Γράφει (ή μάλλον κράζει) ο Λαμόγιος
«Όλα εδώ πληρώνονται, χαχαχα μόνο πίσω από την πλάτη μπορείς να με "χτυπήσεις" γι’αυτό και έφαγες τα μούτρα σου»
Όπως θα έχετε παρατηρήσει πολλοί nolifers, τα μηνύματα αυτής της λογικής έχουν χτίσει τους ουρανοξύστες της σοσιαλμιδιακής πραγματικότητας μας.
Περπατάς στη Λεωφόρο των Timelines, ή και τους παράδρομους του News Feed, και καταλήγεις να χαζεύεις τη σιχαμένα λαμπερή Times Square των θηλυκών ψυχάκηδων. Που θέλουν να βροντοφωνάξουν με όλη τους τη δύναμη πόσο γαμάτες και συναισθηματικά ανεξάρτητες τύπισσες είναι (από τον τύπο που πρώτο μήνυμα τους έστειλε «μορό μου, πώτε να σε πάρο τιλ δε μπαίρνει προς το μηχανάκη). Τα λεγόμενα «κωλόπαιδα», οι «αλήτες» και λοιποί κάγκουρες. Που τις παράτησαν γιατί βαρέθηκαν τα ίδια και τα ίδια. Ναι, μέχρι κι αυτοί οι τύποι... τόσο ενδιαφέρουσες είστε.
Τσουλάρες... (sorry, έπρεπε να ξεσπάσω για τις πίτες που έχουμε γευθεί εξαιτίας σας τόσες φορές. Όχι μόνο για μένα. Αλλά για την τιμή των όχλων).
Σε ένα μέσο που ο γραπτός λόγος κυριαρχεί λοιπόν, αυτή η συγκεκριμένη πάστα θηλυκών προσπαθεί να φωνάξει και δεν το καταφέρνει καθώς δεν ξέρει μπαλίτσα.
Μια συνομοταξία εντελώς απροσάρμοστη. Όπως όταν έπαιζαν Super Mario μικρές και αντί να πατήσουν το σταυρό δεξιά για να μετακινηθεί ο Ιτσεμηηηηη Μάααααριοοο νόμιζαν πως κρατούσαν motion controllers και έγερναν όλο το κορμί τους προς την κατεύθυνση που πίστευαν πως θα κινηθεί και ο 16μπιτος ηλεκτρονικός χαρακτήρας, ο οποίος τις έγραφε στα 8μπιτα πιξελοπαπαράκια του –ναι ρε βασίλισσες του τίποτα, η Peach πάντα τον υδραυλικό περίμενε και δεν το έκρυψε σε κανένα τίτλο της Nintendo τόσα χρόνια. Πάρτε παράδειγμα. Ζώα! Που θα’λεγε και ο πρόεδρας.
Που κολλάει η προηγούμενη παράγραφος;
Δείχνει πως μια ζωή θα είναι ασύμβατες με την τεχνολογία, τη «γεωμετρία» της και τελικά την ωφέλιμη χρήση της. Κολλημένες στην άμπαλη εκφραστικότητα του κενού τους.
Βασικά είναι οι ίδιες που νομίζουν πως η ένταση της φωνής αντικαθίσταται από το επαναλαμβανόμενο πάτημα αυτού του γαμωσυμβόλου -> !
Θαυμαστικό. Αυτό. Πάλι "!". Φυσικά αποτελεί ουρά των wannabe badassικών τσιτάτων όπως: «κάποτε με έβλεπες στα ίσια, στα μάτια. Τώρα κοίτα την πλάτη μου!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!». Αυτό κοιτούσε και εκείνο το καλοκαίρι που σε γνώρισε μωρή, γιατί ήθελε να «βρέξει» τη περιποιημένη νιότη σου. Ή τη δική σου ή της όμορφης φίλης σου. Mπορεί και της αδερφής σου. Ή ακόμη καλύτερα, της πολύ πιο όμορφης κολλητής σου που δεν είχε κυτταρίτιδα. Αλλά είχε σχέση. Κλασική περίπτωση όπου επικράτησε τελικά η αυστηρή αλλά σχεδόν πάντα ωφέλιμη εντολή-προτροπή του Βασιλιά Δεγαμιέται : «καλό είναι κι αυτό».
Σταμάτα λοιπόν μικρή μου κοκκόνα να προσπαθείς να εκπέμψεις φως αξιοπρέπειας μέσα από το στάβλο σου, γιατί κάτι τέτοια μας εκνευρίζουν εμάς τους απόλυτα και πραγματικά συνειδητοποιημένα κομπλεξικούς. Δεν πρόκειται να ανεβάσεις το skill περηφάνειας σου ούτε κατά ένα πόντο με αυτό τον τρόπο. Μόνο με 12ποντες Lubutin που φοράς μέχρι να φτάσεις στις 6 το πρωί στο μετρό, όπου θα περπατάς σαν περιστέρι. Δηλαδή στήθος μπροστά και σταθερά μη χάσεις ισορροπία, και ακολουθεί το κάτω μέρος του σώματος... μια αληθινή τρας αποτυχία.
Ζήσε λοιπόν το μεσαίωνα της αυτοεπιβεβαίωσης σου όπως τον γουστάρεις, γράψε ξεκάθαρα πως ο τύπος που σε έφτυσε σε καυλώνει και είναι αυτό που θες και μην αυτοπαραμυθιάζεσαι. Γιατί πονάνε και τα δικά μας μάτια. Και εκτός από αυτό, ο αυστραλοπίθηκος που σε παράτησε δε διαβάζει τα στάτους σου. Ήδη πηδιέται με άλλο δίποδο αιδοιοφόρο. Ηλίθιο σαν και σένα, αν αυτή η σκέψη σε παρηγορεί.
Δεν είσαι κάτι ξεχωριστό όπως νομίζεις ή θα ήθελες.
Αυτά.
Καλή τύχη καλές μου, φιλάκια πολλά !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Υστεριόγραφο: ευτυχώς δεν παίζει Beverly Hills ακόμα. Ναι, εκεί είδαν αρκετές κορασίδες την πρώτη τους υγρή αλήτικη χαρά. Θα μας έπρηζαν ακόμα με τον βρωμερό Ντίλαν που φρόντιζε πάντα να αποτοξινώνεται από την τελειότητα του ουανσταντιακού σεξ (κατά το οποίο έσπρωχνε ξεκωλίτσες ΑΑ διαλογής). Αρσενική ξινιόλα των 90’s. Με το σπαθί του. Μια φάτσα θλιμμένη και ημισοβαρή-θυμωμένη, κακό αντίγραφο στυλ του Τζέιμς Ντιν. Γι’αυτό μαλάκα η Κέλυ σε είχε για την πλάκα της. Γιατί ήξερε πως θα καταλήξει στη μετέπειτα ζωή της με φλώρους κυβικών του Μπράντον. Πάρε τη μηχανή σου και πήγαινε κλάψε σε κάνα απομονωμένο ειδυλλιακό μέρος σαν ευαίσθητο κοριτσάκι. Τάχα σε βγάζει ο σεναριογράφος από τη συνέχεια της σειράς, σκατόφλωρε. Κλαψιάρη. Που το παίζεις και συ συναισθηματικά ανεξάρτητος και χαίρεται το θηλυκό κουτάβι, νιώθοντας αγαλλίαση που κοιτά τον αρσενικό της καθρέφτη. Ακόμη και αυτόν, μέσα από μια οθόνη.
«Όλα εδώ πληρώνονται, χαχαχα μόνο πίσω από την πλάτη μπορείς να με "χτυπήσεις" γι’αυτό και έφαγες τα μούτρα σου»
Όπως θα έχετε παρατηρήσει πολλοί nolifers, τα μηνύματα αυτής της λογικής έχουν χτίσει τους ουρανοξύστες της σοσιαλμιδιακής πραγματικότητας μας.
Περπατάς στη Λεωφόρο των Timelines, ή και τους παράδρομους του News Feed, και καταλήγεις να χαζεύεις τη σιχαμένα λαμπερή Times Square των θηλυκών ψυχάκηδων. Που θέλουν να βροντοφωνάξουν με όλη τους τη δύναμη πόσο γαμάτες και συναισθηματικά ανεξάρτητες τύπισσες είναι (από τον τύπο που πρώτο μήνυμα τους έστειλε «μορό μου, πώτε να σε πάρο τιλ δε μπαίρνει προς το μηχανάκη). Τα λεγόμενα «κωλόπαιδα», οι «αλήτες» και λοιποί κάγκουρες. Που τις παράτησαν γιατί βαρέθηκαν τα ίδια και τα ίδια. Ναι, μέχρι κι αυτοί οι τύποι... τόσο ενδιαφέρουσες είστε.
Τσουλάρες... (sorry, έπρεπε να ξεσπάσω για τις πίτες που έχουμε γευθεί εξαιτίας σας τόσες φορές. Όχι μόνο για μένα. Αλλά για την τιμή των όχλων).
Σε ένα μέσο που ο γραπτός λόγος κυριαρχεί λοιπόν, αυτή η συγκεκριμένη πάστα θηλυκών προσπαθεί να φωνάξει και δεν το καταφέρνει καθώς δεν ξέρει μπαλίτσα.
Μια συνομοταξία εντελώς απροσάρμοστη. Όπως όταν έπαιζαν Super Mario μικρές και αντί να πατήσουν το σταυρό δεξιά για να μετακινηθεί ο Ιτσεμηηηηη Μάααααριοοο νόμιζαν πως κρατούσαν motion controllers και έγερναν όλο το κορμί τους προς την κατεύθυνση που πίστευαν πως θα κινηθεί και ο 16μπιτος ηλεκτρονικός χαρακτήρας, ο οποίος τις έγραφε στα 8μπιτα πιξελοπαπαράκια του –ναι ρε βασίλισσες του τίποτα, η Peach πάντα τον υδραυλικό περίμενε και δεν το έκρυψε σε κανένα τίτλο της Nintendo τόσα χρόνια. Πάρτε παράδειγμα. Ζώα! Που θα’λεγε και ο πρόεδρας.
Που κολλάει η προηγούμενη παράγραφος;
Δείχνει πως μια ζωή θα είναι ασύμβατες με την τεχνολογία, τη «γεωμετρία» της και τελικά την ωφέλιμη χρήση της. Κολλημένες στην άμπαλη εκφραστικότητα του κενού τους.
Βασικά είναι οι ίδιες που νομίζουν πως η ένταση της φωνής αντικαθίσταται από το επαναλαμβανόμενο πάτημα αυτού του γαμωσυμβόλου -> !
Θαυμαστικό. Αυτό. Πάλι "!". Φυσικά αποτελεί ουρά των wannabe badassικών τσιτάτων όπως: «κάποτε με έβλεπες στα ίσια, στα μάτια. Τώρα κοίτα την πλάτη μου!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!». Αυτό κοιτούσε και εκείνο το καλοκαίρι που σε γνώρισε μωρή, γιατί ήθελε να «βρέξει» τη περιποιημένη νιότη σου. Ή τη δική σου ή της όμορφης φίλης σου. Mπορεί και της αδερφής σου. Ή ακόμη καλύτερα, της πολύ πιο όμορφης κολλητής σου που δεν είχε κυτταρίτιδα. Αλλά είχε σχέση. Κλασική περίπτωση όπου επικράτησε τελικά η αυστηρή αλλά σχεδόν πάντα ωφέλιμη εντολή-προτροπή του Βασιλιά Δεγαμιέται : «καλό είναι κι αυτό».
Σταμάτα λοιπόν μικρή μου κοκκόνα να προσπαθείς να εκπέμψεις φως αξιοπρέπειας μέσα από το στάβλο σου, γιατί κάτι τέτοια μας εκνευρίζουν εμάς τους απόλυτα και πραγματικά συνειδητοποιημένα κομπλεξικούς. Δεν πρόκειται να ανεβάσεις το skill περηφάνειας σου ούτε κατά ένα πόντο με αυτό τον τρόπο. Μόνο με 12ποντες Lubutin που φοράς μέχρι να φτάσεις στις 6 το πρωί στο μετρό, όπου θα περπατάς σαν περιστέρι. Δηλαδή στήθος μπροστά και σταθερά μη χάσεις ισορροπία, και ακολουθεί το κάτω μέρος του σώματος... μια αληθινή τρας αποτυχία.
Ζήσε λοιπόν το μεσαίωνα της αυτοεπιβεβαίωσης σου όπως τον γουστάρεις, γράψε ξεκάθαρα πως ο τύπος που σε έφτυσε σε καυλώνει και είναι αυτό που θες και μην αυτοπαραμυθιάζεσαι. Γιατί πονάνε και τα δικά μας μάτια. Και εκτός από αυτό, ο αυστραλοπίθηκος που σε παράτησε δε διαβάζει τα στάτους σου. Ήδη πηδιέται με άλλο δίποδο αιδοιοφόρο. Ηλίθιο σαν και σένα, αν αυτή η σκέψη σε παρηγορεί.
Δεν είσαι κάτι ξεχωριστό όπως νομίζεις ή θα ήθελες.
Αυτά.
Καλή τύχη καλές μου, φιλάκια πολλά !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Υστεριόγραφο: ευτυχώς δεν παίζει Beverly Hills ακόμα. Ναι, εκεί είδαν αρκετές κορασίδες την πρώτη τους υγρή αλήτικη χαρά. Θα μας έπρηζαν ακόμα με τον βρωμερό Ντίλαν που φρόντιζε πάντα να αποτοξινώνεται από την τελειότητα του ουανσταντιακού σεξ (κατά το οποίο έσπρωχνε ξεκωλίτσες ΑΑ διαλογής). Αρσενική ξινιόλα των 90’s. Με το σπαθί του. Μια φάτσα θλιμμένη και ημισοβαρή-θυμωμένη, κακό αντίγραφο στυλ του Τζέιμς Ντιν. Γι’αυτό μαλάκα η Κέλυ σε είχε για την πλάκα της. Γιατί ήξερε πως θα καταλήξει στη μετέπειτα ζωή της με φλώρους κυβικών του Μπράντον. Πάρε τη μηχανή σου και πήγαινε κλάψε σε κάνα απομονωμένο ειδυλλιακό μέρος σαν ευαίσθητο κοριτσάκι. Τάχα σε βγάζει ο σεναριογράφος από τη συνέχεια της σειράς, σκατόφλωρε. Κλαψιάρη. Που το παίζεις και συ συναισθηματικά ανεξάρτητος και χαίρεται το θηλυκό κουτάβι, νιώθοντας αγαλλίαση που κοιτά τον αρσενικό της καθρέφτη. Ακόμη και αυτόν, μέσα από μια οθόνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου