Συνεχίζουμε χωρίς πολλές εισαγωγές από την προηγούμενη φορά, έχοντας μετακινήσει λίγο τη σκηνή γιατί μας έπιανε ο ήλιος και σίγουρα όχι ο ύπνος, από το ροχαλητό του διπλανού. Το θέμα μας παραμένει το camping (ελεύθερο και οργανωμένο) και κυρίως οι άνθρωποι και τα γεγονότα που χαλάνε αυτή την εμπειρία.
Το χέσιμο
Το χέσιμο αποτελεί ίσως τη μεγαλύτερη δυσκολία στο ελεύθερο camping και την πιο αμήχανη στο οργανωμένο. Στο μεν ελεύθερο οι επιλογές είναι δύο και σε κάποιες ακραίες περιπτώσεις τρεις:
Α. Θα πρέπει να αναζητήσεις το αποκαλούμενο χεσόρεμα
Β. Θα πρέπει να τα κρατήσεις μέχρι την επόμενη επίσκεψη στον πολιτισμό (καφετέρια, ταβέρνα, σαντουιτσάδικο, κατάστημα με είδη λαϊκής τέχνης, οτιδήποτε διαθέτει κάτι σαν τουαλέτα ή εσύ κάτι σαν φαντασία)
Γ. Θα πρέπει να τα κρατήσεις μέχρι να γυρίσεις σπίτι σου
Ας τις δούμε πιο αναλυτικά:
A. Χεσόρεμα
Αχρείαστο στο οργανωμένο, απαραίτητο στο ελεύθερο. Όπως το πάτωμα είναι το «μεγάλο τασάκι» για πολλά νυχτερινά μαγαζιά, έτσι και το χεσόρεμα είναι η μεγάλη τουαλέτα για τους κατασκηνωτές. Χώρος οριοθετημένος από τα χρησιμοποιημένα χαρτιά υγείας που βρίσκεις στη διαδρομή, σαν άλλος Κοντορεβυθούλης («Μαμά χέζομαι, τι να κάνω; Που να πάω;» «Ακολούθα τα κωλόχαρτα παιδί μου και όπου βρεις κενό, κάτσε»). Οφείλει να είναι χώρος με σχετική βλάστηση ώστε να μην είσαι εμφανής σε όλους, σαν γάτα που χέζει στην άμμο της (πάντα με αυτό το βλέμμα απάθειας), αλλά όχι αρκετά ψηλής βλάστησης, ώστε να μην γαργαλάει εκείνη την ιερή ώρα. Το κακό είναι ότι αναλόγως του κόσμου, συνήθως υπάρχουν μύγες, μυρωδιές και λίγος χώρος, αλλά το θετικό είναι ότι σίγουρα είναι πιο καθαρά από μια τουαλέτα. Τόσο το χεσόρεμα όσο και οι τούρκικες βοηθούν στην ανάπτυξη των μυών στα πόδια και ειδικά σε περιπτώσεις που κάτι έχει πάει στραβά με κάποιο φαγητό, μετά την 8η φορά σηκώνεσαι με πόδια ολυμπιονίκη ποδηλάτη. Το πρόβλημα είναι ότι όταν κουραστείς, αναγκαστικά θα σηκωθείς, κάνοντας τα πάντα να απλωθούν παντού και τα δύο ρολά χαρτί να μοιάζουν λίγα. Απαραίτητο σε όλες τις περιπτώσεις να κουβαλάς μαζί σου κωλόχαρτο, ιδανικά κομμένα χαρτιά ώστε να μην γίνεις βούκινο, αλλά όλοι ξέρουμε ότι αυτά δεν φτάνουν ούτε για το «ζήτω» σε κάποιες περιπτώσεις και καταλήγεις να σκουπίζεσαι σε φύλλα και μικρά χνουδωτά ζωάκια που κυκλοφορούν γύρω. Φημολογείται ότι οι ακραιφνείς campers δεν έχουν ποτέ υγρά μαντηλάκια, αλλά βγαίνουν για χέσιμο το πρωί και σκουπίζονται με φύλλα που έχουν πούσι.
B. Τουαλέτα Καφετέριας
Η επιλογή της καφετέριας δεν είναι κακή, απλώς θα πρέπει να είσαι πολύ άνετος, σύντομος και αποτελεσματικός. Αρκετά μαγαζιά διαθέτουν μία τουαλέτα για κάθε φύλο ή ακόμα χειρότερα μία τουαλέτα για όλα τα φύλα και μάλιστα με λιγοστά φύλλα. Θα πρέπει να μπεις, να ρίξεις τη βόμβα και να βγεις σε χρόνο dt, όπου d είναι ο χρόνος που μπήκες και t το χτύπημα της πόρτας από τον επόμενο βιαστικό. Οι κίνδυνοι σε αυτή την περίπτωση είναι να είχε μπει και ο προηγούμενος για αυτή τη δουλειά, οπότε υπάρχει μια συσσωρευμένη δυσοσμία ικανή να χρησιμοποιηθεί ως αναισθησία σε εγχείρηση, αλλά και βγαίνοντας να συναντήσεις κάποιο άτομο του αντίθετου φύλου (ή και του ίδιου, η στήλη είναι ανοιχτή σε αυτά) και από μέσα μαζί σου να βγαίνει όλο το μεθάνιο και θειάφι της Κόλασης. Φημολογείται ότι σε κάποιες περιπτώσεις, η μυρωδιά έχει πάρει την μορφή του τέρατος καπνού στο “Lost”. Φυσικά και θα κάνεις κάποιο ηλίθιο σχόλιο τύπου «εε δεν θα στο πρότεινα, ο προηγούμενος πρέπει να είχε φάει κάποιο κουνάβι», αλλά η ζημιά έχει γίνει. Το έντρομο βλέμμα της θα σε στοιχειώνει για πάντα, σαν τον πρώτο νεκρό που αντίκρυσες ποτέ.
Γ. Να τα κρατήσεις μέχρι την επιστροφή
Η τρίτη επιλογή είναι και η πιο ακραία και καλό θα είναι να προτιμάται σε περιπτώσεις που μιλάμε για κάτι σύντομο, τύπου ένα διήμερο στο Αγκίστρι. Οτιδήποτε πιο μακροχρόνιο θα δημιουργήσει προβλήματα, κοιλιά και μυρωδιές που μαζεύονται από άντρες του Κιμ Γιουνγκ Ουν για την περίπτωση χημικού πολέμου. «Λοχία στείλε αυτούς τους 8 που δεν έχουν ίδιο μαλλί με μένα να μαζεύουν αέρια από το ελεύθερο στη Νίσυρο. Ναι και αυτόν που δεν έκλαψε αρκετά γοερά όταν γλίστρησα»).
Οι βρωμιάρηδες
Η κατηγορία αυτή αποτελείται από τους χειρότερους ανθρώπους, όπου και να τους πετύχεις. Είναι οι τύποι που θα πάνε στην τουαλέτα της δουλειάς και ο επόμενος θα ουρλιάζει σαν πρόσωπο σε πίνακα του Μουνκ. Είναι αυτοί που θα αδειάσουν το τασάκι από το αυτοκίνητο στον δρόμο, ενώ ο κάδος είναι 1 μέτρο πιο δίπλα. Αυτοί που θα πετάξουν τα σκουπίδια από τον 8ο όροφο στον κάδο από κάτω κλπ κλπ. Όλοι έχουμε συναντήσει κάποιον τέτοιον. Μπαίνεις στην τουαλέτα του camping και νομίζεις ότι έγινε κάποιος φόνος. Το πιγκάλ (βουρτσάκι χέστρας ρε βλάχο) είναι άγνωστη λέξη, οπότε ό, τι δεν πέσει μέσα μένει εκεί, σαν μνημείο στον Μπακατσιά ή στον άστοχο μπασκεμπολίστα της προτίμησής σας. Είναι οι κοπέλες που θα φροντίσουν να ενημερώσουν και τους υπόλοιπους ότι και αυτόν τον μήνα δεν γονιμοποιήθηκαν, αφήνοντας σημάδια κάθε είδους, που δείχνουν κάθε λεπτομέρεια για τη χρήση της σερβιέτας και την (μη) ασφαλή και στεγανή απομάκρυνση και απόρριψη αυτής. Σωροί με άπλυτα πιάτα και κατσαρόλες στον κοινόχρηστο νεροχύτη είναι απλώς πταίσματα.
Οι Ούγκανοι/ες
Το χειρότερο είδος camper. Είναι αυτοί που θα συναντήσεις στην Ικαρία και σε οποιαδήποτε συναυλία Θανάση Παπακωνσταντίνου. Απαντάνε και στο γκρούβαλοι, ενώ αλυχτούν σαν λυσσασμένα τσακάλια σε μια προσπάθεια να κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Σε μια “mainstream” παραλία θα έπαιζαν ρακέτες δίπλα στο κεφάλι του κόσμου, σε ένα ελεύθερο camping όμως, η κατάσταση ξεφεύγει ακόμα περισσότερο. Θα φωνάξουν και θα τραγουδήσουν δίπλα στη σκηνή σου σαν Ινδιάνοι που θέλουν να φέρουν βροχή, θα βάλουν στη διαπασών τη δισκογραφία του Μάλαμα, Θανάση, άντε και Πασχαλίδη και με τις πρώτες δοξαριές του βιολιού σε ικαριώτικα θα σηκωθούν σαν βρικόλακες που μύρισαν αίμα. Σε πολλές περιπτώσεις, τα ακριβά τους αυτοκίνητα είναι παρκαρισμένα λίγο πιο μακριά, ενώ τους χειμώνες ζεσταίνονται στα πυρωμένα τζάκια της Κηφισιάς και της Εκάλης ή σε φωτιές κάδων στα Εξάρχεια.
Οι γύπες
Ο γύπας “campingus peftius” συγκεντρώνει όλα τα χαρακτηριστικά ενός κανονικού γύπα, αλλά με μερικές διαφοροποιήσεις. Αντί για πέλφε, θα προσφέρει τίμια λαϊκή ρετσίνα, θα συνεχίσει το στενό μαρκάρισμα στον κοινόχρηστο χώρο αναψυχής, θα εκμεταλλευτεί το γεγονός ότι έχει αυτοκίνητο και θα σε καλέσει σε απομακρυσμένη παραλία που δεν πάει το ΚΤΕΛ του νησιού, θα κεράσει κουτάκια μπύρες, θα ψήσει το χταπόδι που έπιασε και θα κατεβάσει σύστημα 0-0-11. Ο γύπας δεν κολλάει σε λεπτομέρειες όπως «είμαστε σε κλειστό χώρο και ξέρουμε ο ένας τον άλλον». Δεν του κάθεσαι εσύ; Θα πάει στη διπλανή σκηνή χωρίς ντροπή και δισταγμό και χωρίς καν σιγουριά, αν της την έχει ξαναπέσει. Όταν όλες οι επιλογές του camping τελειώσουν, απλώς μετακομίζει στο επόμενο διαθέσιμο (camping ή νησί).
Οι καβατζόπουστες
Είναι γνωστό ότι ένα από τα «προβλήματα» του camping είναι η φόρτιση των διάφορων ηλεκτρονικών συσκευών. Η μπαλαντέζα με τις 8 θέσεις για 58 campers, μάλλον δεν επαρκεί για όλους, οπότε οι περισσότεροι γυροφέρνουν πάνω από τις πρίζες σαν όρνια σε μονομαχία στην Άγρια Δύση. Αδειάζει μια θέση, φορτίζεις το κινητό σου ή το power bank σου, ως σύγχρονος camper και ελευθερώνεις τη θέση για τον επόμενο. Πάντα υπάρχει αυτός ο τύπος, όμως, που θα συνεχίζει να κρατάει τον φορτιστή του στην πρίζα, φορτίζοντας ακόμα κι εκείνο το Αγιοβασιλάκι που συνδέεται με usb και παίζει τύμπανα με έναν εντελώς φυσικό midi ήχο. «Συγγνώμη μήπως μπορώ να φορτίσω το κινητό για να πάρω σπίτι να δω τι κάνει ο άρρωστος παππούς μου; Α φορτίζει αυτός ο κύριος την ηλεκτρική του κουβέρτα. Αυγουστιάτικο». Είναι ο τύπος που θα σου πάρει κάτι από τα πράγματα που έχεις στο ψυγείο, θα χρησιμοποιήσει τα κατσαρολικά σου χωρίς να σε ρωτήσει και άλλα τέτοια διόλου ευγενικά. Αν θέλαμε να μας τρώνε το φαγητό μας από το ψυγείο, καθόμασταν και στη δουλειά παιδιά.
Το μπάνιο
Μπαίνεις στο δωμάτιο του ντους με την αδιάβροχη τσάντα σου, τα σαμπουάν σου, την πετσέτα σου, τα ρούχα που θα βάλεις μετά, την χτένα σου, μερικά ξηροκάρπια για τη διαδρομή μέχρι εκεί, ραδιόφωνο για να ακούσεις και τον γαύρο όση ώρα πλένεσαι (3 λεπτά) και, γενικά, μόνο που δεν φέρνεις μια μικρή μπαγκαζιέρα μαζί. Το μπάνιο στο camping είναι μια σχετική ταλαιπωρία, εκτός αν είσαι από τους τύπους που βγαίνουν μόνο με την πετσέτα μετά, σαν να πρόκειται για ταινία με τον Ron Jeremy που παρήγγειλε πίτσα και για κάποιο λόγο του την φέρνει γκομενάρα και όχι κάποιος κοντόχοντρος ιδρωμένος ντελιβαράς. Μέχρι την ανακάλυψη των αδιάβροχων τσαντών, το μπάνιο κατέληγε να είναι χωρίς νόημα, αφού μέχρι να τελειώσεις, είχες βρέξει τα πάντα.Πλέον τα πάντα μοιάζουν καλύτερα και το μόνο που χρειάζεται προσοχή είναι να βάλεις το βρακί σου βγάζοντας το πόδι από την παντόφλα, βάζοντας το στο ένα άνοιγμα, να το ξανακουμπήσεις στην παντόφλα και το ίδιο με το άλλο πόδι, χωρίς να ακουμπήσει το γυμνό σουπόδι στο πάτωμα ή η γυμνή παντόφλα στο βρακί σου. Εκτός αν θες να συμπληρώσεις τη συλλογή σου από μύκητες («ααα μόλις κόλλησα καιfungus campingus! Τέλεια, πλέον μου μένει μόνο το kanonikomanitari fungus και συμπληρώνω το album fungini»).
Χώρος
Το camping ενδείκνυται για ανθρώπους μέχρι 1.70. Αν είσαι πάνω από αυτό το ύψος, η ζωή σου δυσκολεύει αρκετά. Αν η σκηνή σου δεν είναι τύπου «μου την κληροδότησε μια φυλή Μογγόλων επιδρομέων που χωρούσε ολόκληρη», μάλλον θα αναγκαστείς να μπαίνεις μπουσουλώντας, να βγαίνεις σαν περιπτεράς, να κοιμάσαι σαν τελικό σίγμα και κάθε πρωί θα χρειάζεσαι ένα δεκάλεπτο για να επανέλθουν όλα τα κόκκαλα στη θέση τους. Κάθε πλύσιμο πιάτων στον κοινόχρηστο νεροχύτη αποτελεί δοκιμασία για την μέση σου («ναι γεια σας, αυτά τα ασημένια αναθήματα θέλω που αφήνουν στις εικόνες στις εκκλησίες. Ναι, ένα με έναν τύπο που πλένει πιάτα σε νεροχύτη camping παρακαλώ»), ενώ η σταθερή ντουσιέρα που ρίχνει νερό, φτάνει να σου πλύνει μέχρι τις τρίχες του στήθους, εκτός αν τη γυρίσεις τελείως προς τα πάνω σαν να βρέχει. Φυσικά για σεξ στη σκηνή ούτε λόγος, αφού μέχρι κι ο Τουρνάς πρέπει να είχε περισσότερο χώρο στο Autobianchi του, κι ας μην το ξανάκανε.
