Οι καλύτερες Halloween στολές (για να μην κάνεις σεξ ή φίλους)

Οι καλύτερες Halloween στολές (για να μην κάνεις σεξ ή φίλους)

Τα τελευταία χρόνια γίνεται μια προσπάθεια να εισαχθεί ο εορτασμός του Halloween και στην Ελλάδα. Δεν καταλαβαίνω ιδιαίτερα την χρησιμότητα του, ειδικά όταν δεν έχουμε πλεόνασμα κολοκύθας, έχουμε τις απόκριες και τους (insert patrini accent) λιλιπούτειους καρναβαλιστές. Άλλωστε υπάρχουν πολύ καλύτερες γιορτές για να υιοθετήσουμε που βασίζονται στο φαγητό (πχ Ευχαριστίες με γαλοπούλα). Μαζέψαμε τις 10 χειρότερες στολές του Halloween που βρήκαμε και σας τις παρουσιάζουμε για να πάρετε ιδέες για τις απόκριες (ακούγονται παβλοφικά στα αυτιά σου εκνευριστικά τραγουδάκια γνωστής εταιρείας παιχνιδιών για τις απόκριες). Θα πρότεινα να μην φορεθούν από κάποιον/α που ψάχνει για ταίρι σε κάποιο πάρτι, καθώς δεν νομίζω ότι θα βοηθήσουν και πολύ στην ανεύρεση σεξουαλικού συντρόφου, αλλά αποτελούν ιδανικό δώρο για την αδερφή/ ξαδέρφη σου που δεν λες να παραδεχθείς ότι έχει μεγαλώσει

Γιαγιά

Η στολή μοιάζει να έχει ξεφύγει από την ταινία του μακαρίτη Robin Williams “Mrs Doubtfire”, χωρίς κανένα doubt ότι προορίζεται και για perverts. Με τη συγκεκριμένη αμφίεση εύκολα ταΐζεις καραμέλες τους Χάνσελ και Γκρέτελ σε κάποιο απομονωμένο σπίτι στο δάσος ή συνοδεύεις τους Ντάλτον, ως μαμά τους. Bonus η «φορτωμένη» περιφέρεια που κανείς δεν θα ξέρει αν είναι η αληθινή σου.

Γαλοπούλα

Στολή καταδικασμένη να αποτύχει εξ’ αρχής. Μπαίνεις ολόκληρος σε αυτή τη στολή, με αποτέλεσμα να πιάνεις τις θερμοκρασίες ψησίματος της πραγματικής γαλοπούλας. Δεν νομίζω ότι βλέπεις και πολλά και καταλήγεις σαν τον «Θρυλέοντα» του μπασκετικού Ολυμπιακού που έχει δίπλα του τις cheerleaders και το μόνο που βλέπει είναι πολυεστέρας και ψεύτικο τρίχωμα. Αναμένω την ελληνική εκδοχή της συγκεκριμένης στολής, όπως αρνάκι ή κοκορέτσι, με τους πιο μερακλήδες να έχουν πραγματικά εντόσθια και κομμάτια και να λένε αστεία τύπου «λάβετε, φάγετε, τούτο εστί το σώμα μου».

Zwan

Αγαπημένο ζαμπονάκι διακοπών/ εκδρομών και ημερήσιας παραμονής στην παραλία με τους γονείς μου. Δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς θα πρεσβεύεις ντυμένος έτσι, εκτός αν θες να εισβάλλεις σε ένα πάρτι με vegan και να εκνευρίσεις τον κόσμο ή να ευασθητοποιήσεις τον κόσμο για την σεξουαλική παρέκκλιση που έχεις και σε ανάβουν τα «Ε» στα τρόφιμα. Επίσης μπορεί να βγει σε ελληνική έκδοση με κονσέρβα ντολμαδάκια, σουπιές στο μελάνι (με 10 σπασμένο στυλό, είσαι έτοιμος) και άλλα τέτοια που ψωνίζω από τις 20 του μήνα και μετά που είμαι άφραγκος.

Τα λερωμένα τ΄ άπλυτα

Τι πιο σεξουαλικό από ένα λερωμένο παντελόνι; Πόσο πιο εύκολα να κάνεις νέους φίλους σε ένα πάρτι; Το παντελόνι όπως βλέπουμε υπάρχει σε δύο εκδόσεις, την κίτρινη και καφέ, με την απομάκρυνση του κόσμου από γύρω σου να διαφέρει αναλόγως του χρώματος. Γιατί να κρατάς την έκπληξη μόνο σε ένα λερωμένο άσπρο εσώρουχο; Η μόνη πραγματική χρήση που σκέφτομαι είναι να φορεθεί από κάποιον ηλικιωμένο με ακράτεια και οι γύρω να αναρωτιούνται αν ο λεκές είναι αληθινός σαν τα αστραφτερά, κατάλευκα δόντια του παππού.

Ταμπόν

Ναι, υπάρχει όντως αυτή η στολή. Το μόνο θετικό της υπόθεσης είναι ότι φαίνεται να είναι προ χρήσης. Φανταζόμαστε τον τύπο που έχει πάει να πάρει αυτή τη στολή κατόπιν οδηγιών από τη γυναίκα του, όπως και στα κανονικά ταμπόν. (Χαμηλόφωνα και ιδρωμένα): «Έλα Μαρία. Ναι. Εεε έχει μόνο τη μωβ συσκευασία, όχι την πράσινη που μου είπες. Μα ντρέπομαι να ρωτήσω. Φτερά; Κάτσε να δω τι λέει πάνω». Ιδανική για άντρες που θα μπουν ανάμεσα στα πόδια μιας γυναίκας μόνο μ’ αυτόν τον τρόπο.

Αναβάτης στρουθοκαμήλου

Οκ. Για την ιδέα της στολής δεν έχω να πω κάτι. Κάποιος αποφάσισε ότι θέλει να μεταμφιεστεί σε καβαλάρη στρουθοκαμήλου. Φαντάζομαι το μόνο που βολεύει είναι ότι το ταλαίπωρο πτηνό έχει 2 πόδια και δεν χρειάζεσαι και δεύτερο άτομο μαζί σου. Τουλάχιστον πιστεύω ότι η στρουθοκάμηλος είναι το λιγότερο κακό από τα δίποδα πτηνά που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν, όπως η κότα, η γαλοπούλα, το παγόνι και άλλα. Λεπτομέρεια που με σκοτώνει και θα στοιχειώνει τα όνειρα μου τα επόμενα βράδια είναι το θλιμμένο βλέμμα της στρουθοκαμήλου.

 Κούκλα του σεξ

Ιδανική στολή για παιδικό πάρτι, αν θες να δημιουργήσεις τραύματα στα παιδάκια. Ο μόνος τρόπος να κάνεις σεξ με αυτή τη στολή, είναι να τη βγάλεις από πάνω σου και να κάνεις σεξ μ’ αυτή τη στολή. Τουλάχιστον, το σημείο «φουσκώνει από εδώ» είναι στον αφαλό, κάνοντας την λιγότερο περίεργη. Ή και όχι τώρα που το σκέφτομαι.

Τζίνι

Άλλη μια περίεργη στολή. Κατά πάσα πιθανότητα δεν έχεις το σώμα του τύπου. Κάθε προσπάθεια σου να φορέσεις μία τέτοια στολή θα είναι αποτυχημένη, καθώς το στόμιο του λυχναριού θα μεταφερθεί πολύ πιο κάτω από εκεί που υπολογιζόταν από τον κατασκευαστή, λόγω της κοιλιάς που έχει κατασκευαστεί από τις μπύρες και τα πιτόγυρα. Το λυχνάρι θα σου είναι σαν παντελόνι που φορμάρει κάτω από την κοιλιά και το μαζεύεις κάθε τόσο να μην ακουμπήσει τα γόνατα και θα νιώθεις σαν υδραυλικός που ελέγχει κάθε τόσο αν φαίνεται η κωλοχαράδρα ή θα τον περάσουν για κακό μάστορα. Φαντάζομαι τον ταλαίπωρο που θα την φορέσει να μην έχει αυτοκίνητο και να μετακινείται στο πάρτι που είναι καλεσμένος με το λεωφορείο «Σας παρακαλώ κύριε, παίρνετε πιο κει το λυχνάρι σας; Ε τι συγγνώμη; Μα για όνομα του θεού, υπόθετο μου το χετε βάλει».

 Μωρό

Στολή για να μην φτάσεις καν στη διαδικασία που χρειάζεται για να κάνεις μωρό. Κατ’ αρχάς είσαι ξυπόλυτος και αν το πάρτι γίνεται σε κάποιο νυχτερινό μαγαζί, θα σβήσεις τουλάχιστον 23 τσιγάρα με την πατούσα σου και θα αποκτήσεις κάποιους καινούριους μύκητες που ίσως έλειπαν από τη συλλογή σου. Κατά δεύτερον, όλες οι γυναίκες ξέρουν ότι οι άντρες είμαστε μεγάλα μωρά, πρέπει να το διατυμπανίζουμε κιόλας; Σίγουρα αν φοράει μια γυναίκα τη στολή, αυτομάτως δεν είναι τόσο παράξενο όσο για έναν άντρα, αλλά και πάλι πόσο άσχημο θα φαίνεται στους γύρω να την πέφτεις σε μια κοπέλα ντυμένη μωρό; «Ναι γεια σας, είναι ένας κύριος εδώ ο οποίος φασώνεται με μια κοπέλα ντυμένη μωρό. Α, θα ελέγξετε το pc του είπατε; Εντάξει σας ευχαριστώ». Το μόνο βολικό είναι το μπιμπερό, καθώς μπορείς να βγάλεις όλο το πάρτι με ποτό από το σπίτι και η ενσωματωμένη πάνα για να βγάλεις όλο το ποτό από το σπίτι.

Κλόουν

Κλασική στολή, εύκολη και χωρίς κίνδυνο να προσβάλεις κανέναν και καμία κοινωνική ομάδα, σωστά; Όχι. Έχουμε 2016 και τύποι ντυμένοι κλόουν κάνουν επιθέσεις σε όλο τον κόσμο. Αν την αγόρασες πέρυσι στις εκπτώσεις, λυπάμαι αλλά φέτος δεν μπορείς να την βάλεις. Αν την αγόρασες φέτος, μάλλον είσαι σε κάποιο μέρος που δεν φτάνουν οι ειδήσεις, όπως στην Βόρειο Κορέα πχ και δεν έχεις εικόνα τι συμβαίνει στον κόσμο. Είναι σαν να ντυθείς σεισμολόγος στην Ιταλία πχ ή πολιτικός στην Ελλάδα. Επικίνδυνα πράγματα.

 Όλες οι στολές ανακαλύφθηκαν στο www.mashable.com

Κλασικές Λαμογιές

            Όσο καλός άνθρωπος κι αν είσαι, είναι σχεδόν βέβαιο ότι στην καθημερινότητα σου, είτε εσκεμμένα είτε ασυναίσθητα, κάνεις διάφορες τουλάχιστον «αμφισβητούμενες» πράξεις. Δεν μιλάω για καθαρά κακές πράξεις που βοηθούν στη διατήρηση της ψυχικής σου υγείας και ισορροπίας (πχ να φτύσεις στον καφέ του καραβανά υπασπιστή στο στρατό), αλλά για πράξεις που έχουν αυτή την «λαμογιά». Η λαμογιά, βασικό χαρακτηριστικό της ελληνικής φυλής, είναι από τις λέξεις που δεν μεταφράζονται (όπως το filotimo) και δεν μπορούν να εξηγηθούν στους ξένους. Α ναι, μπορούν, όταν έχουν κληθεί να πληρώσουν 8€ για μια χωριάτικη σαλάτα Ξ, ενώ ο Ελληνάρας δίπλα τους δίνει 4,5€ και δεν αφήνει πουρμπουάρ τα 50 λεπτά γιατί θα πέσει έξω. 

Μεταφορά καφέδων / ποτών

Οι περισσότεροι από εμάς βαριόμαστε απίστευτα να πηγαίνουμε να φέρνουμε καφέ ή ποτό, από κάποιο μαγαζί που είναι έστω και 5 βήματα μακριά. Στις περισσότερες των περιπτώσεων προσπαθείς (και καταφέρνεις) να καβατζώνεσαι και χώνεις κάποιον άλλον να πάει να τα φέρει. Κάποια στιγμή και αφού όλοι οι υπόλοιποι έχουν κάνει το χρέος τους, έρχεται και για σένα το πλήρωμα του χρόνου. Άλλη περίπτωση που μπορεί να χρειαστεί να πας είναι όταν έχεις φέρει καινούριο αμόρε για πρώτη φορά σπίτι και προσπαθείς να το παίξεις α) περιποιητικός/ή και β) κιμπάρης (Σιγά ρε μπρούκλη, ο καφές από τον φούρνο της γειτονιάς σου έχει 1,50€). Σε όλες τις περιπτώσεις που αναλαμβάνεις εσύ να πας για καφέ/ ποτό, πίνεις γουλίτσες και από τα δύο ποτήρια, αν τα μεταφερόμενα αντικείμενα βοηθούν. Σκέτο τον πίνει τον καφέ, όπως κι εσύ; Μπορείς να πιεις μερικές μικρές γουλιές μέχρι να φτάσεις, για να μην τελειώσεις γρήγορα τον δικό σου. Το ίδιο και με το ποτό, αν συμβαδίζουν οι γευστικές σας επιλογές. Εδώ να αναφέρουμε ότι χρειάζεται προσοχή γιατί αν η διαφορά είναι πολύ εμφανής, θα πάρει το πιο γεμάτο και θα σου πει «αυτό είναι το δικό μου ε; Φαντάζομαι ήπιες από το άλλο», οπότε πάει τσάμπα η όλη προσπάθεια.

Παραγγελία καφέ τρίτου

Στις περιπτώσεις που για κάποιο λόγο έχω επωμιστεί εγώ την ευθύνη παραγγελίας καφέδων και πόσο μάλλον όταν α) είναι πολλοί και β) δεν τους ξέρω καλά ώστε να ξέρω τι καφέ πίνουν, δεν δίνω την απαραίτητη προσοχή όταν μου λένε πως θέλουν τους καφέδες τους. Αν δεν γράψω πχ 1 freddo espresso μέτριο, 1 cappuccino γλυκό με κανέλα και ανακατεμένο, όχι χτυπημένο, αφρόγαλα από γάλα αρκούδας Βουργουνδίας και έναν διπλό ελληνικό σκέτο, θα πάω και θα πω ό,τι θυμάμαι. Όταν επιστρέψω και με περιμένουν με τα χαμόγελα στα χείλη, τα χέρια απλωμένα και το βλέμμα δυσπιστίας που όντως πήγα για καφέ, είναι η στιγμή της αλήθειας. Με την πρώτη γουλιά και την έκφραση του δοκιμάζοντος, ελέγχω την εγκυρότητα του μνημονικού μου. Αν ο καφές που έφερα είναι λανθασμένος,  ζητάω διευκρινίσεις «Καλά, τι έχει; Πως στον έκανε;» και συνεχίζω «έλα ρε γαμώτο, μα είχα ζητήσει σκέτο». Προφανώς αυτό το κάνεις όταν ο άλλος δεν μπορεί να ξαναπάει και να ζητήσει τα ρέστα, γιατί γίνεσαι ρεζίλι. Το ίδιο συμβαίνει και με παραγγελίες σουβλακίων, με την κατάσταση να σώζεται μόνο στην πίτσα που είναι μία και κοινά αποφασισμένη.

«Μα δεν το τελείωσα εγώ!»

Αγαπημένη τακτική, πολύ χρήσιμη όταν συγκατοικείς με άλλους ανθρώπους, είτε αυτοί αποτελούν την οικογένεια σου είτε τον σύντροφό σου. Η τακτική αυτή επιβάλλει να αφήνεις ένα «τσακ», ακόμα κι ένα πολύ μικρό κομμάτι, ώστε να μην φαίνεται ότι εσύ τελείωσες κάτι. Συνηθίζεται να εφαρμόζεται στο κωλόχαρτο, την κανάτα με το νερό και οτιδήποτε μπορεί να ξαναγεμίσει ή αντικατασταθεί

-Ρε συ Γιώργο, πάλι άδειασες την κανάτα και δεν τη γέμισες;

-Τι λες ρε Μαρία; Όταν την άφησα από τα χέρια μου είχε νερό…

-Μα καλά με δουλεύεις; Αυτό έφτασε ίσα – ίσα για να βρέξω τα χείλη μου!

-Αχ συγνώμη, νόμιζα ότι είχε παραπάνω

Κι εντάξει το νερό στην κανάτα, άντε ο επόμενος να αναγκαστεί να πιει ζεστό. Το κωλόχαρτο; Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αλητεία από τη συγκεκριμένη. Ακόμα και να το έχεις το νου σου, κάποια στιγμή δεν θα προσέξεις και θα μείνεις ρέστος, άντε με «χ» μπροστά. Κι εντάξει να είσαι μόνος στο σπίτι, βγαίνεις ανέμελος κι ασκούπιστος και παίρνεις άλλο. Αν είσαι με καλεσμένους ή ακόμα χειρότερα αν είσαι ο καλεσμένος;  Προφανώς η ίδια τακτική ακολουθείται και στις περιπτώσεις που κάτι δεν πρέπει να το φας όλο (είσαι σε δίαιτα) ή είναι γαϊδουριά να το φας όλο (είναι εκείνη σε δίαιτα), όπως για παράδειγμα κέικ, αυτό το κουτί με τα δανέζικα μπισκότα κλπ. Αφήνεις πάντα ένα μικρό κομματάκι, δεν πλένεις το τάπερ, δεν πετάς κάτι και παραμένεις αθώος ότι δεν το έφαγες εσύ. Γελοία αθώος μεν, αθώος δε.

Χαλάς κάτι και το αφήνεις για τον επόμενο

Αγαπημένη εργασιακή συνήθεια πολλών. Έχεις πάει να βγάλεις εκτυπώσεις στον κοινόχρηστο εκτυπωτή της δουλειάς και μάλιστα για προσωπική χρήση. Λίγο το χαρτί που μαγκώνει στο δεύτερο συρτάρι και εσύ δεν ξέρεις καν ποιο είναι το πρώτο, λίγο η υπερθέρμανση του εκτυπωτή μετά την 700^η σελίδα του προγράμματος σπουδών του μεταπτυχιακού σου, βλέπεις ότι το πράγμα δεν πάει πολύ καλά κι ο εκτυπωτής έχει σταματήσει και μυρίζει καμένο πιο πολύ κι από τότε που κοιμήθηκες με το τσιγάρο στο χέρι. Η αντίδραση σου είναι να μαζέψεις ό,τι ενοχοποιητικά στοιχεία έχεις και να εξαφανιστείς όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Κάθεσαι στη θέση σου κοιτάζοντας κάθε τόσο προς τον εκτυπωτή για να παρακολουθείς την εξέλιξη της υπόθεσης. Συνήθως και οι επόμενοι που θα πάνε, θα προσπαθήσουν να βγάλουν εκτύπωση και όταν δουν ότι κάτι δεν πάει καλά, εξαφανίζονται σε δευτερόλεπτα. Μόνο ένας είναι ο τίμιος (Αγαθός; Ηλίθιος;) που αφού δεν καταφέρει να βγάλει εκτύπωση θα πει δυνατά «Παιδιά έχει κάτι ο εκτυπωτής;» και όλοι οι προηγούμενοι θα πεταχτούν να ρωτήσουν αν πάτησε κάποιο κουμπί γιατί δούλευε κανονικά και θα τον υποχρεώσουν να δηλώσει βλάβη και να μπλέξει με το τμήμα πληροφορικής. Το ίδιο κάνεις και σε κάποιο κατάστημα που χαλάς κάτι και το βάζεις προσεκτικά στη θέση του για να «σπάσει» στα χέρια κάποιου άλλου και να μην το χρεωθείς εσύ, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Τις περισσότερες φορές, αν ειδικά είναι μεγάλο κατάστημα, τη σκαπουλάρεις, εκτός αν είσαι τόσο υπερβολικός όσο η 80χρονη που πήγε να καλύψει το λάθος της έτσι:

«Μα ναι, ξαφνικά μαύρισε, δεν έκανα κάτι!»

Μόλις έχεις αγοράσει το καινούριο σου κινητό και το έχεις στα χέρια σου με τη ζελατίνη άθικτη (η οποία βγαίνει μόνη της και σε καμία περίπτωση με δική σου παρέμβαση) και το χαζεύεις μελετώντας ευλαβικά το manual. Αφού το έχεις ξεκοκκαλίσει και έχεις μάθει ό, τι διαφορετικό έχει από το προηγούμενο τηλέφωνο που είχες, αποφασίζεις να το ανοίξεις. Κάτι η ατζαμοσύνη σου, κάτι τα ιδρωμένα από ανυπομονησία χέρια σου, το κινητό σκάει μεγαλοπρεπώς στο πάτωμα και δεν ανοίγει ποτέ. Μαζεύεις τα δάκρυα σου, την ανυπομονησία σου να χαρείς την καινούρια σου συσκευή (αυτό είναι το χειρότερο) και τα σακουλάκια της συσκευασίας και τα ξαναβάζεις όλα μέσα στο κουτί. Επιστρέφεις στο κατάστημα με το ύφος σου να προδίδει προβληματισμό σαν να περιμένεις αποτελέσματα εξετάσεων μετά από σεξ με άγνωστη που έσπασε το προφυλακτικό, μάτωσαν τα ούλα σου και είδες να τη χαιρετάει ο Σπαλιάρας ως παλιό αμόρε.

-Ναι γεια σας, αγόρασα αυτό το ……………….. (βάλε ηλεκτρονική συσκευή) και όταν πήγα να το ανοίξω δεν δούλεψε καν

-Βεβαίως, δώστε μου να ρίξω μια ματιά παρακαλώ

Κυλάει χρόνος και ιδρώτας στην πλάτη σου από το άγχος.

-Φαίνεται ότι όντως δεν δουλεύει (πάντα χρειάζεται ένας τεχνικός για να το πιστοποιήσει αυτό). Δεν σας έπεσε κάτω ή κάτι τέτοιο;

-Να μου πέσει; Όχι, όχι με το που το έβγαλα από τη συσκευασία, δεν άνοιγε. (Έκφραση προβληματισμένης απορίας σμίγοντας τα φρύδια)

-Ωραία, θα σας το αντικαταστήσουμε αμέσως

Πάντα είμαι αγχωμένος για ένα διάστημα μετά όταν χτυπάει το κινητό μου, μήπως είναι από το κατάστημα, κατάλαβαν τι έκανα και πρέπει να το επιστρέψω.

Κλέψιμο ιδεών / αστείων/ ιστοριών/ φράσεων

Από τις χειρότερες αρχιδιές του παρόντος άρθρου. Είναι ο τύπος που θα διαβάσει ένα αστείο στο internet και θα το παρουσιάσει σαν δικό του. Άνθρωπε μου, έχω κι εγώ παρουσία στα social media, μάλλον έχω ήδη διαβάσει 18 φορές το αστείο που πας να μου πουλήσεις για δικό σου. Το έχει ήδη γράψει καλύτερα κάποιος στο «Ο τοίχος είχε τη δική του υστερία». Είναι αυτό το είδος ανθρώπου που θα ξεπατικώσει, σαν παιδάκι που ζωγραφίζει στο νηπιαγωγείο, ένα άρθρο αμφιλεγόμενης εγκυρότητας, αλλά καθόλου αμφιλεγόμενο στόχο. Τα συγκεκριμένα άρθρα γίνονται γνωστά από στόμα σε στόμα, συνήθως δεν έχουν διασταυρωθεί από πουθενά και επαναλαμβάνονται κάθε τόσο σαν αστυνομικός που ξεψυχά τώρα από τα επεισόδια του 2008. «Οι ξένοι μπούρου μπούρου, έχεσαν στην εκκλησία» και αν του κάνεις κάποιες ερωτήσεις σχετικά με αυτό ή ζητάς να αναπτύξει τη σκέψη του, κοκκαλώνει σαν πολυφορεμένο αντρικό εσώρουχο. Οι ίδιοι τύποι επαναλαμβάνουν σαν μάντρα κάποια φράση που άκουσαν και θεώρησαν γαμάτη, αλλά στο 90% των περιπτώσεων δεν την έχει πει αυτός που του αποδίδεται και κατά πάσα πιθανότητα λείπει κάτι που αλλάζει όλο το νόημα. Ενώ όλες οι προηγούμενες λαμογιές που αναφέρθηκαν δεν ήταν τόσο ενοχλητικές (εντάξει εκτός αν είσαι ο τύπος που του πίνουν τον καφέ), η συγκεκριμένη εξωθεί τον κόσμο στα άκρα, κάτι σαν την μουσική του Jumbo ή τους τύπους που γελάνε με τα αστεία τους.  

Είσοδος σε live με ποτά απέξω

Κλασσικό θέμα των συναυλιών: Πως θα περάσεις το αλκοόλ μέσα, χωρίς να σε σταματήσουν στην πόρτα και σε αναγκάσουν να το αφήσεις εκεί ή να το πιεις πριν μπεις, οπότε εσύ πίνεις αλκοόλ υπολογισμένο να σε βγάλει 2 ώρες μέσα σε 10 λεπτά, με αποτέλεσμα να (μην) βλέπεις τη συναυλία κομμάτια. Έχεις κάνει την προετοιμασία σου από το σπίτι, νιώθοντας σαν βαποράκι που κουβαλάει 500 γραμμάρια κοκαΐνης στον πρωκτό του. Βάζεις άνετα φαρδιά ρούχα, καβατζώνεις όσο καλύτερα γίνεται τα μπουκαλάκια και κουτάκια και πας με σοβαρό ύφος στον πορτιέρη, ο οποίος είναι το ίδιο νταμάρι και με το ίδιο ξινό ύφος από τότε που θυμάσαι να πηγαίνεις σε συναυλίες. Η εισαγωγή ποτών στο συναυλιακό χώρο δεν είναι απαραίτητα τρόπος οικονομίας, όσο μια προσπάθεια να δεις πόσο καλά μπορείς να κάνεις μια μικρή λαμογιά, καλά έστω κι ένα «βρε δεν με παρατάτε; Έδωσα 30€ για το εισιτήριο, δεν δίνω άλλα 20 για μπύρες». Κατά κάποιο τρόπο νιώθεις ότι το δικαιούσαι, να περάσεις τσάμπα τα ποτά σου, σαν άλλος Γ. Μπέζος στην ερώτηση για το κόστος της εκπομπής του «Θα τα περάσω τσάμπα μέσα. Μου αξίζει». Η πιστολιά σε μαγαζιά δεν αναφέρεται, γιατί τα πληρώνει ο εργαζόμενος, οπότε δεν είμαστε σύμφωνοι με κάτι τέτοιο. «Ε και τι; Πρέπει να τα πληρώσω εγώ δηλαδή;». Ε ναι ρε καραγκιόζη, εγώ τα ήπια; Το θέμα αλλάζει όταν ρωτήσεις αν χρωστάς κάτι άλλο, ξέροντας ότι χρωστάς κάτι άλλο, ο/η σερβιτόρος σου λέει ότι δεν υπάρχει κάτι άλλο, οπότε φεύγεις κύριος με καθαρή τη συνείδησή σου και όχι τόσο ελαφρύ το πορτοφόλι σου.

Πτώση φαγητού

Πηγαίνεις να πάρεις κάτι από το φούρνο και, σαν καλός άνθρωπος που είσαι, ρωτάς αν θέλει κάποιος άλλος κάτι. Αφού νιώσεις σαν τον Ζήκο στο Μπακαλόγατο και μαζέψεις παραγγελίες για να ταΐσεις ένα μικρό χωριό της Αφρικής, ξεκινάς. Καταφέρνεις και τα θυμάσαι όλα, περιέργως κάποιος δεν σου έχει φάει λεφτά οπότε περιχαρής παίρνεις τα πράγματα και επιστρέφεις. Υπάρχει η περίπτωση από κάποια απροσεξία να σου πέσει κάποια τυρόπιτα κάτω, Το ερώτημα είναι τι κάνεις; Πας πίσω στον φούρνο και παίρνεις μια άλλη ή φυσάς αυτή, την τινάζεις λίγο και την πας σαν να μην έγινε κάτι; Οι περισσότεροι θα απαντήσουν ότι «φυσικά πάω και παίρνω μια άλλη» αλλά είναι τόσο ψέμα όσο το ότι δεν κατουράνε στη θάλασσα. Η δική μου απάντηση είναι και η πιο τεκμηριωμένη επιστημονικά: Θα πάρεις άλλη μόνο αν αυτός που θα τη φάει είναι α. δικός σου άνθρωπος και/ η β. σε επηρεάζει κι εσένα. Για παράδειγμα δεν θα το έκανες αυτό στην γκόμενα σου, γιατί ξέρεις ότι πάλι σε σένα θα καταλήξει, αλλά αν ήταν κάποιος που δεν παίζει να φιλήσεις πχ. κάποιος συνάδελφος ή φίλος φίλου, ε προφανώς θα την φάει από κάτω. Σαν τις φορές στο στρατό, που είχες εσύ αγγαρεία μαγειρία και ήξερες ότι το ξέπλυμα με νερό που έκανες στην κατσαρόλα δεν βοηθάει και πολύ ή όταν πάτησες μέσα στο μεταφερόμενο στο φυλάκιο ρύζι με την αρβύλα κατά λάθος και απλώς έστρωσες το ρύζι να μην φαίνεται. «Αααα εξαιρετικό το φαγητό σήμερα! Ο μάγειρας πρέπει να έβαλε και κάποιο μπαχαρικό, έχει πιο πικάντικη γεύση το ρύζι». Σκέψου έξω τι έχεις φάει… Μας λείπουν τα ρεπορτάζ σου Νίκο Ευαγγελάτο.

School Wars: Nostalgia Strikes Back, του Λαμόγιου

Γράφει ο Λαμόγιος

Μόλις είδα εικόνες, σε ένα ρετρογκρουπάκι, από τα βιβλία που παίρναμε πριν 20+ χρόνια στο σχολείο. Αλήθεια, επειδή δεν έχω επαφή, τώρα τι βιβλία παίρνουν; α, ρε, γαμώτο, άτιμε χρόνε...

Θυμάμαι πως όπως τα έπαιρνα την πρώτη μέρα, έτσι τα κουβαλούσα στην τσάντα από το σχολείο στο σπίτι κι από το σπίτι στο σχολείο. Η τσάντα απλά δεν άνοιγε. Μόνο τις πρώτες μέρες γιατί μ'άρεσε να χαζεύω τις εικόνες και τίποτα άλλο. Οκ, τα μαθηματικά ήταν το πιο χρησιμοποιημένο, αλλά και τα άλλα δεν πήγαν πίσω (ως μπλοκ ζωγραφικής την ώρα του μαθήματος βέβαια).

Εξάλλου, το σχολείο για μένα ήταν μέρος για να παίζω με τους φίλους μου. Το παιχνίδι κράταγε λίγο, περίπου 10-15 λεπτά της ώρας και στη συνέχεια κάναμε ένα 40λεπτο διάλειμμα για να καθόμαστε μέσα στην αίθουσα και να κάνουμε μάθημα. Τις πρώτες μέρες πήγαινε καλά γιατί τα τελευταία θρανία ήταν η μεγάλη μας αγάπη. Μπορούσαμε να τρώμε πατατάκια “κρυφά”, εγώ να βάζω μουσική πολύ σιγά και να ακούω από τα ηχεία του γιλέκου μου (μα τι υπέροχα δώρα μου έκανε αυτή η μάνα μου), να μιλάμε. Αλλά, ω, συνήθως, μας έπαιρναν χαμπάρι. Και για κάποιο λόγο πάντα εμένα βάζανε στο πρώτο θρανίο. Οι άλλοι ψιλοσουπιές, έμεναν περίπου στη μέση. Μάλιστα με έβαζαν να κάτσω με την Αλέκα, κοπέλα πιο ήσυχη κι από τον θάνατο. Μπορεί και να ήταν εγκλωβισμένος εξωγήινος στο σώμα μιας 8χρονης βέβαια, που δεν είχε τη δυνατότητα να ξεφύγει από τη Γη.

Έτσι, λοιπόν, υπήρχαν πέρα από τις βαρετές ώρες των μαθημάτων και αυτά τα νεκρά διαστήματα από ένα σημείο και έπειτα. Που να μιλήσεις με την Αλέκα. Όχι μόνο δε μίλαγε, αλλά μπορεί να της έλεγες “δώσε μου τη σβήστρα” και να πάθαινε ταχυπαλμία από την ντροπή της. Γι’αυτό δεν είχαμε και πολλά πολλά...

Κάπως έτσι περνούσαν οι ώρες. Οι δάσκαλοι με τον άχαρο ρόλο τους. Αν και μερικές φορές ενδιαφέρουσες προσωπικότητες όπως ο Κατσάνος Ηλίας (8ο Δημοτικό Κοζάνης. Έγινε παππάς αργότερα, καταλαβαίνετε που το πάω), που μας έκανε μαθηματικά και είχε πάντα, μα πάντα αυτή την υγρή, σφαιρική γκρι μυξούλα στα χείλη. Όπως ανοιγόκλεινε τα χείλη, η μυξούλα έπαιρνε μορφή όπως η σταγόνα κόλλας Uhu όταν τη βάζαμε μεταξύ αντίχειρα και δείκτη και ανοιγοκλείναμε σιγά, σιγά (εισπνέοντας και την απίστευτη μυρωδιά της).

Τα στοιχήματα ήταν βάρβαρα, τύπου αν θα φάει σφαλιάρα ακόμη και συμμαθήτρια. Ως διευθυντής, φυσικά αυστηρός. Μας έδινε σφαλιάρες επειδή μιλούσαμε. Ή και όταν γελούσαμε την ώρα που δίδασκε. Εγώ το γέλιο πάντα το αγαπούσα και δεν το μετανιώνω παρά τις σφαλιάρες που μου είχε ρίξει. Κάποιοι και κάποιες έκλαιγαν.

Οι άλλοι δάσκαλοι άνοστοι, χειρότεροι κι από το βραστό κοτόπουλο που δίνουν στους καρδιοπαθείς στις ΜΕΘ κάθε μέρα. Και εκεί, το μεγάλο στήριγμα ήταν, ποιός άλλος; ο φίλος μου. Και όλη η παρέα. Κάτι σαν πρώτη μορφή δομής αλληλεγγύης ήταν, ξοδεύαμε ενέργεια για να περνάμε καλά από τις 8μιση μέχρι τις 13:00 - 13:40 που σχολούσαμε.

Και τότε άρχιζε πραγματικά η μέρα μας. Είχαμε σοβαρότερα πράγματα να ασχοληθούμε από τα μαθήματα. Οι τσάντες γίνονταν δοκάρια, μαζί με τα μπουφάν και για μισή-μία ώρα τα δίναμε όλα. Ακόμα όμως δεν μπορώ να καταλάβω, πόσο μούλικα ήταν κάποια πιτσιρίκια. Παίζεις ποδόσφαιρο και η αγαπημένη σου θέση είναι η άμυνα; ή το τέρμα; πως γίνεται να μη θες να παίξεις επίθεση, να βάλεις γκολ, να εκτελέσεις το φάουλ, το πέναλτι;...

Σημερινό στάτους των μούλικων: διευθυντές στο δημόσιο στην καλύτερη, στη χειρότερη customer support σε ΙΤ. Όταν βρίσκουν γκόμενα θέλουν να την παντρευτούν. Έχουν φαλάκρα, με λίγο μαλλάκι στα πλάγια, φοράνε γυαλιά και η χοληστερίνη τους στα διπλάσια από τα κανονικά επίπεδα. Έχουν κοιλιά και φοράνε πουκαμισάκι ή γαλάζιο πόλο μπλουζάκι στα πιο επίσημα τους.

Μετά λοιπόν από την μπάλα, είχε λιγοστό φαΐ για μεσημεριανό, καθώς ακολουθούσε προπόνηση στο κολυμβητήριο 16:30-18:30, αλλά πιο πριν 14:30-16:00 αγγλικά. Ωραία εμπειρία, αν είχα πιτσιρίκια θα πήγαινα να τα γράψω σε τέτοιες δραστηριότητες, γλώσσες κ.λπ. Αλλιώς σεξ δε θα έπαιζε καθόλου.

Κουρασμένος πια, γυρνούσα, τηλεόραση, φαΐ, ανοιχτό βιβλίο μπροστά στους γονείς για εικονικό διάβασμα και αν ήμουν τυχερός λίγο game gear ή master system αν δεν ήταν πιασμένη η τιβί.

Και το σαββατοκύριακο ήταν πια στις επάλξεις. Από τις κρυφές βόλτες με τα ποδήλατα στο Κουρί (6 χιλιόμετρα για να φτάσουμε και μέσα από χωράφια) μέχρι βολτίτσες στο κέντρο της πόλης στον Λιμνίδη, για να παίξουμε Super Nintendo και Donkey Kong, αν ήμασταν τυχεροί και δεν το έπιαναν εκτάκια ή γυμνασιόπαιδα, από το κρυφτό στη γειτονιά μέχρι τις φάρσες στα κουδούνια κατά τις 8 το βράδυ, αφού κλέψουμε παγωτά, σοκολάτες από το ζαχαροπλαστείο με τη μέθοδο της απασχόλησης.

Ωραία χρόνια, όμορφα, ξέγνοιαστα με μια έφεση να προκαλούμε δυνατά και πολλαπλά σοκ στους γονείς με τις μαλακίες που κάναμε. Ως πιτσιρίκια, τη γλιτώναμε καθώς βρισκόμασταν στο απυρόβλητο. Πόση καύλα;

Αλλά και εντελώς χαζά, τόσες αναμνήσεις από αυτή την ηλικία και παραπάνω η μόνη αναφορά για θηλυκό σε αυτό το κείμενο ήταν στην Αλέκα. Jesus...

Ελληνική Τζιχάντ - Η Τελική Λύση, του Λαμόγιου

Γράφει ο Λαμόγιος

"Αν δεν είσαι η πρώτη του σκέψη όταν ξυπνήσει και η τελευταία πριν κοιμηθεί, το παιχνίδι είναι χαμένο..." ή "Οι φίλοι είναι πάντα δίπλα σου. Οι γνωστοί πάντα απομακρυσμένοι και αποστασιοποιημένοι...". "Σε ήθελα και είχες τα μάτια σου ερμητικά κλειστά. Πληγώθηκα. Όταν τα άνοιξες, είχα ήδη χαθεί, σε ένα άλλο πέλαγος. Αλλά ήμουν πια ελεύθερη".

Τάδε έφη, εγώ. Δεν πήρε πάνω από μισό δευτερόλεπτο να σκεφτώ αυτές τις μαλακίες.

Pillowfights; σοβαρά; PILLOWFIGHTS;;;;;;;

Το Pillowfights θα έπρεπε να διαγραφεί μια για πάντα, οι συντάκτες του να εξοντωθούν ή να σταλθούν στο Γκουαντάναμο για άγριους βασανισμούς, να απαγορευτεί δια ροπάλου, να ισχύσουν δρακόντιοι νόμοι εναντίον του, να κυνηγηθούν αγρίως, με ταλιμπανικές μεθόδους, έτσι ώστε να μην αναφερθεί ποτέ ξανά στον πλανήτη Γη, τουλάχιστον, αυτό το αίσχος.

Pillowfights.

Προτιμώ να διαβάζω τις καύλες της Δημουλίδου σε υγρά αναστενάρικα κελάρια, σε υπόγειες της αμαρτίας στοές, τις εφηβικές ονειρώξεις της πρώην ρεηβού Τσιμτσιλή. Να χτίζω πορτρέτα αγάπης βασισμένα στον λαβυρυνθικό Έρωτα που ενσαρκώνει επιτυχώς η Μαρί Κυριακού για χάρη του Μίνωα. Πριν κοιμηθώ να αγκαλιάζω τη συλλογή της ON που έχει εκδόσει τα αριστουργήματα του Κωνσταντίνου Μπογδάνου, απολαμβάνοντας τις νοσταλγικές βόλτες στην πλατεία Καραμανλάκη. Να γίνομαι νοητά εγώ ο αυτοδημιούργητος δισεκατομμυριούχος Κρίστιαν Γκρέι, 27 χρονών, με πολλά χόμπι, ώστε να έχει νόημα η φαντασίωση της νοικοκυράς που τάχθηκε στην κουζίνα και τα όνειρα της συγχρωτίζονται με αυτά τα trash love-fiction "oh my god" των 50 αποχρώσεων του Γκρέι.

Pillowfights.

Στραγγίζονται από το ζόρι στενόχωρα αιδοία, πέη ξετυλίγουν τη μαρασμένη σάρκα από ψυχολογικά -εφηβικά- τραύματα, και αυτό κακό δεν είναι, αλλά γιατί να λουζόμαστε στο newsfeed μας τα δακρυσμένα και μοιρολογικά νοτισμένα τους αποστάγματα;

Αυτό είναι ένα μνημόνιο που δεν αντέχεται. Ένας τύφος των αισθησιακών μας θέλω, ο σεξουαλικός αρμαγεδώνας που θα μας θάψει στις νεκρές ακτές με τα "αποφθέγματα" της Σούλας από τα Πατήσια, όταν την παράτησε ο Μπάμπης. Που όχι μόνο μας τα ποστάρουν χωρίς έλεος, αλλά τα υπογράφουν κιόλας για να μη χαθεί και η πατρο-μητρότητα τους.

Μπορώ να το πω και να το υποστηρίξω. I feel dead inside.

Θα το χρησιμοποιώ ως βρισιά από εδώ και πέρα. Κατατονικού τύπου.

"Ρε μαλάκα, πήγαινε να την παρηγορήσεις, μόλις χώρισε, δες τι γράφει"

"Δεν πάω. Έχει πάθει Pillowfights".

*σε όποιον συνεχίζει να τους δίνει κλικ, εύχομαι χρόνια τενοντίτιδα.

**όποιος γουστάρει κιόλας τα κείμενα, κουκούλα και τσιμέντωμα στο λιμάνι του Πειραιά στις 4 το πρωί. Να πάθει Noor1 για να τελειώνουμε.

Και για να μη ξεχνιόμαστε.

#skai_kseftiles

Περισσότερες Στιγμές Αμηχανίας

Οι στιγμές αμηχανίας συνεχίζονται χωρίς έλεος και χωρίς διακοπή από το προηγούμενο άρθρο, σαν εκείνη τη διαδρομή με το ασανσέρ που πετυχαίνεις τη γειτόνισσα με το παιδάκι της που δεν σταματάει να σε κοιτάει. «Μαριτίνα (πάντα είναι ένα τέτοιο όνομα πλουσίων) δεν είναι ευγενικό να κοιτάμε έτσι τον κύριο, τι έχουμε πει;», αλλά η Γεωργία συνεχίζει και κοιτάει σαν είναι παιδάκι σε ταινία τρόμου και φοβάσαι ότι κάποια στιγμή θα ανοίξει το στόμα της και θα αρχίσει να ουρλιάζει. Το ίδιο παιδάκι (όχι της ταινίας τρόμου, αλλά η Μαριτίνα) είναι αυτό που θα κοιτάει στο τρένο έναν άνθρωπο με κάποιο πρόβλημα (πχ μονόχειρα) και θα αρχίσει να κάνει δυνατά ερωτήσεις στη μαμά του «Μαμά ο κύριος γιατί έχει ένα χέρι;». Κι έχεις και τον Σαββόπουλο μετά να σου λέει ότι τα παιδιά τα ξέρουν όλα και κάτι τέτοιες μαλακίες. Συνεχίζουμε στο δεύτερο μέρος, χωρίς άλλες καθυστερήσεις από μικρές Μαριτίνες.

Μαρούλι στα δόντια

 

Στην αρχή δεν είσαι σίγουρος ότι είδες καλά. Μετά χαμογελάει και σιγουρεύεσαι ότι αυτή η σκιά στο δόντι δεν είναι από την μάκα και την απλυσιά, αλλά υπόλειμμα από το σουβλάκι που έτρωγε πριν. Αν είναι φίλος σου ή γκόμενος σου του το λες με όλη τη διακριτικότητα που αρμόζει σε αυτή τη σχέση («κάνε έτσι ρε συ, έχεις ένα μαρουλάκι. Όχι εκεί ρε ηλίθιε, πιο δίπλα»). Το πρόβλημα ξεκινάει όταν το δόντι φέρον το μαρούλι ή το κομματάκι κρέας ανήκει σε όχι και τόσο κοντινό σου άνθρωπο. Κάνετε meeting με την ολιγομελή ομάδα της δουλειάς και η προϊσταμένη σου έχει κάτι στο δόντι. Η αναφορά σε αυτό  θα επιφέρει αμηχανία και στις δύο πλευρές. Είναι πάντα δύσκολο να πεις στον άλλο κάτι ντροπιαστικό και κυρίως όταν δεν έχεις και μεγάλη άνεση. Του το λες με ένα αίσθημα ντροπής, ντρέπεται κι αυτός, ντρέπεσαι κι εσύ που του το πες και ντράπηκε, αλλά στην τελική η μισή μαρούλι ντροπή δική σου και η άλλη μισή στα μούτρα του. Η ασφαλής επιλογή μου είναι να κάνω το κορόιδο μέχρι να το πει κάποιος άλλος και μετά να προσποιηθώ ότι δεν το είχα δει καν και μάλιστα να αντιδράσω με έκπληξη. Το ίδιο συμβαίνει φυσικά και με ένα κομματάκι μύξας που παίζει στο ρουθούνι σου κι εσύ ανέμελος συνεχίζεις να φλερτάρεις την ξανθιά στο μπαρ, η οποία σε κοιτάει λες και είναι καύσωνας και έχεις να κάνεις μπάνιο 2 μήνες. Σιγά κυρία μου, όταν έχεις εσύ το κραγιόν στα δόντια λες κι έφαγες παντζάρια ή ρούφηξες το αίμα από κάνα παιδάκι λέω κάτι εγώ; Ακόμα πιο αμήχανο το ανοιχτό φερμουάρ σε παντελόνι ή το στήθος που έχει αυτομολήσει μετά τη βουτιά και αναζητάει την ελευθερία του. Και εντάξει το στήθος, είναι στην ευθεία σου, δικαιολογείσαι. Το παντελόνι; Τι θα σκεφτεί ο άλλος ότι κοιτούσες για να προσέξεις εκεί;  

Λανθασμένη κατεύθυνση

«Ναι θεία Σούλα, θα τα δώσω τα χαιρετίσματα στην μάνα μου. Κι εσείς στο θείο Περικλή. Όχι δεν παντρεύτηκα ακόμα. Ναι 33 είμαι. Εντάξει θεία, θα το φροντίσω». Μέχρι να δώσεις αναφορά στη θεία διαπιστώνεις ότι φτάνεις Ομόνοια και θα κατέβεις κι εσύ. Ανταλλάσεις τις τελευταίες χαιρετούρες με τη θεία και προσπαθείς να μη φιλήσεις το τριχωτό σημείο στο πηγούνι της όταν συνειδητοποιείς ότι είναι Σάββατο και δεν χρειάζεται να κατέβεις Ομόνοια για τη δουλειά σου, αλλά πηγαίνεις Πετράλωνα για καφέ. Καθώς περπατάς με τη θεία, βγάζεις το κινητό από την τσέπη φροντίζοντας να πατήσεις κάτι ώστε να είναι φωτισμένη η οθόνη και κάνεις τον εξής ψεύτικο διάλογο: «έλα Νίκο, ναι μόλις κατέβηκα και έρχομαι Τι; Μα καλά ρε, τώρα μου το λέτε; Πωπω, έλα εντάξει είστε βλαμμένοι. Καλά έλα, ξαναμπαίνω και τα λέμε σε λίγο». Ξεφυσάς δυνατά κουνώντας το κεφάλι και λες στη θεία ότι οι φίλοι σου άλλαξαν σημείο συνάντησης και κατευθύνεσαι και πάλι προς τον ηλεκτρικό έχοντας σώσει μεγάλο μέρος της ξεφτίλας και της αμηχανίας.

Φίλοι

 

Όλοι έχουμε έναν φίλο που μιλάει δυνατά παντού. Σινεμά, θέατρο, συναυλίες, ο τύπος θα φροντίσει να κάνει αισθητή την παρουσία του και να σου δημιουργήσει αμηχανία αφού θα έχουν γυρίσει να σας κοιτάνε μέχρι κι οι καλλιτέχνες. Η ίδια αμηχανία δημιουργείται και όταν χτυπήσει το κινητό κάποιου γύρω ή δίπλα σου και όλοι κοιτάνε εσένα. Εσύ ψάχνεις να βρεις τρόπο να αποδείξεις ότι δεν είναι το δικό σου που χτυπάει και νιώθεις σαν τον χοντρό στο λεωφορείο που θεωρείται a priori ένοχος στην πρώτη μυρωδιά κλανιάς.  

Γενέθλια

 

Το να είσαι το επίκεντρο της προσοχής είναι αρκετά αμήχανο για πολλούς ανθρώπους. Το να είσαι το επίκεντρο της προσοχής σε ένα μπαράκι και ξαφνικά να σταματάει η μουσική και να μπαίνει το Χάπι Μπέρθντει και όλοι να έχουν γυρίσει και να σε κοιτάνε είναι ακόμα πιο αμήχανο. Συνήθως οι φίλοι σου θα γίνουν όσο πιο γραφικοί γίνονται και θα σας παρατηρήσει ακόμα κι εκείνος ο τύπος που βρίσκεται στην άκρη του μαγαζιού. Ο ταλαίπωρος που γιορτάζει περιμένει να τελειώσουν το παράφωνο τραγουδάκι, ενώ τον κοιτάνε λες και θα κάνει την ανακάλυψη κάποιου φαρμάκου, θα κλάψει ή θα κάνει κάτι διαφορετικό από το να γελάει μουδιασμένα και να φυσήξει τα κεράκια. Η αμηχανία εκδηλώνεται και στους τραγουδιστές του εορταστικού τραγουδιού που συνήθως μαγνητοσκοπούνται από κάποιο κινητό και πρέπει να δείχνουν ιδιαίτερα χαρούμενοι. Και εντάξει αν είναι κάποιος φίλος σου, είναι ωραίο να ρεζιλεύεσαι μαζί του. Το πρόβλημα γιγαντώνεται όταν ο εορτάζων είναι ο γκόμενος φίλης της κοπέλας του ξαδέρφου σου κι εσύ είσαι εκεί να τραγουδάς, να αποτυπώνεσαι σε video να κάνεις πως τραγουδάς και να μη θυμάσαι ποτέ αν λέει «της γνώσης» ή «της νιότης» το φως. Το μαρτύριο παρατείνεται όταν κάποιος από την παρέα φωνάξει «και στα αγγλικά τώρα», γιατί στην Πετρούπολη δεν νοείτο πάρτι χωρίς αγγλικό τραγουδάκι. Κάτι τέτοιες στιγμές προφασίζομαι τηλεφώνημα και αποχωρώ λες και είμαι ο Batman και μόλις με ειδοποίησαν ότι ο Jared Leto βάφτηκε και βγήκε.   

 

 

Μπέρδεμα

 

«Όχι Μαρία, αυτά τα σανδάλια με άσπρο πάτο δεν μου άρεσαν. Και τα φοράνε όλες και είναι άσχημα. Προτιμώ να κυκλοφορώ ξυπόλυτη από να τα φοράω. Και αυτός ο διπλός πάτος ρε παιδί μου; Είναι λες και έψαχναν τρόπο να τα κάνουν πιο άσχημα. Και για πες εσύ, τι έγινε με τον Πέτρο; Ενέδωσες τελικά;» Με το που γυρνάς καταλαβαίνεις ότι τόση ώρα αυτά τα έλεγες σε μία άσχετη κυρία που περπατούσε δίπλα σου, καθώς η Μαρία είχε ξεμείνει πίσω και κοιτούσε τη βιτρίνα. Συνήθως η κυρία αυτή χαμογελάει με ένα ψιλοαπολογητικό, «ψιλοπροσπαθούσα να στο πω ώρα» ύφος και εσύ ψελλίζεις κάτι σαν δικαιολογία που ακούγεται λιγότερο κι από ευχή σε χαιρετούρα γάμου. Ακόμα συνηθέστερα καθώς γυρίζεις και πλησιάζεις την Μαρία θα της πεις με δυνατότερη από το κανονικό φωνή «Έλα βρε παιδάκι μου και έγινα ρεζίλι μιλώντας στη ξένη γυναίκα τόση ώρα», για να δείξεις ότι δεν είσαι καμιά τρελή που μιλάει μόνη της, αλλά έχεις όντως φίλες. Το ίδιο περιστατικό μπερδέματος με τον διπλανό σου μπορεί να γίνει ακόμα χειρότερο αν αντί να μιλήσεις προσπαθήσεις να πιάσεις το (ας μείνουμε στο χέρι) της συνοδού σου, αλλά ξαφνικά σου μοιάζει σαν να γέρασε 30 χρόνια ή έβγαλε τρίχες. Άλλο περιστατικό αμηχανίας υπάρχει όταν νομίζεις ότι ο απέναντι είναι ο φίλος σου ο Γιώργος, κάτι που σου επιβεβαιώνει κι άλλος σου φίλος ο Μιχάλης που είναι μαζί σου (ο οποίος έχει να τον δει εξίσου πολλά χρόνια). Με το που ξεστομίσεις το «Που σαι ρε Γιωργάρα και χαθήκαμε» καταλαβαίνεις ότι ο Γιωργάρας εξακολουθεί να είναι χαμένος, κάτι που εύχεσαι και για τον εαυτό σου εκείνη τη στιγμή. Τελευταία στιγμή αμηχανίας στην κατηγορία αυτή είναι όταν χαιρετάνε κάποιον πίσω σου και πλησιάζουν προς το μέρος σου κι εσύ αφού έχεις χαιρετήσει, χαμογελάς και σηκώνεις τα φρύδια και το κεφάλι εν είδη χαιρετισμού καθώς πλησιάζει ο άγνωστος, μόνο και μόνο για να μεγαλώσεις κι άλλο την ντροπή σου.

Καυγάς τρίτων

 

Έχεις βγει για φαγητό με την κοπέλα σου, την κολλητή της και τον γκόμενο της τελευταίας. Εκεί που καρφώνεις τον 12^ο κολοκυθοκεφτέ και ετοιμάζεσαι να τον περάσεις και μια από το τζατζίκι, αρχίζει ο καυγάς του φιλικού ζευγαριού. Στην αρχή παίζεις αμήχανα με την χαρτοπετσέτα και εύχεσαι να ήσουν στα 90s με τα γαμάτα πλαστικά και να αρχίσεις να τα κόβεις κομματάκια. Όσο ο καυγάς συνεχίζει, η όλη κατάσταση γίνεται ακόμα πιο αμήχανη αφού καλείσαι να πάρεις θέση και ζυγίζεις τα δεδομένα μεταξύ αντρικής αλληλεγγύης ή βραδινού σεξ (έστω πίπας μετά από τόσο φαΐ). Η επιλογή είναι προφανής. Το πρόβλημα γίνεται ακόμα μεγαλύτερο όταν ο καυγάς έχει προέλθει από κάποιο δικό σου σχόλιο ή ερώτηση, κάτι που προσπαθείς ανεπιτυχώς να σώσεις με ατάκες τύπου «εντάξει βρε παιδιά, μην σκοτωθούμε για βλακείες, μια ερώτηση ήταν». Νιώθεις σαν παιδάκι που βλέπει τη μαμά και τον μπαμπά να τσακώνονται, αλλά το χειρότερο είναι ότι σκέφτεσαι ότι έτσι και χωρίσουν, η δικιά σου θα αναλάβει το ρόλο της παρηγορήτρας, θα βγαίνουν για γκομενάκια και γενικά «έλα παιδιά ξεκολλήστε και βρείτε τα». Προφανώς όταν ο καυγάς είναι μεταξύ αγνώστων ή κάπου που δεν φαίνεσαι, αράζεις με ποπ κορν και ποντάρεις.

 

Ηλίθιο αστείο ή ανέκδοτο

Κάθε φορά που κάποιος ξεκινάει να πει ένα ανέκδοτο και με κοιτάει ή το απευθύνει σε μένα νιώθω αρκετά αμήχανα. Αν είναι φίλος μου και δεν είναι καλό θα τον βρίσω και η βραδιά θα συνεχιστεί χωρίς κανένα πρόβλημα. Το πρόβλημα ξεκινάει όταν ο «αστείος» της υπόθεσης είναι ψιλοάσχετος και όχι πολύ κοντινός μου. Λέει το ανέκδοτο απευθυνόμενος σε μένα γιατί του είπε η γκόμενα του ότι θα το εκτιμήσω. Έτσι, είμαι αναγκασμένος να χαμογελάω αμήχανα κάθε φορά που λέει κάτι που νομίζει ότι είναι αστείο και αν στο τέλος του ανεκδότου γελάσω, θα ακούσω ένα ποτ πουρί που θα έκανε τον Σεφερλή να κόψει τα αυτιά του και την «επιθεώρηση». Ο ταλαίπωρος που επωμίζεται τον ρόλο του ακροατή και το καρφωμένο βλέμμα του τύπου με το ανέκδοτο είναι ο μόνος που νιώθει αμήχανα. Οι υπόλοιποι της παρέας δεν χρειάζεται καν να γελάσουν και μπορούν πάντα να προφασιστούν ότι δεν το άκουσαν. Στην κατηγορία «αστεία» επίσης, είναι πάντα εξαιρετικά αμήχανο σε βαθμό «άνοιξε πέτρα να κρυφτώ» όταν λες ένα αστείο σε κάποιον που δεν θα έπρεπε να το πεις, αλλά δεν το ξέρεις. «Χαχαχα, άσε μας κι εσύ ρε Πολύκαρπε που η μόνη γυναίκα που σε είδε γυμνό είναι η μάνα σου! Τι εννοείς πέθανε στη γέννα; Με συγχωρείτε εμένα, πάω να γίνω ερημίτης και τα λέμε σε 20 χρόνια»

Ανθρώπινες ανάγκες

Οτιδήποτε έχει να κάνει με ανθρώπινες ανάγκες εμπεριέχει την αμηχανία. Από τη στιγμή που θα μπεις στην τουαλέτα της δουλειάς και θα βρωμάει από την «κατάθεση» του προηγούμενου, το μόνο που σκέφτεσαι είναι να μην πετύχεις κάποιον καθώς βγαίνεις. Αν τελικά συναντήσεις κάποιον, του λες κάτι του στυλ «εεε καθυστέρησε το λίγο γιατί ο προηγούμενος πρέπει να είχε φάει κάποιο ρακούν», κάτι που δεν σώζει και πολύ την κατάσταση γιατί κι εσύ να ήσουν ο υπαίτιος, πάλι το ίδιο θα έλεγες. Αμηχανία δημιουργεί επίσης η χρήση ουρητήρων. Όταν αποφασίσεις να πας δύο είναι τα τινά:

Α. Θα έρθει κάποιος ακριβώς δίπλα σου, ενώ όλοι οι ουρητήρες είναι άδειοι

Β. Θα μπει η καθαρίστρια να καθαρίσει

Από το λέρωμα στο παντελόνι μετά το ημιτελές τίναγμα, μέχρι τη βρύση που θα σε κάνει χάλια λόγω πίεσης η αμηχανία είναι η ίδια. Κατεβάζεις μπλούζα σε επίπεδα ράπερ, ρίχνεις και λίγο έξτρα νερό για να αποδείξεις ότι πρόκειται για ατύχημα με τη βρύση και βγαίνεις βρίζοντας για την κωλοβρύση.

Πρώτο ραντεβού, σχέσεις & σεξ

Το πρώτο ραντεβού αλλά και η πρώτη φορά σεξ με κάποιον μυρίζουν από την αρχή μέχρι το τέλος αμηχανία, οπότε θα αναλυθούν σε ξεχωριστό άρθρο.

 

Στιγμές Αμηχανίας

Υπάρχουν διάφορες στιγμές στη ζωή ενός ανθρώπου, οι οποίες τον στιγματίζουν, καθορίζουν και γενικώς ρήματα σε –ίζουν που θα χρησιμοποιούσε ο μεταφραστής του Κοέλιο και είναι μια παπαριά υπονοούν κάτι σημαντικό. Η πρόταση γάμου, η στιγμή της γέννησης ενός παιδιού, όταν καταφέρνεις να πάρεις το πτυχίο σου και άλλα που δεν μας ενδιαφέρουν. Άλλες στιγμές πάλι υπάρχουν μόνο και μόνο για να δημιουργούν αμηχανία, ιδρώτα, κενά βλέμματα, ψεύτικα χαμόγελα και διαρκούν δευτερόλεπτα που μοιάζουν αιώνες. Οι αμήχανες στιγμές κυμαίνονται από στιγμές που «τα δευτερόλεπτα βαριά στους λεπτοδείκτες» μέχρι «Να ανοίξει η Γη να με καταπιεί».

Γνωριμία με τα «παιδιά»

Έχεις βγει για πρώτη φορά να γνωρίσεις τους κολλητούς/κολλητές της σχέσης σου. Τα πρώτα λεπτά γνωριμίας έχουν περάσει με κάποιες γενικές κουβέντες και συζητήσεις για ανώδυνα θέματα και εκεί που ξεφυσάς με ανακούφιση, ακούγονται τα λόγια που φέρνουν τρόμο: «Πάω λίγο τουαλέτα, πείτε τα εσείς». Εεε, τι ακριβώς να πούμε σκέφτεσαι και περνάνε μπροστά σου όλα τα θέματα συζήτησης των τελευταίων χρόνων, σαν να βιώνεις τα τελευταία λεπτά της ζωής σου. Εκεί είναι που κάνει την εμφάνιση της η αμηχανία και αρχίζουν κάτι μαγκωμένες συζητήσεις, πιο αμήχανες και από αυτές στο ασανσέρ. Τα χέρια και τα δάχτυλα πλέκονται και ξαναπλέκονται και αν είχες λίγο νήμα θα είχες ήδη φτιάξει την προίκα 3 θυγατέρων. Ξέρεις ότι οι κοπέλες που κάθονται απέναντι σου κατά πάσα πιθανότητα ξέρουν τα πάντα για σένα, το πέος σου, τη διάρκεια σου και άλλες λεπτομέρειες που δεν βοηθάνε στο να χαλαρώσεις. Φοβάσαι ότι οποιαδήποτε ματιά και γελάκι αφορά εκείνη τη μία και μοναδική φορά που ήσουν κουρασμένος και το μόνο σήκωμα που υπήρξε ήταν στα φρύδια της από την απογοήτευση. Η εμφάνιση της μετά την τουαλέτα φαντάζεσαι πιο σωτήρια και από τη θέαση του ναυαγοσώστη ενώ πνίγεσαι, αφού δίνει τέλος σε συζητήσεις για τον καιρό και φράσεις όπως «και τι νέα;». Μα τι νέα να σου πω; Των τελευταίων 30 χρόνων της ζωής μου; Δεν με ξέρεις καν. Προφανώς η ίδια αμηχανία επικρατεί και σε άλλες κοινωνικές συγκεντρώσεις όταν λείπει ο συνδετικός κρίκος, όπως σε εκείνο τον γάμο που ξέμεινες με τα ξαδέρφια του γαμπρού στο τραπέζι και έκανες πως σε πήραν από τη δουλειά, το στρατό ή από τα μούτρα.

Ταινία με γονείς

Είσαι με τους γονείς σου και συζητάτε, χαζεύοντας κάθε τόσο την τηλεόραση που παίζει κάπου στο παρασκήνιο. Η συζήτηση αρχίζει να πεθαίνει και σταδιακά τα βλέμματα μένουν περισσότερη ώρα στην τηλεόραση. Η ταινία είναι δράσης και έχει ενδιαφέρον οπότε σας απορροφά και σύντομα όλη η οικογένεια παρακολουθεί. Εκείνη είναι η στιγμή που θα προβληθούν οι πρώτες σκηνές σεξ που μπορεί να διαρκούν από ένα στήθος που θα προβληθεί φευγαλέα για δευτερόλεπτα μέχρι δεκάλεπτες ιδρωμένες σκηνές γεμάτες σεντόνια που κουνιούνται και βογκητά. Η αμηχανία γεμίζει το σαλόνι σαν σπυριά σε πρόσωπο χτυπημένο από ανεμοβλογιά. Αν ο θεός (και ο σκηνοθέτης) είναι φιλεύσπλαχνος, το μαρτύριο θα είναι ολιγόλεπτο και σύντομα θα ξεφυσάς με ανακούφιση βλέποντας τα επόμενα μπουνίδια. Σε διαφορετική περίπτωση, καταλήγεις να βλέπεις κάτι με επίπεδα γυμνού Game of Thrones και μετά τον τρίτο κώλο που εμφανίζεται στην οθόνη όλοι σκέφτονται πώς να αλλάξουν το κανάλι. Συνήθως η μαμά θα πετάξει κάποια ατάκα τύπου «καλά τι βλακείες βλέπουμε μωρέ» και οι υπόλοιποι θα κάνουν ότι δεν ξέρουν τι είναι στήθος, σεξ ή ταινία. Από τις πιο αμήχανες στιγμές στη ζωή του ανθρώπου.

Μουσική στο δρόμο

Είσαι στο λεωφορείο και ακούς τη μουσική σου. Έχεις βρει χώρο να ακουμπήσεις λίγο την πλάτη σου, ο κόσμος δεν έχει πυκνότητα κονσέρβας σαρδέλες «TRATA», οι γύρω σου έχουν κάνει μπάνιο τις δύο τελευταίες εβδομάδες, άρα η ζωή είναι όμορφη. Βλέπεις τον απέναντι να λέει κάτι. Χαμηλώνεις λίγο την ένταση από το χαβανέζικο progressive death metal που ακούς για να το παίξεις προχωρημένος. «Παρακαλώ; Μου είπατε κάτι;». Ο τύπος κάτι ξαναλέει, αλλά πάλι δεν ακούς. Βγάζεις ακουστικά. «Με συγχωρείτε, πάλι δεν σας άκουσα. Πείτε μου τώρα». Παρατηρείς με καχυποψία ότι ο τύπος σε κοιτάει με απορία και μετά με αυξανόμενη ντροπή ότι φοράει hands free. Κατεβαίνεις στην επόμενη στάση ακόμα κι αν είναι το τελευταίο δρομολόγιο και είσαι στην αφετηρία.

Σταυροφίλημα

-Θεία; Τι κάνετε; Ο Νίκος είμαι, της Γιώργαινας!

-Αχ αγόρι μου πως μεγάλωσες έτσι; Σκύψε να σε φιλήσω!

Σκύβεις να σε φιλήσει η θεία η οποία μυρίζει Σανέλ Γεροντί και κουβαλάει πάνω της όλα τα βραχιόλια της Γερακίνας. Η πρώτη αμήχανη στιγμή είναι όταν ο Πύργος Ελέγχου δεν δώσει σαφείς οδηγίες και ο ένας στρίβει δεξιά για το φιλί και η άλλη πάλι δεξιά και κινδυνεύεις να γίνεις Λάνιστερ φιλώντας τη θεία στο στόμα. Αφού αποφευχθούν τα χειρότερα και ο καθένας πάρει το δρόμο του και το μάγουλο του, φτάνει η κύρια αμήχανη στιγμή: Φιλάς τη θεία, γυρνάς μάγουλο να φιλήσεις κι από την άλλη και η θεία έχει ήδη απομακρυνθεί αφήνοντάς σε με τα χείλη σουφρωμένα εν είδη αόρατης σέλφι με duckface. Ο Λύο Καλοβυρνάς έχει δημιουργήσει τον όρο "ξεκρεμοφιλιέμαι" για τη συγκεκριμένη ενέργεια στο πλαθολόγιο λέξεων του.

Μέσα Μαζικής Μεταφοράς με τους φίλους σου

Είσαι στο μετρό ή στον ηλεκτρικό με τους φίλους σου και γυρίζετε από camping, απόγευμα που ξεκίνησε με καφέ, πέρασε σε μπύρες και κατέληξε σε hangover κλπ. Έχετε περάσει καλά και αυτό βγαίνει στον κόσμο. Κοινώς φωνάζετε, λέτε δυνατά καφρίλες, γελάτε με τον κύριο με το περίεργο μαλλί μπροστά και κάνετε την παρουσία σας αισθητή σε 2 βαγόνια. Δεν είναι μόνο ότι ακούγεστε σαν τους μαλάκες σε όλο το βαγόνι και ενοχλείτε όλο τον κόσμο, νιώθεις και πολύ γαμάτος όταν το κάνεις και φαντάζεσαι ότι είσαι ο Leonard DiCaprio που φωνάζει “I’m the king of the world!”. Στην επόμενη στάση κατεβαίνουν όλοι οι φίλοι σου και εσύ μένεις στο βαγόνι με την ηχώ από την τελευταία καφρίλα που είπες να ακούγεται ακόμα στα αυτιά σου. Η αμηχανία σε κυριεύει και νιώθεις όλα τα βλέμματα πάνω σου. Λουφάζεις στη γωνίτσα σου και ασχολείσαι με το κινητό σου, πλέξιμο, την εκκλησία ή οτιδήποτε άλλο κρατά τα μάτια σου κάτω και χωρίς επαφή με άλλους.  

Έξοδος από το δοκιμαστήριο

Έχεις πάει για ψώνια με άτομο θηλυκού γένους. Οι λόγοι είναι προφανείς: δεν θα πέσεις θύμα του ψεύτικου φλερτ της πωλήτριας που προσπαθεί να σε πείσει ότι οι εσπαντρίγιες θα τονίσουν την αρρενωπότητα σου και σε συνδυασμό με το ροζ κάπρι παντελόνι θα σου δημιουργήσουν ένα καλοκαιρινό look. Επίσης, οι περισσότερες γυναίκες έχουν μια μοναδική ικανότητα να βρίσκουν κατευθείαν τι νούμερο φοράς αλλά και που βρίσκεται τι στο κατάστημα (ικανότητα που χάνουν όταν ψωνίζουν για τις ίδιες και για αυτό τα ψώνια διαρκούν 4 ώρες). Για κάποιο λόγο έχεις πειστεί ότι αυτό το παντελόνι θα σου πήγαινε και αποφασίζεις να το δοκιμάσεις. Η αμήχανη στιγμή είναι όταν βγαίνεις από το δοκιμαστήριο με τις κάλτσες που είναι σχεδόν πάντα τρύπιες («Μα που να το περιμένω ρε Ευτέρπη ότι θα πάω να δοκιμάσω ρούχο;») , παντελόνι ένα νούμερο μικρότερο και πας να κοιταχτείς στον καθρέφτη βλέποντας όλους τους υπόλοιπους να σε κοιτάνε μέσα από αυτόν τον καθρέφτη. Νιώθεις ότι κάποιος θα σε δείξει εσένα (το νούμερο 4, είμαι σίγουρος) ως τον ύποπτο για το φόνο αλλά κυρίως νομίζεις ότι όλοι βλέπουν τις ατέλειες σου (ναι τις βλέπουν). «Ναι δεν βλέπει τα πλαϊνά του που είναι σαν τσαγέρα, το κολλητό παντελόνι τον μάρανε», νομίζεις ότι ακούς και ο ιδρώτας το κάνει ακόμα χειρότερο. Εδώ είναι σωτήριο να είσαι με κάποιον άλλο και να πεις «αγάπη, φέρε το μεγαλύτερο νούμερο δεν μπαίνει ούτε το μπούτι μου μέσα» και να μείνεις στο δοκιμαστήριο με το σώβρακο μέχρι να έρθει το ασώματο χέρι (χωρίς κωλόχαρτο) αλλά με το κωλοπαντελόνι «που ανάθεμα την ώρα που ήρθα να ψωνίσω». Σε διαφορετική περίπτωση διασχίζεις όλο το μαγαζί με τις κάλτσες, το παντελόνι ανεβασμένο μέχρι τον καβάλο και το πουκάμισο ανοιχτό σε στυλ λαϊκού τραγουδιστή των 70s. Η αμηχανία στα δοκιμαστήρια ευθύνεται για την αύξηση των on line αγορών αλλά και τα δεκάδες ρούχα που ποτέ δεν θα βάλουμε γιατί ποτέ δεν δοκιμάσαμε.

Δημόσια συνομιλία με το έτερον ήμισυ

Δευτέρα πρωί είσαι στο μετρό που είναι αρκετά γεμάτο. Χτυπάει το τηλέφωνο σου και λες στη διπλανή κυρία να πάρει λίγο το κεφάλι της από το χέρι σου για να το μετακινήσεις και να απαντήσεις στο τηλέφωνο. Είναι η κοπέλα σου που καλεί και ακολουθεί ο εξής διάλογος:

-Έλα, τι γίνεται;

-Καλημέρα μωρουλινάκι μου! Τι κάνει μωρέ ο αρκουδίτσος μου;

-Εεε καλά, είμαι στο μετρό και πάω δουλειά. Εσύ;

-Μόλις ξύπνησα και πήρα το μωρό μου να το ακούσω και να του πω ότι μου έλειψε και το αγαπώ!

-Μπράβο, καλά έκανες. Όχι κυρία μου, δεν θα κατέβω, αλλά μισό λεπτό να πάω πιο άκρη.

(Σιωπή δευτερολέπτων με μόνο ήχο το πλιτς πλιτς από τον ιδρώτα σου που έχει αρχίζει να στάζει)

-Εσένα αγάπη μου; Δεν σου έλειψα; Γιατί δεν μου λες ότι μ’ αγαπάς κι εσύ; Έγινε κάτι χτες από τις 23:48 που μιλήσαμε;

-Όχι, ούτε καν, απλώς είμαι στο μετρό και δεν μπορώ να μιλήσω.

-Τι να πω ρε Στέφανε, εγώ σε πήρα να σε ακούσω και να σου πω μια καλημέρα κι εσύ μου έσπασες τα νεύρα.

 Η αμηχανία σου και το κοκκίνισμα σου βρίσκουν διέξοδο στον ιδρώτα που λιμνάζει στη μπλούζα σου, αυξάνοντας την αμηχανία όσο αυξάνονται οι στάμπες στην μπλούζα. Η αμηχανία φέρνει ιδρώτα, ο ιδρώτας αμηχανία και ο κύκλος αυτός συνεχίζεται εσαεί. Η συνομιλία με το έτερον ήμισυ έχει τον ίδιο βαθμό αμηχανίας όταν το τηλεφώνημα διεξάγεται μπροστά στους γονείς σου. Πάντα έβρισκα ιδιαίτερους τους ανθρώπους που μπορούν να μιλάνε άνετα μπροστά στους δικούς τους αποκαλώντας τον άλλον με ζουζουνέ ονόματα. Η φωνή χαμηλώνει, βγάζεις άπειρες αόρατες σκονίτσες από την μπλούζα σου και είσαι όσο πιο κοφτός και δεν-δείχνω-συναίσθημα γίνεται.  Αμηχανία σε βαθμό χωρισμού.

Σε είδα, του Λαμόγιου

Αυτή η σύνοψη δεν είναι διαθέσιμη. Κάντε κλικ εδώ, για να δείτε την ανάρτηση.