Μετρό τους ενοχλητικούς: Αφετηρία

Όσοι χρησιμοποιούν το μετρό της Θεσσαλονίκης λοιπόν, α ναι.. Ας επιστρέψουμε στην πραγματικότητα: Καθημερινά πολλές χιλιάδες άνθρωποι χρησιμοποιούμε το μετρό, τον ηλεκτρικό, τα λεωφορεία ενώ στα τραμ μπαίνουν μόνο οι οδηγοί τους και όσα αυτοκίνητα είναι λίγο πιο απρόσεκτα με τις γραμμές των τραμ και την προτεραιότητα. Αυτή η ολιγόλεπτη συνύπαρξη τόσων ανθρώπων κάνει τη διαδρομή από ενδιαφέρουσα μέχρι εφιαλτική. Τις περισσότερες φορές πάντως αρωματική. Ας δούμε τους ενοχλητικούς τύπους επιβατών των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς που καταλαμβάνουν χώρο τόσο με την παρουσία τους όσο και με τη μεγιστοποίηση των όρχεων μας που πραγματοποιούν:

Οι «απλώνω την αρίδα μου»

Μπαίνεις στο βαγόνι, είναι αρκετά γεμάτο, η θερμοκρασία είναι 25 βαθμοί πάνω από αυτή που έχει έξω και το μόνο που θες είναι να περάσουν οι 4 στάσεις που σου απομένουν μέχρι να κατέβεις. Κοιτάς να πιαστείς από κάπου μη φας και τα μούτρα σου στην ιδρωμένη μασχάλη του μπροστινού σου και το μόνο διαθέσιμο σε λαβή είναι ο στύλος μπροστά σου. Κάποιος πάντα θα είναι ακουμπισμένος σε όλη την επιφάνεια του στύλου σε μια προσπάθεια:

Α) Να διαβάσει άνετος το βιβλίο που κρατάει

Β) Να ισιώσει το κορμάκι του

Γ) Να κάνει πρακτική στα μαθήματα «pole dancing σε Μέσα Μαζικής Μεταφοράς» που έκανε όλο το χρόνο

Αν υποθέσουμε ότι σε κάποια απέλπιδα προσπάθεια να κρατηθείς, σε κάποια μετακίνηση του στυλάτου καταφέρεις και πιαστείς  από το στύλο στο ύψος του κεφαλιού του πχ, όταν επιστρέψει το κεφάλι του εκεί που ήταν θα αντιδράσει σαν το χέρι σου να μην είναι εκεί. Τα ακριβώς πιστεύει; Ότι πρέπει να του κάνω κανά μασάζ στο κεφαλάκι ή ότι είναι σε κανα κομμωτήριο και το έχει αφήσει εκεί να του το λούσω; Το (ρητορικό) ερώτημα είναι αν είναι τόσο γαϊδούρι που δεν τον νοιάζει ή αν όντως δεν το καταλαβαίνει, αφοσιωμένος στην ανάγνωση του βιβλίου του που συνήθως είναι κάποιο του Coelho, Yalom ή της Λένας Μαντά.  

Αυτοί που απλώνονται στην καρέκλα

Στην κατηγορία των ενοχλητικών προφανώς ανήκουν και οι τύποι που απλώνονται στο κάθισμα. Τα τρένα για τον μέσο Έλληνα είναι λίγο μεγαλύτερα από τις μινιατούρες με τις  οποίες παίζει ο Σέλντον, και έχεις και τον άλλον να απλώνεται λες και έχει αιμορροΐδες ή κανα προστάτη στο μέγεθος πεπονιού και πρέπει να κάτσει όσο πιο άκρη στο κάθισμα γίνεται για να μην πονάει. Το ίδιο ισχύει και για τους ενοχλητικούς που κάθονται και ανοίγουν τα πόδια τους λες και είναι η Σάρον Στόουν στο «Βασικό Ένστικτο» ή λες και τα καλαμπαλίκια τους είναι τόσο μεγάλα που πρέπει να κάθονται λες και τα πόδια τους είναι το αντίστοιχο των σφίχτηδων που δεν κλείνουν τα χέρια τους από τα μούσκουλα. Σε βλέπουν που προσπαθείς να χωρέσεις το ένα σου κωλομέρι στο κάθισμα και δεν αγχώνονται καν να μαζευτούν λίγο να κάτσει και κάποιος άλλος.  Ας μην είμαστε άδικοι με το συνεπιβάτη όμως, καθώς ίσως κάποια βαριά περίπτωση συγκάματος δεν επιτρέπει στον ταλαίπωρο κάτοχο των ποδιών να τα κλείσει στο βαθμό που επιθυμεί ώστε να σταματήσει να είναι ενοχλητικός στους γύρω του.

Οι «κάνω μανούρα»

Αγαπημένη κατηγορία συνεπιβατών, αρκεί η μανούρα να μη γίνεται προς το πρόσωπο σου. Η αιτία της έναρξης της μανούρας μπορεί να είναι τα πάντα και οι πάντες χωρίς διακρίσεις και ουσιαστικό λόγο. Συνήθως ζουν για αυτόν τον πρωινό καβγά και τον επιδιώκουν. Αν δεν καταφέρουν οι ίδιοι να μπλεχτούν σε κάποιο καβγά, θα πεταχτούν σε κάποια διπλανή παρεξήγηση σαν καρτούν που ανοίγει πορτούλα μέσα στη σκόνη του καβγά. Αγαπημένες και all-time classic ατάκες στο οπλοστάσιο τους είναι το «μαντάμ ή μανδάμ» προς γυναίκες κάθε ηλικίας και το «αν δεν σ’ αρέσει εδώ να πάρεις ταξί». Σε περιπτώσεις που κάποιος λειτουργήσει πυροσβεστικά και σβήσει τη φλόγα του καβγά νωρίς, ο ενοχλητικός θα συνεχίσει να μονολογεί με ατάκες τύπου «άντε τώρα να μην πω τίποτα χοντρό» ή θα απευθυνθεί σε διπλανό επιβάτη να ρωτήσει αν είδε τι έκανε ο αναιδέστατος κύριος. Οι συγκεκριμένοι καβγάδες βοηθούν όχι μόνο στο να περάσει (ευχάριστα ή όχι) ο χρόνος, αλλά σου δίνουν και τροφή για συζήτηση στη δουλειά. Απίστευτα εκνευριστικοί οι τύποι που μετατρέπουν οποιαδήποτε υγιή μανούρα του ηλεκτρικού σε πολιτικό μανιφέστο υπέρ της χούντας και του «πόσο γαμάτα ήταν τότε τα πράματα και α ρε Παπαδόπουλος που σας χρειάζεται και εσύ νεαρέ μου έχεις μακριά μαλλιά» και άλλα τέτοια γραφικά που κάνουν τον υιό Πλεύρη να χαμογελάει. Καλά αυτός είναι και ηλίθιος χαμογελάει χωρίς λόγο..

Αυτοί που πρέπει να μπουν 

Έχεις κάνει το λάθος και είσαι στο βαγόνι που είναι μπροστά από τις σκάλες. Το βαγόνι αυτό συνήθως είναι το πιο γεμάτο γιατί αναγκαστικά το προτιμούν αυτοί που δεν προλαβαίνουν να μπουν σε κάποιο άλλο, αλλά και αυτοί που βαριούνται να περπατήσουν στην αποβάθρα. Προσπαθείς να πατήσεις κάπου στο πάτωμα που να μην υπάρχει ανθρώπινο πόδι και να ανασάνεις λίγο πιο μακριά από τα χνώτα και το “morning breath” του μπροστινού σου που μάλλον δεν έχει ανακαλύψει τη χρήση της οδοντόβουρτσας ή έστω της τσίχλας για δροσερή (ή ανθρώπινη αναπνοή) όταν ξαφνικά τον βλέπεις.. Τρέχει στις σκάλες σαν να μην υπάρχει αύριο.. Σαν όλη του η ύπαρξη να βασίζεται σε αυτά τα λίγα μέτρα που τον χωρίζουν από την πολυπόθητη είσοδο στο βαγόνι. Νομίζεις κιόλας ότι ακούς το «Chariots Of Fire” του Vangelis.. Προσοχή: δεν είναι το τελευταίο δρομολόγιο. Αν ήταν το τελευταίο, θα το καταλάβαινα και θα έτρεχα κι εγώ για να μην πληρώσω μια περιουσία στα ταξί. Ρε άνθρωπε, σε 3 λεπτά θα περάσει κι άλλο, τι θα σώσεις με 3 λεπτά; Αφού καταφέρει και δεν φάει τα μούτρα του στις σκάλες θα προσπαθήσει να μπει στο βαγόνι με ύφος «Θα μπω κι ας είναι πιο σφιχτά και από κώλο 70χρονης παρθένας καλόγριας». Θα σπρώξει, θα πατήσει τους μισούς, θα βάλει την τσάντα του ως πολιορκητικό κριό για να ανοίξει χώρο, αλλά εν τέλει θα μπει εισπράττοντας τα επιτιμητικά βλέμματα των γύρω σαρδελών και επιφωνήματα πόνου από τους κατόχους  κοιλιών που χτυπάει με τους αγκώνες του.

Οι ψεύτες

Από τις πιο κλασσικές κατηγορίες επιβατών και μια κατηγορία στην οποία όλοι έχουμε μπει έστω και για μια φορά ή κάποιοι δεν βγήκαν ποτέ. Ότι έχεις περάσει την Αττική και πας για Βικτώρια όταν ακούς τον τύπο δίπλα να λέει στον άγνωστο συνομιλητή του στο τηλέφωνο «ναι,ναι σε 5’ είμαι εκεί. Μοναστηράκι φτάνω». Είναι η στιγμή που θες να πεταχτείς και να πεις «Σου λέει ψέματα ψηλέ! Τώρα πάμε για Βικτώρια, οπότε σε βλέπω να περιμένεις στο κρύο για κανα δεκάλεπτο» ή έστω να το παίξεις ηλίθιος και να πεις «συγγνώμη κύριε, Βικτώρια δεν φτάνουμε τώρα;». Οι ψεύτες μπορούν να δράσουν μόνο σε λεωφορεία και ηλεκτρικό που δεν ανακοινώνει κανείς τις στάσεις, αλλά και στο μετρό αν είναι αρκετά γρήγοροι ώστε να βρουν σήμα και να μην ακουστεί η επόμενη στάση. Όταν αυτός που σε περιμένει σε ξαναπάρει μετά από 5-10 λεπτά, απλώς δεν το σηκώνεις και σκαρφίζεσαι μια ιστορία για να καλύψεις το δεκάλεπτο κενό που μπορεί να περιλαμβάνει αυτοκτονίες, αγορά ελαττωματικού στυλό από βαγονίσιο επαίτη και αναζήτησή του προς επιστροφή του προϊόντος.

Οι μουγκοί

Κλασσική εκνευριστική κατηγορία και δεν αναφέρομαι στους συμπαθείς ανθρώπους με ανικανότητα ομιλίας. Αναφέρομαι σ’ αυτή την εκνευριστική γιαγιά που για κάποιο λόγο δεν μπορεί να σου πει ένα «συγγνώμη να περάσω;» και αποφασίζει ότι το σάλιο της είναι αρκετά πολύτιμο για να το σπαταλήσει για τη μούρη σου, οπότε αν σε σπρώξει θα καταλάβεις ότι θέλει να περάσει. Καταλαβαίνεις ότι δεν είναι επειδή «τα έχει χάσει μωρέ η ταλαίπωρη γιαγιά και κάτσε να προσέξω καλά τι φοράει για να πάρω τηλέφωνο όταν τη δω σε κανα silver alert..». Είναι επειδή απαξιεί να σου απευθύνει το λόγο καθώς όταν κάποτε ζούσε ο άντρας της ο Γουστάβος (ή κάποιο τέτοιο ψωνίστικο όνομα) κυκλοφορούσε μόνο με την κούρσα του και ταξί, ενώ τώρα αναγκάζεται να κυκλοφορήσει με την πλέμπα.