50 Shades of Grey χολής, του Λαμόγιου

Γράφει ο Λαμόγιος

Είναι το θέμα των ημερών. Του Φλεβάρη. Η 26χρονη Νίτσα αδημονεί να βρεθεί στον κινηματογράφο. Γιατί το θέλει τόσο; Διότι άκουσε πως το βιβλίο πραγματεύεται bdsm και διάφορα άλλα σοκαριστικά. Που δεν πραγματεύεται. Όλα καλά μέχρι εδώ.

Στο ψητό λοιπόν. Αν τη ρωτήσεις με τι είδους πορνό τη βρίσκει, θα σε κοιτάξει περίεργα, θα σε πει ανώμαλο. Στο μυαλό, διαμάντι, θα σε χαράξει στη λίστα των αγάμητων -το παρακάτω το λέω με την ίδια κλασική γυναικεία φωνή που κάνουμε όλοι οι άνδρες: "που κάθεσαι και βλέπεις τσόντες αντί να βρεις καμιά να κάνεις πραγματικό σεξ. Ανώμαλε! ".

Είναι αυτή που θα σου πει: "εγώ δε βλέπω τσόντες. Μόνο μια-δυο φορές με φίλες μου για να γελάσουμε". Επειδή όταν θες να γελάσεις, θες να δεις σπέρμα πάνω σε όμορφο γυναικείο στήθος, όχι μια κωμωδία ή κάποιο βίντεο στο youtube που δεν έχει όρθια πέη. Τι πιο αστείο από μια πολύ όμορφη 40αρα με σωματάρα -που δεν έχει ούτε με 2 πλαστικές η 26χρονη Νίτσα, να γλείφει κάποια άλλη αισθησιακά. ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ ΕΓΛΕΙΨΕ Η 40ΑΡΑ ΜΙΑ ΠΑΝΕΜΟΡΦΗ 28ΑΡΑ. ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ! ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ ΞΕΚΑΡΔΙΖΟΜΑΙ. ΠΑΩ ΝΑ ΤΟ ΠΩ ΣΤΗ ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ ΝΑ ΓΕΛΑΣΟΥΜΕ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΩΣ! ΘΑ ΤΟ ΠΩ ΚΑΙ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΑΥΡΙΟ ΝΑ ΠΕΘΑΝΟΥΝ ΟΙ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ ΣΤΑ ΓΕΛΙΑ ΠΡΩΙ ΠΡΩΙ ΧΑΧΑΧΑΧΑΧ

...

Γενικά πρόκειται περί ατόμου είτε εντελώς ειλικρινούς (που δε θα αναλύσω αυτή την περίπτωση καθώς δε χρειάζεται, είναι τίμιο), είτε εξαιρετικά ηλίθιου που δε σκέφτηκε να πατήσει στο youporn "bdsm" ώστε να ξεχυθεί μπροστά της ένα ολόκληρο σύμπαν που αγνοούσε, διότι σεξουαλικά είναι πιο στυφή κι από βότκα με λεμόνι. Για να δει τι είναι το bdsm και αναλόγως, να το απορρίψει ή να το δεχτεί. Ίσως, πάλι, κάποιας πολύ –φαινομενικά- πουριτανής για να παραδεχθεί πως τα βράδια της μοναξιάς της κάνει click σε ένα "ανώμαλο" video που γράφει από κάτω 12.244.224 views. Για το οποίο δεν έχει μιλήσει ποτέ ούτε στην κολλητή της. Λες και πρόκειται για χορηγό της κλειτορίδας της που θα κόψει μαχαίρι τη χρηματοδότηση καύλας.

Σε όποια κατηγορία κι αν ανήκει, δε γνωρίζω τι ακριβώς προσδοκά να δει. Νομίζω ούτε η ίδια. Το χειρότερο είναι πως ίσως ταυτιστεί μάλιστα με την ηρωίδα, η οποία -στο βιβλίο- έχει μπετόν προσωπικότητα. Γκρίζα, υπαρξιακά ακίνητη και ισάξια μιας παρανυχίδας. Μέχρι αυτή να κοπεί, το λίγο τσούξιμο υποδηλώνει την παρουσία της. Και αυτό φτάνει.

Αν υπήρχε κόλαση και ήμουν ο δικαστής-τιμωρός της υποκρίτριας Νίτσας, σίγουρα θα την καταδίκαζα να είναι σεξουαλικά ενεργή μόνο σε ό,τι εκφράζει δημόσια πως αποδέχεται (ως το απόλυτα φυσιολογικό μάλιστα), όντας εξαιρετικά συντηρητική και στερεοτυπική για πάρτη της. Κάτι που είναι δικαίωμά της. Ωστόσο τολμά και εξαπολύει μύδρους απέναντι σε άτομα που έχουν ξεπεράσει το κόμπλεξ τους και χαίρονται το σώμα τους χωρίς ενοχές. Έτσι, για να γεφυρώσει το χάσμα της ενοχής της με την κοινωνική αποδοχή. Κουτοπόνηρα σκέφτεται "ας κράξω το διαφορετικό, κι ας μ’αρέσει στα κρυφά, για να δείξω πως είμαι το φυσιολογικό". Όχι κορίτσι μου, δεν πάει έτσι. Γι’αυτό ας δούμε και τα τετελεσμένα.

Η απόφαση για τέτοιο ανθρωπότυπο θα ήταν να απολαμβάνει το σεξ παν-αιωνίως, έτσι: "ιεραποστολικό" μόνο με το αγόρι της, άντε και "στα τέσσερα ουάου" με κάποιες χαριστικές ρυθμίσεις για περιστασιακό "στοματικό", καθώς "λεσβιακό ιουυυυυ", "bisexual κ.λπ. είναι μόνο για τις ανωμαλάρες", "bdsm για τους ψυχικά διαταραγμένους", "anal μόνο για τα γουρούνια", "παρτούζες;;; εγώ έχω παιδεία και είμαι μορφωμένη αυτά είναι για πόρνες".

"Συντηρητικούλες" στα λόγια, ανωμαλάρες στη βουβή σκέψη όταν πηδάτε τον καλό σας, κλείνοντας τα μάτια σας για να φαντασιωθείτε πιο άνετα κάτι διαφορετικό, ο καρκίνος της ενοχής (της χρόνιας ελληνικής πανδημίας "τι θα πει ο γειτόνας") δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με χειρουργική επέμβαση. Μόνο με θέληση, αποδοχή και σεβασμό της πραγματικότητάς σας.

Μια πραγματικότητα που καθορίζετε εσείς και στην οποία δεν έχει κανείς τρίτος το δικαίωμα να επέμβει.

Enjoy your life λοιπόν. Η ηδονή είναι το απόλυτο. Γιατί σημασία έχει και το ταξίδι και ο προορισμός. Ούτε μόνο το ένα, ούτε μόνο το άλλο, γαμώ τα αποφθέγματα που κάνει share ο David Avramidis.

*για το τέλος κράτησα το κερασάκι από τον Κήπο με τα Αρχίδια. Τα all time classic "αυτή τον παίρνει από όλους είναι πουτάνα" μαζί με το "μαλάκα μου, θέλω να πηδάω κάθε μέρα, πολύ ωραίες γκόμενες κυκλοφορούν" –χιλιοειπωμένα από το ίδιο άτομο, παρουσιάζουν το μέγεθος της υποκρισίας στον αφυδατωμένο από αξιοπρέπεια εγκέφαλο του.

Τουτέστιν, η υποκρισία των ανδρών σε θέματα σεξουαλικότητας είναι δραματικά μεγαλύτερη από αυτή των Νίτσων.

Μετρό τους ενοχλητικούς: Αφετηρία

Όσοι χρησιμοποιούν το μετρό της Θεσσαλονίκης λοιπόν, α ναι.. Ας επιστρέψουμε στην πραγματικότητα: Καθημερινά πολλές χιλιάδες άνθρωποι χρησιμοποιούμε το μετρό, τον ηλεκτρικό, τα λεωφορεία ενώ στα τραμ μπαίνουν μόνο οι οδηγοί τους και όσα αυτοκίνητα είναι λίγο πιο απρόσεκτα με τις γραμμές των τραμ και την προτεραιότητα. Αυτή η ολιγόλεπτη συνύπαρξη τόσων ανθρώπων κάνει τη διαδρομή από ενδιαφέρουσα μέχρι εφιαλτική. Τις περισσότερες φορές πάντως αρωματική. Ας δούμε τους ενοχλητικούς τύπους επιβατών των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς που καταλαμβάνουν χώρο τόσο με την παρουσία τους όσο και με τη μεγιστοποίηση των όρχεων μας που πραγματοποιούν:

Οι «απλώνω την αρίδα μου»

Μπαίνεις στο βαγόνι, είναι αρκετά γεμάτο, η θερμοκρασία είναι 25 βαθμοί πάνω από αυτή που έχει έξω και το μόνο που θες είναι να περάσουν οι 4 στάσεις που σου απομένουν μέχρι να κατέβεις. Κοιτάς να πιαστείς από κάπου μη φας και τα μούτρα σου στην ιδρωμένη μασχάλη του μπροστινού σου και το μόνο διαθέσιμο σε λαβή είναι ο στύλος μπροστά σου. Κάποιος πάντα θα είναι ακουμπισμένος σε όλη την επιφάνεια του στύλου σε μια προσπάθεια:

Α) Να διαβάσει άνετος το βιβλίο που κρατάει

Β) Να ισιώσει το κορμάκι του

Γ) Να κάνει πρακτική στα μαθήματα «pole dancing σε Μέσα Μαζικής Μεταφοράς» που έκανε όλο το χρόνο

Αν υποθέσουμε ότι σε κάποια απέλπιδα προσπάθεια να κρατηθείς, σε κάποια μετακίνηση του στυλάτου καταφέρεις και πιαστείς  από το στύλο στο ύψος του κεφαλιού του πχ, όταν επιστρέψει το κεφάλι του εκεί που ήταν θα αντιδράσει σαν το χέρι σου να μην είναι εκεί. Τα ακριβώς πιστεύει; Ότι πρέπει να του κάνω κανά μασάζ στο κεφαλάκι ή ότι είναι σε κανα κομμωτήριο και το έχει αφήσει εκεί να του το λούσω; Το (ρητορικό) ερώτημα είναι αν είναι τόσο γαϊδούρι που δεν τον νοιάζει ή αν όντως δεν το καταλαβαίνει, αφοσιωμένος στην ανάγνωση του βιβλίου του που συνήθως είναι κάποιο του Coelho, Yalom ή της Λένας Μαντά.  

Αυτοί που απλώνονται στην καρέκλα

Στην κατηγορία των ενοχλητικών προφανώς ανήκουν και οι τύποι που απλώνονται στο κάθισμα. Τα τρένα για τον μέσο Έλληνα είναι λίγο μεγαλύτερα από τις μινιατούρες με τις  οποίες παίζει ο Σέλντον, και έχεις και τον άλλον να απλώνεται λες και έχει αιμορροΐδες ή κανα προστάτη στο μέγεθος πεπονιού και πρέπει να κάτσει όσο πιο άκρη στο κάθισμα γίνεται για να μην πονάει. Το ίδιο ισχύει και για τους ενοχλητικούς που κάθονται και ανοίγουν τα πόδια τους λες και είναι η Σάρον Στόουν στο «Βασικό Ένστικτο» ή λες και τα καλαμπαλίκια τους είναι τόσο μεγάλα που πρέπει να κάθονται λες και τα πόδια τους είναι το αντίστοιχο των σφίχτηδων που δεν κλείνουν τα χέρια τους από τα μούσκουλα. Σε βλέπουν που προσπαθείς να χωρέσεις το ένα σου κωλομέρι στο κάθισμα και δεν αγχώνονται καν να μαζευτούν λίγο να κάτσει και κάποιος άλλος.  Ας μην είμαστε άδικοι με το συνεπιβάτη όμως, καθώς ίσως κάποια βαριά περίπτωση συγκάματος δεν επιτρέπει στον ταλαίπωρο κάτοχο των ποδιών να τα κλείσει στο βαθμό που επιθυμεί ώστε να σταματήσει να είναι ενοχλητικός στους γύρω του.

Οι «κάνω μανούρα»

Αγαπημένη κατηγορία συνεπιβατών, αρκεί η μανούρα να μη γίνεται προς το πρόσωπο σου. Η αιτία της έναρξης της μανούρας μπορεί να είναι τα πάντα και οι πάντες χωρίς διακρίσεις και ουσιαστικό λόγο. Συνήθως ζουν για αυτόν τον πρωινό καβγά και τον επιδιώκουν. Αν δεν καταφέρουν οι ίδιοι να μπλεχτούν σε κάποιο καβγά, θα πεταχτούν σε κάποια διπλανή παρεξήγηση σαν καρτούν που ανοίγει πορτούλα μέσα στη σκόνη του καβγά. Αγαπημένες και all-time classic ατάκες στο οπλοστάσιο τους είναι το «μαντάμ ή μανδάμ» προς γυναίκες κάθε ηλικίας και το «αν δεν σ’ αρέσει εδώ να πάρεις ταξί». Σε περιπτώσεις που κάποιος λειτουργήσει πυροσβεστικά και σβήσει τη φλόγα του καβγά νωρίς, ο ενοχλητικός θα συνεχίσει να μονολογεί με ατάκες τύπου «άντε τώρα να μην πω τίποτα χοντρό» ή θα απευθυνθεί σε διπλανό επιβάτη να ρωτήσει αν είδε τι έκανε ο αναιδέστατος κύριος. Οι συγκεκριμένοι καβγάδες βοηθούν όχι μόνο στο να περάσει (ευχάριστα ή όχι) ο χρόνος, αλλά σου δίνουν και τροφή για συζήτηση στη δουλειά. Απίστευτα εκνευριστικοί οι τύποι που μετατρέπουν οποιαδήποτε υγιή μανούρα του ηλεκτρικού σε πολιτικό μανιφέστο υπέρ της χούντας και του «πόσο γαμάτα ήταν τότε τα πράματα και α ρε Παπαδόπουλος που σας χρειάζεται και εσύ νεαρέ μου έχεις μακριά μαλλιά» και άλλα τέτοια γραφικά που κάνουν τον υιό Πλεύρη να χαμογελάει. Καλά αυτός είναι και ηλίθιος χαμογελάει χωρίς λόγο..

Αυτοί που πρέπει να μπουν 

Έχεις κάνει το λάθος και είσαι στο βαγόνι που είναι μπροστά από τις σκάλες. Το βαγόνι αυτό συνήθως είναι το πιο γεμάτο γιατί αναγκαστικά το προτιμούν αυτοί που δεν προλαβαίνουν να μπουν σε κάποιο άλλο, αλλά και αυτοί που βαριούνται να περπατήσουν στην αποβάθρα. Προσπαθείς να πατήσεις κάπου στο πάτωμα που να μην υπάρχει ανθρώπινο πόδι και να ανασάνεις λίγο πιο μακριά από τα χνώτα και το “morning breath” του μπροστινού σου που μάλλον δεν έχει ανακαλύψει τη χρήση της οδοντόβουρτσας ή έστω της τσίχλας για δροσερή (ή ανθρώπινη αναπνοή) όταν ξαφνικά τον βλέπεις.. Τρέχει στις σκάλες σαν να μην υπάρχει αύριο.. Σαν όλη του η ύπαρξη να βασίζεται σε αυτά τα λίγα μέτρα που τον χωρίζουν από την πολυπόθητη είσοδο στο βαγόνι. Νομίζεις κιόλας ότι ακούς το «Chariots Of Fire” του Vangelis.. Προσοχή: δεν είναι το τελευταίο δρομολόγιο. Αν ήταν το τελευταίο, θα το καταλάβαινα και θα έτρεχα κι εγώ για να μην πληρώσω μια περιουσία στα ταξί. Ρε άνθρωπε, σε 3 λεπτά θα περάσει κι άλλο, τι θα σώσεις με 3 λεπτά; Αφού καταφέρει και δεν φάει τα μούτρα του στις σκάλες θα προσπαθήσει να μπει στο βαγόνι με ύφος «Θα μπω κι ας είναι πιο σφιχτά και από κώλο 70χρονης παρθένας καλόγριας». Θα σπρώξει, θα πατήσει τους μισούς, θα βάλει την τσάντα του ως πολιορκητικό κριό για να ανοίξει χώρο, αλλά εν τέλει θα μπει εισπράττοντας τα επιτιμητικά βλέμματα των γύρω σαρδελών και επιφωνήματα πόνου από τους κατόχους  κοιλιών που χτυπάει με τους αγκώνες του.

Οι ψεύτες

Από τις πιο κλασσικές κατηγορίες επιβατών και μια κατηγορία στην οποία όλοι έχουμε μπει έστω και για μια φορά ή κάποιοι δεν βγήκαν ποτέ. Ότι έχεις περάσει την Αττική και πας για Βικτώρια όταν ακούς τον τύπο δίπλα να λέει στον άγνωστο συνομιλητή του στο τηλέφωνο «ναι,ναι σε 5’ είμαι εκεί. Μοναστηράκι φτάνω». Είναι η στιγμή που θες να πεταχτείς και να πεις «Σου λέει ψέματα ψηλέ! Τώρα πάμε για Βικτώρια, οπότε σε βλέπω να περιμένεις στο κρύο για κανα δεκάλεπτο» ή έστω να το παίξεις ηλίθιος και να πεις «συγγνώμη κύριε, Βικτώρια δεν φτάνουμε τώρα;». Οι ψεύτες μπορούν να δράσουν μόνο σε λεωφορεία και ηλεκτρικό που δεν ανακοινώνει κανείς τις στάσεις, αλλά και στο μετρό αν είναι αρκετά γρήγοροι ώστε να βρουν σήμα και να μην ακουστεί η επόμενη στάση. Όταν αυτός που σε περιμένει σε ξαναπάρει μετά από 5-10 λεπτά, απλώς δεν το σηκώνεις και σκαρφίζεσαι μια ιστορία για να καλύψεις το δεκάλεπτο κενό που μπορεί να περιλαμβάνει αυτοκτονίες, αγορά ελαττωματικού στυλό από βαγονίσιο επαίτη και αναζήτησή του προς επιστροφή του προϊόντος.

Οι μουγκοί

Κλασσική εκνευριστική κατηγορία και δεν αναφέρομαι στους συμπαθείς ανθρώπους με ανικανότητα ομιλίας. Αναφέρομαι σ’ αυτή την εκνευριστική γιαγιά που για κάποιο λόγο δεν μπορεί να σου πει ένα «συγγνώμη να περάσω;» και αποφασίζει ότι το σάλιο της είναι αρκετά πολύτιμο για να το σπαταλήσει για τη μούρη σου, οπότε αν σε σπρώξει θα καταλάβεις ότι θέλει να περάσει. Καταλαβαίνεις ότι δεν είναι επειδή «τα έχει χάσει μωρέ η ταλαίπωρη γιαγιά και κάτσε να προσέξω καλά τι φοράει για να πάρω τηλέφωνο όταν τη δω σε κανα silver alert..». Είναι επειδή απαξιεί να σου απευθύνει το λόγο καθώς όταν κάποτε ζούσε ο άντρας της ο Γουστάβος (ή κάποιο τέτοιο ψωνίστικο όνομα) κυκλοφορούσε μόνο με την κούρσα του και ταξί, ενώ τώρα αναγκάζεται να κυκλοφορήσει με την πλέμπα. 

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του "είμαι", του Λαμόγιου

Γράφει (ή μάλλον κράζει) ο Λαμόγιος


«Όλα εδώ πληρώνονται, χαχαχα μόνο πίσω από την πλάτη μπορείς να με "χτυπήσεις" γι’αυτό και έφαγες τα μούτρα σου»

Όπως θα έχετε παρατηρήσει πολλοί nolifers, τα μηνύματα αυτής της λογικής έχουν χτίσει τους ουρανοξύστες της σοσιαλμιδιακής πραγματικότητας μας. 

Περπατάς στη Λεωφόρο των Timelines, ή και τους παράδρομους του News Feed, και καταλήγεις να χαζεύεις τη σιχαμένα λαμπερή Times Square των θηλυκών ψυχάκηδων. Που θέλουν να βροντοφωνάξουν με όλη τους τη δύναμη πόσο γαμάτες και συναισθηματικά ανεξάρτητες τύπισσες είναι (από τον τύπο που πρώτο μήνυμα τους έστειλε «μορό μου, πώτε να σε πάρο τιλ δε μπαίρνει προς το μηχανάκη). Τα λεγόμενα «κωλόπαιδα», οι «αλήτες» και λοιποί κάγκουρες. Που τις παράτησαν γιατί βαρέθηκαν τα ίδια και τα ίδια. Ναι, μέχρι κι αυτοί οι τύποι... τόσο ενδιαφέρουσες είστε. 

Τσουλάρες... (sorry, έπρεπε να ξεσπάσω για τις πίτες που έχουμε γευθεί εξαιτίας σας τόσες φορές. Όχι μόνο για μένα. Αλλά για την τιμή των όχλων).

Σε ένα μέσο που ο γραπτός λόγος κυριαρχεί λοιπόν, αυτή η συγκεκριμένη πάστα θηλυκών προσπαθεί να φωνάξει και δεν το καταφέρνει καθώς δεν ξέρει μπαλίτσα. 

Μια συνομοταξία εντελώς απροσάρμοστη. Όπως όταν έπαιζαν Super Mario μικρές και αντί να πατήσουν το σταυρό δεξιά για να μετακινηθεί ο Ιτσεμηηηηη Μάααααριοοο νόμιζαν πως κρατούσαν motion controllers και έγερναν όλο το κορμί τους προς την κατεύθυνση που πίστευαν πως θα κινηθεί και ο 16μπιτος ηλεκτρονικός χαρακτήρας, ο οποίος τις έγραφε στα 8μπιτα πιξελοπαπαράκια του –ναι ρε βασίλισσες του τίποτα, η Peach πάντα τον υδραυλικό περίμενε και δεν το έκρυψε σε κανένα τίτλο της Nintendo τόσα χρόνια. Πάρτε παράδειγμα. Ζώα! Που θα’λεγε και ο πρόεδρας.

Που κολλάει η προηγούμενη παράγραφος;

Δείχνει πως μια ζωή θα είναι ασύμβατες με την τεχνολογία, τη «γεωμετρία» της και τελικά την ωφέλιμη χρήση της. Κολλημένες στην άμπαλη εκφραστικότητα του κενού τους.

Βασικά είναι οι ίδιες που νομίζουν πως η ένταση της φωνής αντικαθίσταται από το επαναλαμβανόμενο πάτημα αυτού του γαμωσυμβόλου -> ! 

Θαυμαστικό. Αυτό. Πάλι "!". Φυσικά αποτελεί ουρά των wannabe badassικών τσιτάτων όπως: «κάποτε με έβλεπες στα ίσια, στα μάτια. Τώρα κοίτα την πλάτη μου!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!». Αυτό κοιτούσε και εκείνο το καλοκαίρι που σε γνώρισε μωρή, γιατί ήθελε να «βρέξει» τη περιποιημένη νιότη σου. Ή τη δική σου ή της όμορφης φίλης σου. Mπορεί και της αδερφής σου. Ή ακόμη καλύτερα, της πολύ πιο όμορφης κολλητής σου που δεν είχε κυτταρίτιδα. Αλλά είχε σχέση. Κλασική περίπτωση όπου επικράτησε τελικά η αυστηρή αλλά σχεδόν πάντα ωφέλιμη εντολή-προτροπή του Βασιλιά Δεγαμιέται : «καλό είναι κι αυτό».

Σταμάτα λοιπόν μικρή μου κοκκόνα να προσπαθείς να εκπέμψεις φως αξιοπρέπειας μέσα από το στάβλο σου, γιατί κάτι τέτοια μας εκνευρίζουν εμάς τους απόλυτα και πραγματικά συνειδητοποιημένα κομπλεξικούς. Δεν πρόκειται να ανεβάσεις το skill περηφάνειας σου ούτε κατά ένα πόντο με αυτό τον τρόπο. Μόνο με 12ποντες Lubutin που φοράς μέχρι να φτάσεις στις 6 το πρωί στο μετρό, όπου θα περπατάς σαν περιστέρι. Δηλαδή στήθος μπροστά και σταθερά μη χάσεις ισορροπία, και ακολουθεί το κάτω μέρος του σώματος... μια αληθινή τρας αποτυχία.

Ζήσε λοιπόν το μεσαίωνα της αυτοεπιβεβαίωσης σου όπως τον γουστάρεις, γράψε ξεκάθαρα πως ο τύπος που σε έφτυσε σε καυλώνει και είναι αυτό που θες και μην αυτοπαραμυθιάζεσαι. Γιατί πονάνε και τα δικά μας μάτια. Και εκτός από αυτό, ο αυστραλοπίθηκος που σε παράτησε δε διαβάζει τα στάτους σου. Ήδη πηδιέται με άλλο δίποδο αιδοιοφόρο. Ηλίθιο σαν και σένα, αν αυτή η σκέψη σε παρηγορεί.

Δεν είσαι κάτι ξεχωριστό όπως νομίζεις ή θα ήθελες.

Αυτά. 

Καλή τύχη καλές μου, φιλάκια πολλά !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Υστεριόγραφο: ευτυχώς δεν παίζει Beverly Hills ακόμα. Ναι, εκεί είδαν αρκετές κορασίδες την πρώτη τους υγρή αλήτικη χαρά. Θα μας έπρηζαν ακόμα με τον βρωμερό Ντίλαν που φρόντιζε πάντα να αποτοξινώνεται από την τελειότητα του ουανσταντιακού σεξ (κατά το οποίο έσπρωχνε ξεκωλίτσες ΑΑ διαλογής). Αρσενική ξινιόλα των 90’s. Με το σπαθί του. Μια φάτσα θλιμμένη και ημισοβαρή-θυμωμένη, κακό αντίγραφο στυλ του Τζέιμς Ντιν. Γι’αυτό μαλάκα η Κέλυ σε είχε για την πλάκα της. Γιατί ήξερε πως θα καταλήξει στη μετέπειτα ζωή της με φλώρους κυβικών του Μπράντον. Πάρε τη μηχανή σου και πήγαινε κλάψε σε κάνα απομονωμένο ειδυλλιακό μέρος σαν ευαίσθητο κοριτσάκι. Τάχα σε βγάζει ο σεναριογράφος από τη συνέχεια της σειράς, σκατόφλωρε. Κλαψιάρη. Που το παίζεις και συ συναισθηματικά ανεξάρτητος και χαίρεται το θηλυκό κουτάβι, νιώθοντας αγαλλίαση που κοιτά τον αρσενικό της καθρέφτη. Ακόμη και αυτόν, μέσα από μια οθόνη.