Ιστορίες από την άγρια νιότη μας, μέρος δεύτερο

Σκυλίσια ζωή

Η ιστορία εξελίσσεται ένα ζεστό βράδυ του Αυγούστου πολλά χρόνια πριν, όταν ακόμα το six dogs λεγόταν πλαστελίνη, τα μαλλιά μου ήταν μαύρα με χωρίστρα στη μέση και οι μόνες τρίχες στο πρόσωπο μου ήταν κάτι μακριές φαβορίτες και ένα μουσάκι που συναντάς σε κάθε sexual pervert που σέβεται τον εαυτό του.

Το αλκοόλ ρέει για μια ακόμα βράδια άφθονο, με αποτέλεσμα τη διαστρέβλωση της πραγματικότητας, την μεταμόρφωση πρωταγωνιστριών του Discovery Channel με θέμα τα άγνωστα κήτη του Ωκεανού  σε μοντέλα της Victoria Secret και άλλα τέτοια που συνειδητοποιείς την επόμενη μέρα με ντροπή. Έχουμε βγει από νωρίς και πίνουμε και κάποια στιγμή καταλήγουμε στο στενάκι της Αβραμιώτου που τότε είχε αρχίσει να παίρνει τα πάνω του. Στο διπλανό τραπέζι κάθονται δύο κοπέλες, με τη μια να είναι αρκετά όμορφη και την άλλη όχι. Φυσικά και θα με κοιτούσε η άσχημη, αλλά οι εποχές ήταν δύσκολες, το μαλλί καπελλάκι,  οπότε δεν μπορούσες να είσαι πολύ εκλεκτικός. Ξεκινάμε την κουβέντα, η ώρα περνάει, οπότε από το κέντρο καταλήγουμε με ταξί στο σπίτι της κάπου στη Δάφνη για να σφραγίσουμε τη γνωριμία μας, όχι με κερί, αλλά με πλαστικό.

Εκεί όλα πηγαίνουν σχεδόν κατ’ ευχήν, το αλκοόλ έχει σπλαχνικά θολώσει όσο πρέπει την όραση ώστε να μην βλέπεις τι ακριβώς κάνεις, τα ρούχα εξαφανίζονται και καταλήγουμε στο κρεβάτι. Ξεκινάμε τα παραδοσιακά προκαταρκτικά και μετά από λίγο το παραδοσιακό σεξ. Και όταν λέω παραδοσιακό εννοώ παραδοσιακό από αυτό που χρησιμοποιούσαν οι πρώτοι ιεραπόστολοι για να προσηλυτίσουν ιθαγενείς στο χριστιανισμό. Κάτι τα ποτά, κάτι η αμηχανία της πρώτης φοράς, το πολυπόθητο και λυτρωτικό τέλος δεν έλεγε να έρθει. Προτείνω κι εγώ ο ταλαίπωρος να αλλάξουμε λίγο στάσεις και παραστάσεις, να μη βλέπω τουλάχιστον και το πρόσωπο που ήταν αρκετά άσχημο (αυτό δεν το είπα φωναχτά, τουλάχιστον με λέξεις, αλλά κάθε κύτταρο του σώματος μου το ούρλιαζε). Όχι πως το σώμα δεν ήταν, αλλά το πρόσωπο ήταν χειρότερο. Και δεν μιλάμε για περίπτωση γυναίκας γαρίδας, καθώς εκεί θα επικεντρωνόσουν στον κώλο.

«Έλα να αλλάξουμε λίγο, στήσου στα τέσσερα», λέω εγώ με φωνή μπάσα και επιβλητική, όπως αρμόζει σε αυτές τις περιπτώσεις, που νιώθεις το κάλεσμα του Σειρηνάκη να πρωταγωνιστήσεις στην επόμενη ταινία του. «Τι είμαι να με πάρεις στα τέσσερα; Σκυλί;», απαντάει η παρτενέρ μου. Εγώ προφανώς νομίζω πως κάνει πλάκα, γελάω και συνεχίζω «έλα, έλα, γύρνα τώρα». Η τύπισσα συνεχίζει ακόμα πιο εκνευρισμένη να προσπαθεί να με πείσει ότι δεν είναι σκυλί και να το ξεχάσω. Φυσικά, αντέδρασα όπως κάθε άντρας που σέβεται τον εαυτό του (αφού πρώτα έχει πηδήξει τη Φρίντα Κάλο μετά από αποτυχημένη πλαστική και με τα τσιμπιδάκια να απουσιάζουν σε ακτίνα 150 χιλιομέτρων) ντύθηκα και αποχώρησα με το κεφάλι ψηλά (καλά και τα δύο κεφάλια, αφού ποτέ δεν τελείωσα). Η πρώην παρτενέρ απόρησε μάλιστα με την επιλογή μου αυτή και προσπαθούσε να καταλάβει με ερωτήσεις αν είμαι βλαμμένος. Βγήκα στα στενά της Δάφνης, πήρα ταξί και με τη μυρωδιά της επιτυχίας και της ντροπής πήγα στο κρεβάτι μου.

Κάποιους μήνες μετά ξαναπέτυχα τη συγκεκριμένη κοπέλα στο μαγαζί που πήγαινα και όταν με ξαναείδε και πάλι λίγες μέρες μετά, είχε το θράσος να μου φέρει t-shirt με μια γκόμενα που πίνει και τη φράση «Shots: Helping women taking bad decisions since καιγωδεξερωποτε»..