Γράφει ο Άρης Λουκίσας
Νομίζω ότι δεν καταλαβαίνουμε πόση αδικία παίζει σε αυτή την κοινωνία. Όχι, δεν αναφέρομαι στα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα όπως οι μαθητές που λιποθυμούν από την πείνα ή το πετσόκομμα μισθών. Ναι, εκεί υπάρχουνάνθρωποι με ισχύ που δεν επηρεάζονται και άλλοι τους μισούν, άλλοι τους φθονούν, άλλοι τους ζηλεύουν, ε και υπάρχουν κι αυτοί που τους θαυμάζουν.
Αλλά δεν είναι αυτοί οι άνθρωποι που με απασχολούν, τουλάχιστον σε αυτό το κείμενο. Σήμερα θα μιλήσω για τους καθημερινούς, και κάποιες φορές φτωχούς ή ανήμπορους ανθρώπους που βρίσκονται σε θέση σχέση ισχύος, ως προς πολλούς από εμάς.
Και ναι ακούγεται παράλογο και παράδοξο, αλλά δεν είναι, γιατί αυτή η ισχύς και δύναμη υπάρχει σε ένα σωρό συνανθρώπους μας. Μια σχέση παθητικής ενεργητικότητας που υπο ορισμένες εξωγενείς και κοινωνικές συνθήκες μπορεί να πάρει μαζικές διαστάσεις και να μας φέρει όλους μας σε πολύ δυσάρεστα και εκρηκτικά γεγονότα.
Πάμε να δούμε λοιπόν μερικά παραδείγματα και πόσο μας επηρεάζουν και μας χειραγωγούν, χωρίς καμιά φορά να έχουμε πάρει χαμπάρι.
Δεν είναι όλα τα παραδείγματα ισοδύναμα αλλά όλα λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο.
Ο άνθρωπος που είναι σε μια αρκετά μεγάλη ηλικία και θέλει να πάμε σε πόλεμο
Τα παιδιά του μπορεί να είναι 40+ ή 50+ με ανήλικα εγγόνια, αρά δεν ανησυχεί ότι θα τα δει με το G3. Έχει μια σύνταξη, μπορεί και ένα σπίτι και απορεί γιατί δεν πάμε σε πόλεμο, αφού μας παίρνουν το ένα και μας παίρνουν το άλλο. Μιλάει λοιπόν από θέση ισχύος γιατί αυτός δεν πρόκειται να χάσει κάποιον από την οικογένεια του. Ούτε αυτός θα τρέχει στην μάχη, αλλά είναι οκ να λέει για το πόσο φλώροι είμαστε οι υπόλοιποι και την ίδια ώρα να ξεστομίζει μια ολόκληρη ρητορεία πολέμου, λες και δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να λύσουμε τις διαφορές μας. Συν φυσικά το πιο τραγικό ότι δεν έχουμε χάσει κάτι, δεν υπάρχει πόλεμος ….
Άτομα που κάνουν ένα σωρό τραγικά από τα κοινωνικά δίκτυα και έχουν ακραίες θέσεις, αλλά και συμπεριφορές αλλά μόνο ή κυρίως από το ίντερνετ
Πώς είσαι έτσι; Πως κάνεις αυτό έτσι; Σαν δεν ντρέπεσαι, θάνατος στην μια κοινωνική ομάδα, θάνατος με σταύρωση στην άλλη κοινωνική ομάδα. Και μετά κάθεσαι και τυγχάνει να γνωρίζεις έναν από αυτούς και εκεί παίζουν τα πιο τραγικά. Ο άλλος λέει «αναρχία, σπάστε τα όλα» και είναι μεγαλοστέλεχος ή έχει ασφαλιστική, άρα επωφελείται όσο δεν πάει. Ο άλλος λέει ότι «οι Ναζί είναι η λύση» και έχει παιδί με νοητική στέρηση, που σημαίνει ότι άμα είχαμε ναζισμό, το παιδί του θα το σκότωναν μόλις καταλάβαιναν τα προβλήματα του. Από την ανωνυμία του ίντερνετ επηρεάζονται ένα σωρό άνθρωποι και πρέπει πραγματικά να ζυγίζουμε το alter ego μας.
Αυτοί που έχουν σταθερή δουλειά και δεν πρόκειται να την χάσουν και υποστηρίζουν ακραίες ιδέες κα πολιτικά κόμματα του στυλ «επανάσταση τώρα»
Σαν παράδειγμα θα φέρω δημόσιους υπαλλήλους που υποστηρίζουν φανατικά κόμματα που παίρνουν 1,27% Η λογική για εμένα είναι απλή αφού υποστηρίζουν κάτι που ξέρουν ότι ποτέ δεν θα μπει στην βουλή αλλά και να μπει ποτέ δεν θα είναι στην εξουσία. Άρα, υποστηρίζουν ακραίες θέσεις που πολώνουν, διχοτομούν και φέρνουν βία. Όλα αυτά βέβαια, ταυτόχρονα δεν πρόκειται ποτέ να κάνουν κάτι ουσιαστικό και λειτουργούν υπό την άνεση του σταθερού μισθού. Χαμένοι ψήφοι και καμίαθέληση να έχουν υπεύθυνη πολιτική θέση, απλώς δηλητηριάζουν και τους άλλους.
Αυτό που είναι στο εξωτερικό ο άλλος και βρίζει όλη μέρα τους Τούρκους, τους αριστερούς, τους δεξιούς, την πατρίδα του, τους ομοφυλόφιλους ή οποιαδήποτε κοινωνική ομάδα κτλ
Υποθέτω ότι όταν βρίσκεσαι πικραμένος από την ελληνική πολιτεία κτλ. και με το μαξιλάρι ενός δημοκρατικού αναπτυγμένου κράτους που σου δίνει αυτό που δεν είχες εδώ, δηλαδή ασφάλεια και μια καθημερινότητα σχετικάήσυχη και σταθερή, παίρνεις τα πάνω σου. Τότε είναι εντάξει να είσαι ακραίος και φυσικά να έχεις ακραία επιχειρήματα από την άνεση του καναπέ σου στο ασφαλές κράτος που κατοικείς. Λίγη μετριοπάθεια δεν βλάπτει.
Τα τυπάκια που κατηγορούν όποιον έφυγε από την Ελλάδα σαν δειλό και προδότη
Κατά αυτούς, όσοι δεν μπόρεσαν να μείνουν εδώ ή οποίοι βρήκαν μια καλύτερη δουλειά δεν έπρεπε να το κάνουν. Άρα είναι άχρηστοι όλοι αυτοί γιατί δεν έκατσαν εδώ να πεινάσουν ή να είναι άνεργοι ή να παίρνουν το πολύ 1000 ευρώ (ποιος παίρνει 1000 ευρώ; ). Δεν είναι κρίμα λοιπόν που η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της, αλλά φταίνε αυτοί που δεν υπομένουν τα πάνδεινα και παράλληλα έχουν και όνειρα για μια καλύτερη ζωή. Άρα, σκέψου να έρχεται ο συγγενής σου ή το μέλος της οικογένειας σου για διακοπές και να θεωρείται προδότης ή φυγόπονος από φίλους και οικογένεια, λες και το να ζεις σε άλλη χώρα μακριά από όλα όσα μεγάλωσες είναι εύκολο.
Οι προφήτες / σούπερ αναλυτές που βγάζουν τα πάντα τουλάχιστον μέτρια, αν όχι άθλια και βαρετά, ενώ παράλληλα τα ήξεραν όλα
Κάτι σαν μικροί Νοστράδαμοι μέσα στο χάος του συμβολισμού ενός κειμένου, μιας ταινίας, μιας πολιτικής κατάστασης κτλ. Αν δεν σου αρέσει κάτι, τότε μην το χρησιμοποιείς ή καν’ το καλύτερα. Βαρέθηκα να ακούω για το πόσο χάλια είναι μια ταινία γιατί «εγώ βλέπω πολλές». Δεν είναι ιδιότητα να είσαι επαγγελματίας κριτής, γιατί αν ήταν θα μπορούσες να σκηνοθετήσεις καλύτερα την ταινία, θα ήσουν σκηνοθέτης, αλλά εσύ δεν έχεις σκηνοθετήσει τίποτα. Το ίδιο και στα πολιτικάθα είχες σαρώσει στις εκλογές και θα πηγαίναμε σε ρυθμούς Σουηδίας και δεν θα είμασταν στα μνημόνια. Φύγε λοιπόν από τα φόρουμ και τα καφενεία και κάνε καμιά βόλτα στην εξοχή, πάρε και κάνα ζωάκι για συντροφιά. Με άλλα λόγια, δεν υπάρχει επαγγελματίας καταναλωτής – κριτής. Μην ισοπεδώνετε τα πάντα και επηρεάζετε και τους άλλους με την μαυρίλα σας!
Η ομάδα «δεν φταίμε σε τίποτα»
Αυτή είναι μια ομάδα που πραγματικά μισώ. Ίσως είναι ο ηθικός μέσος όρος όλων των προηγούμενων ομάδων και ανθρώπων. Φταίνε οι πολιτικοί, οι πλούσιοι, οι αριστεροί, οι δεξιοί, οι ξένοι, οι ομοφυλόφιλοι, οι χρωματιστοί, οι εβραίοι και οι εξωγήινοι, αλλά σίγουρα όχι εμείς. Είναι λες και γεννηθήκαμε χωρίς χαρακτήρα και κριτική ικανότητα και δεν μπορούμε να καταλάβουμε ότι φταίμε εμείς. Ο μόνος τρόπος, για αυτούς τους ανθρώπους, για να πάει μπροστά η κοινωνία είναι να αφανίσουμετους άλλους. άρα σκοτώνεις για παράδειγμα τους Αλβανούς και από την άλλη μέρα όλα γίνονται υπέροχα στην Ελλάδα: βγαίνουμε από τα μνημόνια, έχουμε όλοι λεφτά, σπίτια και όλα είναι ζάχαρη. Μα είναι δυνατόν να ψηφίζεις τόσα χρόνια για να βολευτείς και να χλαπακιάζεις και τώρα να λες ότι δεν φταις εσύ αλλά οι άλλοι; Έλεος πια!
Ενωθείτε όλοι και φωνάξτε «δεν φταίμε σε τίποτα, φταίνε οι άλλοι» και φυσικά δεν κοιτάμε εμείς την κατάσταση μας, αλλά κοιτάμε να κράξουμε και να ξεφτιλίσουμε τους άλλους, ακόμη και εάν έχουμε παρόμοια προβλήματα ή βιώματα.
Όλες αυτές οι περιπτώσεις είναι απλά δηλητήριο και υπό κάποιες προϋποθέσεις μπορούν να φέρουν την καταστροφή στο κοινωνικό σύνολο … Ας φανερώσουμε τα βιώματα μας και τι αντιπροσωπεύουμε πριν αρχίσουμε ρητορικές μίσους, επειδή απλά βρισκόμαστε σε θέση ισχύος.
