι στην τούρτα, αυτός δεν είναι από το κοντινό κοινωνικό περιβάλλον...

Ο άνθρωπος λοιπόν, ας το αποδεχτούμε όλοι, έχει απολύτως βίαια ένστικτα.  Και αν πιούμε το μισογεμάτο ποτήρι, θα μας ξεδιψάσει –παροδικά- το γεγονός πως αυτά τουλάχιστον εκδηλώνονται είτε πληκτρολογώντας, είτε με απλές κραυγές σε τέτοιες στιγμές.
Ωστόσο σε τέτοιες περιπτώσεις, μόνο ενεργοποιώντας το κέντρο λογικής του εγκεφάλου μπορούμε να ελπίζουμε σε κέρδη. Μόνο αυτά μπορούμε-πρέπει να αποζητούμε.

Δυστυχώς, όμως, η πλειοψηφία δεν ιντριγκάρεται από τον ούριο άνεμο. Θέλει βία, θέλει να εκδηλώσει την ανάγκη της για αυτή, να ξεσπάσει τα όποια άσχετα κόμπλεξ με αφορμή ένα καταδικαστέο απ’ όλους γεγονός για να αποδείξει και στην υπόλοιπη μάζα που κάνει το ίδιο πως «είμαι ένας από εσάς». Και εδώ ακριβώς έγκειται το πρόβλημα. Αγνοούμε πως κάποιοι λίγοι έχουν δουλέψει εξαιρετικά πολύ και υπάρχει ένα ολόκληρο νομικό σύστημα που οφείλει και πρέπει να δουλέψει. Και αν δεν πετυχαίνει τα αποτελέσματα που πρέπει, δουλειά μας είναι να πιέσουμε να τα πετύχει και να αυτοβελτιώνεται στο 100% και ούτε 0.0000001% λιγότερο.

Ο φαντασιακός αυτόκλητος εισαγγελέας-δικαστής-τιμωρός, λοιπόν, θα ξοδέψει όλη τη φαιά ουσία που... εξάσκησε –εντελώς μα εντελώς λάθος- ιντερνετικά ή χολυγουντιανά.
Τι εστί τιμωρία για τον ένοχο ενός σκληρού εγκλήματος;

Κάτι από τα παρακάτω*.

α) κλείσιμο του ενόχου στη φυλακή – θα τον δέσουν σε ένα πάγκο και θα τον αναλάρουν οι άλλοι κρατούμενοι
β) τομές με ξυράφι σε ευαίσθητα σημεία του σώματος του και εμποτισμός τους με λεμόνι, ξύδι, αλάτι ώστε να υποφέρει
γ) βιασμός του από μαύρο
δ) ιδιότυπο, καλό (βαφτισμένο) bullying σε σημείο να αυτοκτονήσει ο ίδιος

Γενικά οτιδήποτε έχει να κάνει με θάνατο, βιασμό, βασανισμό, τρεις καταστάσεις στις οποίες οι αυτόκλητοι τιμωροί είναι... αντίθετοι. Και επηρεασμένοι από την κουλτούρα του Hollywood και του Youporn.

Και ο κατάλογος φυσικά είναι μεγάλος με εντελώς παρόμοιες σκέψεις. Διότι είναι ολοφάνερο πως η σάπια σκέψη θα είναι και η πιο κοινή άρα η πιο εύκολη στην οποία, όλως τυχαίως, καταλήγει η μάζα. Καθόλου διαφορετικές προσωπικότητες, σχιζοφρενική συναισθηματική νοημοσύνη, νοσηρός εγκεφαλικός αυνανισμός.

Που καταλήγω; Στο ότι τα θύματα bullying, βλέποντας ότι γράφεται, υποσυνείδητα γνωρίζουν πως το μέλλον τους είναι κατάμαυρο. Ενώ θα έπρεπε να διαβάζουν προτεινόμενες λύσεις των «συγκλονισμένων» ή «εξοργισμένων», βλέπουν εγωιστικό εστιασμό στην κλασική –αδιέξοδη- τιμωρητική λογική. Μια λογική που εφαρμόζεται πάνω τους ήδη από τους bullies.

Και, δυστυχώς, επιβεβαιώνεται πως η κοινωνία ότι βήματα κάνει, τα οφείλει σε λίγους, μοναδικούς, πρωτοπόρους. Και φυσικά όχι στον «λαό». Οι λίγοι έχουν οδηγήσει στα όποια ανθρώπινης φύσης επιτεύγματα. Ο λαός ήταν πάντα το βοηθητικό μέσο. Που πριν καταφέρει να χαλιναγωγηθεί, ήταν ο μεγάλος πολέμιος της κάθε βελτιωτικής αλλαγής. Λογικό αν σκεφτούμε την προσωπικότητα χυλό, ταϊσμένη από το ίδιο καζάνι με συστατικά ιδιαίτερα φτωχής νοημοσύνης.

Θα κλείσω σιγά σιγά, με μερικά ειλικρινή ευχαριστώ στους λίγους που πηγαίνουν και θα πάνε κόντρα στο ρέμα της σηψαιμικής λαϊκής «ευαισθησίας». Και θα σταθούν περήφανα απέναντι από τις διανοητικού νάνου λογικές, τύπου «αν το έκαναν αυτό στη μικρή σου αδερφή, τι θα έλεγες;», απαντώντας με πράξεις και όχι άρρωστες σκέψεις.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους γονείς του 20χρονου Αυστραλού που πριν λίγα χρόνια έχασε τη ζωή του από έναν ηλίθιο μπράβο. Οι οποίοι πρόσφεραν τα όργανα του σε συνάνθρωπο τους που τα είχε ανάγκη.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στη γυναίκα του Καντάρη που δε τροφοδότησε με μίσος μια ολόκληρη κοινωνία παρά την τεράστια απώλεια που ένιωσε την μέρα που έπρεπε να γεννήσει.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην οικογένεια της 17χρονης, που πρόσφατα έχασε τη ζωή της στην 5ημερη του σχολείου της. Οι γονείς της δώρισαν τα όργανα της, κάποιος άλλος έχει πια φυσιολογική ζωή.

Και στον κάθε άγνωστο που δεν έμαθα το δράμα του αλλά μέσα από αυτό έδωσε ένα μικρό λιθαράκι στον σύγχρονο πολιτισμό.

Να πω λοιπόν σε όλους τους παραπάνω (γνωστούς, φίλους, συγγενείς) που έχουν χρόνο να σκεφτούν «τιμωρίες», αντί για λύσεις, ένα τεράστιο και όσο το δυνατόν προσβλητικότερο ΑΝΤΕ ΓΑΜΗΣΟΥ.


*Μα είναι δυνατόν να ζητάς ρε ηλίθιε να αποδόσει δικαιοσύνη κάποιος φυλακόβιος; Μήπως να του δώσουμε και κρατική εξουσία ώστε να το κάνει; Αντιλαμβάνεσαι το μέγεθος της βλακείας σου;

Και σταμάτα να σκέφτεσαι ως τιμωρία τον μαύρο που γαμάει επειδή έχει μεγάλη ψωλή. Ηλίθιε ρατσιστή, τις τσόντες τις βλέπεις για να ικανοποιήσεις τις ορέξεις σου και το σεξ είναι η απόλυτη ανθρώπινη απόλαυση, μάθε να το κάνεις σωστά ώστε να μην το θεωρείς όπλο απέναντι σε εγκληματίες. Ανέραστε πανίβλακα.

Δευτέρα 9 Μαρτίου 2015

Μετρό τους ενοχλητικούς, Τερματικός Σταθμός

Συνεχίζοντας το (δυστυχώς όχι μοναχικό) ταξίδι μας με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς συναντάμε και άλλους τύπους ανθρώπων  οι οποίοι κάνουν τη διαδρομή ενοχλητική και εσένα να σκέφτεσαι ότι αν ο Καβάφης είχε προλάβει τον Ηλεκτρικό, μάλλον δεν θα γραφε για τη σημασία του ταξιδιού στην «Ιθάκη», αλλά κάτι τύπου «Κηφισιά- Πειραιάς: Σημασία δεν έχει το ταξίδι γαμώ το μου αλλά να φτάσω χωρίς 20 πατημασιές στα παπούτσια μου και 4 λίτρα ξένου ιδρώτα πάνω μου». Ας δούμε κι άλλες χαρακτηριστικές κατηγορίες ανθρώπων που συναντάμε στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς:





Οι βρωμύλοι

Ξεκινάμε με αυτή την κατηγορία καθώς αποτελεί πολύ μεγάλο μέρος του επιβατικού κοινού. Είναι ο άνθρωπος που θα καταλάβεις ότι μπήκε στο βαγόνι χωρίς να χρησιμοποιήσεις την αίσθηση της όρασης ή της ακοής, παρά μόνο της όσφρησης. Πολύ πιθανόν αυτοί οι άνθρωποι να είναι δρομείς μεγάλων αποστάσεων με αλλεργία στο αποσμητικό ή να μην γνωρίζουν ότι έχει ανακαλυφθεί κάποιο πρωτοποριακό προϊόν όπως το αποσμητικό, αλλιώς δεν εξηγείται πως μπορεί να μυρίζουν ιδρώτα στις 7 το πρωί. Σε αρκετούς από εμάς επίσης αρέσει ένα κεμπάπ με πολλά μυρωδικά και συνοδευόμενο από τζατζίκι, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν ξέρω και τι είναι τσίχλα. Μάσα κάτι ρε άνθρωπε μου πριν μπεις στο βαγόνι σε ώρα αιχμής, αλλιώς η ανάσα σου γίνεται η αιχμή του δόρατος που οδηγεί σε βιοχημικό πόλεμο. Ο συνδυασμός και των δύο αυτών μυρωδιών στον ίδιο άνθρωπο ή στο ίδιο βαγόνι δημιουργεί ένα μεθυστικό άρωμα που ποτίζει τους τοίχους και εμπνέει τους στίχους ποιητών. Ακούγεται ότι στα πλαίσια των περικοπών στο χώρο της Δημόσιας Υγείας  διεξάγονται έλεγχοι και εξετάζεται η χρήση αυτής της μυρωδιάς αντί αναισθητικού. Στην κατηγορία των μυρωδάτων συνανθρώπων μας που προτιμούν τη χρήση των μέσων και όχι του αποσμητικού είναι και αυτοί που τους βλέπεις να τρώνε νύχια, παρανυχίδες, πετσάκια, να έχουν βάλει ολόκληρο το χέρι μέσα στο στόμα για να βγάλουν εκείνο το κομματάκι μπριτ(ζ)όλα που έχει ξεμείνει στο δόντι από προχτές. Το πρόβλημα δεν είναι που βάζουν τα χέρια ή πόσο τα σαλιώνουν, αλλά το γεγονός ότι αφού τελειώσουν ξαναπιάνουν χειρολαβές, στύλους και ό, τι άλλο υπάρχει σε ακτίνα εξάπλωσης της χολέρας. Έχω πετύχει τύπο που είναι τόσο κουλ και άνετος που έχει κολλήσει τα χείλια του στο τζάμι και κάνει σχεδιάκια. Ή είχε κάνει γύρω στα 15000 εμβόλια στον ελληνικό στρατό ή είχε ήδη Ηπατίτιδα κάποιου τύπου οπότε σου λέει τι άλλο να κολλήσω. Οι μυρωδιές του ηλεκτρικού με μετατρέπουν κάθε μέρα σε μια εναλλακτική Ελένη Ψυχούλη που βγάζει ήχους ευχαρίστησης κάθε φορά που μυρίζω κάποια καινούρια μασχάλη, ψαρίλα ή οτιδήποτε άλλο σε μυρωδιά με την κατάληξη –ίλα.   


Οι σιχασιάρηδες

Είναι μια κατηγορία που οφείλει να μπει μετά τους βρωμιάρηδες τόσο στο άρθρο όσο και στο βαγόνι. Κατά κύριο λόγο γυναίκες και με τη σιχασιά εμφανή στα μάτια τους από τη στιγμή που θα εισέρθουν στο βαγόνι. Πάντα όταν μπουν θα ζητήσουν από κάποιον συνεπιβάτη να ανοίξει άλλο ένα παράθυρο και αν δεν τα καταφέρει εκείνος σπεύδουν προς βοήθεια. Θα πουν δυνατά ότι μυρίζει κάτι σε –ίλας (δεν είναι τυπογραφικό λάθος). Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που βάζουν «ς» σε όλες τις άσχημες μυρωδιές. Πχ «Μυρίζει ποδαρίλας ρε παιδιά εδώ μέσα, ανοίξτε λίγο το παράθυρο». Προσπαθούν να ακουμπήσουν όσο το δυνατόν λιγότερο χειρολαβές, στύλους, τοίχους και ει δυνατόν καθόλου, με αποτέλεσμα σε κάθε στάση να πέφτουν πάνω σε τουλάχιστον τρεις συνεπιβάτες. Αλλά όχι, και πάλι δεν θα βάλουν τα χέρια τους. Είναι προτιμότερο να φάνε τα μούτρα τους από το να πιάσουν τη χειρολαβή και μετά να πλύνουν τα χέρια τους. Η έκφραση τους αλλάζει σε αγνό, πρωτόγονο φόβο όταν στο βαγόνι κάνει την εμφάνιση του κάποιος επαίτης ο οποίος διασχίζει τα βαγόνια. Αν ο επαίτης δηλώσει φορέας μη κολλητικής ασθένειας ή κάποιος που έχει βγει στον Παπαδάκη θα κάνει ότι μπορεί για να μην τον ακουμπήσει απλώς, ενώ αν δηλώσει ναρκομανής ή φορέας κάτι μεταδοτικού θα εξαφανιστεί σαν φαντάρος που βλέπει κάποιον ανώτερο να ψάχνει κόσμο για αγγαρεία. Μπορείς να τους προκαλέσεις εγκεφαλικό αν δεν τους βοηθήσεις κάνοντας χώρο να απομακρυνθούν από τον επαίτη.   


Ο DJ

Η συγκεκριμένη κατηγορία απαρτίζεται κυρίως από πιτσιρικάδες. Είναι οι άνθρωποι οι οποίοι θα υποχρεώσουν όλο το βαγόνι να ακούσει σαϊκεντέλικ τρανς, ντηπ χάουζ ή οτιδήποτε άλλο χωρίς ντιπ τσίπα. Η μουσική χειραγώγηση του βαγονιού πραγματοποιείται είτε με χρήση ακουστικών μεν αλλά τόσο δυνατά δε που δεν μπορείς να μην ακούσεις τις επιλογές του νεαρού είτε με χρήση κινητού τηλεφώνου από παρέα νεαρών. Η παρέα αυτή συνήθως κάθεται στις θέσεις της γαλαρίας ή στις θέσεις της τετράδας. Οι μουσικές επιλογές των τύπων με τα κινητά είναι συνήθως ραπ/χιπ χοπ, ενώ αυτών με τα ακουστικά είναι metal ή ηλεκτρονική μουσική. Οι σκυλάδες περιέργως δεν δίνουν δικαιώματα με αυτόν τον τρόπο, ίσως επειδή προτιμούν την ακρόαση σκυλοσταθμών, κάτι που δεν βολεύει ιδιαιτέρως στο μετρό. Οι DJ των μετρό και ηλεκτρικών σε κάποιες περιπτώσεις είναι ναρκομανείς που εν μέσω ντάγκλας και ως άλλοι Pink Floyd αποφασίζουν να μας δείξουν ποια είναι η ενδεδειγμένη μουσική που πρέπει να ακούς όταν είσαι μαστουρωμένος.


Ο «τι είναι προσωπικός χώρος»

Ο προσωπικός χώρος του άλλου αποτελεί άγνωστη έννοια για αρκετούς συνεπιβάτες μας στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς με αποτέλεσμα να εισβάλλουν . Το βαγόνι είναι σχετικά άδειο, οπότε έχεις πιάσει τη γωνίτσα σου και ακουμπάς την πλάτη σου στις διαφημίσεις διαβάζοντας το βιβλίο σου ή χαζεύοντας στο κινητό σου. Υπάρχει πάντα αυτός ο περίεργος που θα έρθει να χωθεί δίπλα σου ή θα σε πλησιάσει αρκετά χωρίς να υπάρχει λόγος. Ίσως κάποιο αίσθημα μοναξιάς, κάποια θαλπωρή που νιώθει κοντά σε αγνώστους τον κάνουν να μοιάζει με τσιμπούρι σε μακρύτριχο σκύλο. Είναι η ίδια η οποία ενώ η πλατφόρμα είναι άδεια και στέκεσαι χαλαρός ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΚΚΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ θα έρθει και θα μπει μπροστά σου. Όχι μόνο θα μπει μπροστά σου, αλλά όπως και ο άλλος που μπαστακώνεται δίπλα σου κάθε τόσο θα ελέγχει πίσω του (εσένα) αλλά και τα πράγματά του μήπως του κλέψεις και τίποτα. Αφού είσαι περίεργος ή κουβαλάς χιλιάρικα γιατί δεν κάθεσαι παράμερα να έχουμε όλοι την ησυχία μας; Στην ίδια κατηγορία οι άνθρωποι που αν έχεις κάτσει στην ακριανή από τις καρέκλες στην πλατφόρμα, οι άλλες είναι άδειες και εσύ έχεις κάτσει σταυροπόδι θεωρούν καθήκον τους να έρθουν να κάτσουν ακριβώς δίπλα σου και να σε αναγκάσουν να ξεβολευτείς.


Ο ξινός

Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι ο ξινός δεν ανήκει στην κατηγορία «ψάχνομαι για μανούρα» γιατί λειτουργεί διαφορετικά. Είναι αυτός που θα κάτσει στο λεωφορείο στην έξω θέση από τη δυάδα και κάθε φορά που θα θέλει να κάτσει ή να περάσει κάποιος από την εσωτερική θέση θα σηκώνεται αργά, εκνευριστικά και ξεφυσώντας. Θέλεις να μη σε σηκώνουν άνθρωπε μου; Κάτσε στη μέσα θέση. Εφόσον επέλεξες όμως να κάτσεις στην προνομιακή έξω θέση θα πρέπει να σηκώνεσαι. Εξίσου ξινές οι θείτσες με μαλλί «μπλε λάχανο» που κάθονται σαν τα κοράκια πάνω από την τετράδα θέσεων στο μετρό και βγάζουν κάθε τόσο ήχους αποδοκιμασίας (τς, τς, τς) ή αναστενάζουν μέχρι κάποιος να σηκωθεί, να κάτσουν και μετά να αγριοκοιτάνε τους επόμενους που περιμένουν να κάτσουν. Στο ίδιο μήκος κύματος και όσοι κάθονται μπροστά στην πόρτα (ενώ έχουν τη δυνατότητα να μπουν πιο μέσα μα «Τώρα σε 17 στάσεις κατεβαίνω ρε φίλε, γιατί να χωθώ εκεί μέσα;») και ξεφυσάνε κάθε φορά που μπαινοβγαίνει κόσμος.  Σε πολλές περιπτώσεις μπαινοβγαίνουν σε αυτή την κατηγορία οι «στέκομαι αριστερά στις κυλιόμενες σκάλες». Μπαινοβγαίνουν γιατί μπορεί να ψήνονται και για μανούρα, οπότε εκτός από τα επιτιμητικά βλέμματα μπορεί να ακουστούν οι κλασσικές ατάκες «Αν βιάζεστε κύριε να πάτε από τις σκάλες», λες και όσοι ανεβαίνουν με τις κυλιόμενες το κάνουν για να απολαύσουν τη θέα.


Οι εκνευρισμένοι επαίτες

Είναι η κατηγορία επαιτών που ξεκινάει εξιστορώντας το θέμα του και μετά αν δεν βρει ανταπόκριση εκνευρίζεται και «τη λέει» στον κόσμο. «Δεν έχετε να δώσετε ένα ευρώ ε; Α ρε κόσμε που κατάντησες.. Κοίτα τσάντα η κυρία και δεν δίνει ένα ευρώ. Τι σας ζήτησα ρε; Αλλά εγώ φταίω που το κάνω με το καλό» και άλλα πολλά που μάλλον δεν βοηθάνε ιδιαίτερα στο σκοπό του. Τις περισσότερες φορές είναι χρήστες ναρκωτικών και οι κινήσεις τους γίνονται με την ταχύτητα που έβαζες στο πάλαι ποτέ βίντεο για να δεις τη Σάρον Στόουν να αλλάζει σταυροπόδι. Οι δε στάσεις που παίρνει το σώμα κάνουν τον πύργο της Πίζας να μοιάζει ίσιος και τους νόμους της Φυσικής και της βαρύτητας να ξεπήδησαν από τη σειρά «Fringe». Bonus το βλέμμα στα μάτια του ταλαίπωρου που πουλάει στυλό και χαρτομάντηλα και κάποιος δεν του λέει "κράτα το, είμαστε εντάξει" αλλά το παίρνει. Θα σωθείς μωρέ με ένα στυλό; Δώσε το πενηντάλεπτο και μην το πάρεις. Ο τύπος παίζει να μην έχει πάνω από 3 στυλό πάνω του, συμπεριλαμβανομένου του demo στυλό που χρησιμοποιεί για επίδειξη στο βαγόνι.

Πέμπτη 5 Μαρτίου 2015

Διάφορες γυναικείες διαφορές, του Λαμόγιου

Γράφει ο Λαμόγιος:



Σήμερα δεν έχει κράξιμο. Σήμερα έχει ξανθιές, κοκκινομάλλες, μελαχρινές, γυμνασμένες, χοντρές, κανονικές, αδύνατες, με κοιλίτσα, χωρίς κοιλίτσα, όμορφες, άσχημες, αδιάφορες.

Αρκετές οι διαφορές μα οι κατηγορίες είναι δύο. Μόνο.

Spoiler: στην πρώτη δεν ακουν Παντελίδη.

Κατηγορία γυναίκα: εδώ ανήκει όλο το φάσμα θηλυκών που αντλεί ευχαρίστηση προσφέροντας στον άλλο ότι περισσότερο μπορεί. Με την ηδονή να αλληλοτροφοδοτείται. Είτε αυτή είναι στο κρεβάτι, είτε στην τρέλα στον έξω κόσμο, οπουδήποτε.

Ο χαρακτήρας τους δείχνει εγκεφαλικά θηλυκά με αξιοπρέπεια, αυτοσεβασμό. Τσαχπίνες και καθόλου ανασφαλείς για την εικόνα τους.

Όσον αφορά το σώμα τους; πολλές έχουν τις ατέλειες τους και τις αποδέχονται. Τις μεγάλες ίσως προσπαθήσουν να τις φροντίσουν αλλά δεν καίγονται. Στις μικρές δε θα δώσουν καμία σημασία. Θα φάνε και τα νύχια τους αν γουστάρουν. Και πολύ καλά κάνουν, αφού ούτε οι άντρες δίνουν πραγματική σημασία σε αηδίες.

Πολλές από αυτές γίνονται και κυνηγοί, γιατί τους αρέσει να παίζουν στα ίσα. Δε δέχονται πως ένα τέτοιο ρόλο τον έχουν οι άντρες μόνο. Σέβονται αρκετά τον εαυτό τους για να κάτσουν στα αυγά τους και να περιμένουν. Διεκδικούν. Γιατί; επειδή έχουν προσωπικότητα.

Κατηγορία κοριτσάκι: η σκιά των προηγούμενων. Θέλουν να αντλήσουν αυτές ευχαρίστηση αγνοώντας πως αυτή είναι μεγαλύτερη όταν θες να προσφέρεις και όχι να λάβεις. Φυσιολογικό γι'αυτές, δεν έκατσαν να το σκεφτούν μάλλον ή πιο απλά, κάποια στιγμή θύμωσαν και πείσμωσαν που κάποιος τους φέρθηκε ηλιθιωδώς. Κάνοντας τελικά κακό στον εαυτό τους.

Η αξιοπρέπεια τους χάνεται σαν το μελάνι της σουπιάς καθώς συγχρωτίζεται με τα νερά του ωραίου κάγκουρα. Ο αυτοσεβασμός τους περιορίζεται στον χώρο του μπάνιου και στο πως θα καλύψουν κάθε πιθανή εμφανισιακή ατέλεια πάνω τους. Κι ας μην έχουν καμία σε σχέση με τεράστιο μέρος του πληθυσμού. Είναι η ανασφάλεια και η αποδοχή του προτύπου που υπαγορεύεται λίγο ή πολύ από την κοινωνία: "η όμορφη επιβιώνει, γίνε όμορφη". Εν ολίγοις, αποτελούν τους αδύναμους χαρακτήρες πάνω στους οποίους στηρίζονται τα στερεότυπα της "κοιλίτσας" και της "κυτταρίτιδας". Τα οποία δύο χαρακτηριστικά, δεν παίζουν κανένα ρόλο για όποιο ον σέβεται στοιχειωδώς τον εαυτό του.

Ετεροπροσδιορίζονται. Θα δουν τι φοράει η διπλανή, πως έκανε τα νύχια της, πόσο κοντό μίνι φόρεσε, γενικώς θα τη μειώσουν ή θα την κοιτάνε με μισό βαμμένο υπερπαραγωγή μάτι, γιατί στο ελληνάδικο που θα χορεύουν «αυτές θα είναι οι καλύτερες, τι να μας πει η άλλη με τα χοντρά δάχτυλα ή η Σούλα που έχει μικρό βυζί, ο Τάκης εμένα θα κοιτάει, όχι αυτή την ηλίθια - μακάρι να πεθάνει η σκρόφα».

Η διαφορά λοιπόν στις δύο αυτές κατηγορίες είναι μια μόνο.

Το attitude.