Έλα αφεντικό, είμαι χάλια...

Οι περισσότεροι από εμάς κάθε πρωί που ξυπνάμε, ανεξαρτήτως αν μας αρέσει η δουλειά μας ή όχι, έχουμε την παρόρμηση να μην πάμε. Τις περισσότερες φορές επικρατεί η λογική (;) τύπου «άντε να τελειώνω 8 ώρες είναι», σηκώνεσαι και ξεκινάς να ετοιμάζεσαι. Υπάρχουν κάποια πρωινά όμως που το πάπλωμα είναι βαρύ, η βαρεμάρα σαν πάπλωμα ή ο καιρός σε καλεί για μπάνιο σαν τρελή γκόμενα που σε παίρνει 180 φορές μέσα σε μια ώρα. Είναι αυτές οι φορές που θα πάρεις τηλέφωνο στη δουλειά και με φωνή ετοιμοθάνατου θα πεις στον προϊστάμενο/η σου ότι δεν μπορείς να πας. Πολλές φορές θα του πεις μάλιστα «Αν πρέπει να έρθω, θα περιμένω να πέσει λίγο ο πυρετός και θα έρθω» για να δείξεις ότι είσαι φιλότιμος εργαζόμενος που βάζει τη δουλειά uber alles. Το να σου πει «Ναι, όταν είσαι λίγο καλύτερα έλα», είναι σαν να δίνει κάποιος λεφτά και όντως να παίρνει στυλό από τον επαίτη αντί να πει το αναμενόμενο «Κράτα τα χρήματα, δεν θέλω στυλό». 

   

Οι χρησιμοποιούμενες δικαιολογίες σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι αρκετές, με πιο δημοφιλή/διαδεδομένη τη γαστρεντερίτιδα. Οι λόγοι προφανείς: είναι το πιο αηδιαστικό για τους περισσότερους αφού μπορεί να εμπλουτιστεί με λεπτομέρειες για το τι βγαίνει από πού και με ποια συχνότητα και δεν χρειάζεται να είναι από ιό, αλλά από το φαγητό που έφαγες. Επίσης, οι περισσότεροι συμπάσχουν με αυτό, αν και δεν νομίζω ότι χρειάζεται να σε έχουν εικόνα να ιδρώνεις στο θρόνο του πόνου, διαβάζοντας τα άπαντα του Τολστόι. Εξαιρετική κάλυψη σε περίπτωση hangover και ίσως όχι τόσο ψέμα, καθώς η επίσκεψη στην τουαλέτα μετά από πολλά ποτά είναι όντως σαν να έχεις γαστρεντερίτιδα.  

Άλλη αγαπημένη δικαιολογία είναι εκείνες οι δύσκολες μέρες του μήνα (όχι από την 20^η και μετά που έχουν τελειώσει τα λεφτά). Δικαιολογία που κάνει τις γυναίκες που πραγματικά υποφέρουν να φαίνονται σαν ψεύτης βοσκός  που φωνάζει κάθε τόσο «λύκος». Προτιμάται στις περιπτώσεις που ο προϊστάμενος είναι άντρας και δεν θέλει να ακούσει ανατριχιαστικές λεπτομέρειες για σερβιέτες, αίμα και ωάρια που αποχωρούν άπρακτα και με τη ρετσινιά του αποτυχημένου.

Κατεβαίνοντας στις επόμενες θέσεις των all-time classic δικαιολογιών φτάνουμε στην ουρολοίμωξη. Εύκολη δικαιολογία, επίσης σχεδόν πάντα γυναικεία, με τις πραγματικές φορές να είναι πιο λίγες και από τις φορές  που είπες «για ένα ποτάκι όμως έτσι;» και ήταν όντως ένα ποτάκι. Δικαιολογία που «ποινικοποιεί» τη σεξουαλική σου ζωή και την κάνει βούκινο στη δουλειά («Πάλι ουρολοίμωξη η Τασία από το λογιστήριο; Μα καλά κι αυτή, δεν προσέχει λίγο;»), αλλά βολικότατη γιατί μπορείς να επιστρέψεις στη δουλειά την επόμενη μέρα χωρίς να χρειάζεται να βήχεις και να προσποιείσαι ότι χτες αργοπέθαινες.  

Οι ειδήμονες θα σου προτείνουν επίσης τη δικαιολογία της ημικρανίας. Ακόμα και σε γιατρό να πας δεν μπορεί να πιστοποιήσει την αλήθεια των λεγομένων σου, οι παθόντες σε συμπονούν, ενώ οι μη παθόντες είναι πιο δύσπιστοι κι από ζηλιάρη γκόμενο που βλέπει την κοπέλα του να ετοιμάζεται για νυχτερινή έξοδο με τις φίλες της. Δεν είναι πυρετός για να γίνεις καλύτερα με κάποιο φάρμακο, οπότε αποκλείεται και η πρόταση του προϊστάμενου να πας στη δουλειά «αν νιώσεις λίγο καλύτερα. Όχι τίποτα άλλο, έχουμε το meeting με τους Πετροπουλέους και θα έπρεπε να ήσουν εδώ».  

Η ίωση / κρύωμα ειδικά σε περίοδο που αρρωσταίνουν κι οι υπόλοιποι στο γραφείο είναι μια πολύ βολική δικαιολογία. Γίνεσαι εύκολα πιστευτός, κανείς δεν θα σε κατηγορήσει που σε κόλλησαν οι υπόλοιποι συνάδελφοι που δεν έμειναν σπίτι και αν έχεις και μικρά παιδιά, μπορείς να το επικαλείσαι σχεδόν κάθε εβδομάδα. Ξεκινάς από την προηγούμενη μέρα με ελαφρύ βήχα που εντείνεται σιγά-σιγά και ρίγη που θα σου προκαλούσε μόνο η θέα του Mister Grey στη νέα ταινία της σειράς με τις πολλές αποχρώσεις της αγαμίας. Το μόνο πρόβλημα σε αυτή τη δικαιολογία είναι η περίπτωση που, ενώ έχεις πάρει πρωταγωνιστικό ρόλο στο ανέβασμα του έργου του Μολιέρου «Κατά φαντασίαν ασθενής» κι έχεις «πιστολιάσει» τη δουλειά, μετά από 1-2 μέρες αρρωσταίνεις στην πραγματικότητα και αναγκάζεσαι να πηγαίνεις στη δουλειά με 40 πυρετό για να μην καρφωθείς.

                Για όλους τους εργαζόμενους υπάρχει πάντα κάποιος θείος/  ξάδερφος της μάνας τους που πέθανε ή είναι στο νεκροκρέββατο. Όλοι το έχουμε «πεθάνει» κατά καιρούς κάποιον ή τον έχουμε φτάσει στο όριο, ώστε να τον έχουμε για επόμενη φορά. Στη δική μου περίπτωση και για να μην προκαλώ την μοίρα, φροντίζω το άτομο αυτό να έχει πεθάνει ή να μην υπάρχει εξαρχής (πχ αδερφός της μάνας μου, ενώ έχει μόνο αδερφές). Πρέπει πάντα να θυμάσαι ποιον έχεις «πεθάνει», αλλά και να μην είναι πολύ κοντινός σου γιατί παίζει να σκάσει κάνα στεφάνι από τη δουλειά και να ψάχνει τον τάφο του αρκετά ζωντανού συγγενή σου.  

Σώρρας Facts Ελλάνια version 1.0, του Λαμόγιου

Γράφει ο Λαμόγιος

Ο Σώρρας δεν αντιμετωπίζει προβλήματα συμπεριφοράς από γνωστούς κι αγνώστους γιατί κανείς δεν μπορεί να του κάτσει στο λαιμό

Κανείς δεν μπορεί να κάνει κεφαλοκλείδωμα στον Σώρρα

Ο Σώρρας δεν μπορεί να κάνει headbanging γιατί θα προκαλέσει ζημιά στην μέση του

Στις ευαίσθητες στιγμές του ο Αρτέμης Σώρρας, όταν βλέπει ελληνικές ταινίες, κλαίει συγκινημένος ψιθυρίζοντας πως θα ήθελε να ήταν έστω ο Αλέκος Τζανετάκος

Ο Σώρρας δεν μπορεί να κατανοήσει πως ακριβώς πέθανε ο Ντέιβιντ Κάρανταιν

Η διαδικασία πέψης για τον Σώρρα αρχίζει μερικά δευτερόλεπτα πιο γρήγορα από τον μέσο άνθρωπο

Την τελευταία φορά που ο Σώρρας φόρεσε κουστούμι, τον πέρασαν για πιγκουίνο

Ο Σώρρας δεν υπόσχεται ψέμματα γιατί δεν μπορεί να πάρει κανέναν στο λαιμό του

Ο Σώρρας σιχαίνεται την λέξη λαιμαργία

Ο Σώρρας δεν μπορεί να παίξει βιολί

Τα μπλουζάκια του Σώρρα δεν χρειάζονται λαιμόκοψη

Ο Αρτέμης Σώρρας δεν θα μπορούσε να εκτελεστεί στη Γαλλική Επανάσταση

Απ' τη Ρωσία με ηλιθιότητα (Τα αδημοσίευτα του Boem)

Ο άνθρωπος, ενώ γενικά θεωρείται έλλογο ον, κάνει ό, τι μπορεί για να αποποιηθεί αυτόν τον τίτλο. Είναι πάρα πολλές οι περιπτώσεις που διαβάζω κάποια είδηση ή βλέπω κάποιο περιστατικό να εξελίσσεται μπροστά μου και πάνω από το κεφάλι μου πρέπει να εμφανίζεται ένα μεγάλο ερωτηματικό, λες κι είμαι το Coyote που μόλις συνειδητοποίησε ότι είναι στο κενό και πέφτει. Ένα από τα προηγούμενα πρωινά έχω πάει στην μικρή συνοικιακή καφετέρια κάτω από το σπίτι μου να πάρω καφέ, μήπως και σταματήσω να θυμίζω τον Droopy (μιας και πιάσαμε τα cartoon). Εκεί, συνέβη μπροστά μου μια από αυτές τις σουρεαλιστικές στιγμές που κοιτάζεις, λες «δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό», ο εγκέφαλος σου προσπαθεί να συλλάβει τι συμβαίνει και παρακαλάς να βγει από κάπου ο Μαστοράκης/ Φερεντίνος/ Πούμπουρας (αναλόγως της ηλικίας σου) και να σου πει ότι κάνει πλάκα. Μπροστά μου περιμένει κυρία, η οποία έχει παραγγείλει τον καφέ της 2 λεπτά πριν και ακολουθεί ο εξής διάλογος:

-          Θα αργήσει πολύ ο καφές μου;

-          Όχι κυρία μου, ετοιμάζεται

-          Ναι αλλά βιάζομαι, δεν μπορώ να περιμένω

-          Το καταλαβαίνω, αλλά αυτόν ετοιμάζω όπως βλέπετε

Ακολούθησε άλλο ένα λεπτό γκρίνιας, μουρμούρας και φουσκώματος του καφέ και των μαλακών μορίων μας, μέχρι που ο ελληνικός ετοιμάστηκε, μπήκε σε χάρτινο ποτηράκι και παραδόθηκε στην αδημονούσα κυρία. Η κυρία τον παρέλαβε, βγήκε έξω, κάθισε σε τραπεζάκι, έβγαλε το βιβλίο της και άρχισε να διαβάζει μακαρίως. Κοίταξα τον φίλο καφετζή, με κοίταξε, νομίζω τα μάτια του ήταν πιο γουρλωμένα κι από άτυχο που ήπιε γερή γουλιά από το μπουκάλι τσίπουρο και όχι νερό του ψυγείου και πρέπει να μέτρησα 8 φλέβες στον λαιμό του κι ίσως ένα μικρό εγκεφαλικό. Κάτι πήγε να πει, κάτι πήγα να πω, αλλά τα πάντα μοιάζουν φτωχά σε στιγμές πλούσιες σε ηλιθιότητα. 

Έχοντας δει τη συγκεκριμένη σκηνή να διαδραματίζεται μπροστά μου, η επόμενη είδηση δεν μου κάνει καμία εντύπωση και μου μοιάζει φυσιολογική σαν την παρακολούθηση του “Nightmare before Christmas” στο MEGA στις 4 το πρωί της παραμονής των Χριστουγέννων λόγω αγάπης για τη συγκεκριμένη ταινία και κυρίως, ας μην κοροϊδευόμαστε, λόγω βαρυστομαχιάς. Στο μακρινό Ιρκτσούκ της Σιβηρίας φαντάζομαι ότι είναι το κρύο τσουχτερό και οι δυνατότητες διασκέδασης λιγοστές. Οι κάτοικοι της Ρωσίας λόγω φτώχειας (αλλά και δίψας μάλλον) πολύ συχνά καταναλώνουν υποκατάστατα αλκοόλ ή νοθευμένα ποτά (καλά κι εμείς, αλλά όχι εν γνώσει μας). Στο Ιρκτσούκ 52 άνθρωποι πέθαναν κι άλλοι 29 νοσηλεύονται σε σοβαρή κατάσταση λόγω κατανάλωσης λαδιού μπάνιου αντί για ποτάκι. Προφανώς η λοσιόν μπάνιου περιείχε αλκοόλ, αλλά ήταν σε ποσότητα που για να την ακούσεις, είχες πρώτα πεθάνει. Οι πληροφορίες ότι το μπουκάλι είχε πάνω κάποιο από τα σλόγκαν «Καθαρίζει το μέσα σου», «Μην το πιείτε, λουστείτε το», «Ένα τελευταίο ποτάκι αγάπη μου;», «Στην υγειά μας;» ελέγχονται ως ανακριβείς.

Το λάδι για το μπάνιο προφανώς είχε αυτοκόλλητο με νεκροκεφαλές, ψόφιο ψάρι και ψόφια γλώσσα, αλλά αυτό δεν πτόησε κανέναν, αφού περιείχε μεθυλική αλκοόλη. Είδε αλκοόλ-η ο τελειωμένος Ρώσος και λέει «εδώ είμαστε, εβίβα». Κοίτα να δεις που θα αναγκαστούμε να αλλάξουμε και το όνομα των χημικών στοιχείων και ενώσεων με τους ηλίθιους που υπάρχουν γύρω μας. Προς όποια υπεράσπισή τους πάντως, από έναν πρώην καπνιστή, κάτι βραδιές που ο καπνός έφτανε για μισή ρουφηξιά κι αυτή με μισόκλειστα μάτια σαν να τραγουδάει ο Πλιάτσικας, είχα επιστρατεύσει οτιδήποτε μπορεί να καπνιζόταν ή έστω να έβγαζε καπνό.

                Και μιας και πιάσαμε τη Ρωσία σήμερα, θα παραμείνουμε και για τη δεύτερη είδηση. Πόσες φορές έχεις πάει για ψώνια και έχεις την παρόρμηση να ανάψεις κι ένα κεράκι; Καμία; Σωστά. Άντε, εκτός από τις περιπτώσεις που ο/η συνοδός σου έχει τελειώσει γρήγορα και δεν σε αναγκάζει να περιμένεις έξω ή ακόμα χειρότερα μέσα στο μαγαζί, φορτωμένος με σακούλες και βλέμματα συμπόνοιας. Μεγάλο εμπορικό κέντρο στη Ρωσία και συγκεκριμένα στο Κρασνογιάρσκ αποφάσισε να αφιερώσει έναν από τους ορόφους του στο Θεό. Στον τέταρτο όροφο δημιουργήθηκε μια εκκλησία, ώστε οι πιστοί να καταθέτουν ό, τι οβολό περίσσεψε από τα ψώνια τους και να βρίσκουν την ψυχική γαλήνη τους.

Ο πατήρ Kozgov που είναι ο επικεφαλής εκεί δήλωσε ότι «Όσοι ήρθαν στην εκκλησία μου, έφυγαν ευτυχισμένοι» και πιθανότατα ισχύει, αφού ο λογαριασμός της πιστωτικής κάνει και 20 μέρες να εκδοθεί. Πάντως έξυπνη η ιδέα των ανθρώπων του εμπορικού κέντρου, αφού βρίσκεται στην μέση η εκκλησία, οπότε όσοι έχουν κι άλλους ορόφους να ανέβουν μπορούν να προσευχηθούν να βρουν κάποια προσφορά, ενώ όσοι κατεβαίνουν φορτωμένοι πράγματα και ενοχές, εύκολα πείθονται ότι είναι κολάσιμο να μην δώσουν και κάτι στον συνάνθρωπο. Ευελπιστούμε να έρθει σύντομα και στην Ελλάδα αυτή η νέα μόδα των εκκλησιομώλ και να βλέπουμε γιαγιάδες με μπλε μαλλιά να ανεβαίνουν τις κυλιόμενες σκάλες (πάντα στεκόμενες στα αριστερά), σε μια προσπάθεια να μην κατέβουν στην κόλαση από την έλλειψη εκκλησιασμού.

Το σημάδι του έρωτα (Τα αδημοσίευτα του Boem)

Θυμάμαι κάτι πρωινά των παιδικών/εφηβικών μου χρόνων που όντας άρρωστος, δεν πήγαινα στο σχολείο και έμενα στο σπίτι. Η ημέρα αργά, βασανιστικά με την θολούρα από την αρρώστια και περιποίηση από την μαμά σε σημείο bullying (με την ελληνική εκφορά της λέξης) να μου ετοιμάζει πορτοκαλαδίτσα στυμμένη και σουρωμένη και λαπά (σαν εμένα). Με το internet προφανώς να είναι άγνωστη λέξη, όπως και ο όρος «ξένη σειρά της προκοπής», κατέληγα να μένω ξαπλωμένος στο κρεββάτι (ή σκυμμένος στη λεκάνη, αναλόγως της αρρώστιας) και να βλέπω πρωινάδικα. Οι εκπομπές αυτές πρέπει να είναι το πιο ανούσιο και βαρετό πράγμα, ακόμα και για αυτές που τις παρουσιάζουν. Μόνιμα χαμόγελα και τρελό κέφι στις 8 η ώρα το πρωί, κάτι που επιτυγχάνεται μόνο αν το έχεις πάει σερί κι είσαι ακόμα μεθυσμένος από το βράδυ ή έχεις σηκωθεί το πρωί και έχεις πιει τον καφέ και τα ναρκωτικά σου.

Για ένα νεαρό / έφηβο αγόρι η μόνη στιγμή ενδιαφέροντος ήταν αυτή της επίδειξης εσωρούχων, κι αυτή ήταν στριμωγμένη μεταξύ ζωδίων, υπερβολικά γκουρμέ συνταγών (ραγού φάλαινας με σάλτσα από πράσινο κυδώνι) και τραγουδιών πιο playback κι από videoclip του Gtv που το συγκρότημα έχει ηλεκτρικές κιθάρες στην παραλία. Τα πρωινά αυτά κυλούσαν πιο αργά κι από κουτσή χελώνα, οι ξανθιές παρουσιάστριες πάντα στρίγκλιζαν και χαιρετούσαν ενθουσιασμένες τους τηλεθεατές και έστελναν φιλιά σε όμορφα γραφικά χωριά που δεν ήξεραν που έπεφταν και ένιωθες κάθε εγκεφαλικό σου κύτταρο που σε αποχαιρετούσε απογοητευμένο, καθώς πήγαινε μετανάστης σε κάποιο πιο ζωντανό σώμα και πνεύμα.

                Τα πρωινάδικα στο Μαρόκο φαντάζομαι έχουν πολλά κοινά σημεία με τα δικά μας, αλλά τα θέματα τους είναι γροθιά και δυστυχώς όχι στο κατεστημένο. Η καθημερινή εκπομπή “Sabahiyat” στο κανάλι 2Μ στη στήλη με τις συμβουλές make-up, παρουσίασε την τεχνική του να καλύπτεις μώλωπες, οιδήματα και γενικά διάφορα αποτελέσματα ενδοοικογενειακής βίας. Εμφανίστηκε μοντέλο με εμφανή σημάδια βίας, όπως μελανιές και πρησμένα μάτια και χρησιμοποιήθηκε ως παράδειγμα για να παρουσιαστούν τρόποι κάλυψης των συγκεκριμένων σημαδιών. Η παρουσιάστρια μετά την παρουσίαση δήλωσε (φαντάζομαι με χαμόγελο πρωινάδικου και την αντίστοιχη φωνή) ότι «Ελπίζουμε ότι αυτές οι συμβουλές ομορφιάς θα σας βοηθήσουν να συνεχίσετε με την καθημερινή σας ζωή». Σωστά, γιατί η παρουσίαση μιας γραμμής βοηθείας ή τρόπων να καταγγείλεις αυτά τα περιστατικά και να ξεφύγεις είναι ανούσια. Αυτό που πραγματικά χρειάζεται κάθε γυναίκα είναι το κατάλληλο make-up για την περίσταση («Τασία μου μήπως έχεις λίγο blackeye peas της Revlon; Ναι μωρέ έκαψα το φαγητό κι ο Ντίνος εκνευρίστηκε και με το δίκιο του δηλαδή»). Το συγκεκριμένο videoπροκάλεσε έντονες αντιδράσεις και υποχρέωσε το κανάλι να το κατεβάσει και να βγάλει ανακοίνωση με την οποία καταδικάζει την βία (όπως πχ θα έκανε ο πρόεδρος ποδοσφαιρικής ομάδας για τους οπαδούς) και εκφράζει την λύπη του (όπως πχ θα έκανε κάποιος πολιτικός ή ένας κροκόδειλος που κλαίει).

                Ένα από τα σκυλιά που έχουν περάσει από την ζωή μου (κυρίως των γονιών μου δηλαδή) ήταν ο Ερμής. Ο Ερμής ήταν ένα λαίμαργο γερμανικό ποιμενικό, που θα μπορούσε να είναι ο Πόλντο από το «Ποπάυ». Τρελαινόταν για το φαγητό και σε περιόδους που λείπαμε από το σπίτι για κάποιες ημέρες και τους αφήναμε αυτόματη ταΐστρα με κροκέτες, η δικιά του ήταν πάντα πολύ κατεβασμένη, αφού μετά το «ποπ» δεν είχε ούτε στοπ, ούτε γουφ μέχρι να τελειώσει το φαγητό. Φαντάζομαι ότι με το σκυλίσιο μυαλό του σκεφτόταν ότι αυτή είναι η μερίδα του και θα έπρεπε να την τελειώσει, ακόμα κι αν μετά ήταν σαν φίδι που έχει καταπιεί μια ολόκληρη αντιλόπη που διαγράφεται στο στομάχι του. Κάποια στιγμή, από την λαιμαργία του κατόρθωσε και σφήνωσε ένα κόκκαλο στο στόμα του με αποτέλεσμα να μένει με το στόμα ανοιχτό και να έρχεται πανικόβλητος για βοήθεια. Όταν καταφέραμε και του βγάλαμε το κόκκαλο και το πετάξαμε, ακολούθησε την τροχιά του και το έφαγε, σε μια προσπάθεια ίσως να το τιμωρήσει γι’ αυτό, να γελάσει στα μούτρα του θανάτου ή απλώς επειδή μπορούσε, όπως θα έκανα κι εγώ αν κόντευα να πεθάνω από ένα σουβλάκι.

                Στην γειτονική Πολωνία, ένας 25χρονος ονόματι Καμίλ, επισκέφθηκε την αγαπημένη του παμπ («Παιδιά για ένα ποτάκι θα βγούμε, έτσι; Τίποτα ακραίο, δουλεύουμε αύριο»). Η μια βότκα είναι λίγη, πολύ λίγη και ούτω καθεξής, όμως με τον νεαρό να πίνει μάλλον αρκετά ποτήρια, αφού κατέληξε να χάνει τις αισθήσεις του και να μεταφέρεται στο νοσοκομείο. Όλα καλά μέχρι εδώ, θα μπορούσε να είναι μια τυπική Δευτέρα βράδυ στα Μάλια ή στο Φαληράκι.

Οι γιατροί στο νοσοκομείο, για κάποιον άγνωστο λόγο, (ίσως από τις αναθυμιάσεις του αλκοόλ;) διαπίστωσαν τον θάνατο του και τον έστειλαν στο νεκροτομείο. Ξάπλωσαν αναπαυτικά τον Καμίλ στο ψυγείο, ο οποίος κάποια στιγμή εδέησε να ξυπνήσει (να ξεμεθύσει δεν είμαι σίγουρος) και άρχισε να κοπανάει την πόρτα και να φωνάζει (ή ίσως να ακούγονταν τα δόντια που έτριζαν). Ο φύλακας, αφού άλλαξε 10 χρώματα και άλλα τόσα βρακιά, άνοιξε την πόρτα και είδε έκπληκτος τον παγωμένο Καμίλ να του ζητάει μια κουβέρτα γιατί κρύωσε.  Ο φύλακας φώναξε τον γιατρό, ο οποίος αφού διαπίστωσε ότι ο νεκρός ήταν απλώς πολύ μεθυσμένος, ένιωσε θεός, του είπε «δεύρο έξω» και ο Καμίλ έφυγε. Λίγο μπλε λογικά στο χρώμα, αλλά ας μην είμαστε ρατσιστές.

Ο Καμίλ μετά από την περιπέτεια που πέρασε δεν πήγε σπίτι του, αλλά επέστρεψε στην παμπ για να πει την ιστορία του και να πιει κι ένα ποτηράκι βότκα. Για να ζεσταθεί βρε αδερφέ. Στο μυαλό μου έχω εικόνα τον παγωμένο Πολωνό να πίνει βότκα στο μπαρ κι από δίπλα τον νεκρό παλαιοημερολογίτη μητροπολίτη στο θρόνο του. Προφανώς κι από τα ηχεία θα ακούγεται το «μπαρ το ναυάγιο».

Θες να κάνουμε σχέση;

Η χρόνος κάνει τα πάντα να αλλάζουν. Τους ανθρώπους, τα τοπία, τα πράγματα, τις σχέσεις. Όχι αγαπητή φίλη, δεν διαβάζεις Cosmopolitan, ούτε το pillowfights.gr. Το παρόν άρθρο έχει ως θέμα τα διαφορετικά πράγματα που κάνεις στην αρχή μιας σχέσης και αυτά που κάνεις όσο περνάει ο καιρός. Θυμάσαι; (Insert ρομαντική μουσική here). Τότε στην αρχή της σχέσης σας που σε κρατούσε αγκαλιά βλέποντας ρομαντικές κομεντί…Τότε στην αρχή της σχέσης σας που φιλιόσασταν ασταμάτητα και προσπαθούσες να πάρεις ανάσα… Τότε που κοίταξες σαστισμένη τον γκόμενο σου την πρώτη φορά που έκλασε μπροστά σου και τα μάτια σου σάστισαν ακόμα περισσότερο όταν μύρισες γιατί δεν το έκανε τόσο καιρό. Και ναι, πάλι προσπαθούσες να πάρεις ανάσα.

Ύπνος

Στην αρχή της σχέσης σχεδόν δεν κοιμάσαι για να μην απλωθείς κατά λάθος στον ύπνο σου ή κοιμάσαι όσο πιο προσεκτικά γίνεται φροντίζοντας να μην ενοχλήσεις καθόλου το νέο σου αμόρε. Όσο περνάνε οι μήνες και οι κοινοί ύπνοι, καταλήγεις να απλώνεσαι σαν αστερίας και να τραβάς το πάπλωμα σαν να είσαι ο Ντι Κάπριο στον «Τιτανικό» και να εξαρτάται η ζωή σου από αυτό. Ο αγκαλιασμένος ύπνος της αρχής, τότε που ήθελες να νιώθεις τον σύντροφο σου κάθε ώρα της ημέρας, μετατρέπεται σε γκρίνια και δυνατά σκουντήγματα με αφορμή το ροχαλητό μετά την δεύτερη μερίδα εξοχικό που επέμενε να φάει για βράδυ, αλλά με βαθύτερη αφορμή τους μήνες που σου έχει φάει (και του φαίνονται).

Προσωπική φροντίδα / περιποίηση

Στην αρχή τα πάντα είναι καινούρια και γυαλιστερά. Κάθε φορά που θα τη δεις έχεις φροντίσει να: ξυριστείς, κάνεις μπάνιο, βάλεις καθαρό και όχι τρύπιο εσώρουχο, προσέχεις να μην έχεις ξαναβάλει το ίδιο t-shirt πολλές φορές και άλλα. Λίγους μήνες μετά, το μόνο που συγκρατεί το εσώρουχό σου να μην πέσει είναι το μπούτι σου, καθώς το λάστιχο έχει προ πολλού αποχαιρετήσει το εσώρουχο και πιθανότατα τον μάταιο τούτο κόσμο. Η τρύπα από κάτω μοιάζει ικανή να καταπιεί τουλάχιστον 2 σύμπαντα και αυτό, αντί να εκνευρίσει το έτερον ήμισυ, σε κάνει ακόμα πιο γλυκούλη στα μάτια της («Awwww, έχει βγει το ένα σου αρχίδι από το μποξεράκι σου! Πόσο γλυκό! Γεια σου μικρούλη!»). Θα εμφανιστείς χωρίς μπάνιο μετά τη γυμναστική σου, θα φοράς την φόρμα σου που έχει πάνω από παλιότερο γενετικό και γενετήσιο υλικό μέχρι σουβλάκια 3 ημερών και ένα (ποτ) πουρί εσάνς. Πλέον, ο τύπος της Marlboro ανάβει σπίρτο στα γένια σου και η κάλτσα που φοράς έχει τρύπα για να αερίζονται τουλάχιστον 1 με 2 δάχτυλα. Η μόνη στιγμή που ντρέπεσαι είναι όταν έρχεται ο ντελιβαράς («μα μπες να σε φιλέψουμε κάτι, ξένοι είμαστε τώρα;»), οπότε κρύβεις την τρύπα χώνοντας την μεταξύ των δαχτύλων. Η αντίστοιχη περίπτωση από την κοπέλα είναι όταν στα πρώτα ραντεβού τα εσώρουχα ήταν αγορασμένα από το site lingerietogetlaid.com, ενώ πλέον, 6 μήνες μετά, τα πάντα καλύπτονται με κάτι περισσότερο (ο κώλος με πιο πολύ ύφασμα, το πόδι με πιο πολλή τρίχα κλπ). Τα σέξυ ρούχα του πρώτου διαστήματος έχουν δώσει τη θέση τους σε χουχουλιάρικες φλης ρόμπες σε σχήμα ζώου (απαραιτήτως σετ με αντίστοιχες παντόφλες) και ακόμα αναπολείς τις στιγμές που έψαχνες να βρεις το ίχνος στρινγκ στον κώλο, ενώ τώρα το ίχνος κώλου στις 2 στρώσεις φόρμας.  

Διασκέδαση

Για να είστε μαζί το 2017, το πιθανότερο είναι ότι δεν γνωριστήκατε με κάποιο συνοικέσιο ή από κάποια συμφωνία πατεράδων για να εδραιώσουν τη δυναστεία τους σε λάδι και πρόβατα. Λογικά γνωριστήκατε σε κάποιο bar, συναυλία, club δεν πηγαίνω. Τα πρώτα ραντεβού τα περάσατε σε trash party που ξεφτιλιζόσασταν αγκαλιά, κλείνατε το μπαρ χωρίς να καταλάβετε πως ξημέρωσε, δοκιμάζατε νέες γεύσεις και κάνατε ξέφρενη νυχτερινή ζωή (ξέφρενη για άνω των 30 = 2 βράδια την εβδομάδα). Πλέον τα επιτραπέζια παιχνίδια με φίλους καταλαμβάνουν τα τραπέζια και τα βράδια σας, ενώ τα Σαββατόβραδα παίρνουν φωτιά από το κέφι του Σπύρου Παπαδόπουλου και της εκπομπής του, αλλά και τα αστεία (;) κάποιας επιθεώρησης του Μάρκου Σεφερλή. Τα παραπανίσια κιλ(ι)ά και των δύο δείχνουν ότι το ανελέητο clubbing έδωσε τη θέση του στο cocooning και η θέση σου στον καναπέ έχει βουλιάξει πιο πολύ κι από την οικονομία. Η έξοδος για ποτό μοιάζει μαρτύριο, στο μπαρ θες καρεκλίτσα και τραπέζι και γλυκοκοιτάς αυτό το ολντ σκουλ ζαχαροπλαστείο με τις άνετες καρέκλες, την χαμηλή μουσική, την εγγύτητα στο σπίτι σου και τους συμπαθητικούς θαμώνες κάποιας ηλικίας. Αν δεν φοβόσουν μην σε χωρίσει και πρέπει να ξαναβγαίνεις σε μπαρ να βρίσκεις άλλη, θα το είχες ήδη προτείνει. Οι έξοδοι σε ρομαντικά εστιατόρια έχουν αντικατασταθεί από παραγγελίες delivery, με έξτρα τζατζίκι και έξτρα πόντους στην κοιλιά σου.

Σεξ

Ίσως ο μόνος τομέας που τα πράγματα γίνονται καλύτερα όσο περνάει ο καιρός, αν υπάρχει θέληση. Οι αμήχανες πρώτες προσπάθειες να γνωρίσεις το σώμα και τις επιθυμίες του άλλου έχουν περάσει προ πολλού. Τα «μη βάζεις δόντι εκεί ρε ηλίθιε» έχουν αντικατασταθεί από βλέμματα επιδοκιμασίας, η εξερεύνηση του σώματος έχει τελειώσει («Α, ήταν ήδη σε στύση!»), οι μυρωδιές είναι πλέον γνώριμες και τα σωματικά υγρά, απαλλαγμένα από προφυλακτικά, δημιουργούν ένα εκρηκτικό κοκτέιλ οργασμού ή έναν νέο οργανισμό σε στιγμές απροσεξίας («γούρι, γούρι»). Ξέρεις τι της αρέσει, ξέρει τι δεν σου αρέσει και έχετε καταλήξει σε κοινώς αποδεκτές στάσεις που απολαμβάνουν και οι δύο. Στην αρχή οι στάσεις ήταν περίπλοκες κάνοντας την μέση σου να υποφέρει σαν τον Βασιλάκη Καϊλα σε κάποια ελληνική ταινία, εσύ δεν το έδειχνες γιατί έπρεπε να δείξεις ότι είσαι επιβήτωρ και κατέληγες την επόμενη φορά να κάνεις τον κοιμισμένο για να γλιτώσεις με καμιά ανώδυνη πίπα ή έκλαιγες κατά τη διάρκεια σκουπίζοντας τα δάκρυα στην κουβέρτα. Ξέρεις πότε ετοιμάζεται να τελειώσει, καταλαβαίνεις από τα μουγκρητά αν της αρέσει («Τι σου άρεσε ρε αγάπη μου, με δουλεύεις; Πιο πολύ μουγκρίζεις όταν τρως παστίτσιο») και το καλύτερο είναι ότι μετά το σεξ μπορείς να κοιμηθείς χωρίς ντροπή και κυρίως χωρίς να χρειάζεται να κάτσεις ξύπνιος και να κάνεις ατέρμονες συζητήσεις. Μετά από ένα επικό γεύμα δεν χρειάζεται να κάνεις τον εραστή και μπορείς απλώς να πεις στην παρτενέρ σου «αγάπη, επειδή έχω σκάσει και θα ανέβει γουλίτσα από την προσπάθεια, σε πειράζει να μην κάνουμε σεξ τώρα;», ενώ στην αρχή θα το είχες παίξει εραστής και θα κατέληγες (όχι κάπου, απλώς θα πέθαινες). Ο μόνος φόβος είναι η ανία, αλλά και αυτό είναι στο χέρι (στόμα κλπ) και των δύο πλευρών να μην επέλθει. Τα απαραίτητα προκαταρκτικά της αρχής σου μοιάζουν πιο βαρετά κι από μονόλογο σε τσόντα στη συνέχεια και η εμφάνιση τους έχει την ίδια συχνότητα με αυτή του Χριστού (μια φορά στα 2000 χρόνια).

Άνεση

Εδώ τα πράγματα είναι και καλά και κακά. Μιας και μιλάμε για κακά, πρόβλημα νούμερο ένα και βασικό: χέσιμο. Ξεκινάς να μείνεις ένα ρομαντικό διήμερο στο σπίτι της σχέσης σου. Ειδικά τον πρώτο καιρό θα πρέπει το χέσιμο να γίνει γρήγορα, άοσμα, αθόρυβα και χωρίς να καρφωθείς πολύ, τύπου αφήνω την βρύση να τρέχει και κάθομαι λίγο πριν βγει off-side με τελευταίο αμυντικό το βρακί. Σίγουρα κανείς δεν περιμένει ότι δεν χέζεις, αλλά δεν χρειάζεται να το βροντοφωνάξεις. Ξέρω τύπο, ο οποίος στην αρχή της σχέσης του, κάθε φορά που ήθελε να χέσει και ήταν στο σπίτι της πρόσφατης κοπέλας του, για κάποιον άκυρο λόγο έκανε χοντρό τσακωμό, έφευγε νευριασμένος και πήγαινε σε γειτονική καφετέρια για να κάνει το χοντρό του (όχι τσακωμό εκεί). Αργότερα στη σχέση παίρνεις το περιοδικό σου, το κινητό σου, το tablet σου και πηγαίνεις κύριος και όχι σαν τον κλέφτη διαβάζοντας κανά απορρυπαντικό ή μαλακτική μαλλιών. Ενημερώνεις κιόλας μετά την έξοδο σου από τον τόπο του εγκλήματος ότι δεν θα είναι χρησιμοποιήσιμος για την επόμενη Χ ώρα και μόνο που δεν βάζεις το σήμα του Biohazard. Η σχέση σας έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο που σε ρωτάει «Τι έγινε αγάπη μου; Έγινε δουλειά;» κι εσύ να ενημερώνεις ότι τώρα μπορείς να φας βραδινό τελικά.  Σε άλλες περιπτώσεις η σχέση φτάνει σε τέτοιο σημείο άνεσης που εσύ χέζεις και η άλλη πλένει τα δόντια της ή κάνει μπάνιο και τα πάντα είναι φυσιολογικά σαν να είμαστε και πάλι στις σπηλιές μας. Αναφορικά με τους υπόλοιπους ήχους που βγαίνουν από το σώμα (και στόμα), υπάρχει περίπτωση να γίνουν φανεροί από την πρώτη εβδομάδα πχ σε έναν λανθασμένο συγχρονισμό βηξίματος ή να οικειοποιηθείς τις μυρωδιές και τους ήχους της αγαπημένης σου όσο περνάει ο καιρός. Η άνεση βολεύει εμάς τους μύωπες, γιατί όσο περνάει ο καιρός, δεν χρειάζεται να κυκλοφορώ με τους φακούς επαφής όλη μέρα κάνοντας τον γκόμενο, αλλά μπορώ να σκάσω με γυαλάκι Χάρι Πότερ που έχω από το δημοτικό και πάλι να πηδήξω (ή όχι γιατί δεν θα βλέπω με γυαλιά από το δημοτικό, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας).  

Οικογενειακό εορταστικό τραπέζι

Τα Χριστούγεννα πέρασαν και για να διαβάζεις αυτές τις γραμμές μάλλον δεν ήσουν αρκετά διάσημος ώστε να πεθάνεις το 2016. Οι γιορτές πέρα από την αίσθηση θαλπωρής, νοσταλγίας και ζεστασιάς που βγάζουν στους μη καταθλιπτικούς, έχουν το αρνητικό των οικογενειακών τραπεζιών. Γιατί γιορτές χωρίς καυγά στο οικογενειακό τραπέζι (όπου οικογενειακό βάλε σόι) δεν είναι γιορτές. Ας δούμε μερικά θέματα που καίνε και καλό θα είναι να μην τεθούν στο τραπέζι, καθώς αν ξεκινήσουν αυτές οι συζητήσεις θα εύχεσαι να ήσουν ακόμα και στο Σύνταγμα και να ακούς Μαραβέγια πρωτοχρονιάτικο, προκειμένου να το αποφύγεις.  Όσο και να προσπαθήσεις, όλα τα ακόλουθα θέματα με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα καταφέρουν να τρυπώσουν στο τραπέζι, όπως εσύ κατάφερες να χωρέσεις και ένα κομμάτι βασιλόπιτα στο ήδη πλήρες γεύμα και στομάχι σου. Μεταξύ των θεμάτων εμφανίζονται τσιμπήματα μαγουλών, ανακατέματα μαλλιών και ερωτήσεις από την οικοδέσποινα για το αν θες λίγο ακόμα φαγητό, που θα μπει στο πιάτο σου ανεξαρτήτως της απάντησης.

Πολιτικές συζητήσεις

Οποιοδήποτε θέμα με πολιτικές προεκτάσεις ξεφεύγει κατά πολύ κατά τη διάρκεια του τραπεζιού. Κάτι το κρασί που ρέει άφθονο, κάτι η κοινή παρουσία διαφόρων ηλικιών και πολιτικών αποχρώσεων, δημιουργεί την απαραίτητη χημική ένωση για να γίνει το μπαμ. Αγαπημένα πρόσωπα: Ο κρυφοφανερός χουντικός θείος με τις τουλάχιστον ακραίες απόψεις και την αγάπη για την Χρυσή Αυγή λόγω εγκεφαλικής δύσης κι ο πρώην συριζαίος ξάδερφος που τώρα ντρέπεται και το παίζει ανεξάρτητος, λες και ο Σύριζα βγήκε από 10 άτομα. Όλοι αυτοί οι άγνωστοι που ψήφισαν Σύριζα είναι σαν αυτούς που μένουν στα Λιόσ(ι)α, αλλά κανείς δεν μένει από την πλευρά της χωματερής. Το κλίμα συνήθως είναι τόσο φορτισμένο που δεν χρειάζεται να γίνει πολιτική αναφορά, αλλά αρκεί και μια απλή πρόταση όπως «Άσε, πήγα στο supermarket χτες κι είχε τόσο κόσμο στα τυριά που την έβγαλα με συσκευασμένο έμενταλ αντί για αμφιλοχίας» για να ανάψει το φυτίλι στο πιτς. «Ναι, κατά τα άλλα ο Σύριζα φταίει και δεν έχετε λεφτά ε;». Συνήθως η γυναίκα του θείου θα τον προειδοποιήσει για την καρδιά του και να μην συγχύζεται («Αγησίλαε, ηρέμησε σε παρακαλώ! Η πίεση σου!»), ενώ η μάνα συνωμοτικά θα σου πει να μην ξεσυνερίζεσαι τον θείο γιατί τα έχει χάσει και «να πριν λίγες μέρες παρήγγειλε βιβλία του Άδωνι». Οι πολιτικές κουβέντες οπουδήποτε και οποτεδήποτε οδηγούν σε αδιέξοδο και καυγά, φαντάσου να προσθέσεις αλκοόλ, συγγενείς που έχουν μείνει μαζί ώρες, ανθρώπους που είναι μεγαλύτεροι, ελαφρώς κουφότεροι, πολύ πιο κολλημένοι, θείους με άνοια, πιτσιρικάδες με άγνοια και πολλή ζέστη στον χώρο. Εννοείται ότι θέματα όπως το μεταναστευτικό, η πρόσφατη επίσκεψη Ομπάμα, ο θάνατος του Κάστρο και άλλα τέτοια επίκαιρα θα φέρουν το ίδιο ακριβώς αποτέλεσμα: καλλιέργεια του εδάφους για ρατσιστική ρητορική και τσακωμό, χωρίς παράλληλη μείωση της όρεξης με αποτέλεσμα τα τυράκια και τα ψιχουλάκια που εκτοξεύει ο θείος μαζί με τα σχόλια του, να πηγαίνουν παντού.

Γάμος, αρραβώνας, παιδί

Μια συζήτηση που θα γυρίσει εναντίον σου ό, τι και να κάνεις, όποια κι αν είναι η κατάσταση σου. Είσαι ελεύθερος άνω των 28; Θα αρχίσουν οι μουρμούρες για να σοβαρευτείς και να αρχίσεις να βλέπεις σοβαρά τη σχέση σου με την Τασούλα, παρά το γεγονός ότι είστε 4 μήνες μαζί. Ακόμα κι αν έχεις αποκαταστήσει την Τασούλα, θα αρχίσει να χτυπάει το βιολογικό ρολόι των παπούδων και θα αρχίσουν οι απαιτήσεις για να τους προσφέρεις ένα εγγόνι, σαν να ήταν αρχαίοι θεοί και να απαιτούν θυσία. Κοινώς σου λένε «κάνε σεξ για να δούμε εμείς άσπρη μέρα» και μετά που δεν θα ξαναδείς εσύ άσπρη μέρα ή έστω έναν άσπρο λεκέ στο σεντόνι σου, δεν έχει σημασία. Οι παραινέσεις για το παιδί θα ξεκινήσουν ακόμα κι από τον μήνα του μέλιτος και κάθε φορά που θα πηδιέσαι θα έχεις εικόνα τους 2 συμπέθερους να σε χειροκροτούν λίγο πριν τον τερματισμό και να φωνάζουν γηπεδικά συνθήματα. Ακόμα και παιδί βέβαια να έχεις, δεν γλιτώνεις το κήρυγμα καθώς ο μικρός Γιαννάκης μπορεί να χρειάζεται αδερφάκι, παραπάνω κιλά, λιγότερα κιλά, κούρεμα και οτιδήποτε κρίνει το αετίσιο μάτι των συγγενών, που έχουν αφήσει χαίτη στα παιδάκια τους κι έχουν τα μούτρα να σου δίνουν συμβουλές. Bonus η θεία που το παίζει καλή μαζί σου και πετάει ατάκες όπως «αφήστε το παιδί να κάνει ό, τι θέλει», αλλά μετά πιάνει έναν-έναν τους υπόλοιπους συγγενείς και σε θάβει χρησιμοποιώντας φτυάρι και προτάσεις όπως «ε δεν είναι πια μικρός», «Θα πρέπει να νοικοκυρευτεί» και άλλες παρόμοιου ύφους και ήθους.

Gay ή οι διαφθορείς των παιδιών

Αργά ή γρήγορα στην τηλεόραση που παίζει πρωτοχρονιάτικες εκπομπές με πολλούς καλεσμένους, πολύ κρασί και λίγη ουσία, θα εμφανιστεί κάποιος ο οποίος έχει αναφέρει ότι είναι ομοφυλόφιλος ή έχει αποφασίσει ο κόσμος ότι είναι ομοφυλόφιλος. Θα ακολουθήσουν αναφορές στους «ανώμαλους που διαφθείρουν τα παιδιά» και θα αναπτυχθούν άκρως επιστημονικές θεωρίες επιπέδου οδηγού ταξί για το πως κάποιος όταν βλέπει πολλούς gay, αποφασίζει να γίνει κι αυτός gay. Γιατί ο σεξουαλικός προσανατολισμός βασίζεται σ’ αυτά που βλέπεις στην τηλεόραση και γύρω σου. Άρα τα παιδιά των straight γιατί βγαίνουν gay; Κι άλλα τέτοια ερωτήματα που δεν βρίσκουν ουσιαστικές απαντήσεις, παρά μόνο λοξές ματιές και νουθεσίες από το θείο να προσέχεις τι λες, γιατί άλλοι κατέληξαν gay με μικρότερες αφορμές. Την κατάσταση κάνουν ακόμα χειρότερη εμφανίσεις στην τηλεόραση ηθοποιών, που παριστάνουν τους gay ως κραυγαλέες (και κραγμένες) καρικατούρες και δίνουν άλλοθι και λαβές για δεύτερο γύρο σχολίων, πάνω που έσβηνε ο αντίλαλος από τα πρώτα.

Αμήχανα Λάθη και Πάθη

«Θεία, από εδώ η Μαρία. Όχι θεία, δεν ήταν η Μαρία τότε που πήγα στη Βουδαπέστη. Ήταν η Ευτέρπη». Σ’ ευχαριστώ θεία. Τώρα στο επόμενο τραπέζι δεν θα είναι η Μαρία.

Bonus Ατάκες

«Σας έχω πει για τότε που…;» Σε κάθε τραπέζι θείε, σε κάθε τραπέζι.

«Μήπως να μην πιείς άλλο κρασί; Ναι το ξέρω ότι δεν θα βγεις, αλλά δεν κάνει καλό»

«Για δες λίγο αυτό που μου βγάζει το tablet μου»

«Βρε αγόρι μου, έχεις αδυνατίσει. Φάε τίποτα, έχεις γίνει σαν τον Άγιο Ονούφριο»

«Η γυναίκα και το κρέας θέλουν χέρι» συνοδεία βροντόφωνου γέλιου και συνωμοτικού κλεισίματος ματιού με extra απάντηση από την θεία «Ντροπή Νικηφόρε, τι λες στα παιδιά» ή «Αμάν πια βρε Νικηφόρε με τα σαχλά σου»

«Κάνα γκομενάκι παίζει; Κάνεις περήφανο το θείο σου;» Ναι θείε, γιατί η περηφάνεια σου εξαρτάται από το πόσο πηδάω

«Αχχ…να είχα την ηλικία σου και θα είχα δέκα γκόμενες» Την είχες και δεν έκανες τίποτα, όπως μας περιγράφει γλαφυρά η θεία που σε έσωσε από τις εργένικες μέρες και τις άγαμες νύχτες