Μια ματιά στην καθημερινότητα

Έφτασαν τα Χριστούγεννα κι οι γιορτινές μέρες, οπότε η στήλη φροντίζει να ακολουθεί το πνεύμα αυτών από κοντά, σαν μύωπας stalker και με την κριτική ματιά του Οιδίποδα μετά τη Παπακαλιατική συνεύρεση. Ο πρόλογος υπάρχει μόνο για να μας βάλει στο κλίμα μετά το διάστημα απουσίας, που αν ήμασταν ακόμα στο σχολείο θα μας είχε αφήσει στην ίδια τάξη 14 φορές και θα έκανε τα άλλα παιδάκια να μας μιλάνε στον πληθυντικό και να μας προσφέρουν τη θέση τους στο σχολικό. Ας δούμε πράγματα της καθημερινότητας μας, που είναι από αστεία μέχρι γραφικά ή και τα δύο μαζί.

Ασανσέρ και Μετρό

«Ο ανελκυστήρας στο σταθμό Πευκάκια δεν λειτουργεί προσωρινά, λόγω τεχνικού προβλήματος», με τη συγκεκριμένη ανακοίνωση να γίνεται σε καθημερινή βάση με διαφορετικό σταθμό κάθε φορά. Φημολογείται ότι υπάρχουν κάποια σκοτεινά υπόγεια στην Αθήνα που μπορείς να στοιχηματίσεις για το ποιο ασανσέρ δεν θα λειτουργεί την επόμενη μέρα. Αν και με τις αποδόσεις που δίνουν οι μπούκερ για τον «Ευαγγελισμό», δεν νομίζω ότι αξίζει ιδιαίτερα. Οι Μάγιας είχαν προφητέψει σε κάποιο αρχαίο κείμενο, ότι όταν τα ασανσέρ του μετρό λειτουργήσουν όλα μαζί, ένα φαινόμενο σπάνιο σαν την ευθυγράμμιση 28 πλανητών από διάφορα σύμπαντα, θα πλησιάζει η Μέρα της Κρίσης ή το Τέλος του Κόσμου, χωρίς τον Σβαρτζενέγκερ. 

Φαγητό στη δουλειά

Το να έφερνες ταπεράκι με φαγητό στη δουλειά, πριν λίγα χρόνια, ισοδυναμούσε με ανακήρυξη σου από τους πιο ακραίους σε φτωχό, από τους πιο μετριοπαθείς σε γραφικό και επέφερε τον ισόβιο αποκλεισμό σου από κοινές συναδελφικές εξόδους, κάτι όχι απαραίτητα κακό. Τα πράγματα άλλαξαν με την έλευση των πρώτων Ελ, ώπα λάθος site. Τα πράγματα άλλαξαν με την έλευση των πρώτων μνημονίων και πλέον το lunchbag αποτελεί το απαραίτητο αξεσουάρ κάθε εργαζομένου που σέβεται τον εαυτό του και την τσέπη του. Όλα αυτά τα ταπεράκια έχουν ως σημείο συνάντησης το εστιατόριο ή κάποιον αντίστοιχο κοινόχρηστο χώρο, οπότε, αναγκαστικά, οι άνθρωποι που τα συνοδεύουν, καλούνται να φάνε μαζί. Εξαίρεση αποτελούν οι εργαζόμενοι που λογικά πάσχουν από κάποια χρόνια ρινίτιδα και δεν μυρίζουν ή κάποια χρόνια σταρχιδίτιδα και δεν γαμιέται, οπότε ανοίγουν το τάπερ εκεί στο γραφείο, εξαπολύοντας στο χώρο μυρωδιές βραστού κουνουπιδιού αναμεμειγμένες με στιφάδο και sos από σήματα μορς.

Μια από τις πιο συμπαθείς κατηγορίες είναι αυτοί που τρώνε το μεσημεριανό τους από τις 11-12 το πρωί. Λογικά οι συγκεκριμένοι, ανεξαρτήτως ηλικίας, έχουν συνταξιοδοτηθεί, αλλά δεν τους το έχει πει κανείς, με αποτέλεσμα να έχουν αποκτήσει συνήθειες ηλικιωμένων. Η απάντηση «μα πεινάω» είναι άκυρη σαν παλιό χάρτινο εισιτήριο ΟΑΣΑ. Κι εγώ πεινάω άνθρωπε μου, φάε ένα τοστ ή ένα φρούτο μέχρι η ώρα να πάει «είμαι κάτω από 80 ετών».

Η κατηγορία εργασιακών συνδαιτημόνων που βρίσκω πιο ενδιαφέρουσα από όλες είναι οι «όλα μέσα». Έχεις φέρει φακές, παραδείγματος χάριν. Καλώς μέχρι εδώ. Έχεις φέρει και τα απαραίτητα περιφερειακά αυτών (φέτα, ψωμί, ελιές, σαρδέλες κλπ) και ακόμα πιο καλώς μέχρι εδώ. Αποφεύγεις ηλίθια σχόλια μη αστείων συναδέλφων για δισάκι και άλλα τέτοια και κάθεσαι να φας χαζεύοντας γύρω και κάνοντας ηχηρά «σλουρπ» με κάθε κουταλιά. Ο διπλανός σου έχει φέρει ακριβώς τα ίδια, με μια μικρή διαφορά: Τα έχει βάλει όλα μέσα στις φακές. Σαρδέλες, φέτα, παπαριασμένες μπουκίτσες ψωμιού και ίσως κάποιο ρόδι από συνταγή του Πετρετζίκη κολυμπάνε στις φακές με την χάρη αλιγάτορα σε βάλτο. Πάντα θέλω να χαϊδέψω στο κεφάλι αυτούς τους ανθρώπους, για να δω αν θα ξαπλώσουν ανάσκελα για να τους χαϊδέψω και την κοιλιά ή έστω να τους προσκαλέσω σπίτι για να δω πόσες φορές θα γυρίσουν γύρω από τον καναπέ και θα τον μυρίσουν, πριν τελικά κάτσουν.

Χαιρετούρες στο γραφείο

Ένα από τα πιο γραφικά πράγματα όταν δουλεύεις σε εταιρεία με αρκετούς ή πολλούς εργαζομένους είναι οι ατέρμονες χαιρετούρες. Όλη σου η μέρα είναι ένας χαιρετισμός. Μπαίνεις το πρωί και καλημερίζεις τους πιο κοντινούς. Κάθε ένας που έρχεται λέει καλημέρα και απαντάς. Πήγε 10, δίψασες, πας να βάλεις νερό από τον ψύκτη και πετυχαίνεις τον τύπο που καλημέρισες 1 ώρα πριν και τον ξαναχαιρετάς ή κάνεις το διεθνές σήμα χαιρετισμού με τα σηκωμένα φρύδια. Πας τουαλέτα και πάλι χαιρετάς κόσμο, μπαίνοντας, βγαίνοντας και κατά τη διάρκεια. «Τι γίνεται; Τι κάνεις Νίκο;». Τι να κάνει ο Νίκος; Πριν μια ώρα σου είπε ότι είναι καλά. Λες και η αυτόματη απάντηση δεν είναι πάντα «Μια χαρά, εσύ;». Δεν πα να έχει πεθάνει η γάτα σου, να έχεις χωρίσει, να έχεις λοίμωξη του αναπνευστικού και να αναπνέεις σαν τον Καρρά. Αν κάποιος σε ρωτήσει τι κάνεις, θα απαντήσεις αυτομάτως «Μια χαρά». Τα εργασιακά παράδοξα σταματούν εδώ, καθώς τους αξίζει ξεχωριστό άρθρο.

Τα τρέιλερ ταινιών

Πιστεύω ότι αν τα τρέιλερ ταινιών διαρκούσαν ένα-δύο λεπτά παραπάνω, δεν θα χρειαζόταν καν να δει κάποιος την ταινία. Ήδη, έχοντας δει το τρέιλερ έχεις σχεδόν δει την ταινία, έχεις «φάει» τα σπόιλερ και μένει μόνο να μάθεις το τέλος. Αν έσβηνες τα φώτα κι είχες έναν τύπο δίπλα σου να στέλνει μηνύματα την ώρα που βλέπεις το τρέιλερ, με όσο το δυνατόν πιο φωτεινή οθόνη, κι άλλον έναν (ή τον ίδιο, ας μην ανεβάζουμε χωρίς λόγο το μπάτζετ) να μασουλάει πατατάκια δυνατά , θα είχες εξασφαλίσει όλη την εμπειρία του σινεμά από το σπίτι σου.