Στιγμές Αμηχανίας

Υπάρχουν διάφορες στιγμές στη ζωή ενός ανθρώπου, οι οποίες τον στιγματίζουν, καθορίζουν και γενικώς ρήματα σε –ίζουν που θα χρησιμοποιούσε ο μεταφραστής του Κοέλιο και είναι μια παπαριά υπονοούν κάτι σημαντικό. Η πρόταση γάμου, η στιγμή της γέννησης ενός παιδιού, όταν καταφέρνεις να πάρεις το πτυχίο σου και άλλα που δεν μας ενδιαφέρουν. Άλλες στιγμές πάλι υπάρχουν μόνο και μόνο για να δημιουργούν αμηχανία, ιδρώτα, κενά βλέμματα, ψεύτικα χαμόγελα και διαρκούν δευτερόλεπτα που μοιάζουν αιώνες. Οι αμήχανες στιγμές κυμαίνονται από στιγμές που «τα δευτερόλεπτα βαριά στους λεπτοδείκτες» μέχρι «Να ανοίξει η Γη να με καταπιεί».

Γνωριμία με τα «παιδιά»

Έχεις βγει για πρώτη φορά να γνωρίσεις τους κολλητούς/κολλητές της σχέσης σου. Τα πρώτα λεπτά γνωριμίας έχουν περάσει με κάποιες γενικές κουβέντες και συζητήσεις για ανώδυνα θέματα και εκεί που ξεφυσάς με ανακούφιση, ακούγονται τα λόγια που φέρνουν τρόμο: «Πάω λίγο τουαλέτα, πείτε τα εσείς». Εεε, τι ακριβώς να πούμε σκέφτεσαι και περνάνε μπροστά σου όλα τα θέματα συζήτησης των τελευταίων χρόνων, σαν να βιώνεις τα τελευταία λεπτά της ζωής σου. Εκεί είναι που κάνει την εμφάνιση της η αμηχανία και αρχίζουν κάτι μαγκωμένες συζητήσεις, πιο αμήχανες και από αυτές στο ασανσέρ. Τα χέρια και τα δάχτυλα πλέκονται και ξαναπλέκονται και αν είχες λίγο νήμα θα είχες ήδη φτιάξει την προίκα 3 θυγατέρων. Ξέρεις ότι οι κοπέλες που κάθονται απέναντι σου κατά πάσα πιθανότητα ξέρουν τα πάντα για σένα, το πέος σου, τη διάρκεια σου και άλλες λεπτομέρειες που δεν βοηθάνε στο να χαλαρώσεις. Φοβάσαι ότι οποιαδήποτε ματιά και γελάκι αφορά εκείνη τη μία και μοναδική φορά που ήσουν κουρασμένος και το μόνο σήκωμα που υπήρξε ήταν στα φρύδια της από την απογοήτευση. Η εμφάνιση της μετά την τουαλέτα φαντάζεσαι πιο σωτήρια και από τη θέαση του ναυαγοσώστη ενώ πνίγεσαι, αφού δίνει τέλος σε συζητήσεις για τον καιρό και φράσεις όπως «και τι νέα;». Μα τι νέα να σου πω; Των τελευταίων 30 χρόνων της ζωής μου; Δεν με ξέρεις καν. Προφανώς η ίδια αμηχανία επικρατεί και σε άλλες κοινωνικές συγκεντρώσεις όταν λείπει ο συνδετικός κρίκος, όπως σε εκείνο τον γάμο που ξέμεινες με τα ξαδέρφια του γαμπρού στο τραπέζι και έκανες πως σε πήραν από τη δουλειά, το στρατό ή από τα μούτρα.

Ταινία με γονείς

Είσαι με τους γονείς σου και συζητάτε, χαζεύοντας κάθε τόσο την τηλεόραση που παίζει κάπου στο παρασκήνιο. Η συζήτηση αρχίζει να πεθαίνει και σταδιακά τα βλέμματα μένουν περισσότερη ώρα στην τηλεόραση. Η ταινία είναι δράσης και έχει ενδιαφέρον οπότε σας απορροφά και σύντομα όλη η οικογένεια παρακολουθεί. Εκείνη είναι η στιγμή που θα προβληθούν οι πρώτες σκηνές σεξ που μπορεί να διαρκούν από ένα στήθος που θα προβληθεί φευγαλέα για δευτερόλεπτα μέχρι δεκάλεπτες ιδρωμένες σκηνές γεμάτες σεντόνια που κουνιούνται και βογκητά. Η αμηχανία γεμίζει το σαλόνι σαν σπυριά σε πρόσωπο χτυπημένο από ανεμοβλογιά. Αν ο θεός (και ο σκηνοθέτης) είναι φιλεύσπλαχνος, το μαρτύριο θα είναι ολιγόλεπτο και σύντομα θα ξεφυσάς με ανακούφιση βλέποντας τα επόμενα μπουνίδια. Σε διαφορετική περίπτωση, καταλήγεις να βλέπεις κάτι με επίπεδα γυμνού Game of Thrones και μετά τον τρίτο κώλο που εμφανίζεται στην οθόνη όλοι σκέφτονται πώς να αλλάξουν το κανάλι. Συνήθως η μαμά θα πετάξει κάποια ατάκα τύπου «καλά τι βλακείες βλέπουμε μωρέ» και οι υπόλοιποι θα κάνουν ότι δεν ξέρουν τι είναι στήθος, σεξ ή ταινία. Από τις πιο αμήχανες στιγμές στη ζωή του ανθρώπου.

Μουσική στο δρόμο

Είσαι στο λεωφορείο και ακούς τη μουσική σου. Έχεις βρει χώρο να ακουμπήσεις λίγο την πλάτη σου, ο κόσμος δεν έχει πυκνότητα κονσέρβας σαρδέλες «TRATA», οι γύρω σου έχουν κάνει μπάνιο τις δύο τελευταίες εβδομάδες, άρα η ζωή είναι όμορφη. Βλέπεις τον απέναντι να λέει κάτι. Χαμηλώνεις λίγο την ένταση από το χαβανέζικο progressive death metal που ακούς για να το παίξεις προχωρημένος. «Παρακαλώ; Μου είπατε κάτι;». Ο τύπος κάτι ξαναλέει, αλλά πάλι δεν ακούς. Βγάζεις ακουστικά. «Με συγχωρείτε, πάλι δεν σας άκουσα. Πείτε μου τώρα». Παρατηρείς με καχυποψία ότι ο τύπος σε κοιτάει με απορία και μετά με αυξανόμενη ντροπή ότι φοράει hands free. Κατεβαίνεις στην επόμενη στάση ακόμα κι αν είναι το τελευταίο δρομολόγιο και είσαι στην αφετηρία.

Σταυροφίλημα

-Θεία; Τι κάνετε; Ο Νίκος είμαι, της Γιώργαινας!

-Αχ αγόρι μου πως μεγάλωσες έτσι; Σκύψε να σε φιλήσω!

Σκύβεις να σε φιλήσει η θεία η οποία μυρίζει Σανέλ Γεροντί και κουβαλάει πάνω της όλα τα βραχιόλια της Γερακίνας. Η πρώτη αμήχανη στιγμή είναι όταν ο Πύργος Ελέγχου δεν δώσει σαφείς οδηγίες και ο ένας στρίβει δεξιά για το φιλί και η άλλη πάλι δεξιά και κινδυνεύεις να γίνεις Λάνιστερ φιλώντας τη θεία στο στόμα. Αφού αποφευχθούν τα χειρότερα και ο καθένας πάρει το δρόμο του και το μάγουλο του, φτάνει η κύρια αμήχανη στιγμή: Φιλάς τη θεία, γυρνάς μάγουλο να φιλήσεις κι από την άλλη και η θεία έχει ήδη απομακρυνθεί αφήνοντάς σε με τα χείλη σουφρωμένα εν είδη αόρατης σέλφι με duckface. Ο Λύο Καλοβυρνάς έχει δημιουργήσει τον όρο "ξεκρεμοφιλιέμαι" για τη συγκεκριμένη ενέργεια στο πλαθολόγιο λέξεων του.

Μέσα Μαζικής Μεταφοράς με τους φίλους σου

Είσαι στο μετρό ή στον ηλεκτρικό με τους φίλους σου και γυρίζετε από camping, απόγευμα που ξεκίνησε με καφέ, πέρασε σε μπύρες και κατέληξε σε hangover κλπ. Έχετε περάσει καλά και αυτό βγαίνει στον κόσμο. Κοινώς φωνάζετε, λέτε δυνατά καφρίλες, γελάτε με τον κύριο με το περίεργο μαλλί μπροστά και κάνετε την παρουσία σας αισθητή σε 2 βαγόνια. Δεν είναι μόνο ότι ακούγεστε σαν τους μαλάκες σε όλο το βαγόνι και ενοχλείτε όλο τον κόσμο, νιώθεις και πολύ γαμάτος όταν το κάνεις και φαντάζεσαι ότι είσαι ο Leonard DiCaprio που φωνάζει “I’m the king of the world!”. Στην επόμενη στάση κατεβαίνουν όλοι οι φίλοι σου και εσύ μένεις στο βαγόνι με την ηχώ από την τελευταία καφρίλα που είπες να ακούγεται ακόμα στα αυτιά σου. Η αμηχανία σε κυριεύει και νιώθεις όλα τα βλέμματα πάνω σου. Λουφάζεις στη γωνίτσα σου και ασχολείσαι με το κινητό σου, πλέξιμο, την εκκλησία ή οτιδήποτε άλλο κρατά τα μάτια σου κάτω και χωρίς επαφή με άλλους.  

Έξοδος από το δοκιμαστήριο

Έχεις πάει για ψώνια με άτομο θηλυκού γένους. Οι λόγοι είναι προφανείς: δεν θα πέσεις θύμα του ψεύτικου φλερτ της πωλήτριας που προσπαθεί να σε πείσει ότι οι εσπαντρίγιες θα τονίσουν την αρρενωπότητα σου και σε συνδυασμό με το ροζ κάπρι παντελόνι θα σου δημιουργήσουν ένα καλοκαιρινό look. Επίσης, οι περισσότερες γυναίκες έχουν μια μοναδική ικανότητα να βρίσκουν κατευθείαν τι νούμερο φοράς αλλά και που βρίσκεται τι στο κατάστημα (ικανότητα που χάνουν όταν ψωνίζουν για τις ίδιες και για αυτό τα ψώνια διαρκούν 4 ώρες). Για κάποιο λόγο έχεις πειστεί ότι αυτό το παντελόνι θα σου πήγαινε και αποφασίζεις να το δοκιμάσεις. Η αμήχανη στιγμή είναι όταν βγαίνεις από το δοκιμαστήριο με τις κάλτσες που είναι σχεδόν πάντα τρύπιες («Μα που να το περιμένω ρε Ευτέρπη ότι θα πάω να δοκιμάσω ρούχο;») , παντελόνι ένα νούμερο μικρότερο και πας να κοιταχτείς στον καθρέφτη βλέποντας όλους τους υπόλοιπους να σε κοιτάνε μέσα από αυτόν τον καθρέφτη. Νιώθεις ότι κάποιος θα σε δείξει εσένα (το νούμερο 4, είμαι σίγουρος) ως τον ύποπτο για το φόνο αλλά κυρίως νομίζεις ότι όλοι βλέπουν τις ατέλειες σου (ναι τις βλέπουν). «Ναι δεν βλέπει τα πλαϊνά του που είναι σαν τσαγέρα, το κολλητό παντελόνι τον μάρανε», νομίζεις ότι ακούς και ο ιδρώτας το κάνει ακόμα χειρότερο. Εδώ είναι σωτήριο να είσαι με κάποιον άλλο και να πεις «αγάπη, φέρε το μεγαλύτερο νούμερο δεν μπαίνει ούτε το μπούτι μου μέσα» και να μείνεις στο δοκιμαστήριο με το σώβρακο μέχρι να έρθει το ασώματο χέρι (χωρίς κωλόχαρτο) αλλά με το κωλοπαντελόνι «που ανάθεμα την ώρα που ήρθα να ψωνίσω». Σε διαφορετική περίπτωση διασχίζεις όλο το μαγαζί με τις κάλτσες, το παντελόνι ανεβασμένο μέχρι τον καβάλο και το πουκάμισο ανοιχτό σε στυλ λαϊκού τραγουδιστή των 70s. Η αμηχανία στα δοκιμαστήρια ευθύνεται για την αύξηση των on line αγορών αλλά και τα δεκάδες ρούχα που ποτέ δεν θα βάλουμε γιατί ποτέ δεν δοκιμάσαμε.

Δημόσια συνομιλία με το έτερον ήμισυ

Δευτέρα πρωί είσαι στο μετρό που είναι αρκετά γεμάτο. Χτυπάει το τηλέφωνο σου και λες στη διπλανή κυρία να πάρει λίγο το κεφάλι της από το χέρι σου για να το μετακινήσεις και να απαντήσεις στο τηλέφωνο. Είναι η κοπέλα σου που καλεί και ακολουθεί ο εξής διάλογος:

-Έλα, τι γίνεται;

-Καλημέρα μωρουλινάκι μου! Τι κάνει μωρέ ο αρκουδίτσος μου;

-Εεε καλά, είμαι στο μετρό και πάω δουλειά. Εσύ;

-Μόλις ξύπνησα και πήρα το μωρό μου να το ακούσω και να του πω ότι μου έλειψε και το αγαπώ!

-Μπράβο, καλά έκανες. Όχι κυρία μου, δεν θα κατέβω, αλλά μισό λεπτό να πάω πιο άκρη.

(Σιωπή δευτερολέπτων με μόνο ήχο το πλιτς πλιτς από τον ιδρώτα σου που έχει αρχίζει να στάζει)

-Εσένα αγάπη μου; Δεν σου έλειψα; Γιατί δεν μου λες ότι μ’ αγαπάς κι εσύ; Έγινε κάτι χτες από τις 23:48 που μιλήσαμε;

-Όχι, ούτε καν, απλώς είμαι στο μετρό και δεν μπορώ να μιλήσω.

-Τι να πω ρε Στέφανε, εγώ σε πήρα να σε ακούσω και να σου πω μια καλημέρα κι εσύ μου έσπασες τα νεύρα.

 Η αμηχανία σου και το κοκκίνισμα σου βρίσκουν διέξοδο στον ιδρώτα που λιμνάζει στη μπλούζα σου, αυξάνοντας την αμηχανία όσο αυξάνονται οι στάμπες στην μπλούζα. Η αμηχανία φέρνει ιδρώτα, ο ιδρώτας αμηχανία και ο κύκλος αυτός συνεχίζεται εσαεί. Η συνομιλία με το έτερον ήμισυ έχει τον ίδιο βαθμό αμηχανίας όταν το τηλεφώνημα διεξάγεται μπροστά στους γονείς σου. Πάντα έβρισκα ιδιαίτερους τους ανθρώπους που μπορούν να μιλάνε άνετα μπροστά στους δικούς τους αποκαλώντας τον άλλον με ζουζουνέ ονόματα. Η φωνή χαμηλώνει, βγάζεις άπειρες αόρατες σκονίτσες από την μπλούζα σου και είσαι όσο πιο κοφτός και δεν-δείχνω-συναίσθημα γίνεται.  Αμηχανία σε βαθμό χωρισμού.