Τρίτη 18 Σεπτεμβρίου 2018

Camping μέρος δεύτερο: Σκηνές από τη ζωή μας

       Συνεχίζουμε χωρίς πολλές εισαγωγές από την προηγούμενη φορά, έχοντας μετακινήσει λίγο τη σκηνή γιατί μας έπιανε ο ήλιος και σίγουρα όχι ο ύπνος, από το ροχαλητό του διπλανού. Το θέμα μας παραμένει το camping (ελεύθερο και οργανωμένο) και κυρίως οι άνθρωποι και τα γεγονότα που χαλάνε αυτή την εμπειρία.



Το χέσιμο

Το χέσιμο αποτελεί ίσως τη μεγαλύτερη δυσκολία στο ελεύθερο camping και την πιο αμήχανη στο οργανωμένο. Στο μεν ελεύθερο οι επιλογές είναι δύο και σε κάποιες ακραίες περιπτώσεις τρεις:

Α. Θα πρέπει να αναζητήσεις το αποκαλούμενο χεσόρεμα
Β. Θα πρέπει να τα κρατήσεις μέχρι την επόμενη επίσκεψη στον πολιτισμό (καφετέρια, ταβέρνα, σαντουιτσάδικο, κατάστημα με είδη λαϊκής τέχνης, οτιδήποτε διαθέτει κάτι σαν τουαλέτα ή εσύ κάτι σαν φαντασία)
Γ. Θα πρέπει να τα κρατήσεις μέχρι να γυρίσεις σπίτι σου

Ας τις δούμε πιο αναλυτικά:

A.   Χεσόρεμα

Αχρείαστο στο οργανωμένο, απαραίτητο στο ελεύθερο. Όπως το πάτωμα είναι το «μεγάλο τασάκι» για πολλά νυχτερινά μαγαζιά, έτσι και το χεσόρεμα είναι η μεγάλη τουαλέτα για τους κατασκηνωτές. Χώρος οριοθετημένος από τα χρησιμοποιημένα χαρτιά υγείας που βρίσκεις στη διαδρομή, σαν άλλος Κοντορεβυθούλης («Μαμά χέζομαι, τι να κάνω; Που να πάω;» «Ακολούθα τα κωλόχαρτα παιδί μου και όπου βρεις κενό, κάτσε»). Οφείλει να είναι χώρος με σχετική βλάστηση ώστε να μην είσαι εμφανής σε όλους, σαν γάτα που χέζει στην άμμο της (πάντα με αυτό το βλέμμα απάθειας), αλλά όχι αρκετά ψηλής βλάστησης, ώστε να μην γαργαλάει εκείνη την ιερή ώρα. Το κακό είναι ότι αναλόγως του κόσμου, συνήθως υπάρχουν μύγες, μυρωδιές και λίγος χώρος, αλλά το θετικό είναι ότι σίγουρα είναι πιο καθαρά από μια τουαλέτα. Τόσο το χεσόρεμα όσο και οι τούρκικες βοηθούν στην ανάπτυξη των μυών στα πόδια και ειδικά σε περιπτώσεις που κάτι έχει πάει στραβά με κάποιο φαγητό, μετά την 8η φορά σηκώνεσαι με πόδια ολυμπιονίκη ποδηλάτη. Το πρόβλημα είναι ότι όταν κουραστείς, αναγκαστικά θα σηκωθείς, κάνοντας τα πάντα να απλωθούν παντού και τα δύο ρολά χαρτί να μοιάζουν λίγα. Απαραίτητο σε όλες τις περιπτώσεις να κουβαλάς μαζί σου κωλόχαρτο, ιδανικά κομμένα χαρτιά ώστε να μην γίνεις βούκινο, αλλά όλοι ξέρουμε ότι αυτά δεν φτάνουν ούτε για το «ζήτω» σε κάποιες περιπτώσεις και καταλήγεις να σκουπίζεσαι σε φύλλα και μικρά χνουδωτά ζωάκια που κυκλοφορούν γύρω. Φημολογείται ότι οι ακραιφνείς campers δεν έχουν ποτέ υγρά μαντηλάκια, αλλά βγαίνουν για χέσιμο το πρωί και σκουπίζονται με φύλλα που έχουν πούσι.


B.   Τουαλέτα Καφετέριας

Η επιλογή της καφετέριας δεν είναι κακή, απλώς θα πρέπει να είσαι πολύ άνετος, σύντομος και αποτελεσματικός. Αρκετά μαγαζιά διαθέτουν μία τουαλέτα για κάθε φύλο ή ακόμα χειρότερα μία τουαλέτα για όλα τα φύλα και μάλιστα με λιγοστά φύλλα. Θα πρέπει να μπεις, να ρίξεις τη βόμβα και να βγεις σε χρόνο dt, όπου d είναι ο χρόνος που μπήκες και t το χτύπημα της πόρτας από τον επόμενο βιαστικό. Οι κίνδυνοι σε αυτή την περίπτωση είναι να είχε μπει και ο προηγούμενος για αυτή τη δουλειά, οπότε υπάρχει μια συσσωρευμένη δυσοσμία ικανή να χρησιμοποιηθεί ως αναισθησία σε εγχείρηση, αλλά και βγαίνοντας να συναντήσεις κάποιο άτομο του αντίθετου φύλου (ή και του ίδιου, η στήλη είναι ανοιχτή σε αυτά) και από μέσα μαζί σου να βγαίνει όλο το μεθάνιο και θειάφι της Κόλασης. Φημολογείται ότι σε κάποιες περιπτώσεις, η μυρωδιά έχει πάρει την μορφή του τέρατος καπνού στο “Lost”. Φυσικά και θα κάνεις κάποιο ηλίθιο σχόλιο τύπου «εε δεν θα στο πρότεινα, ο προηγούμενος πρέπει να είχε φάει κάποιο κουνάβι», αλλά η ζημιά έχει γίνει. Το έντρομο βλέμμα της θα σε στοιχειώνει για πάντα, σαν τον πρώτο νεκρό που αντίκρυσες ποτέ.


    Γ. Να τα κρατήσεις μέχρι την επιστροφή

Η τρίτη επιλογή είναι και η πιο ακραία και καλό θα είναι να προτιμάται σε περιπτώσεις που μιλάμε για κάτι σύντομο, τύπου ένα διήμερο στο Αγκίστρι. Οτιδήποτε πιο μακροχρόνιο θα δημιουργήσει προβλήματα, κοιλιά και μυρωδιές που μαζεύονται από άντρες του Κιμ Γιουνγκ Ουν για την περίπτωση χημικού πολέμου. «Λοχία στείλε αυτούς τους 8 που δεν έχουν ίδιο μαλλί με μένα να μαζεύουν αέρια από το ελεύθερο στη Νίσυρο. Ναι και αυτόν που δεν έκλαψε αρκετά γοερά όταν γλίστρησα»).


Οι βρωμιάρηδες



Η κατηγορία αυτή αποτελείται από τους χειρότερους ανθρώπους, όπου και να τους πετύχεις. Είναι οι τύποι που θα πάνε στην τουαλέτα της δουλειάς και ο επόμενος θα ουρλιάζει σαν πρόσωπο σε πίνακα του Μουνκ. Είναι αυτοί που θα αδειάσουν το τασάκι από το αυτοκίνητο στον δρόμο, ενώ ο κάδος είναι 1 μέτρο πιο δίπλα. Αυτοί που θα πετάξουν τα σκουπίδια από τον 8ο όροφο στον κάδο από κάτω κλπ κλπ. Όλοι έχουμε συναντήσει κάποιον τέτοιον. Μπαίνεις στην τουαλέτα του camping και νομίζεις ότι έγινε κάποιος φόνος. Το πιγκάλ (βουρτσάκι χέστρας ρε βλάχο) είναι άγνωστη λέξη, οπότε ό, τι δεν πέσει μέσα μένει εκεί, σαν μνημείο στον Μπακατσιά ή στον άστοχο μπασκεμπολίστα της προτίμησής σας. Είναι οι κοπέλες που θα φροντίσουν να ενημερώσουν και τους υπόλοιπους ότι και αυτόν τον μήνα δεν γονιμοποιήθηκαν, αφήνοντας σημάδια κάθε είδους, που δείχνουν κάθε λεπτομέρεια για τη χρήση της σερβιέτας και την (μη) ασφαλή και στεγανή απομάκρυνση και απόρριψη αυτής. Σωροί με άπλυτα πιάτα και κατσαρόλες στον κοινόχρηστο νεροχύτη είναι απλώς πταίσματα.

Οι Ούγκανοι/ες

Το χειρότερο είδος camper. Είναι αυτοί που θα συναντήσεις στην Ικαρία και σε οποιαδήποτε συναυλία Θανάση Παπακωνσταντίνου. Απαντάνε και στο γκρούβαλοι, ενώ αλυχτούν σαν λυσσασμένα τσακάλια σε μια προσπάθεια να κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Σε μια “mainstream” παραλία θα έπαιζαν ρακέτες δίπλα στο κεφάλι του κόσμου, σε ένα ελεύθερο camping όμως, η κατάσταση ξεφεύγει ακόμα περισσότερο. Θα φωνάξουν και θα τραγουδήσουν δίπλα στη σκηνή σου σαν Ινδιάνοι που θέλουν να φέρουν βροχή, θα βάλουν στη διαπασών τη δισκογραφία του Μάλαμα, Θανάση, άντε και Πασχαλίδη και με τις πρώτες δοξαριές του βιολιού σε ικαριώτικα θα σηκωθούν σαν βρικόλακες που μύρισαν αίμα. Σε πολλές περιπτώσεις, τα ακριβά τους αυτοκίνητα είναι παρκαρισμένα λίγο πιο μακριά, ενώ τους χειμώνες ζεσταίνονται στα πυρωμένα τζάκια της Κηφισιάς και της Εκάλης ή σε φωτιές κάδων στα Εξάρχεια.  

Οι γύπες

Ο γύπας “campingus peftius” συγκεντρώνει όλα τα χαρακτηριστικά ενός κανονικού γύπα, αλλά με μερικές διαφοροποιήσεις. Αντί για πέλφε, θα προσφέρει τίμια λαϊκή ρετσίνα, θα συνεχίσει το στενό μαρκάρισμα στον κοινόχρηστο χώρο αναψυχής, θα εκμεταλλευτεί το γεγονός ότι έχει αυτοκίνητο και θα σε καλέσει σε απομακρυσμένη παραλία που δεν πάει το ΚΤΕΛ του νησιού, θα κεράσει κουτάκια μπύρες, θα ψήσει το χταπόδι που έπιασε και θα κατεβάσει σύστημα 0-0-11. Ο γύπας δεν κολλάει σε λεπτομέρειες όπως «είμαστε σε κλειστό χώρο και ξέρουμε ο ένας τον άλλον». Δεν του κάθεσαι εσύ; Θα πάει στη διπλανή σκηνή χωρίς ντροπή και δισταγμό και χωρίς καν σιγουριά, αν της την έχει ξαναπέσει. Όταν όλες οι επιλογές του camping τελειώσουν, απλώς μετακομίζει στο επόμενο διαθέσιμο (camping ή νησί).

Οι καβατζόπουστες

Είναι γνωστό ότι ένα από τα «προβλήματα» του camping είναι η φόρτιση των διάφορων ηλεκτρονικών συσκευών. Η μπαλαντέζα με τις 8 θέσεις για 58 campers, μάλλον δεν επαρκεί για όλους, οπότε οι περισσότεροι γυροφέρνουν πάνω από τις πρίζες σαν όρνια σε μονομαχία στην Άγρια Δύση. Αδειάζει μια θέση, φορτίζεις το κινητό σου ή το power bank σου, ως σύγχρονος camper και ελευθερώνεις τη θέση για τον επόμενο. Πάντα υπάρχει αυτός ο τύπος, όμως, που θα συνεχίζει να κρατάει τον φορτιστή του στην πρίζα, φορτίζοντας ακόμα κι εκείνο το Αγιοβασιλάκι που συνδέεται με usb και παίζει τύμπανα με έναν εντελώς φυσικό midi ήχο. «Συγγνώμη μήπως μπορώ να φορτίσω το κινητό για να πάρω σπίτι να δω τι κάνει ο άρρωστος παππούς μου; Α φορτίζει αυτός ο κύριος την ηλεκτρική του κουβέρτα. Αυγουστιάτικο». Είναι ο τύπος που θα σου πάρει κάτι από τα πράγματα που έχεις στο ψυγείο, θα χρησιμοποιήσει τα κατσαρολικά σου χωρίς να σε ρωτήσει και άλλα τέτοια διόλου ευγενικά. Αν θέλαμε να μας τρώνε το φαγητό μας από το ψυγείο, καθόμασταν και στη δουλειά παιδιά.


Το μπάνιο

Μπαίνεις στο δωμάτιο του ντους με την αδιάβροχη τσάντα σου, τα σαμπουάν σου, την πετσέτα σου, τα ρούχα που θα βάλεις μετά, την χτένα σου, μερικά ξηροκάρπια για τη διαδρομή μέχρι εκεί, ραδιόφωνο για να ακούσεις και τον γαύρο όση ώρα πλένεσαι (3 λεπτά) και, γενικά, μόνο που δεν φέρνεις μια μικρή μπαγκαζιέρα μαζί. Το μπάνιο στο camping είναι μια σχετική ταλαιπωρία, εκτός αν είσαι από τους τύπους που βγαίνουν μόνο με την πετσέτα μετά, σαν να πρόκειται για ταινία με τον Ron Jeremy που παρήγγειλε πίτσα και για κάποιο λόγο του την φέρνει γκομενάρα και όχι κάποιος κοντόχοντρος ιδρωμένος ντελιβαράς. Μέχρι την ανακάλυψη των αδιάβροχων τσαντών, το μπάνιο κατέληγε να είναι χωρίς νόημα, αφού μέχρι να τελειώσεις, είχες βρέξει τα πάντα.Πλέον τα πάντα μοιάζουν καλύτερα και το μόνο που χρειάζεται προσοχή είναι να βάλεις το βρακί σου βγάζοντας το πόδι από την παντόφλα, βάζοντας το στο ένα άνοιγμα, να το ξανακουμπήσεις στην παντόφλα και το ίδιο με το άλλο πόδι, χωρίς να ακουμπήσει το γυμνό σουπόδι στο πάτωμα ή η γυμνή παντόφλα στο βρακί σου. Εκτός αν θες να συμπληρώσεις τη συλλογή σου από μύκητες («ααα μόλις κόλλησα καιfungus campingus! Τέλεια, πλέον μου μένει μόνο το kanonikomanitari fungus και συμπληρώνω το album fungini»).  


Χώρος

Το camping ενδείκνυται για ανθρώπους μέχρι 1.70. Αν είσαι πάνω από αυτό το ύψος, η ζωή σου δυσκολεύει αρκετά. Αν η σκηνή σου δεν είναι τύπου «μου την κληροδότησε μια φυλή Μογγόλων επιδρομέων που χωρούσε ολόκληρη», μάλλον θα αναγκαστείς να μπαίνεις μπουσουλώντας, να βγαίνεις σαν περιπτεράς, να κοιμάσαι σαν τελικό σίγμα και κάθε πρωί θα χρειάζεσαι ένα δεκάλεπτο για να επανέλθουν όλα τα κόκκαλα στη θέση τους. Κάθε πλύσιμο πιάτων στον κοινόχρηστο νεροχύτη αποτελεί δοκιμασία για την μέση σου («ναι γεια σας, αυτά τα ασημένια αναθήματα θέλω που αφήνουν στις εικόνες στις εκκλησίες. Ναι, ένα με έναν τύπο που πλένει πιάτα σε νεροχύτη camping παρακαλώ»), ενώ η σταθερή ντουσιέρα που ρίχνει νερό, φτάνει να σου πλύνει μέχρι τις τρίχες του στήθους, εκτός αν τη γυρίσεις τελείως προς τα πάνω σαν να βρέχει. Φυσικά για σεξ στη σκηνή ούτε λόγος, αφού μέχρι κι ο Τουρνάς πρέπει να είχε περισσότερο χώρο στο Autobianchi του, κι ας μην το ξανάκανε.

Δευτέρα 27 Αυγούστου 2018

Camping: Οι σκηνές του παραλόγου


Το camping είναι μια εμπειρία που κάθε άνθρωπος πρέπει να ζήσει έστω και μια φορά στη ζωή του. Ελεύθερο, οργανωμένο, μόνο με μια σκηνή, κουβαλώντας ένα σπιτικό σε pocketsize, υπάρχουν τόσα διαφορετικά «είδη»camping και campers. Άλλοι θα σου πουν ότι είναι οι καλύτερες διακοπές που έχουν πάει ποτέ, άλλοι θα θυμηθούν την χειρότερη εμπειρία της ζωής τους, κάποιοι θα σου πουν ότι «το να κοιμάσαι με θέα τον έναστρο ουρανό αξίζει περισσότερο από ένα μαλακό κρεβάτι και μια βολική τουαλέτα», ενώ άλλοι θα πουν στους προηγούμενους «ουστ τσαμπατζήδες άπλυτοι». Η στήλη, με την νηφαλιότητα που την διακατέχει και κυρίως την έλλειψη υπερβολής που την χαρακτηρίζει, θα παρουσιάσει την ματιά της στο (κυρίως οργανωμένο) camping. Το παρόν δεν αποτελεί φιλιππικό κατά του camping, αλλά έχει σκοπό να στηλιτεύσει τα κακώς κείμενα και τους κακώς βρίσκεστε εκεί.

Φασαρία

Ένα από τα πρώτα πράγματα που αντιλαμβάνεσαι όταν πας για camping, κυρίως σε high season περιόδους ή high season μέρη είναι ότι έχει φασαρία. Οι ένοικοι της διπλανής σκηνής που ήρθαν και εγκαταστάθηκαν κολλητά με την δική σου, μάλλον δεν αντιλαμβάνονται ότι δεν λειτουργούν όλοι με τα ωράρια τους. Μεταμεσονύχτιες συζητήσεις για τη ζωή με φωνή οργανωτή γηπέδου, μεθυσμένες αναλύσεις για την Φλώρα που δεν τον θέλει (επειδή γκαρίζεις έτσι ίσως;) και άλλα τέτοια, μετατρέπουν τον ύπνο μέσα στη φύση σε «εφιάλτη στο δρόμο με τα Πεύκα» ή ό, τι άλλο δέντρο έχεις βρει για σκιά. Άλλος αγαπημένος θόρυβος είναι φυσικά το ροχαλητό της διπλανής σκηνής, με τα «σσσςς» από τους γείτονες να δίνουν και να παίρνουν, λες και η πηγή του ήχου μπορεί να το αντιληφθεί και να χαμηλώσει την ένταση. Σε κάποιες περιπτώσεις, ενώ η ώρα είναι 10 το πρωί και εσύ έχεις στήσει ένα μικρό μποστάνι με ντοματούλες και κολοκυθάκια στο θερμοκήπιο που σχηματίζεται στη σκηνή σου, ακούς τον τύπο να συνεχίζει να ροχαλίζει ανενόχλητος, σαν να μην του έφτασε όλο το βράδυ. Μια αφρικάνικη παροιμία λέει ότι «Ένας γείτονας στο camping που ροχαλίζει είναι χειρότερος από ένα πεινασμένο λιοντάρι». Οι συναυλίες περιλαμβάνουν ακόμα συγκροτήματα με άλλους ήχους πνευστών, όπως όμπο(ε) πως μυρίζει έτσι, τσακωμούς γειτονικών σκηνών με τη σκιά μέσα από τη σκηνή να μετατρέπει την όλη εμπειρία σε οπτικοακουστικό υπερθέαμα θεάτρου σκιών α λα Ψυχώ, αλλά και άλλα ΤΒΑ. Όταν οι πιο αδαείς εμφανιστούν το επόμενο πρωί με κατακόκκινα μάτια από την αϋπνία λόγω φασαρίας, σε πιθανή αναφορά τους στο θέμα, λαμβάνουν την (λογικότατη γι’ αυτούς) απάντηση «μα δεν έφερες ωτασπίδες μαζί;». Φυσικά, κάθε φορά που πάω καλοκαιρινές διακοπές μόνο δύο πράγματα πακετάρω: Μαγιό και ωτασπίδες. Οι DJ του camping είναι άλλη μια μη συμπαθής κατηγορία κατασκηνωτών, οι οποίοι πιστεύουν ότι οι μουσικές επιλογές τους είναι τόσο γαμάτες, που θα πρέπει να τις μοιράζονται με όλο τον υπόλοιπο κατασκηνωτικό πληθυσμό, όπως και αυτός ο ταλαίπωρος που γρατζουνάει τα αυτιά μας μια κλασική κιθάρα. Πίστευα ότι οι τελευταίοι είναιεξαφανισμένο είδος, μαζί με τους Πυξ Λαξ, αλλά από ό, τι φαίνεται οι συντονισμένες ενέργειες του ΣΚΑΪ και της Μόνο Κερδοσκοπικής Οργάνωσης «Πλιάτσικας και με κλειστά τα μάτια (του)» είχαν αποτελέσματα.  

Προσωπικός χώρος

Δύο λέξεις που αποκτούν μεγάλη σημασία στο camping, κυρίως γιατί αντιλαμβάνεσαι την έλλειψη τους. Θες να φας το πρωινό σου το πρωί; Θα το φας δίπλα σε κάποιον άγνωστο, ο οποίος έχει μαγειρέψει ομελέτα με κρεμμύδι, σκόρδο και 12 μυρωδικά. Είσαι από αυτούς που θέλουν ησυχία μέχρι να πιούν τον 3ο καφέ της ημέρας; Αδύνατον, εφόσον τα σύνεργα του καφέ είναι στην κοινόχρηστη κουζίνα και πρέπει να τον πιείς στον «χώρο αναψυχής» και όχι σαν κάποιος καταζητούμενος κρυμμένος στη σκηνή σου. Κοιμάσαι το βράδυ στη σκηνή; Αν δεν θες να σκάσεις, αναγκαστικά αφήνεις ανοιχτά και τον εαυτό σου σε κοινή θέα. Πας τουαλέτα; Αν οι τουαλέτες δεν έχουν χαρτί, εκτός αν είσαι κάποιο καγκουρό ή κάποιος μεταλλαγμένος και διαθέτεις μάρσιππο, σε οποιαδήποτε άλληπερίπτωση περιφέρεσαι με το κωλόχαρτο στο χέρι. Μια εικόνα που βροντοφωνάζει «παιδιά πάω για χέσιμο, σε περίπτωση που δεν το καταλάβατε». Στο ελεύθερο camping τα πράγματα σίγουρα είναι πολύ καλύτερα, αφού η έλλειψη οριοθετημένων κοινόχρηστων χώρων, σου δίνει μια αίσθηση ελευθερίας και επιλογής («Α, ας φάω εδώ το πρωινό μου δίπλα σε αυτή την πολύ όμορφη πέτρα. Α συγγνώμη κύριε, δεν ήξερα ότι είναι το χολ της σκηνής σας».



Ο καμπινγκάρχης

Ο καμπινγκάρχης είναι κύριος αυστηρά άνω των πρώτων -ήντα, με τα μόρια να αυξάνονται κατακόρυφα αν έχει καβατζάρει τα δεύτερα. Είναι εκεί από τις αρχές Μαΐου, έχει καβατζώσει θέση ένα τσακ χειρότερη από τον ιδιοκτήτη του camping και ξέρει τους πάντες και τα πάντα. Πηγαίνει στο συγκεκριμένο camping τα τελευταία 36 χρόνια, αλλά έχει γυρίσει όλα τα camping της Ελλάδας και μπορεί να σου κάνει κριτική για κάθε ένα από αυτά, σε μερικές μάλιστα με χρήση Foursquare. Ο καμπινγκάρχης θα σου πει την ιστορία του camping, θα σου κάνει ανάλυση για κάθε μία παραλία του νησιού και θα σου δώσει πληροφορίες για πονηρές παραλίες-καβάτζες με ταυτόχρονο κλείσιμο ματιού («ζευγάρι είστε, δεν νομίζω να έχετε πρόβλημα να είστε μόνοι σας στην παραλία ε;»). Το οποίο, τώρα που το σκέφτομαι, είναι μάλλον λίγο περίεργο, αλλά κι οι ματάκηδες έχουν ψυχή και πιθανότατα και καταρράκτη λόγω ηλικίας. Είναι μια μορφή τουcamping που πρέπει να μιλήσεις μαζί της, αλλά δεν χρειάζεται να τον αναζητήσεις. Ο καμπινγκάρχης θα σε βρει εκείνος. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να σταθείς σε κάποιον κοινόχρηστο χώρο του camping και να πεις στον φίλο/φίλη σου «Τι αέρας να φυσάει σήμερα άραγε; Που λες να πάμε για μπάνιο ώστε να μην έχει κύμα;». Τα λόγια αυτά, σαν επίκληση σε κάποιον αρχαίο δαιμονικό θεό του Λάβκραφτ, τον βγάζουν από την λήθη και τον φέρνουν κοντά σου. Ο τρελός Άραβας Αμπντούλ Αλχαζρέντ αφήνει σε κάποια κείμενα του υπόνοιες ότι «Δεν χρειάζεται καν να το πεις σε δημόσιο χώρο, αλλά αρκεί και να το ψιθυρίσεις στην σκηνή σου», αλλά λίγοι τολμηροί το δοκίμασαν και η μνήμη τους σπλαχνικά διαγράφηκε. Λόγω της μεγάλης σχετικά ηλικίας από την μία και των πολλών ανθρώπων που τα λέει από την άλλη, σου λέει τα ίδια πράγματα καθημερινά, σαν μια ατέλειωτη μέρα της μαρμότας. Αλλά όπως λέει και ο θυμόσοφος λαός μας, στο μακράν πιο αγαπημένο μου γνωμικό, «Του γέρου την πορδή μην την ακούς, μόνο τη συμβουλή του».  

Οι σεφ

Έχεις πάει στο μεγάλο κτίριο της κοινόχρηστης κουζίνας να φτιάξεις μακαρόνια με σάλτσα έτοιμη από τα Lidl ή κάποια ακριβή από τον Μπαρμπά Μπεν στο τσακίρ κέφι. Από αυτές που το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να αδειάσεις το περιεχόμενο από το βαζάκι, άντε να τσιγαρίσεις και κανά κρεμμυδάκι και σκορδάκι αν είσαι μερακλής. Με το που μπαίνεις στο κτίριο, κοιτάς πάνω να δεις τους υπόλοιπους από την κόκκινη ομάδα που δίνουν οδηγίες, γιατί δεν μπορεί, πρέπει να μπήκες στο στούντιο που γυρίζεται το Master Chef. Νιώθοντας ντροπή σαν λευκός σε παραλία γυμνιστών κάπου στην Αφρική, περιμένεις να βράσουν τα μακαρόνια, ενώ δίπλα μόνο που δεν φτιάχνουν μουσακά στα γκαζάκια και κοτόπουλο α λα κρεμ με σως από κάστανο και φωλιά κοκκινολαίμη. «Ναι γεια σας, από την Michelin σας ψάχνουμε για κάποια αστέρια που είναι να σας παραδώσουμε. Ναι, το παιδί έχει φύγει εδώ και ώρα, απλώς δεν βρίσκει το camping rocks που μας είπατε». Πηγαίνοντας να φας διαπιστώνεις ότι ευτυχώς υπάρχει κάποιος χειρότερος από εσένα, ο οποίος έχει κόψει μια ντομάτα στα 4 ανάμεσα σε 2 παξιμάδια ή έχει περιχύσει 8 στραγάλια με λίγο μέλι και έναν κεσέ γιαούρτι. Το ακραίο δεν είναι ότι φτιάχνουν λουκούλλεια γεύματα, αλλά ότι στις ξένες οικογένειες, μετά το φαγητό, κάθε μέλος παίρνει το πιάτο του και πηγαίνει και το πλένει! Σε μια αντίστοιχη ελληνική οικογένεια, η μαμά-δούλα θα έπλενε τα πιάτα όλης της οικογένειας και πιθανότατα θα έφερνεκαι τις σαγιονάρες στον άντρα της γιατί είναι «κουρασμένος από τη δουλειά όλο τον χρόνο». Ενώ είναι συνδικαλιστής της ΔΕΗ πχ.  


Οι σκληροπυρηνικοί campers

Είναι αυτός ο τύπος που κάνει μόνο ελεύθερο camping, 8 εβδομάδες κάπου στη Γαύδο ή στην δεξιά βραχονησίδα έξω από τις Οινούσσες. Θεωρεί το οργανωμένο camping πληγή της ανθρωπότητας, ενώ στη σκέψη και μόνο του δωματίου, βγάζει φλύκταινες. Είναι ο τύπος που νιώθει πιο άνετα να χέζει στην φύση με κάθε λογής χορταράκια και μαμούνια να τον γαργαλάνε, ενώ πολλοί υποστηρίζουν ότι μετά από 3 εβδομάδες ελεύθερο στη Γαύδο και άλλες τόσες στην Ανάφη, η τουαλέτα μοιάζει άχρηστη σαν σκωληκοειδής απόφυση.

-Κύριε Μάκη, πείτε κάτι στον Λουκά σας παρακαλώ. Γύρισε από διακοπές και χέζει πάλι σε όλες τις γλάστρες του γραφείου φωνάζοντας «Σαν τη φύση δεν έχει! Οι τουαλέτες είναι για τους φλώρους».

Θα ξεχωρίσεις εύκολα τον ακραιφνή camper, αφού φέρνει πάντα μαζί του ελληνικό καφέ και ταχίνι, ενώ μπορεί με 45 βαθμούς να μαγειρεύει φακές, φασόλια ή να βράζει ό, τι χόρτα έχει η περιοχή, για να κρατήσει «αληθινό», σαν μεταλάς που φοράει πέτσινο και μπότες εν μέσω Αυγούστου. Αν τολμήσεις να πεις ότι σ’ αρέσει να μένεις και στο δωμάτιο, οι σκληροπυρηνικοίcampers θα σε κοιτάξουν με περιφρόνηση, σιωπηλή αποδοκιμασία, ενώ θα μαζέψουν υπογραφές για να απαγορευτεί η είσοδος σου σε όλα τα camping της χώρας. Οι πληροφορίες που θέλουν τους σκληροπυρηνικούς campers να παντρεύονται μεταξύ τους για να μην βγει το παιδί κανένας φλούφλης που θέλει δωμάτια, κρεβάτια κλπ, ελέγχονται ως ανακριβείς και δεν υιοθετούνται από τον γράφοντα.

Τέλος α' μερους

Τετάρτη 25 Ιουλίου 2018

Ουαί κι Αμήν


Σε κάθε επάγγελμα υπάρχουν καλοί και κακοί εργαζόμενοι. Υπάρχει ο υπάλληλος της εφορίας που θα αφήσει τον παππού να περιμένει όρθιος ενώ συζητάει με τον διπλανό του για το χτεσινό ματς, υπάρχει ο οδηγός λεωφορείου που θα γκαζώσει με το που μπει ο κόσμος, υπάρχει ο μπάτσος που θα δείρει συνταξιούχους, ο καθηγητής που θα σηκώσει μαθήτριες στον πίνακα για να χαζέψει τον κώλο τους και ο ταξιτζής που θα σε πάει από την μακρύτερη κι ακριβότερη διαδρομή.
Από την άλλη πλευρά υπάρχει ο εφοριακός που θα σου εξηγήσει σε ποιο γραφείο πρέπει να πας και τι χαρτιά να έχεις μαζί, ο οδηγός που δεν θα χρησιμοποιήσει το λεωφορείο για να εκπληρώσει το όνειρο συμμετοχής στο Ράλι Ακρόπολης, ο αστυνομικός που θα κινδυνεύσει για εσένα κι ο ταξιτζής που θα σε πάει κάπου, έστω κι αν δεν σου βγαίνουν τα λεφτά.

Κι υπάρχουν κι οι παπάδες.

Επάγγελμα είναι κι αυτό, ας μην κοροϊδευόμαστε. Υπάρχουν οι παπάδες που θα σε «γδύσουν» στην κηδεία κάποιου αγαπημένου σου προσώπου, που θα σου ζητήσουν παραπάνω λεφτά στο γάμο σου γιατί «τα είπαν καλά» και θα ριζώσετε καλύτερα, που θα κάνουν πολιτική από άμβωνος, που θα γλυκοκοιτάξουν παιδάκια, που θα κλέψουν από το παγκάρι, που, που, που... Ναι, υπάρχει κι ο παπάς που κάνει ό, τι μπορεί για να απαλύνει τον πόνο των ανθρώπων, που θα ανοίξει την εκκλησία στους έχοντες ανάγκη, που θα μαζέψει χρήματα για τους ανθρώπους με ανάγκη και, και, και…

Κι υπάρχει κι ο Αμβρόσιος.

Ένας ηλικιωμένος ο οποίος πιστεύει ότι η φωτιά που σκότωσε τόσους ανθρώπους είναι θεία τιμωρία. Τιμωρία γιατί κάνουμε γυμνισμό, οι ομοφυλόφιλοι παντρεύονται, ο Τσίπρας δεν παντρεύεται αλλά ζει αστεφάνωτος εν έτει 2018 με την φιλενάδα του Μπέττυ, ο Ρουβίκωνας κάνει επιθέσεις με μπογιές και άλλα τέτοια. Ένας ηλικιωμένος που κηρύττει μίσος, ρατσισμό και μισαλλοδοξία κάνοντας χρήση βιβλικών φράσεων, που κάνει πλάτες στη Χρυσή Αυγή και με μια ανάρτηση στο προσωπικό του ιστολόγιο, καθησυχάζει τους ανθρώπους που έχασαν συγγενείς, φίλους και περιουσίες ότι «ήταν ένα μήνυμα αυτό από τον Χριστό, μήπως και συνέλθουμε». Ένας ηλικιωμένος που όχι μόνο δεν πρόσφερε τίποτα στους ανθρώπους που έχασαν τα πάντα, αλλά είναι τόσο αφελής ή τόσο επικίνδυνος που να πιστεύει ότι ο Θεός θα σκότωνε τόσους ανθρώπους, επειδή ο Τσίπρας είναι άθεος. Ένας ηλικιωμένος που αντί να καταδικαστεί από την ελληνική δικαιοσύνη ή έστω να απομακρυνθεί από την ίδια την Εκκλησία, τρίβει τα χέρια του σαν άλλος Νέρωνας που βλέπει τη φλεγόμενη πόλη και βρίσκει τόπο να ρίξει τη χολή του. Ένας ηλικιωμένος που στο μυαλό του ο Θεός είναι το βιβλικό Ον που κάνει τη γυναίκα του Λωτ αλάτι, καταστρέφει τα Σόδομα και ρίχνει κεραυνούς στα Γεράνεια Όρη ως άλλος Δίας για να τιμωρήσει τους ανθρώπους.

Η Εκκλησία από την πλευρά της είδε προσωπικές απόψεις που δεν την εκφράζουν και εκτός από μερικές περιπτώσεις ιερέων που είπαν τα αυτονόητα και έψεξαν τον μωρό γέρο, τήρησε σιγή ιχθύος. Άνθρωποι στερήθηκαν οικονομίες, πρόσφεραν πράγματα, χρήματα και αίμα, σε μια από τις λίγες φορές που μια δράση αλληλεγγύης έγινε τόσο αβίαστα, άμεσα, μαζικά και κυρίως αδογμάτιστα, ακομμάτιστα και αχρωμάτιστα. Η επίσημη Εκκλησία για άλλη μια φορά γύρισε πλευρό, ροχάλισε λίγο δυνατότερα καθότι χορτασμένη και συνέχισε να ονειρεύεται τα επουράνια και όχι τα επίγεια.

Σε όλα τα επαγγέλματα του κόσμου, ένας κακός υπάλληλος απολύεται. Σε όλα τα επαγγέλματα του κόσμου από μια ηλικία και μετά, πηγαίνεις σπίτι σου. Σε όλα τα επαγγέλματα του κόσμου ένας υπάλληλος που δεν συνάδει με το όραμα και τις αξίες που πρεσβεύει η επιχείρηση, απομακρύνεται. Εδώ;



Το σκιτσο είναι του Tasmar, από τα "Αδέσποτα Σκίτσα" του

Πέμπτη 8 Μαρτίου 2018

Από θέση ισχύος, του Άρη Λουκίσα

Γράφει ο Άρης Λουκίσας

Νομίζω ότι δεν καταλαβαίνουμε πόση αδικία παίζει σε αυτή την κοινωνία. Όχι, δεν αναφέρομαι στα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα όπως οι μαθητές που λιποθυμούν από την πείνα ή το πετσόκομμα μισθών. Ναι, εκεί υπάρχουνάνθρωποι με ισχύ που δεν επηρεάζονται και άλλοι τους μισούν, άλλοι τους φθονούν, άλλοι τους ζηλεύουν, ε και υπάρχουν κι αυτοί που τους θαυμάζουν.
Αλλά δεν είναι αυτοί οι άνθρωποι που με απασχολούν, τουλάχιστον σε αυτό το κείμενο. Σήμερα θα μιλήσω για τους καθημερινούς, και κάποιες φορές φτωχούς ή ανήμπορους ανθρώπους που βρίσκονται σε θέση σχέση ισχύος, ως προς πολλούς από εμάς.

Και ναι ακούγεται παράλογο και παράδοξο, αλλά δεν είναι, γιατί αυτή η ισχύς και δύναμη υπάρχει σε ένα σωρό συνανθρώπους μας. Μια σχέση παθητικής ενεργητικότητας που υπο ορισμένες εξωγενείς και κοινωνικές συνθήκες μπορεί να πάρει μαζικές διαστάσεις και να μας φέρει όλους μας σε πολύ δυσάρεστα και εκρηκτικά γεγονότα.
Πάμε να δούμε λοιπόν μερικά παραδείγματα και πόσο μας επηρεάζουν και μας χειραγωγούν, χωρίς καμιά φορά να έχουμε πάρει χαμπάρι.
Δεν είναι όλα τα παραδείγματα ισοδύναμα αλλά όλα λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο.

Ο άνθρωπος που είναι σε μια αρκετά μεγάλη ηλικία και θέλει να πάμε σε πόλεμο
Τα παιδιά του μπορεί να είναι 40+ ή 50+ με ανήλικα εγγόνια, αρά δεν ανησυχεί ότι θα τα δει με το G3. Έχει μια σύνταξη, μπορεί και ένα σπίτι και απορεί γιατί δεν πάμε σε πόλεμο, αφού μας παίρνουν το ένα και μας παίρνουν το άλλο. Μιλάει λοιπόν από θέση ισχύος γιατί αυτός δεν πρόκειται να χάσει κάποιον από την οικογένεια του. Ούτε αυτός θα τρέχει στην μάχη, αλλά είναι οκ να λέει για το πόσο φλώροι είμαστε οι υπόλοιποι και την ίδια ώρα να ξεστομίζει μια ολόκληρη ρητορεία πολέμου, λες και δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να λύσουμε τις διαφορές μας. Συν φυσικά το πιο τραγικό ότι δεν έχουμε χάσει κάτι, δεν υπάρχει πόλεμος ….

Άτομα που κάνουν ένα σωρό τραγικά από τα κοινωνικά δίκτυα και έχουν ακραίες θέσεις, αλλά και συμπεριφορές αλλά μόνο ή κυρίως από το ίντερνετ
Πώς είσαι έτσι; Πως κάνεις αυτό έτσι; Σαν δεν ντρέπεσαι, θάνατος στην μια κοινωνική ομάδα, θάνατος με σταύρωση στην άλλη κοινωνική ομάδα. Και μετά κάθεσαι και τυγχάνει να γνωρίζεις έναν από αυτούς και εκεί παίζουν τα πιο τραγικά. Ο άλλος λέει «αναρχία, σπάστε τα όλα» και είναι μεγαλοστέλεχος ή έχει ασφαλιστική, άρα επωφελείται όσο δεν πάει. Ο άλλος λέει ότι «οι Ναζί είναι η λύση» και έχει παιδί με νοητική στέρηση, που σημαίνει ότι άμα είχαμε ναζισμό, το παιδί του θα το σκότωναν μόλις καταλάβαιναν τα προβλήματα του. Από την ανωνυμία του ίντερνετ επηρεάζονται ένα σωρό άνθρωποι και πρέπει πραγματικά να ζυγίζουμε το alter ego μας.

Αυτοί που έχουν σταθερή δουλειά και δεν πρόκειται να την χάσουν και υποστηρίζουν ακραίες ιδέες κα πολιτικά κόμματα του στυλ «επανάσταση τώρα»
Σαν παράδειγμα θα φέρω δημόσιους υπαλλήλους που υποστηρίζουν φανατικά κόμματα που παίρνουν 1,27% Η λογική για εμένα είναι απλή αφού υποστηρίζουν κάτι που ξέρουν ότι ποτέ δεν θα μπει στην βουλή αλλά και να μπει ποτέ δεν θα είναι στην εξουσία. Άρα, υποστηρίζουν ακραίες θέσεις που πολώνουν, διχοτομούν και φέρνουν βία. Όλα αυτά βέβαια, ταυτόχρονα δεν πρόκειται ποτέ να κάνουν κάτι ουσιαστικό και λειτουργούν υπό την άνεση του σταθερού μισθού. Χαμένοι ψήφοι και καμίαθέληση να έχουν υπεύθυνη πολιτική θέση, απλώς δηλητηριάζουν και τους άλλους.

Αυτό που είναι στο εξωτερικό ο άλλος και βρίζει όλη μέρα τους Τούρκους, τους αριστερούς, τους δεξιούς, την πατρίδα του, τους ομοφυλόφιλους ή οποιαδήποτε κοινωνική ομάδα κτλ
Υποθέτω ότι όταν βρίσκεσαι πικραμένος από την ελληνική πολιτεία κτλ. και με το μαξιλάρι ενός δημοκρατικού αναπτυγμένου κράτους που σου δίνει αυτό που δεν είχες εδώ, δηλαδή ασφάλεια και μια καθημερινότητα σχετικάήσυχη και σταθερή, παίρνεις τα πάνω σου. Τότε είναι εντάξει να είσαι ακραίος και φυσικά να έχεις ακραία επιχειρήματα από την άνεση του καναπέ σου στο ασφαλές κράτος που κατοικείς. Λίγη μετριοπάθεια δεν βλάπτει.

Τα τυπάκια που κατηγορούν όποιον έφυγε από την Ελλάδα σαν δειλό και προδότη
Κατά αυτούς, όσοι δεν μπόρεσαν να μείνουν εδώ ή οποίοι βρήκαν μια καλύτερη δουλειά δεν έπρεπε να το κάνουν. Άρα είναι άχρηστοι όλοι αυτοί γιατί δεν έκατσαν εδώ να πεινάσουν ή να είναι άνεργοι ή να παίρνουν το πολύ 1000 ευρώ (ποιος παίρνει 1000 ευρώ; ). Δεν είναι κρίμα λοιπόν που η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της, αλλά φταίνε αυτοί που δεν υπομένουν τα πάνδεινα και παράλληλα έχουν και όνειρα για μια καλύτερη ζωή. Άρα, σκέψου να έρχεται ο συγγενής σου ή το μέλος της οικογένειας σου για διακοπές και να θεωρείται προδότης ή φυγόπονος από φίλους και οικογένεια, λες και το να ζεις σε άλλη χώρα μακριά από όλα όσα μεγάλωσες είναι εύκολο.

Οι προφήτες / σούπερ αναλυτές που βγάζουν τα πάντα τουλάχιστον μέτρια, αν όχι άθλια και βαρετά, ενώ παράλληλα τα ήξεραν όλα
Κάτι σαν μικροί Νοστράδαμοι μέσα στο χάος του συμβολισμού ενός κειμένου, μιας ταινίας, μιας πολιτικής κατάστασης κτλ. Αν δεν σου αρέσει κάτι, τότε μην το χρησιμοποιείς ή καν’ το καλύτερα. Βαρέθηκα να ακούω για το πόσο χάλια είναι μια ταινία γιατί «εγώ βλέπω πολλές». Δεν είναι ιδιότητα να είσαι επαγγελματίας κριτής, γιατί αν ήταν θα μπορούσες να σκηνοθετήσεις καλύτερα την ταινία, θα ήσουν σκηνοθέτης, αλλά εσύ δεν έχεις σκηνοθετήσει τίποτα. Το ίδιο και στα πολιτικάθα είχες σαρώσει στις εκλογές και θα πηγαίναμε σε ρυθμούς Σουηδίας και δεν θα είμασταν στα μνημόνια. Φύγε λοιπόν από τα φόρουμ και τα καφενεία και κάνε καμιά βόλτα στην εξοχή, πάρε και κάνα ζωάκι για συντροφιά. Με άλλα λόγια, δεν υπάρχει επαγγελματίας καταναλωτής – κριτής. Μην ισοπεδώνετε τα πάντα και επηρεάζετε και τους άλλους με την μαυρίλα σας!

Η ομάδα «δεν φταίμε σε τίποτα»
Αυτή είναι μια ομάδα που πραγματικά μισώ. Ίσως είναι ο ηθικός μέσος όρος όλων των προηγούμενων ομάδων και ανθρώπων. Φταίνε οι πολιτικοί, οι πλούσιοι, οι αριστεροί, οι δεξιοί, οι ξένοι, οι ομοφυλόφιλοι, οι χρωματιστοί, οι εβραίοι και οι εξωγήινοι, αλλά σίγουρα όχι εμείς. Είναι λες και γεννηθήκαμε χωρίς χαρακτήρα και κριτική ικανότητα και δεν μπορούμε να καταλάβουμε ότι φταίμε εμείς. Ο μόνος τρόπος, για αυτούς τους ανθρώπους, για να πάει μπροστά η κοινωνία είναι να αφανίσουμετους άλλους. άρα σκοτώνεις για παράδειγμα τους Αλβανούς και από την άλλη μέρα όλα γίνονται υπέροχα στην Ελλάδα: βγαίνουμε από τα μνημόνια, έχουμε όλοι λεφτά, σπίτια και όλα είναι ζάχαρη. Μα είναι δυνατόν να ψηφίζεις τόσα χρόνια για να βολευτείς και να χλαπακιάζεις και τώρα να λες ότι δεν φταις εσύ αλλά οι άλλοι; Έλεος πια!
Ενωθείτε όλοι και φωνάξτε «δεν φταίμε σε τίποτα, φταίνε οι άλλοι» και φυσικά δεν κοιτάμε εμείς την κατάσταση μας, αλλά κοιτάμε να κράξουμε και να ξεφτιλίσουμε τους άλλους, ακόμη και εάν έχουμε παρόμοια προβλήματα ή βιώματα.

Όλες αυτές οι περιπτώσεις είναι απλά δηλητήριο και υπό κάποιες προϋποθέσεις μπορούν να φέρουν την καταστροφή στο κοινωνικό σύνολο … Ας φανερώσουμε τα βιώματα μας και τι αντιπροσωπεύουμε πριν αρχίσουμε ρητορικές μίσους, επειδή απλά βρισκόμαστε σε θέση ισχύος.

Παρασκευή 26 Ιανουαρίου 2018

Τα ακόμα καλύτερα Χειρότερα του 2017, του Άρη Λουκίσα


Συνεχίζουμε χωρίς προλόγους με το δεύτερο μέρος της γκρίνιας ανασκόπησης του Άρη για το 2017.

 

Γράφει ο Άρης Λουκίσας

 

Σινεμά μετά από χρόνια

 
 


Πήγα σινεμά μετά από χρόνια και μπορώ να πω ότι, ενώ τα εισιτήρια είναι σχετικά φθηνά (ειδικά τα φοιτητικά και οι προσφορές 1+1) έχω να πω ότι πραγματικά τα υπόλοιπα πράγματα είναι πολύ ακριβά. Εκτός από το νερό που έχει στάνταρ τιμή, όλα τα άλλα είναι τιμές λες και έρχονται κατευθείαν από το Χόλυγουντ υπογεγραμμένα από τους πρωταγωνιστές. Έλεος ρε! Χαμηλώστε τις τιμές να φάει ο κόσμος ή αλλιώς φτιάξτε κάτω από τις θέσεις ειδικό μέρος αποθήκευσης ταπερακίου. Τέλος, το θέμα με τον κόσμο και για το οποίο δεν πάω σινεμά, παραμένει άλυτο. Πάντα υπάρχει σχετικά κοντά εκεί που κάθεσαι ένα μαλάκας  που εξηγεί τι γίνεται σε μια έντονη στιγμή. Για παράδειγμα, σε έντονη στιγμή γέλιου γελάει όπως οι περισσότεροι και παράλληλα σχολιάζει τι βλέπει «ωωωω ρεεε, γλίστρησε, χαχαχ και τώρα, χαχαχ, θα γίνει το τάδε χαχαχα». Καλά βρε μαλάκα, εκεί είμαστε, σκάσε το βλέπουμε, το βιώνουμε! Και αντίστοιχα, σε άλλες στιγμές, «αααααααα το αίμα! Τρέέέέξε! Όόόόόόόόχι δεν το πιστεύω ότι το δείχνουν αυτό! Του κόβει τα δάκτυλα! ». Ρε μαλάκα σκάσε, ακόμα εδώ είμαστε και το βλέπουμε και εμείς μαζί σου. Βιώνουμε την αηδία, την έκπληξη και ό,τι άλλο μαζί σου, οπότε σταμάτα να κάνεις περιγραφή και κριτική πρωινάδικου.

 

 

Υπάρχουν ακόμη τα Palmie

 

Τα Palmie Bistro είναι μια αλυσίδα εστιατορίων από την Ρωσία που έχει σχεδόν τα πάντα: ροφήματα, καφέδες, ποτά, κρέπες, γλυκά, σάντουιτς μπέργκερ , σαλάτες , μερίδες φαγητού κτλ. Το θέμα είναι πιο πολύ με το φαγητό που είναι τόσο άνοστο που τα τα κρέατα ειδικά είναι λες και τα πήρανε από καμήλα που τα φύλαγε στα στομάχια της και την αναγκάσανε να τα ξεράσει για να στο φέρουνε ζεστό. Ρε αλλάξτε κάτι, δεν ξέρω, βάλτε καλύτερη ποιότητα υλικών; Κάνα μπαχαρικό παραπάνω;  Και για όλα αυτά διακοσμήστε τα πιάτα λίγο καλύτερα, βάλτε περισσότερα πράσινα- κόκκινα ξέρω γω. Είναι λες και τα περνάνε από πολική ρωσική αρκούδα η οποία όλο και κάτι θα κλέψει από το πιάτο,  όχι ικανή ποσότητα για να το γυρίσεις πίσω, αλλά αρκετή για να το προσέξεις. Τέλος οι τιμές είναι σούπερ τραγικές για την εποχή, όταν με τα ίδια χρήματα τρως πλέον σε εστιατόριο που δεν έχει ούτε καμήλες, ούτε πολικές αρκούδες και αλλά χαρισματικά ζώα στο χώρο της επαγγελματικής εστίασης .

 

Instagram και μέγεθος φωτογραφιών

 


Ακόμη συνεχίζουν εκεί στο Instagram και βάζουν φωτογραφίες, που το μέγεθος τους παραπέμπει σε Netscape εποχές ή  τότε με τα πρώτα κινητά με έγχρωμη οθόνη (όχι με έγχρωμα μονόχρωμα πλαστικά) ! Ρε πάτε καλά ; Τι φάση; Λες και πήρανε τους ηλικιωμένους γονείς από αυτούς που δουλεύουν στα αντίστοιχα στο Facebook και τους είπανε «κάνε το να γαμάει με τα δικά σου φρέσκα μάτια».  Και αυτοί είπαν «οκ θα κρατήσουμε την ανάλυση σούπερ χαμηλή να τρέχει στο netscape της κυρα κούλας και θα βάλουμε αστεία φιλτράκια και κουνελάκια για να τους μπερδεύουμε και να νομίζουν ότι έχουν αυτάκια κουνελιών, ενώ δεν έχουν!». Ρε πάτε καλά; Όταν κατεβάζω την εικόνα θέλω να κατεβαίνει σε μια ανάλυση που να μπορώ να βλέπω το σώμα με λεπτομέρειες! Η γυναίκα μπορεί να είναι μοντέλο, παρουσιάστρια, ηθοποιός, μουσικός, γυμνάστρια και ότι άλλο πως θα βλέπω θα μου βγουν τα μάτια ρε; Πάτε καλά; Με τόσο μικρή ανάλυση όλα τα σώματα είναι παρόμοια και αυτό είναι σίγουρα ρατσιστικό.

 

Η μέρα μου

 

Στο Instagram και πλέον και στο Facebook, υπάρχει αυτή η ανούσια μαλακία που μπορεί να είναι φωτογραφία και βίντεο και την ανανεώνεις άμα θέλεις ανά 24 ώρες και στα αρχίδια μας τελικά. Όσοι τρέχουν Opera ή Chrome, μπορούν να κατεβάσουν και να τρέξουν το ChromeIGStory και να πάρουν αυτό που θέλουν τέλος πάντων.

 

To Playboy έφερε πίσω το γυμνό

 

Ναι τα κατάφερε για ένα παράξενο χρόνο να μην έχει γυμνό το περιοδικό που έκανε το γυμνό εμπορικό και το απενοχοποίησε. Και τώρα ευτυχώς κατάλαβαν το λάθος τους. Δεν ήταν το γυμνό το πρόβλημα, το πρόβλημα είναι ότι έχουν μείνει πίσω στο πώς φωτογραφίζουν γυμνό. Αλλά νομίζω το πρόβλημα δεν είναι μόνο αυτό. Όπως λέει και ο Randy στο South Park «Τι να το κάνεις το Playboy, άμα δεν δεις γιαπωνέζες να κάνουν εμετό η μία στην άλλη ή όργια με νάνους….». Με άλλα λόγια, υπάρχει τόσο υλικό εκεί έξω που πραγματικά δεν ξέρω πως μπορεί να επιβιώσει ένα περιοδικό που είχε πριν 40 χρόνια τον ρόλο που έχει τώρα το youporn και τα παρεμφερή μέσα.

 

Foo Fighters live στην Ακρόπολη

 


Οκ, σίγουρα παραπλανητικός ο τίτλος, αφού παίξανε από κάτω, στο θέατρο. Και κάπου εκεί σταματάνε και τα αρνητικά, αφού όσοι είχαν την τύχη να δουν αυτή την συναυλία, είδαν το πιο μεγάλο συγκρότημα εν ζωή να παίζει απίστευτα καλά και συγκροτημένα, για αρκετή ώρα, χωρίς διαλλείματα και encore, σε ένα απίστευτο χώρο. Ο frontman έκανε απίστευτο χαβαλέ και διάλογο με το κοινό και παράλληλα απίστευτη εμφάνιση. Η οργάνωση και ο ήχος ήταν μοναδικός, ενώ η ακουστική του σταδίου βοηθούσε όλα να ακούγονται υπερβολικά καλά και με μεγάλη λεπτομέρεια. Παρεμπιπτόντως είναι και η πρώτη συναυλία, έστω στην ενήλικη ζωή μου, που δεν ήπια καθόλου αλκοόλ, άλλη μια πρωτιά μέσα στο 2017. Τέλος ήταν κρίμα που παίξανε μόνο μια μέρα και μόνο σε αυτόν το μικρό χώρο. Το μόνο μελανό σημείο ήταν ότι ο χώρος (αρκετά μεγάλος), όπου τα εισιτήρια ήταν από το κράτος και δήμο και κληρώσεις κτλ. Ήταν σχεδόν άδεια, πράγμα που σημαίνει ότι πήγανε σε ανθρώπους που δεν είχαν ιδέα με το συγκρότημα και βαρεθήκανε να έρθουν. Το υπολογίζω περίπου 100 άτομα, μπορεί και πολύ περισσότερα υποθέτω…  Είναι η πρώτη φορά που είδα ανθρώπους από κάθε γωνιά του κόσμου να ζηλεύουν μια συναυλία στην Ελλάδα! Πάντα τέτοια!

Δευτέρα 8 Ιανουαρίου 2018

Καλύτερα χειρότερα του 2017, του Άρη Λουκίσα

Γράφει ο Άρης Λουκίσας

Πάμε λοιπόν χωρίς σειρά ή κάποιο είδος καλύτερων ή χειρότερων, απλώς μια παράθεση του τι είδα το 2017 και μου έκανε κάποιο είδος εντύπωσης.

Φέτος είδα συναυλίες, προϊόντα, υπηρεσίες, σειρές, ταινίες, μέχρι και ταινία σε σινεμά! Ναι, μέχρι εκεί έφτασα. Ξεκινάμε:


1.       Επίπεδη Γη




Το πιο ηλίθιο (ίσως) πράγμα που συνέβη φέτος είναι ότι πήραν πολύ τα πάνω τους οι ηλίθιοι που πιστεύουν ότι η Γη είναι επίπεδη.  H εξήγηση είναι μάλλον στο γεγονός ότι είναι πλέον πολλοί και οργανωμένοι, επειδή υπάρχουν τα κοινωνικά δίκτυα μέσα στην ζωή μας και στην ποταπή ζωή τους.  Δύσκολο να σκεφτεί κανείς πως η βαρύτητα θα είχε εντελώς διαφορετική συμπεριφορά, εάν η Γη είχε οποιαδήποτε άλλο σχήμα εκτός από αυτό που έχει τώρα, ενώ μιλάνε για συνομωσίες και άλλα τέτοια χαριτωμένα. Αυτοί δεν πρέπει να στειρωθούν;

2.       Αντιεμβολιαστικό κίνημα





Εάν οι «επίπεδη Γη» είναι οι πιο ηλίθιοι, οι «όχι εμβόλια» είναι οι πιο επικίνδυνοι.  Πιστεύοντας ότι κάποια ή όλα τα εμβόλια προκαλούν αρρώστιες όπως μηνιγγίτιδα και καρκίνο, δεν εμβολιάζουν τα παιδιά τους. Και ενώ παλιά, το εμβολιασμένο κοπάδι προστάτευε τους μη εμβολιασμένους, πλέον, λόγω του τεράστιου μεγέθους που έχουν αποκτήσει οι μη εμβολιασμένοι, αρχίζουν και εμφανίζονται αρρώστιες που είχαν να εμφανιστούν εδώ και δεκαετίες. Με αυτούς τους ηλίθιους κινδυνεύουμε με πανδημίες, κινδυνεύει η ίδια η ζωή μας. Στείρωση τώρα σε αυτούς και άμεσα εμβολιασμό στα παιδιά τους.

3.      Νέο ηλεκτρονικό εισιτήριο

Μας έσπασαν τα αρχίδια ότι έρχεται νέο εισιτήριο και ότι θα είναι έτσι κι αλλιώς και και… και τελικά μια χαρά από τα ίδια σκατά είναι. Πέρα του ότι είναι ακόμη χάρτινο, άρα πάλι ξοδεύεις ένα σωρό χαρτί, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα ηλεκτρονικά για να το αποκτήσεις ή να το ακυρώσεις Επίσης υπάρχει και έλλειψη σε μηχανήματα, με αποτέλεσμα τεράστιες ουρές. Μπράβο, τρομερή δουλειά! Είχατε ολόκληρο το χρόνο του κόσμου και καταφέρατε να το κάνετε έτσι.

4.      Ο θάνατος του 3D

Ειδικά σε νέες τηλεοράσεις και Blu-ray κυκλοφορίες, απλώς κανείς δεν ενδιαφέρεται πλέον, για αυτό που πριν πέντε χρόνια λέγανε οι «ειδικοί» ότι θα είναι η νέα επανάσταση που θα τονώσει την αγορά.  Ναι, κανείς δεν ήθελε να αρχίζει να ζαλίζεται μετά από 2 ώρες θέασης και τα γυαλιά δεν είναι κουλ… Σύμφωνα με τους επιστήμονες, 3D στο σαλόνι θα μπορούμε να δούμε όταν βγουν τηλεοράσεις με ανάλυση 13Κ, αφού τότε η ανάλυση θα επιτρέπει τρισδιάστατη εικόνα χωρίς γυαλιά. Έτσι απλά.

5.      4Κ & 8Κ μηχανήματα χωρίς περιεχόμενο

Ναι, τις λιγουρεύτηκα τις οθόνες και τα μόνιτορ, ειδικά τα ultra wide. Αλλά και τι να τα κάνεις όταν χρειάζεσαι ένα κάρο χώρο για να δεις μια ταινία και φυσικά χρειάζεσαι και ηχοσύστημα που να υποστηρίζει Atmos. Για τα παιχνίδια τώρα, χρειάζεσαι μια περιουσία για να στήσεις σύστημα που να τρέχει ένα παιχνίδι σε 4Κ και ομαλά.  Δεν είναι η ώρα τους ακόμη. Παράλληλα έκαναν την εμφάνιση τους και τα πρώτα μηχανήματα 8Κ, χωρίς να υπάρχει καν αντικείμενο. Η πρώτη ταινία γυρισμένη σε 8Κ είναι το Guardians of the Galaxy Vol 2.

6.      Διαφημίσεις για γρήγορο ίντερνετ




Vdsl: Μια τεχνολογία 15 ετών, έφτασε επιτέλους και στην Ελλάδα εδώ και 2 χρόνια, ενώ πλέον κάνει χώρο για Fiber. Έτσι γουστάρουμε στην Ελλάδα, στην τεχνολογία και στα αμάξια «λιώνεις» την πρώτη και μετά βάζεις κατευθείαν τρίτη και λες «δεν γαμιέται η δευτέρα». Πόσο ειρωνικό σε πολλές γειτονιές να μην υπάρχει χώρος για νέες γραμμές και να μην έχεις ίντερνετ ικανό για ένα 1MBps και να βλέπεις 100αδες μεγκαμπιμπιμπι λες και είναι τσάμπα… Εγώ λέω αντί να βάζετε thunderstruck και κεραυνούς στην διαφήμιση να βάζετε τίποτα ημίγυμνες να  τρώνε cornflakes και το πακέτο να γράφει το όνομα της εταιρείας. Άλλωστε fiber το ένα, fiber και το άλλο…

7.      Ογκοχρέωση ίντερνετ κινητής τηλεφωνίας

Με τιμές τόσο υψηλές ανά MB (πόσο 2005!) μαζεύονται ποσά κάθε μήνα κοντά στον προϋπολογισμό μιας μικρής χώρας. Υποθέτω ότι πρέπει να κοιτάμε  τι υπογράφουμε του στυλ «άμα ξεπεράσεις το όριο των 16ΜB, πληρώνεις με το νεφρό σου». Είναι σοβαρά πράγματα αυτά; Κοιτάς το emai, κοιτάς λίγο φου μπου και φεύγουν τα ευρώ, λες κι η νιγηριανή απάτη είναι αληθινή γκόμενα σε κωλόμπαρο και την κερνάς συνέχεια ποτά.

8.      Τηλεόραση vs YouTube

Μέχρι και φέτος, το μόνο που έβλεπα στην τηλεόραση ήταν nickelodeon και το «ότι να ναι» στο ΣΚΑΙ. Τώρα που σταματήσανε την εκπομπή στο ΣΚΑΙ, δεν ξέρω τι υπάρχει (που να μου αρέσει) στην τηλεόραση. Επίσης, εκεί στο nickelodeon, πρέπει να αρχίσουν να βάζουν μετά τις 10 νέες σειρές, γιατί έχω δει σχεδόν όλα τα επεισόδιά από όλες τις σειρές. Άρα, πλέον το βάρος πέρα από σειρές και ταινίες στο ίντερνετ πέφτει στο YouTube. Τα κανάλια και για φέτος είναι κλασικές επιλογές με CrashCourseLastWeekTonightCGP GreyREACTRemi GALLARD και από ελληνικά το  ComedyLab.GR και GameWorld.gr

Τέλος πρώτου μέρους