Αυτοί που με εκνευρίζουν: Στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς

Ένα από τα θετικά του να μετακινείσαι με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς είναι ότι συναντάς αρκετούς «περίεργους» ανθρώπους και καταστάσεις, δίνοντας σου τη δυνατότητα:

Α. Να σκεφτείς ότι «εντάξει ίσως δεν είμαι τόσο τρελός τελικά»

Β. Να μονολογήσεις, σχετικά δυνατά, ότι «εντάξει ίσως δεν είμαι τόσο τρελός τελικά», κάνοντας μερικά κεφάλια να γυρίσουν και αναιρώντας το ίδιο δευτερόλεπτο το Α και Β

Γ. Να πας ενθουσιασμένος στη δουλειά ή στους φίλους σου και να πεις «Δεν θα πιστέψετε τι έγινε σήμερα στο λεωφορείο..»

Τα μέσα με την υψηλότερη ποσόστωση «περίεργων» είναι τα λεωφορεία/τρόλλεϋ, ακολουθεί η πράσινη γραμμή (ηλεκτρικός), η κόκκινη γραμμή και τελευταία και καταϊδρωμένη η μπλε γραμμή, με το τραμ να έχει σχεδόν φιλική συμμετοχή. Οι περιπτώσεις που συναντάς στη μπλε γραμμή και στο τραμ φαίνονται ιδιαίτερες μόνο εκεί, αφού σε πράσινη, κόκκινη γραμμή και λεωφορεία δεν θα σου έκαναν καν εντύπωση.  

Ας δούμε εκνευριστικούς τύπους ανθρώπων και συμπεριφορών που συναντάμε στα Μέσα, χωρίς πολλά σχόλια και με ταχύτητα ξεκινήματος λεωφορείου όταν μπει ηλικιωμένος και πριν προλάβει να κρατηθεί.

·         Οι άνθρωποι που, ενώ η πλατφόρμα του μετρό/ηλεκτρικού είναι σχετικά άδεια, έρχονται και κάθονται ακριβώς μπροστά σου εν είδει ίσως μπασκετικού σκριν (για να μην μπεις πρώτος στο συρμό;)

·         Οι γυναίκες που, ενώ έχεις πιάσει μια γωνίτσα στο βαγόνι, έρχονται, στριμώχνονται δίπλα σου και μετά σε αγριοκοιτάνε ως ύποπτο σεξουαλικής παρενόχλησης ή κλοπής, κρατώντας σφιχτά την τσάντα και βγάζοντας κάθε τόσο κάποιον αποδοκιμαστικό ήχο με λέξεις ή τη γλώσσα (ναι και του σώματος)

·         Αυτοί που ακουμπάνε την πλάτη τους σε όλο το στύλο, ενώ το βαγόνι έχει κόσμο

·         Αυτοί που ακουμπάνε την πλάτη τους σε όλο το στύλο, ενώ έχεις εκεί το χέρι σου. Δεν τους ενοχλεί κάτι στην πλάτη ή στα μαλλιά τους; Ή είναι ένα άτυπο παιχνίδι «ποιος θα το μαζέψει πρώτος»;

·         Αυτοί που δεν μιλάνε για να περάσουν, αλλά απλώς σε σπρώχνουν

·         Αυτοί που δεν κάνουν στην άκρη όταν ζητάς συγγνώμη για να περάσεις, οπότε απλώς τους σπρώχνεις

·         Αυτοί που ορμάνε σαν Βίκινγκς σε λεηλασία για να μπουν στο βαγόνι/λεωφορείο, χωρίς να έχουν βγει πρώτα οι άλλοι

·         Οι γιαγιάδες που σπρώχνουν για να μπουν πρώτες σαν να πρόκειται για την διαδικασία παράδοσης-παραλαβής του Αγίου Φωτός, ενώ, κατά 95%, όταν μπουν κάποιος θα σηκωθεί για να κάτσουν

·          Αυτοί που όσο μπροστά κι αν είσαι στην πόρτα για να βγεις στην επόμενη στάση, θα προσπαθήσουν να μπουν ακόμα πιο μπροστά, κολλώντας το πρόσωπο τους στο τζάμι, σαν άλλος Jim Carrey. Οποιαδήποτε προσπάθεια σου να τους ενημερώσεις ότι «κι εγώ εδώ κατεβαίνω», πέφτει στο κενό (μεταξύ συρμού και αποβάθρας)

·         Αυτοί που γκρινιάζουν μεγαλοφώνως για τους «ξένους που μας παίρνουν τις δουλειές, τις γυναίκες και τώρα τις θέσεις»

·         Αυτοί που τσακώνονται όταν κάποιος ξένος μιλήσει στην μητρική του γλώσσα και όχι στα ελληνικά, ενώ τα δικά τους αγγλικά θα έδιναν στον Αλέξη Τσίπρα θέση λέκτορα σε αγγλικό πανεπιστήμιο

·         Αυτοί που κολλάνε πάνω σου όταν περνάει κάποιος επαίτης/ναρκομανής, λες και το κομμένο χέρι πχ είναι κολλητικό, τύπου «άσε μη χάσω κάνα άκρο τώρα μέρες που ‘ναι»

·         Αυτοί που σουφρώνουν επιδεικτικά την μύτη τους ή αναφωνούν κάτι για μυρωδιές όταν μπαίνει στο βαγόνι/λεωφορείο κάποιος άστεγος ή γενικά άνθρωπος που φαίνεται ταλαιπωρημένος

·         Αυτοί που φοράνε γυαλιά ηλίου στο μετρό. Ο Larry David στο “Curb Your Enthusiasm” αναφέρει (και υπογράφω με τα δύο χέρια) ότι δύο τύποι ανθρώπων φοράνε γυαλιά σε κλειστούς χώρους: “blind people and assholes”

·         Αυτοί που προσπαθούν να μπουν στα μέσα ενώ δεν χωράει ούτε το παραπανίσιο κιλό που πήρες το Πάσχα. Ειδικά στο μετρό που ο συνήθης χρόνος μεταξύ των συρμών είναι 3 λεπτά, είναι αστείο. Ή τραγικό. Αναλόγως που είσαι και το παρατηρείς

·         Αυτοί που παραμένουν μπροστά από την πόρτα και δεν κατεβαίνουν για να βοηθήσουν στην αποβίβαση των υπολοίπων

·         Αυτοί που, καθώς έρχεται ο συρμός, ακολουθούν μια συγκεκριμένη πόρτα, έτσι χωρίς λόγο (πχ ραντεβού με κάποιον που είναι μέσα), σαν γάτες που κυνηγούν ακτίνα λέιζερ

·         Οι παλιοί είχαν τα «μερομήνια» που, με βάση κάποια σημάδια της φύσης, μπορούσαν να «προβλέψουν» τον καιρό. Πλέον, αντιλαμβάνεσαι τις εποχές και κυρίως την Άνοιξη και το Καλοκαίρι από την είσοδο σου στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. «Αααχ μύρισε ιδρωτίλα, έρχεται το Καλοκαιράκι, μωρό μου». Αυτοί που κερνάνε μυρωδιές, λοιπόν, και σε κάνουν να νιώθεις πως μόλις βγήκες από ένα παιχνίδι μπάσκετ. Στις 7 το πρωί. Με ασφυκτικά πολύ κόσμο γύρω σου. Πως γίνεται κάποιος να μυρίζει ιδρώτα στις 7 το πρωί; Η εικόνα που νομίζεις ότι έχεις μετά την έξοδο σου από το βαγόνι του τρόμου είναι αυτή:

·         Αυτοί που έχουν την τσάντα στον ώμο, καταλαμβάνοντας τον διπλάσιο χώρο και αναλόγως του ύψους σου σε πιέζουν με αυτή από το κεφάλι μέχρι πάλι το εεε κεφάλι

·         Οι κυρίες που θέλουν να χρησιμοποιούν μόνο την μπροστινή πόρτα στα λεωφορεία. Ακόμα και πίσω να είναι, θα προχωρήσουν σκουντώντας και χτυπώντας όλο τον κόσμο (διάσπαρτα «αχ», «ωχ» και «ουπς» σε όλη τη διαδρομή προς τα μπροστά) μέχρι να φτάσουν στην πολυπόθητη μπροστινή έξοδο. («Ε δεν θα βγω εγώ με την πλέμπα χρυσή μου! Μια κυρία Στρατηγοπούλου-Μιρμιράκη!». Πάντα έχουν δύο επίθετα αυτές)

·         Αυτοί που κοιτάνε χωρίς ντροπή τι χαζεύεις στο κινητό ή στο βιβλίο σου («Μισό λεπτό φίλε μη γυρνάς, δεν το χω τελειώσει ακόμα»

·         Αυτοί που τσακώνονται με τον διπλανό τους (ή) με την τσίμπλα στο μάτι

·         Αυτοί που τσακώνονται και μετά συνεχίζουν μόνοι τους προσπαθώντας να κερδίσουν νεύματα επιδοκιμασίας («Μα καλά δεν του τα πα κύριε; Άκου να μου πει..»)

·         Αυτοί που στέκονται δίπλα σε ένα στύλο, αλλά για κάποιον δικό τους, ανεξήγητο ή με ηλίθια εξήγηση λόγο, κρατιούνται από τον απέναντι στύλο, με αποτέλεσμα το χέρι του/της α) να ενοχλεί και β) να βρίσκεται μες στη μούρη σου. Είναι από αυτές τις περιπτώσεις που θες να το πιάσεις και να το βάλεις δίπλα, στο σωστό στύλο

·         Αυτοί που προσπαθούν να περάσουν και να προχωρήσουν, εσύ κάνεις χώρο, αυτοί μένουν εκεί κι εσύ βρίσκεσαι με έναν αγκώνα στοργικά ακουμπισμένο στα πλαϊνά σου πατσά. Καταλήγεις να μετακινείσαι εσύ πιο δίπλα

·         Οι οδηγοί λεωφορείων που ξεκινάνε, χωρίς λόγο, 2 λεπτά πριν το προκαθορισμένο δρομολόγιο. Πιθανολογώ ότι υπάρχει κάποιου είδους forum/Facebook group στο οποίο σημειώνουν σκορ μετά αναλόγως με το πόσοι επιβάτες το έχασαν, πόσοι έτρεξαν και το πρόλαβαν, πόσοι καθυστέρησαν στη δουλειά τους και άλλα

·         Οι οδηγοί λεωφορείων που, ανεξαρτήτως αριθμού και σαρδελοποίησης επιβατών, τρέχουν σαν να τους κυνηγάνε όλα τα σκυλιά της κόλασης, μετατρέποντας το εσωτερικό του λεωφορείου σε μια τεράστια κινούμενη μάζα  

·         Αυτοί που μπαίνουν στο τελευταίο βαγόνι, που είναι το μοναδικό που επιτρέπονται ποδήλατα και γκρινιάζουν γιατί έχει ποδήλατα μέσα και δεν χωράνε

·         Αυτοί που όταν κάθονται, απλώνονται και ανοίγουν τα πόδια

·         Αυτοί που όταν κάθονται, καταλαμβάνουν μέρος και της δικής σου θέσης

·         Αυτοί που όταν κάποιοι κάθονται περιμένουν από πάνω σαν γύπες στο «Λούκι Λουκ» να αδειάσει κάποια θέση

·         Αυτοί που είναι πιτσιρικάδες και ενώ βλέπουν κάποιον ηλικιωμένο δεν παραχωρούν τη θέση τους. Εξαίρεση οι ηλικιωμένοι/ες που το παίζουν τζόβενα, οπότε καλώς δεν σηκώνεται κανείς για να κάτσουν

·         Αυτοί που ρωτάς για να σε βοηθήσουν για τον προορισμό σου και αφού σε ενημερώσουν ότι η στάση που πρέπει να κατέβεις είναι η τάδε κι εσύ ευχαριστήσεις και βάλεις τα ακουστικά σου, συνεχίζουν και σου δίνουν άχρηστες πληροφορίες ή επαναλαμβάνουν αυτά που σου είπαν μετατρέποντας μια διαδρομή μισής ώρας σε ταξίδι με τα ΚΤΕΛ με συνεπιβάτη γιαγιά με ιδρωμένα κεφτεδάκια