School Wars: Nostalgia Strikes Back, του Λαμόγιου

Γράφει ο Λαμόγιος

Μόλις είδα εικόνες, σε ένα ρετρογκρουπάκι, από τα βιβλία που παίρναμε πριν 20+ χρόνια στο σχολείο. Αλήθεια, επειδή δεν έχω επαφή, τώρα τι βιβλία παίρνουν; α, ρε, γαμώτο, άτιμε χρόνε...

Θυμάμαι πως όπως τα έπαιρνα την πρώτη μέρα, έτσι τα κουβαλούσα στην τσάντα από το σχολείο στο σπίτι κι από το σπίτι στο σχολείο. Η τσάντα απλά δεν άνοιγε. Μόνο τις πρώτες μέρες γιατί μ'άρεσε να χαζεύω τις εικόνες και τίποτα άλλο. Οκ, τα μαθηματικά ήταν το πιο χρησιμοποιημένο, αλλά και τα άλλα δεν πήγαν πίσω (ως μπλοκ ζωγραφικής την ώρα του μαθήματος βέβαια).

Εξάλλου, το σχολείο για μένα ήταν μέρος για να παίζω με τους φίλους μου. Το παιχνίδι κράταγε λίγο, περίπου 10-15 λεπτά της ώρας και στη συνέχεια κάναμε ένα 40λεπτο διάλειμμα για να καθόμαστε μέσα στην αίθουσα και να κάνουμε μάθημα. Τις πρώτες μέρες πήγαινε καλά γιατί τα τελευταία θρανία ήταν η μεγάλη μας αγάπη. Μπορούσαμε να τρώμε πατατάκια “κρυφά”, εγώ να βάζω μουσική πολύ σιγά και να ακούω από τα ηχεία του γιλέκου μου (μα τι υπέροχα δώρα μου έκανε αυτή η μάνα μου), να μιλάμε. Αλλά, ω, συνήθως, μας έπαιρναν χαμπάρι. Και για κάποιο λόγο πάντα εμένα βάζανε στο πρώτο θρανίο. Οι άλλοι ψιλοσουπιές, έμεναν περίπου στη μέση. Μάλιστα με έβαζαν να κάτσω με την Αλέκα, κοπέλα πιο ήσυχη κι από τον θάνατο. Μπορεί και να ήταν εγκλωβισμένος εξωγήινος στο σώμα μιας 8χρονης βέβαια, που δεν είχε τη δυνατότητα να ξεφύγει από τη Γη.

Έτσι, λοιπόν, υπήρχαν πέρα από τις βαρετές ώρες των μαθημάτων και αυτά τα νεκρά διαστήματα από ένα σημείο και έπειτα. Που να μιλήσεις με την Αλέκα. Όχι μόνο δε μίλαγε, αλλά μπορεί να της έλεγες “δώσε μου τη σβήστρα” και να πάθαινε ταχυπαλμία από την ντροπή της. Γι’αυτό δεν είχαμε και πολλά πολλά...

Κάπως έτσι περνούσαν οι ώρες. Οι δάσκαλοι με τον άχαρο ρόλο τους. Αν και μερικές φορές ενδιαφέρουσες προσωπικότητες όπως ο Κατσάνος Ηλίας (8ο Δημοτικό Κοζάνης. Έγινε παππάς αργότερα, καταλαβαίνετε που το πάω), που μας έκανε μαθηματικά και είχε πάντα, μα πάντα αυτή την υγρή, σφαιρική γκρι μυξούλα στα χείλη. Όπως ανοιγόκλεινε τα χείλη, η μυξούλα έπαιρνε μορφή όπως η σταγόνα κόλλας Uhu όταν τη βάζαμε μεταξύ αντίχειρα και δείκτη και ανοιγοκλείναμε σιγά, σιγά (εισπνέοντας και την απίστευτη μυρωδιά της).

Τα στοιχήματα ήταν βάρβαρα, τύπου αν θα φάει σφαλιάρα ακόμη και συμμαθήτρια. Ως διευθυντής, φυσικά αυστηρός. Μας έδινε σφαλιάρες επειδή μιλούσαμε. Ή και όταν γελούσαμε την ώρα που δίδασκε. Εγώ το γέλιο πάντα το αγαπούσα και δεν το μετανιώνω παρά τις σφαλιάρες που μου είχε ρίξει. Κάποιοι και κάποιες έκλαιγαν.

Οι άλλοι δάσκαλοι άνοστοι, χειρότεροι κι από το βραστό κοτόπουλο που δίνουν στους καρδιοπαθείς στις ΜΕΘ κάθε μέρα. Και εκεί, το μεγάλο στήριγμα ήταν, ποιός άλλος; ο φίλος μου. Και όλη η παρέα. Κάτι σαν πρώτη μορφή δομής αλληλεγγύης ήταν, ξοδεύαμε ενέργεια για να περνάμε καλά από τις 8μιση μέχρι τις 13:00 - 13:40 που σχολούσαμε.

Και τότε άρχιζε πραγματικά η μέρα μας. Είχαμε σοβαρότερα πράγματα να ασχοληθούμε από τα μαθήματα. Οι τσάντες γίνονταν δοκάρια, μαζί με τα μπουφάν και για μισή-μία ώρα τα δίναμε όλα. Ακόμα όμως δεν μπορώ να καταλάβω, πόσο μούλικα ήταν κάποια πιτσιρίκια. Παίζεις ποδόσφαιρο και η αγαπημένη σου θέση είναι η άμυνα; ή το τέρμα; πως γίνεται να μη θες να παίξεις επίθεση, να βάλεις γκολ, να εκτελέσεις το φάουλ, το πέναλτι;...

Σημερινό στάτους των μούλικων: διευθυντές στο δημόσιο στην καλύτερη, στη χειρότερη customer support σε ΙΤ. Όταν βρίσκουν γκόμενα θέλουν να την παντρευτούν. Έχουν φαλάκρα, με λίγο μαλλάκι στα πλάγια, φοράνε γυαλιά και η χοληστερίνη τους στα διπλάσια από τα κανονικά επίπεδα. Έχουν κοιλιά και φοράνε πουκαμισάκι ή γαλάζιο πόλο μπλουζάκι στα πιο επίσημα τους.

Μετά λοιπόν από την μπάλα, είχε λιγοστό φαΐ για μεσημεριανό, καθώς ακολουθούσε προπόνηση στο κολυμβητήριο 16:30-18:30, αλλά πιο πριν 14:30-16:00 αγγλικά. Ωραία εμπειρία, αν είχα πιτσιρίκια θα πήγαινα να τα γράψω σε τέτοιες δραστηριότητες, γλώσσες κ.λπ. Αλλιώς σεξ δε θα έπαιζε καθόλου.

Κουρασμένος πια, γυρνούσα, τηλεόραση, φαΐ, ανοιχτό βιβλίο μπροστά στους γονείς για εικονικό διάβασμα και αν ήμουν τυχερός λίγο game gear ή master system αν δεν ήταν πιασμένη η τιβί.

Και το σαββατοκύριακο ήταν πια στις επάλξεις. Από τις κρυφές βόλτες με τα ποδήλατα στο Κουρί (6 χιλιόμετρα για να φτάσουμε και μέσα από χωράφια) μέχρι βολτίτσες στο κέντρο της πόλης στον Λιμνίδη, για να παίξουμε Super Nintendo και Donkey Kong, αν ήμασταν τυχεροί και δεν το έπιαναν εκτάκια ή γυμνασιόπαιδα, από το κρυφτό στη γειτονιά μέχρι τις φάρσες στα κουδούνια κατά τις 8 το βράδυ, αφού κλέψουμε παγωτά, σοκολάτες από το ζαχαροπλαστείο με τη μέθοδο της απασχόλησης.

Ωραία χρόνια, όμορφα, ξέγνοιαστα με μια έφεση να προκαλούμε δυνατά και πολλαπλά σοκ στους γονείς με τις μαλακίες που κάναμε. Ως πιτσιρίκια, τη γλιτώναμε καθώς βρισκόμασταν στο απυρόβλητο. Πόση καύλα;

Αλλά και εντελώς χαζά, τόσες αναμνήσεις από αυτή την ηλικία και παραπάνω η μόνη αναφορά για θηλυκό σε αυτό το κείμενο ήταν στην Αλέκα. Jesus...