Ο Πολεμοχαρής Ελληναράς, του Λαμόγιου

Γράφει ο Λαμόγιος

Ο Ελληναράς που η μεγαλύτερη ταλαιπωρία που έχει περάσει στη ζωή του είναι οι πολλές φωτοτυπίες που του ζητάνε στη ΔΟΥ Γαλατσίου. Ο Ελληναράς που η μεγαλύτερη του ενόχληση προκαλείται από το μεσημεριανό τηλεφώνημα από κάποια φοιτήτρια που δουλεύει στη Wind. Ο Ελληναράς που η μεγαλύτερη περίοδος πείνας είναι όταν η κατσαρόλα του έχει μπάμιες ή φακές. Ο Ελληναράς που το σχέδιο του για ένα καλύτερο αύριο παρουσιάζεται σε ταβέρνες, καφετέριες, συζήτηση με ταξιτζήδες που αγαπάνε τον Πούτιν γιατί είναι "μάγκας που δε σηκώνει πολλά όπως οι προδότες μας εδώ". Ο Ελληναράς που αντιμετώπισε με ψυχραιμία τα κάπιταλ κοντρολς φούλαροντας βενζίνη. Ο Ελληναράς που με τόλμη και θάρρος στα κάπιταλ κοντρολς στηνόταν στα ΑΤΜ στις 12 το βράδυ γιατί το πρωί θα ήταν 12 άτομα μπροστά του. Αυτός ο Ελληναράς υμνεί τον Πούτιν στα σόσιαλ μίντια και αναμένει καυλωμένος ηχηρή απάντηση της Ρωσίας απέναντι στους γείτονες μας Τούρκους. Αυτός ο Ελληναράς πασχίζει να γράψει "ορίστε, κοροϊδεύατε όταν τα έλεγα για τον Παΐσιο" για να σταματήσει να νιώθει πανύβλακας. Αυτός ο Ελληναράς αν βρεθεί μια μέρα στα Εξάρχεια, μόνο από το φόβο και τους δράκους που έχει πλάσει στο μυαλό του, θα βρέξει το παντελόνι του και θα λιποθυμήσει. Αυτός ο Ελληναράς το παίζει πολεμοχαρής.

Οι Θεωρίες του Ψηλού

Ο David Avramidis 0fficial έχει κάνει καριέρα ποστάροντας γλυκανάλατες παπαριές για τις γυναίκες, οι οποίες κοινοποιούνται από καληνυχτάκηδες που θέλοντας να δείξουν πόσο γλυκούληδες είναι μπαίνουν πιο βαθιά στον κόσμο του Friendzone (και όπως θα έλεγε και ο Dante «όποιος μπαίνει εδώ μέσα ας αφήσει πίσω του κάθε ελπίδα»). Ο Paulo Coelho έγραψε για το σύμπαν και το πόσο ενδιαφέρεται να ικανοποιήσει την ανάγκη ενός ανθρώπου και ως άλλος αλχημιστής του Μεσαίωνα έφτιαξε χρυσό από σκατά και πλέον το καραφλό κρανίο του βρίσκεται πίσω από εκατοντάδες γελοιότητες που ανεβαίνουν στο Facebook, τύπου «Αν δεν κυνηγήσεις κάτι, δεν θα το πιάσεις» ή «Αν συνδυάσεις milko και τυρόπιτα, θα τρέχεις». Ο Νοστράδαμος κι ο Παΐσιος έμειναν στην Ιστορία (ή έστω στις σελίδες της «Ελεύθερης Ώρας») επειδή έγραφαν θεωρίες και προβλέψεις που κολλούσαν παντού (κάπου θα γίνει πόλεμος και θα πεθάνουν άνθρωποι. Σε ευχαριστούμε Καπετάν Προφανή). Ας δούμε, λοιπόν, στο σημερινό άρθρο μερικές δικές μου θεωρίες χωρίς λόγο ύπαρξης και χωρίς ελπίδα να με πάρει κάποιος στα σοβαρά, κάτι σαν τις λέξεις που βγαίνουν μέσα από το μουστάκι του Βαγγέλα Μεϊμαράκη δηλαδή.

Μια επιθετική γκόμενα σε ευνουχίζει

Προφανώς δεν ζούμε στο 1950 και φαντάζομαι ότι σε κανέναν δεν θα άρεσε να περιμένει να παντρευτεί πρώτα για να κάνει σεξ μετά βγάζοντας ματωμένα σεντόνια στα μπαλκόνια και άλλα τέτοια γραφικά. Από το 1950 όμως, μέχρι το σήμερα έχουν αλλάξει ευτυχώς πολλά. Οι γυναίκες έγιναν πιο ανεξάρτητες, δεν είναι τα άβουλα όντα που τους επέβαλε ο μουστακαλής πατέρας ποιον θα παντρευτούν, έχουμε απενοχοποιήσει  πολλά πράγματα στο σεξ και άλλα πολλά. Μια επιθετική γκόμενα όμως που στην πέφτει χοντρα, όσο σύγχρονο κι αν είναι, σε ξενερώνει  και σε ευνουχίζει. Δεν είπαμε να το παίζετε δύσκολες και να αποφασίζετε να του κάτσετε στο 25^ο ραντεβού για να «μην φανείτε εύκολες» και άλλες τέτοιες βλακείες ή να το παίζετε ιστορία και με ύφος «σουφρώνω την μύτη μου σαν να μυρίζω σκατά». Δώστε μας όμως λίγο χώρο ώστε να κάνουμε και εμείς την κίνηση μας και μη μου την πέφτεις σαν ύαινα (ή ακόμα καλύτερα κούγκαρ) στην τραυματισμένη αντιλόπη του κοπαδιού. Νιώθω σαν πρωταγωνιστής στο κανάλι του National Geographic και δυστυχώς όχι σε κανένα ντοκιμαντέρ με γυμνές φυλές και θηλές, αλλά σε αυτά με τις ταλαίπωρες γαζέλες που σκύβουν να πιουν νερό και τελικά τον πίνουν. Δεν θα υποστηρίξω ηλίθιες αντρικές θεωρίες τύπου «ο άντρας είναι ο κυνηγός», αλλά θα υποστηρίξω ότι θέλω να μου δείξεις το ενδιαφέρον σου με ματιές και χαμόγελα και να μου δώσεις πάσα να κάνω κίνηση. Μην με κάνεις να νιώθω σαν τον Κωνσταντίνου στο «The Kopanoi» (βλέπε εδώ).

  

Ένα άσχημο παπούτσι/ ρούχο σε ξενερώνει

Είσαι στο μπαρ και πίνεις ποτό μαζί με τους φίλους σου ενώ χαζεύεις μια τύπισσα που κάθεται λίγο πιο δίπλα και φαίνεται πολύ όμορφη. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι είναι καθιστή, οπότε υπάρχουν δύο κίνδυνοι: να είναι κένταυρος (δηλαδή συνδυασμός ανθρώπου με Kim Kardashian) ή να φοράει αυτά τα άθλια παπούτσια με τον διπλό άσπρο πάτο. Τα συγκεκριμένα παπούτσια μαζί με τα Birkenstock και όλο το υπόλοιπο στοκ, οφείλουν να καούν σε έναν τελετουργικό χορό που θα απομακρύνει όχι τα κακά πνεύματα, αλλά το κακό γούστο. Ναι, φαντάζομαι είναι ανατομικά και βολικά, αλλά αυτό δεν αποτελεί δικαιολογία αλλιώς θα βγαίναμε όλοι έξω με τα πολύ άνετα σώβρακα μας και τα ξεχειλωμένα φανελάκια που βολεύει να βάζεις μέσα και κάτω από το προαναφερθέν σώβρακο. Ένα άσχημο ρούχο και παπούτσι μπορεί να σε ξενερώσει σε σημείο να μην κάνεις τίποτα με την κοπέλα/τύπο που τόση ώρα κοίταζες. Είναι σαν τους τύπους που βγαίνουν για ποτό με τα μπλέ/μωβ δίπατα αθλητικά τους λες και θα πάνε για τρέξιμο ή τα stan smith λες και θα πάνε να παίξουν τένις με τον Χατζηνικολάου.

Ο βαθμός creepiness/ενόχλησης εξαρτάται από το πόσο γουστάρεις

Το πόσο ενοχλητικός φαίνεται κάποιος στα μάτια της γκόμενας του εξαρτάται από το πόσο γουστάρει. Για παράδειγμα όταν ο τύπος στέλνει ασταμάτητα μηνύματα και η γκόμενα γουστάρει η αντίδραση θα είναι κάπως έτσι: «Κοίτα μωρέ ο γλυκούλης με σκέφτεται, μου στέλνει κάθε 5 λεπτά μήνυμα». Αν ο τύπος στέλνει με ρυθμό πολυβόλου τα ίδια μηνύματα σε τύπισσα που δεν τον γουστάρει και τόσο γίνεται πιο ενοχλητικός και από τρίχα που έχεις στο στόμα σου κατά τη διάρκεια του σεξ και προσπαθείς τεχνηέντως να αφήσεις στον ώμο της παρτενέρ σου με τη γλώσσα, αφού τα χέρια σου είναι απασχολημένα. Αν γουστάρεις τον άνθρωπο με τον οποίο είσαι σου φαίνεται αυτονόητο να θες να τον δεις συνέχεια, ενώ αν η σχέση έχει ξεφτίσει σαν κάλτσα που αγόρασες σε πανηγύρι, θες να κανονίζεις μαζί του και να υπάρχουν άλλοι 10 φίλοι σου μαζί. Επίσης, τον ίδιο ρόλο παίζει και το πόσο όμορφος είναι κάποιος (ή έστω σου αρέσει) όταν στην πέφτει. Αν κάποιος που σου αρέσει κάνει ένα «χοντροκομένο» πέσιμο μπορεί να μην τον θεωρήσεις τόσο ανώμαλο/creepy ή  μαλάκα όσο έναν που η εμφάνιση δεν τον βοηθάει τόσο. Το ίδιο ρατσιστικό φυσικά ισχύει και από την πλευρά των ανδρών. Ο βαθμός creepiness εξαρτάται περισσότερο από την εμφάνιση του άλλου/άλλης και όχι τόσο από τις κινήσεις/λόγια του, αφού συγχωρείς πολλές συμπεριφορές σε έναν άνθρωπο που γουστάρεις.

Τα μεγάλα club απευθύνονται σε ηλίθιους

Από την εποχή που έπρεπε να περάσεις από face control από κάποιον γορίλα για να μπεις, μέχρι σήμερα, τα μεγάλα club απευθύνονται σε ηλιθίους. Η μουσική είναι πολύ δυνατά ώστε να μην μπορείς να ακούσεις τι μαλακίες σου λέει ο διπλανός σου και απλώς να χορεύεις. Οποιαδήποτε φυσιολογική συζήτηση γνωριμίας μετατρέπεται σε

-Γεια σου! Με λένε Αγησίλαο

-Δεν σε ακούω!

-ΛΕΩ, ΜΕ ΛΕΝΕ ΑΓΗΣΙΛΑΟ!

-ΔΕΝ ΣΕ ΑΚΟΥΩ ΚΑΘΟΛΟΥ

-Χέστο, ας χορέψουμε

Ευνοούνται λοιπόν τα κλαρίνα που βασίζονται στην εμφάνιση τους και δεν έχουν κάτι να πουν, αφού χρειάζεται μόνο να ξυρίσουν στήθος, να βάλουν ένα t-shirt τύπου «Αντώνης Κανάκης» και τα πάντα γίνονται πιο εύκολα. Επίσης, τα μεγάλα club είναι σκοτεινά. Αρκετά σκοτεινά τύπου «κατουράω και το γαμημένο φως μόλις έσβησε και πρέπει να κουνάω σαν παλαβός τα χέρια μου για να με πιάσει το φωτοκύτταρο. Μάλλον το ένα χέρι». Αυτό σίγουρα βοηθάει στο να μην φαίνονται οι ατέλειες, ή μάλλον ολόκληρο το πρόσωπο και/ή το μουστάκι με αποτέλεσμα να βγαίνεις έξω το πρωί με το αντικείμενο του πόθου σου που θώπευες όλο το βράδυ και να έχεις την αντίδραση βρυκόλακα που τον χτυπάει το φως του ήλιου. Τελευταίο και αγαπημένο τα ποτά. Σίγουρα το πετρέλαιο έχει ακριβύνει αρκετά, και έχει αυξηθεί το κόστος, αλλά σκοπός είναι να το πίνει το αυτοκίνητο μου και όχι εγώ. Και ακριβό και μπόμπα; Αν δεν είσαι Άγγλος που έρχεται στην Κω για να πιει με σκοπό να γίνει πιο άσπρος από ότι ήταν (εκτός από την μπλούζα του που μάλλον θα έχει μια πράσινη απόχρωση) δεν καταλαβαίνω τον λόγο να πας σε κάτι τέτοιο. Ή μπορεί να φταίει και ότι έγινα 33 οπότε όλα μου φταίνε.  

Το «αλλά» κρύβει τον μεγαλύτερο ρατσισμό/σεξισμό/φασισμό

Οι καλύτερα κρυμμένες ρατσιστικές ιδέες βρίσκονται πίσω από ένα «αλλά» στη μέση της πρότασης. Το βλέπεις παντού: από τον συνάδελφο που δεν είχε φανερώσει τις πεποιθήσεις του, αλλά σε μια συζήτηση θα πετάξει το αγαπημένο «εγώ δεν είμαι ρατσιστής αλλά… (συμπληρώνεις κατά το δοκούν)», μέχρι την αγαπημένη φυλή των ταξιτζήδων που σε οποιαδήποτε συζήτηση θα βγάλουν κόμπλεξ για τις γυναίκες, τους ξένους και οποιοδήποτε άλλο δίποδο ον με ένα «αλλά» στη μέση. Θεωρούν ότι αυτά το «δεν είμαι αλλά..» λειτουργεί καθαρτικά για τα αυτιά των υπολοίπων ώστε να μην θεωρήσουν ότι είναι σεξιστής (ή οτιδήποτε άλλο που προέρχεται από λέξη που τελειώνει σε -ισμός).