Δευτέρα 27 Αυγούστου 2018

Camping: Οι σκηνές του παραλόγου


Το camping είναι μια εμπειρία που κάθε άνθρωπος πρέπει να ζήσει έστω και μια φορά στη ζωή του. Ελεύθερο, οργανωμένο, μόνο με μια σκηνή, κουβαλώντας ένα σπιτικό σε pocketsize, υπάρχουν τόσα διαφορετικά «είδη»camping και campers. Άλλοι θα σου πουν ότι είναι οι καλύτερες διακοπές που έχουν πάει ποτέ, άλλοι θα θυμηθούν την χειρότερη εμπειρία της ζωής τους, κάποιοι θα σου πουν ότι «το να κοιμάσαι με θέα τον έναστρο ουρανό αξίζει περισσότερο από ένα μαλακό κρεβάτι και μια βολική τουαλέτα», ενώ άλλοι θα πουν στους προηγούμενους «ουστ τσαμπατζήδες άπλυτοι». Η στήλη, με την νηφαλιότητα που την διακατέχει και κυρίως την έλλειψη υπερβολής που την χαρακτηρίζει, θα παρουσιάσει την ματιά της στο (κυρίως οργανωμένο) camping. Το παρόν δεν αποτελεί φιλιππικό κατά του camping, αλλά έχει σκοπό να στηλιτεύσει τα κακώς κείμενα και τους κακώς βρίσκεστε εκεί.

Φασαρία

Ένα από τα πρώτα πράγματα που αντιλαμβάνεσαι όταν πας για camping, κυρίως σε high season περιόδους ή high season μέρη είναι ότι έχει φασαρία. Οι ένοικοι της διπλανής σκηνής που ήρθαν και εγκαταστάθηκαν κολλητά με την δική σου, μάλλον δεν αντιλαμβάνονται ότι δεν λειτουργούν όλοι με τα ωράρια τους. Μεταμεσονύχτιες συζητήσεις για τη ζωή με φωνή οργανωτή γηπέδου, μεθυσμένες αναλύσεις για την Φλώρα που δεν τον θέλει (επειδή γκαρίζεις έτσι ίσως;) και άλλα τέτοια, μετατρέπουν τον ύπνο μέσα στη φύση σε «εφιάλτη στο δρόμο με τα Πεύκα» ή ό, τι άλλο δέντρο έχεις βρει για σκιά. Άλλος αγαπημένος θόρυβος είναι φυσικά το ροχαλητό της διπλανής σκηνής, με τα «σσσςς» από τους γείτονες να δίνουν και να παίρνουν, λες και η πηγή του ήχου μπορεί να το αντιληφθεί και να χαμηλώσει την ένταση. Σε κάποιες περιπτώσεις, ενώ η ώρα είναι 10 το πρωί και εσύ έχεις στήσει ένα μικρό μποστάνι με ντοματούλες και κολοκυθάκια στο θερμοκήπιο που σχηματίζεται στη σκηνή σου, ακούς τον τύπο να συνεχίζει να ροχαλίζει ανενόχλητος, σαν να μην του έφτασε όλο το βράδυ. Μια αφρικάνικη παροιμία λέει ότι «Ένας γείτονας στο camping που ροχαλίζει είναι χειρότερος από ένα πεινασμένο λιοντάρι». Οι συναυλίες περιλαμβάνουν ακόμα συγκροτήματα με άλλους ήχους πνευστών, όπως όμπο(ε) πως μυρίζει έτσι, τσακωμούς γειτονικών σκηνών με τη σκιά μέσα από τη σκηνή να μετατρέπει την όλη εμπειρία σε οπτικοακουστικό υπερθέαμα θεάτρου σκιών α λα Ψυχώ, αλλά και άλλα ΤΒΑ. Όταν οι πιο αδαείς εμφανιστούν το επόμενο πρωί με κατακόκκινα μάτια από την αϋπνία λόγω φασαρίας, σε πιθανή αναφορά τους στο θέμα, λαμβάνουν την (λογικότατη γι’ αυτούς) απάντηση «μα δεν έφερες ωτασπίδες μαζί;». Φυσικά, κάθε φορά που πάω καλοκαιρινές διακοπές μόνο δύο πράγματα πακετάρω: Μαγιό και ωτασπίδες. Οι DJ του camping είναι άλλη μια μη συμπαθής κατηγορία κατασκηνωτών, οι οποίοι πιστεύουν ότι οι μουσικές επιλογές τους είναι τόσο γαμάτες, που θα πρέπει να τις μοιράζονται με όλο τον υπόλοιπο κατασκηνωτικό πληθυσμό, όπως και αυτός ο ταλαίπωρος που γρατζουνάει τα αυτιά μας μια κλασική κιθάρα. Πίστευα ότι οι τελευταίοι είναιεξαφανισμένο είδος, μαζί με τους Πυξ Λαξ, αλλά από ό, τι φαίνεται οι συντονισμένες ενέργειες του ΣΚΑΪ και της Μόνο Κερδοσκοπικής Οργάνωσης «Πλιάτσικας και με κλειστά τα μάτια (του)» είχαν αποτελέσματα.  

Προσωπικός χώρος

Δύο λέξεις που αποκτούν μεγάλη σημασία στο camping, κυρίως γιατί αντιλαμβάνεσαι την έλλειψη τους. Θες να φας το πρωινό σου το πρωί; Θα το φας δίπλα σε κάποιον άγνωστο, ο οποίος έχει μαγειρέψει ομελέτα με κρεμμύδι, σκόρδο και 12 μυρωδικά. Είσαι από αυτούς που θέλουν ησυχία μέχρι να πιούν τον 3ο καφέ της ημέρας; Αδύνατον, εφόσον τα σύνεργα του καφέ είναι στην κοινόχρηστη κουζίνα και πρέπει να τον πιείς στον «χώρο αναψυχής» και όχι σαν κάποιος καταζητούμενος κρυμμένος στη σκηνή σου. Κοιμάσαι το βράδυ στη σκηνή; Αν δεν θες να σκάσεις, αναγκαστικά αφήνεις ανοιχτά και τον εαυτό σου σε κοινή θέα. Πας τουαλέτα; Αν οι τουαλέτες δεν έχουν χαρτί, εκτός αν είσαι κάποιο καγκουρό ή κάποιος μεταλλαγμένος και διαθέτεις μάρσιππο, σε οποιαδήποτε άλληπερίπτωση περιφέρεσαι με το κωλόχαρτο στο χέρι. Μια εικόνα που βροντοφωνάζει «παιδιά πάω για χέσιμο, σε περίπτωση που δεν το καταλάβατε». Στο ελεύθερο camping τα πράγματα σίγουρα είναι πολύ καλύτερα, αφού η έλλειψη οριοθετημένων κοινόχρηστων χώρων, σου δίνει μια αίσθηση ελευθερίας και επιλογής («Α, ας φάω εδώ το πρωινό μου δίπλα σε αυτή την πολύ όμορφη πέτρα. Α συγγνώμη κύριε, δεν ήξερα ότι είναι το χολ της σκηνής σας».



Ο καμπινγκάρχης

Ο καμπινγκάρχης είναι κύριος αυστηρά άνω των πρώτων -ήντα, με τα μόρια να αυξάνονται κατακόρυφα αν έχει καβατζάρει τα δεύτερα. Είναι εκεί από τις αρχές Μαΐου, έχει καβατζώσει θέση ένα τσακ χειρότερη από τον ιδιοκτήτη του camping και ξέρει τους πάντες και τα πάντα. Πηγαίνει στο συγκεκριμένο camping τα τελευταία 36 χρόνια, αλλά έχει γυρίσει όλα τα camping της Ελλάδας και μπορεί να σου κάνει κριτική για κάθε ένα από αυτά, σε μερικές μάλιστα με χρήση Foursquare. Ο καμπινγκάρχης θα σου πει την ιστορία του camping, θα σου κάνει ανάλυση για κάθε μία παραλία του νησιού και θα σου δώσει πληροφορίες για πονηρές παραλίες-καβάτζες με ταυτόχρονο κλείσιμο ματιού («ζευγάρι είστε, δεν νομίζω να έχετε πρόβλημα να είστε μόνοι σας στην παραλία ε;»). Το οποίο, τώρα που το σκέφτομαι, είναι μάλλον λίγο περίεργο, αλλά κι οι ματάκηδες έχουν ψυχή και πιθανότατα και καταρράκτη λόγω ηλικίας. Είναι μια μορφή τουcamping που πρέπει να μιλήσεις μαζί της, αλλά δεν χρειάζεται να τον αναζητήσεις. Ο καμπινγκάρχης θα σε βρει εκείνος. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να σταθείς σε κάποιον κοινόχρηστο χώρο του camping και να πεις στον φίλο/φίλη σου «Τι αέρας να φυσάει σήμερα άραγε; Που λες να πάμε για μπάνιο ώστε να μην έχει κύμα;». Τα λόγια αυτά, σαν επίκληση σε κάποιον αρχαίο δαιμονικό θεό του Λάβκραφτ, τον βγάζουν από την λήθη και τον φέρνουν κοντά σου. Ο τρελός Άραβας Αμπντούλ Αλχαζρέντ αφήνει σε κάποια κείμενα του υπόνοιες ότι «Δεν χρειάζεται καν να το πεις σε δημόσιο χώρο, αλλά αρκεί και να το ψιθυρίσεις στην σκηνή σου», αλλά λίγοι τολμηροί το δοκίμασαν και η μνήμη τους σπλαχνικά διαγράφηκε. Λόγω της μεγάλης σχετικά ηλικίας από την μία και των πολλών ανθρώπων που τα λέει από την άλλη, σου λέει τα ίδια πράγματα καθημερινά, σαν μια ατέλειωτη μέρα της μαρμότας. Αλλά όπως λέει και ο θυμόσοφος λαός μας, στο μακράν πιο αγαπημένο μου γνωμικό, «Του γέρου την πορδή μην την ακούς, μόνο τη συμβουλή του».  

Οι σεφ

Έχεις πάει στο μεγάλο κτίριο της κοινόχρηστης κουζίνας να φτιάξεις μακαρόνια με σάλτσα έτοιμη από τα Lidl ή κάποια ακριβή από τον Μπαρμπά Μπεν στο τσακίρ κέφι. Από αυτές που το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να αδειάσεις το περιεχόμενο από το βαζάκι, άντε να τσιγαρίσεις και κανά κρεμμυδάκι και σκορδάκι αν είσαι μερακλής. Με το που μπαίνεις στο κτίριο, κοιτάς πάνω να δεις τους υπόλοιπους από την κόκκινη ομάδα που δίνουν οδηγίες, γιατί δεν μπορεί, πρέπει να μπήκες στο στούντιο που γυρίζεται το Master Chef. Νιώθοντας ντροπή σαν λευκός σε παραλία γυμνιστών κάπου στην Αφρική, περιμένεις να βράσουν τα μακαρόνια, ενώ δίπλα μόνο που δεν φτιάχνουν μουσακά στα γκαζάκια και κοτόπουλο α λα κρεμ με σως από κάστανο και φωλιά κοκκινολαίμη. «Ναι γεια σας, από την Michelin σας ψάχνουμε για κάποια αστέρια που είναι να σας παραδώσουμε. Ναι, το παιδί έχει φύγει εδώ και ώρα, απλώς δεν βρίσκει το camping rocks που μας είπατε». Πηγαίνοντας να φας διαπιστώνεις ότι ευτυχώς υπάρχει κάποιος χειρότερος από εσένα, ο οποίος έχει κόψει μια ντομάτα στα 4 ανάμεσα σε 2 παξιμάδια ή έχει περιχύσει 8 στραγάλια με λίγο μέλι και έναν κεσέ γιαούρτι. Το ακραίο δεν είναι ότι φτιάχνουν λουκούλλεια γεύματα, αλλά ότι στις ξένες οικογένειες, μετά το φαγητό, κάθε μέλος παίρνει το πιάτο του και πηγαίνει και το πλένει! Σε μια αντίστοιχη ελληνική οικογένεια, η μαμά-δούλα θα έπλενε τα πιάτα όλης της οικογένειας και πιθανότατα θα έφερνεκαι τις σαγιονάρες στον άντρα της γιατί είναι «κουρασμένος από τη δουλειά όλο τον χρόνο». Ενώ είναι συνδικαλιστής της ΔΕΗ πχ.  


Οι σκληροπυρηνικοί campers

Είναι αυτός ο τύπος που κάνει μόνο ελεύθερο camping, 8 εβδομάδες κάπου στη Γαύδο ή στην δεξιά βραχονησίδα έξω από τις Οινούσσες. Θεωρεί το οργανωμένο camping πληγή της ανθρωπότητας, ενώ στη σκέψη και μόνο του δωματίου, βγάζει φλύκταινες. Είναι ο τύπος που νιώθει πιο άνετα να χέζει στην φύση με κάθε λογής χορταράκια και μαμούνια να τον γαργαλάνε, ενώ πολλοί υποστηρίζουν ότι μετά από 3 εβδομάδες ελεύθερο στη Γαύδο και άλλες τόσες στην Ανάφη, η τουαλέτα μοιάζει άχρηστη σαν σκωληκοειδής απόφυση.

-Κύριε Μάκη, πείτε κάτι στον Λουκά σας παρακαλώ. Γύρισε από διακοπές και χέζει πάλι σε όλες τις γλάστρες του γραφείου φωνάζοντας «Σαν τη φύση δεν έχει! Οι τουαλέτες είναι για τους φλώρους».

Θα ξεχωρίσεις εύκολα τον ακραιφνή camper, αφού φέρνει πάντα μαζί του ελληνικό καφέ και ταχίνι, ενώ μπορεί με 45 βαθμούς να μαγειρεύει φακές, φασόλια ή να βράζει ό, τι χόρτα έχει η περιοχή, για να κρατήσει «αληθινό», σαν μεταλάς που φοράει πέτσινο και μπότες εν μέσω Αυγούστου. Αν τολμήσεις να πεις ότι σ’ αρέσει να μένεις και στο δωμάτιο, οι σκληροπυρηνικοίcampers θα σε κοιτάξουν με περιφρόνηση, σιωπηλή αποδοκιμασία, ενώ θα μαζέψουν υπογραφές για να απαγορευτεί η είσοδος σου σε όλα τα camping της χώρας. Οι πληροφορίες που θέλουν τους σκληροπυρηνικούς campers να παντρεύονται μεταξύ τους για να μην βγει το παιδί κανένας φλούφλης που θέλει δωμάτια, κρεβάτια κλπ, ελέγχονται ως ανακριβείς και δεν υιοθετούνται από τον γράφοντα.

Τέλος α' μερους

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου