Θρησκοληπτικές παράνοιες, του Λαμόγιου

Γράφει ο Λαμόγιος

"Όλοι λένε για το πόσο σημαντικοί είναι οι ιατροί, αλλά στη μεγάλη ανάγκη θυμούνται τον Θεό και τους ξεχνάνε αυτούς!" – το αντέγραψα από κάποιο ανώνυμο φωτεινό μυαλό σε σοδιαλμιδιακή μου συζήτηση. Το έχω ακούσει επίσης πολλάκις και ενώ περίμενα να γελάσει στο τέλος αυτός που το ξεστόμισε, διαπίστωσα πως το εννοούσε.

Και μου ήρθε αρχικά στο μυαλό αυτό:

Εικ. 1. Ο Invisible Jesus την ώρα που παρακολουθεί φανατικό χριστιανούλη να επιχειρηματολογεί.

Πρόκειται για ένα από τα πιο δυνατά επιχειρήματα κάποιου «πιστού». Ίσως και το απόλυτο.

Θα μπορούσα να γελάσω ως 14χρονος κάγκουρας αυτή τη στιγμή και να γράψω «χα0χα0χα0».

Φυσικά και δεν ισχύει το παραπάνω παρά μόνο στην πολύ μικρή φαντασία κάποιου. Και αποτελεί διαπραγματευτική λογική το πολύ 12χρονου. Λογικό, καθώς μέχρι εκεί έχει αναπτυχθεί το συγκεκριμένο κομμάτι ευφυίας. Κρίμα κιόλας, αλλά anyway, ας πρόσεχε, πρόβλημά του.

Με ενοχλεί πως το πιπιλάνε ιδιαίτερα οι χριστιανούληδες (οι οποίοι θυμούνται το Θεό τους όποτε τους συμφέρει), οι οποίοι παράλληλα, όταν πάθουν κάτι κάνουν σπριντ α λα Μπολτ ώστε να βρουν τους καλύτερους ιατρούς και αν μπορούν, να νοσηλευτούν στο καλύτερο νοσοκομείο.

Και ο κύκλος της ατέρμονης παράνοιας ανακυκλώνεται. Είναι κάπως έτσι:

α. είμαι χριστιανός και για να αποδείξω πως όλοι τελικά θέλουν μαζί τους τον Θεό, τους θυμίζω τι (πιθανώς) θα επικαλεστούν (σε μια τεράστια στιγμή ανθρώπινης αδυναμίας), παρουσιάζοντας τους το πόσο αδύναμος είναι ο άνθρωπος και πόσο ποταπά τα επιτεύγματά του, μπροστά στο μεγαλείο Του.

β. είμαι χριστιανός. Όταν με χτυπήσει μια αρρώστια, τρέχω απελπισμένος στους αδύναμους ανθρώπους, ώστε να επωφεληθώ άμεσα-βραχυ-μακροπρόθεσμα από τα ποταπά τους επιτεύγματα.

γ. είμαι χριστιανός. Νοσηλεύομαι από τους αδύναμους ανθρώπους και τις ποταπές μεθόδους τους, ωστόσο τα κόκκαλα κάποιας νεκρής θα συμπληρώσουν ή αποκαταστήσουν την ανικανότητα των αδύναμων ανθρώπων και των ποταπών μεθόδων τους, από τα οποία θέλω και έχω ανάγκη να επωφεληθώ όσο το δυνατόν γρηγορότερα.

δ. επιστροφή στο α.

Εν ολίγοις, η λογική τρέμει από το φόβο της μπρος στο τέρας του πνευματικού έμπολα. Το νανοχάμστερ που είχε φωλιάσει στο κεφάλι του παράφρονα για να καταβροχθίσει εγκέφαλο, ώστε να τραφεί, εξέπνευσε γρήγορα. Λόγω ασιτίας.

Όσοι είναι παρανοϊκοί σε αυτό το βαθμό, μπορούν κάλλιστα να επισκεφθούν κάποιον ψυχίατρο.

Και γιατί όχι, υπάρχουν ισχυρά αντικαταθλιπτικά που η χρήση τους είναι πια απαραίτητη. Και το καλύτερο part; δεν είναι παράνομη η χρήση τους.

*Σε πιο σοβαρό context, σκέφτομαι όλους αυτούς τους νοσηλευτές, ιατρούς, γενικά το ιατρικό προσωπικό. Το καθημερινό εργασιακό τους περιβάλλον. Μια δουλειά που σίγουρα δεν μπορεί να κάνει κάποιος εύκολα. Που σε φθείρει ψυχοσωματικά στο μέγιστο βαθμό.

Πως αντιμετωπίζονται; μα φυσικά σαν σκουλήκια.

Διότι ο χριστιανούλης που καταπιέζεται στο δικό του περιβάλλον επειδή δεν έχει οθόνη led, επειδή το νερό από τον ψύκτη έχει περίεργη γεύση κ.λπ κ.λπ, δε λαμβάνει υπόψιν του τι θα πει να περνάς όλη σου τη ζωή με αρρώστους, εξετάζοντας τους, ξεσκατίζοντας τους. Δεν έχει σκεφθεί πόσο ψηλά θα έπρεπε να έχει αυτούς τους ανθρώπους. Δεν κατανοεί πόσο τους υποτιμάει με τις άρρωστες ψευδαισθήσεις του.

Τι να κάνουμε όμως... έτσι κυλάει η ζωή εδώ στην πρώτη σύγχρονη πρωτεύουσα της Δυτικής Ευρωιρανικής Επαρχίας.

**Τέλος, θα μπορούσε να είναι (αν δεν είναι από κάποιον εξαιρετικά εμπαθή αντιχριστιανό) πολύ πολύ κακή τρολιά αυτό που γίνεται.

Το να πηγαίνεις ως «αριστερή» κυβέρνηση δυτικής χώρας τα κόκκαλα μιας νεκρής σε ένα νοσοκομείο, ιδίως σε αντικαρκινικό, έχει για τους ασθενείς λίγο σκληρή σημειολογία.