Σύμφωνα με τους ειδικούς, το γεγονός ότι αυξάνεται η κατάθλιψη τις ημέρες
των Χριστουγέννων, οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στα οικογενειακά τραπέζια και
συγκεντρώσεις. Τα μέλη αυτών έχουν αναλυθεί στο παρελθόν σε αντίστοιχα άρθρα
(εδώ), οπότε σηκωνόμαστε διακριτικά από αυτά, με το πρόσχημα του να πιούμε νερό
και εξαφανιζόμαστε, ενώ οι υπόλοιποι συγγενείς τσακώνονται ή αδειάζουν πιάτα
και ποτήρια ή χωρίς το διαζευκτικό ανάμεσα. Στο σημερινό κείμενο αφήνουμε μελομακάρονα
και κουραμπιέδες (δίπλες έχουμε ήδη), σκουπίζουμε τα χέρια μας με τρόπο πίσω
από τα γόνατα του τζην και καταπιανόμαστε με την «ωραιότερη εποχή του χρόνου»,
την οποία αγαπάμε παρόλες τις υπερβολές της.
Κάλαντα
Τα Κάλαντα για τα παιδιά είναι μια αγαπημένη δραστηριότητα, κάτι πολύ λογικό. Όσο είσαι παιδί βρίζεις όλους αυτούς που είτε δεν σου ανοίγουν την πόρτα είτε ανοίγουν και δίνουν από φρούτα/γλυκά μέχρι πολύ λίγα χρήματα. «Είστε 8 παιδάκια; Ααα, πάρτε αυτό το 1 ευρώ να μοιραστείτε, με κάποια διαίρεση που δεν θυμάμαι καν πως βγαίνει». Όταν, όμως, περνάς στην άλλη πλευρά της πόρτας, τα πάντα αλλάζουν. Ας πούμε ότι έχεις περάσει το στάδιο του φοιτητή που δεν ανοίγεις την πόρτα ούτε στον Άγιο Βασίλη (-Μα σας φέρνω δώρα, ανοίξτε! -Άσε ρε γέρο, για τα κοινόχρηστα θα ‘σαι) και ανοίγεις την πόρτα. Σκέφτεσαι εσένα ως παιδί, λες «έλα μωρέ τα ταλαίπωρα, κι εγώ έτσι ήμουν» και τους λες «πείτε τα». Καλύτερα να αναγκαζόσουν να μιλήσεις σε κάποιον άγνωστο σε πάρτι, αφού δεν ξέρεις τι να κάνεις όση ώρα τα λένε. Να χαμογελάς ευγενικά; Να κάνεις πως ψάχνεις τα χρήματα που θα τους δώσεις, ώστε να μην υπάρχει αυτή η αμηχανία; Να κοιτάς τα παιδάκια; Σε ποια στροφή πρέπει να τα κόψεις ώστε να μην φανείς είτε πολύ βιαστικός είτε εκείνες οι κωλόγριες που σε έβαζαν να το πεις ολόκληρο; («Θέλετε τα ωραία μου λεφτάκια; Θα το πείτε ολόκληρο τότε. Μουαχαχαχα»). Bonus (malus) οι γιαγιάδες που δεν δίνουν χρήματα, αλλά κάποιο σοκολατάκι, μανταρίνι ή κάτι άλλο με ελάχιστη αξία στο χρηματιστήριο καλάντων. «Νίκο πάρε μερικά μανταρίνια από την λαϊκή, θα έρχονται τα παιδιά, να έχουμε κάτι να φιλέψουμε». Πιθανότατα ο Νίκος πλήρωσε για τα μανταρίνια στην λαϊκή με αλεύρι που αντάλλαξε ή κάποια κάστανα.
Χριστουγεννιάτικα Τραγούδια
Πολλές ακτιβιστικές οργανώσεις αναφέρουν ότι οι υπέυθυνοι από το Γκουαντάναμο επισκέφθηκαν τα Jumbo για να πάρουν ιδέες για βασανιστήρια και πλέον το «Θα πλέξω τούλι» από την Καίτη Γαρμπή έχει πάρει τη θέση του εικονικού πνιγμού, ως το αγαπημένο βασανιστήριο. Η αλήθεια είναι ότι τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια δεν είναι άσχημα, το αντίθετο, είναι ωραία και διασκεδαστικά. Αλλά όταν ξεκινάς να ακούς τα ίδια τραγούδια εδώ και χρόνια από τα μέσα Νοέμβρη μέχρι τα μέσα Ιανουαρίου, παντού και συνέχεια, μάλλον μπουχτίζεις. Αυτό το ταλαίπωρο “Last Christmas” του μακαρίτη έχει ακουστεί περισσότερες φορές και από όλα τα τραγούδια των Scorpions μαζί στους ελληνικούς «ροκ» σταθμούς. Τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια ακούγονται παντού, χωρίς οίκτο και κυρίως χωρίς μέτρο: Ραδιοφωνικοί σταθμοί, καφετέριες («Μα γιατί να τραγουδήσω τα κάλαντα μαζί σας κύριε μου, έναν καφέ μπήκα να πάρω»), καταστήματα με ρούχα, ενώ πολλοί υποστηρίζουν ότι ακόμα και το καζανάκι αυτές τις ημέρες τρέχει σε ρυθμό «ω έλατο», δυστυχώς χωρίς την αντίστοιχη μυρωδιά.
Στολισμός
Με τους πιο υπερβολικούς να ξεκινάνε τις σκέψεις εκεί, μετά την 28η Οκτωβρίου και την υλοποίηση μέσα Νοέμβρη, ο στολισμός του δέντρου και του σπιτιού προσδίδει την απαραίτητη «ζεστασιά» για τις ημέρες, παρόλο που έξω μπορεί να έχει 30 βαθμούς τον Νοέμβρη. Στα σπίτια, αλλά κυρίως στις εταιρείες, ο στολισμός του δέντρου γίνεται με την αρωγή όλων («Τάκη έλα να βάλεις κι εσύ μια μπάλα για το καλό»), αλλά το ξεστόλισμα και μάζεμα είναι πιο μοναχικό κι από τη ζωή ερημίτη καλόγερου. Στις εταιρείες τα δέντρα παραμένουν στολισμένα μέχρι και την Τσικνοπέμπτη ή μέχρι να τα μαζέψει κάποια ταλαίπωρη καθαρίστρια, στους δρόμους τα στολίδια μένουν έτσι μέχρι του χρόνου («ε κάπου δεν θα έχουν Χριστούγεννα τώρα;») ή μέχρι να χαλάσουν, ενώ στο σπίτι εξαρτάται από το αν μένεις με τους γονείς σου ή μόνος σου. Στη δεύτερη περίπτωση, το μάζεμα γίνεται μόνο όταν σου έχουν σπάσει τα νεύρα οι πλαστικές πράσινες βελόνες που βρίσκεις σε όλο το σπίτι και σε όλες τις κάλτσες σου, με ρυθμούς βαριεστημένης χελώνας κι ενώ σταματάς κάθε 5 λεπτά για να χαζέψεις στην τηλεόραση, στο κινητό ή ακόμα και εκείνο τον κόκκο σκόνης που πέφτει σιγά – σιγά. Κι ενώ έχεις πάρει ένα σχετικά αξιοπρεπές σε μέγεθος και πλαστικούρα δέντρο, που δεν μοιάζει σαν να ξέφυγε από το σετ «Η Barbie κάνει Χριστούγεννα», βλέπεις κάτι σπίτια που το μέτρο είναι άγνωστη λέξη. Πλαστικοί Άγιοι Βασίληδες να κατεβαίνουν με σκοινιά από τα μπαλκόνια (που με την υπερβολή τους δεν είμαι σίγουρος ότι είναι πλαστικοί), λαμπάκια για να φωτίσεις το σπίτι του Πατούλη, ένα μικρό χωριό στην Αφρική ή να σε βλέπουν οι αστροναύτες («Ground Control to Major Tom, βλέπω το σπίτι των Παπαδοπουλαίων») και όλα αυτά απέξω μόνο. Φαντάζομαι το εσωτερικό θα είναι διακοσμημένο με την ίδια στοργή και εξτραβαγκάντσα, με πλαστικούς Άγιους Βασίληδες να χέζουν σε μια πλαστική λεκάνη ή κάτι αντίστοιχο. Τα λαμπάκια που καλύπτουν κάθε τοίχο του μπαλκονιού πάντα αναβοσβήνουν σε διάφορα σχέδια και χρώματα, οδηγώντας τους 3 μάγους με τα τάμπλετ στο σπιτικό («Μαρίκα μη ξεχάσουμε να ειδοποιήσουμε την ξαδέρφη σου να μη φέρουν μαζί τον επιληπτικό Γιωργάκη κι έχουμε τα ίδια και φέτος»).
Κόσμος παντού
Τα πάντα τα Χριστούγεννα είναι γεμάτα κόσμο. Τα ΜΜΜ, οι δρόμοι, τα μαγαζιά, τα bar, οι τράπεζες, τα κρεοπωλεία, τα supermarket, όλα. Το μόνο που είναι άδειο είναι οι τσέπες, γιατί κάτι το δώρο, κάτι τα δώρα, κάτι τα τέλη, έρχονται τα Χριστούγεννα και εκεί γύρω στις 23 αρχίζεις και ανάβεις τον προβολέα που καλεί τον Batman σε σχήμα άστρου Βηθλεέμ, μπας και ξεστρατίσει κάνας μάγος προς το μέρος σου και τη βγάλεις. Το να πιείς ποτό είναι αδύνατο, εκτός αν απολαμβάνεις τον αγκώνα κάποιου στα πλευρά σου («Μα προς θεού κύριε, μην ενοχλείστε, απολαμβάνω τον αγκώνα σας στα πατσά μου»), το να μετακινηθείς με τα Μέσα χωρίς την ανάσα κάποιου στο πρόσωπο σου είναι αδύνατο, ενώ θα μπορούσε να υπάρχει ως adventure game το «πάω τις σακούλες με τα δώρα σπίτι με τον ηλεκτρικό, χωρίς να γίνουν ακορντεόν».
Εορταστικό Τραπέζι
Το εορταστικό τραπέζι δεν έχει πληθυντικό αριθμό, είναι κάτι σαν ποίημα της Κικής Δημουλά ή μια αφηρημένη έννοια γενικά. Δεν έχει πληθυντικό, γιατί κάθε μέρα είναι σαν να μη σηκώθηκες ποτέ από το τραπέζι. Από το πρωί με τα μελομακάρονα-κουραμπιέδες, περνάς στην μεσημεριανή επίθεση σε κρασιά και φαγητά σαν τσιμπούσι στο γαλατικό χωριό, κάνεις ένα διάλειμμα το απόγευμα για να κοιμηθείς λίγο, ξυπνάς με ένα γλυκάκι και καφέ και το βράδυ περιδρομιάζεις ό,τι γλίτωσε από το μεσημέρι. Αναλόγως του σπιτιού και της οικογένειας, μπορεί να ισχύει και το αντίστροφο, να τρως δηλαδή το βράδυ τα πάντα και το επόμενο μεσημέρι τα «υπολείμματα». Δύο είναι οι πεποιθήσεις του λαού σχετικά με το εορταστικό φαγητό που έχουν περάσει μέσω λαϊκών δοξασιών μέχρι τις μέρες μας: α. Το μόνιμο φούσκωμα που σε συνοδεύει κατά τις γιορτές περνάει μόνο με περισσότερο φαΐ και β. Το γλυκό πάει σε διαφορετικό στομάχι από το φαγητό, οπότε μπορείς να το φας όσο σκασμένος κι αν είσαι. Τα παραπάνω συναντώνται σε δημοτικά τραγούδια, σε τραγούδια της τάβλας και σε κάποιους στίχους του Ερωτόκριτου.
Εορταστικά προγράμματα
Τα εορταστικά προγράμματα της τηλεόρασης σε συνοδεύουν πριν, κατά τη διάρκεια και μετά το τραπέζι, βοηθώντας τους συγγενείς να μην μιλάνε μεταξύ τους ή έστω, αν είναι από τις οικογένειες που μιλάνε, να βρίσκουν θέματα που να σπάνε τη σιωπή, ή έστω τα ταμπού («Μα είναι δυνατόν να μην ήξερε ποια χαστούκισε τη Λιάνη;»). Τα εορταστικά προγράμματα είναι συνήθως τηλεπαιχνίδια με «διάσημους» καλεσμένους στη θέση των παικτών, οι οποίοι μάλιστα πάντα έχουν τόσες καλές γνώσεις, χιλιοπαιγμένα εορταστικά επεισόδια αρχαίων σειρών («Πάλι αυτό με τον Οδυσσέα και τον χριστουγεννιάτικο Πολύφημο;»), χριστουγεννιάτικες ταινίες που τις έχεις δει πιο πολλές φορές κι από τον εαυτό σου στον καθρέφτη και εορταστικά προγράμματα με χορό, τραγούδι, κρασί, μοντέλα και χριστουγεννιάτικους σκούφους, γυρισμένα από τον Απρίλιο στην καλύτερη των περιπτώσεων. Bonus τα στοιχήματα, για το πόσο έξω θα πέσει στον χρόνο ο Καμίνης, κατά την καθιερωμένη αντίστροφη μέτρηση της παραμονής Πρωτοχρονιάς.
Κάλαντα
Τα Κάλαντα για τα παιδιά είναι μια αγαπημένη δραστηριότητα, κάτι πολύ λογικό. Όσο είσαι παιδί βρίζεις όλους αυτούς που είτε δεν σου ανοίγουν την πόρτα είτε ανοίγουν και δίνουν από φρούτα/γλυκά μέχρι πολύ λίγα χρήματα. «Είστε 8 παιδάκια; Ααα, πάρτε αυτό το 1 ευρώ να μοιραστείτε, με κάποια διαίρεση που δεν θυμάμαι καν πως βγαίνει». Όταν, όμως, περνάς στην άλλη πλευρά της πόρτας, τα πάντα αλλάζουν. Ας πούμε ότι έχεις περάσει το στάδιο του φοιτητή που δεν ανοίγεις την πόρτα ούτε στον Άγιο Βασίλη (-Μα σας φέρνω δώρα, ανοίξτε! -Άσε ρε γέρο, για τα κοινόχρηστα θα ‘σαι) και ανοίγεις την πόρτα. Σκέφτεσαι εσένα ως παιδί, λες «έλα μωρέ τα ταλαίπωρα, κι εγώ έτσι ήμουν» και τους λες «πείτε τα». Καλύτερα να αναγκαζόσουν να μιλήσεις σε κάποιον άγνωστο σε πάρτι, αφού δεν ξέρεις τι να κάνεις όση ώρα τα λένε. Να χαμογελάς ευγενικά; Να κάνεις πως ψάχνεις τα χρήματα που θα τους δώσεις, ώστε να μην υπάρχει αυτή η αμηχανία; Να κοιτάς τα παιδάκια; Σε ποια στροφή πρέπει να τα κόψεις ώστε να μην φανείς είτε πολύ βιαστικός είτε εκείνες οι κωλόγριες που σε έβαζαν να το πεις ολόκληρο; («Θέλετε τα ωραία μου λεφτάκια; Θα το πείτε ολόκληρο τότε. Μουαχαχαχα»). Bonus (malus) οι γιαγιάδες που δεν δίνουν χρήματα, αλλά κάποιο σοκολατάκι, μανταρίνι ή κάτι άλλο με ελάχιστη αξία στο χρηματιστήριο καλάντων. «Νίκο πάρε μερικά μανταρίνια από την λαϊκή, θα έρχονται τα παιδιά, να έχουμε κάτι να φιλέψουμε». Πιθανότατα ο Νίκος πλήρωσε για τα μανταρίνια στην λαϊκή με αλεύρι που αντάλλαξε ή κάποια κάστανα.
Χριστουγεννιάτικα Τραγούδια
Πολλές ακτιβιστικές οργανώσεις αναφέρουν ότι οι υπέυθυνοι από το Γκουαντάναμο επισκέφθηκαν τα Jumbo για να πάρουν ιδέες για βασανιστήρια και πλέον το «Θα πλέξω τούλι» από την Καίτη Γαρμπή έχει πάρει τη θέση του εικονικού πνιγμού, ως το αγαπημένο βασανιστήριο. Η αλήθεια είναι ότι τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια δεν είναι άσχημα, το αντίθετο, είναι ωραία και διασκεδαστικά. Αλλά όταν ξεκινάς να ακούς τα ίδια τραγούδια εδώ και χρόνια από τα μέσα Νοέμβρη μέχρι τα μέσα Ιανουαρίου, παντού και συνέχεια, μάλλον μπουχτίζεις. Αυτό το ταλαίπωρο “Last Christmas” του μακαρίτη έχει ακουστεί περισσότερες φορές και από όλα τα τραγούδια των Scorpions μαζί στους ελληνικούς «ροκ» σταθμούς. Τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια ακούγονται παντού, χωρίς οίκτο και κυρίως χωρίς μέτρο: Ραδιοφωνικοί σταθμοί, καφετέριες («Μα γιατί να τραγουδήσω τα κάλαντα μαζί σας κύριε μου, έναν καφέ μπήκα να πάρω»), καταστήματα με ρούχα, ενώ πολλοί υποστηρίζουν ότι ακόμα και το καζανάκι αυτές τις ημέρες τρέχει σε ρυθμό «ω έλατο», δυστυχώς χωρίς την αντίστοιχη μυρωδιά.
Στολισμός
Με τους πιο υπερβολικούς να ξεκινάνε τις σκέψεις εκεί, μετά την 28η Οκτωβρίου και την υλοποίηση μέσα Νοέμβρη, ο στολισμός του δέντρου και του σπιτιού προσδίδει την απαραίτητη «ζεστασιά» για τις ημέρες, παρόλο που έξω μπορεί να έχει 30 βαθμούς τον Νοέμβρη. Στα σπίτια, αλλά κυρίως στις εταιρείες, ο στολισμός του δέντρου γίνεται με την αρωγή όλων («Τάκη έλα να βάλεις κι εσύ μια μπάλα για το καλό»), αλλά το ξεστόλισμα και μάζεμα είναι πιο μοναχικό κι από τη ζωή ερημίτη καλόγερου. Στις εταιρείες τα δέντρα παραμένουν στολισμένα μέχρι και την Τσικνοπέμπτη ή μέχρι να τα μαζέψει κάποια ταλαίπωρη καθαρίστρια, στους δρόμους τα στολίδια μένουν έτσι μέχρι του χρόνου («ε κάπου δεν θα έχουν Χριστούγεννα τώρα;») ή μέχρι να χαλάσουν, ενώ στο σπίτι εξαρτάται από το αν μένεις με τους γονείς σου ή μόνος σου. Στη δεύτερη περίπτωση, το μάζεμα γίνεται μόνο όταν σου έχουν σπάσει τα νεύρα οι πλαστικές πράσινες βελόνες που βρίσκεις σε όλο το σπίτι και σε όλες τις κάλτσες σου, με ρυθμούς βαριεστημένης χελώνας κι ενώ σταματάς κάθε 5 λεπτά για να χαζέψεις στην τηλεόραση, στο κινητό ή ακόμα και εκείνο τον κόκκο σκόνης που πέφτει σιγά – σιγά. Κι ενώ έχεις πάρει ένα σχετικά αξιοπρεπές σε μέγεθος και πλαστικούρα δέντρο, που δεν μοιάζει σαν να ξέφυγε από το σετ «Η Barbie κάνει Χριστούγεννα», βλέπεις κάτι σπίτια που το μέτρο είναι άγνωστη λέξη. Πλαστικοί Άγιοι Βασίληδες να κατεβαίνουν με σκοινιά από τα μπαλκόνια (που με την υπερβολή τους δεν είμαι σίγουρος ότι είναι πλαστικοί), λαμπάκια για να φωτίσεις το σπίτι του Πατούλη, ένα μικρό χωριό στην Αφρική ή να σε βλέπουν οι αστροναύτες («Ground Control to Major Tom, βλέπω το σπίτι των Παπαδοπουλαίων») και όλα αυτά απέξω μόνο. Φαντάζομαι το εσωτερικό θα είναι διακοσμημένο με την ίδια στοργή και εξτραβαγκάντσα, με πλαστικούς Άγιους Βασίληδες να χέζουν σε μια πλαστική λεκάνη ή κάτι αντίστοιχο. Τα λαμπάκια που καλύπτουν κάθε τοίχο του μπαλκονιού πάντα αναβοσβήνουν σε διάφορα σχέδια και χρώματα, οδηγώντας τους 3 μάγους με τα τάμπλετ στο σπιτικό («Μαρίκα μη ξεχάσουμε να ειδοποιήσουμε την ξαδέρφη σου να μη φέρουν μαζί τον επιληπτικό Γιωργάκη κι έχουμε τα ίδια και φέτος»).
Κόσμος παντού
Τα πάντα τα Χριστούγεννα είναι γεμάτα κόσμο. Τα ΜΜΜ, οι δρόμοι, τα μαγαζιά, τα bar, οι τράπεζες, τα κρεοπωλεία, τα supermarket, όλα. Το μόνο που είναι άδειο είναι οι τσέπες, γιατί κάτι το δώρο, κάτι τα δώρα, κάτι τα τέλη, έρχονται τα Χριστούγεννα και εκεί γύρω στις 23 αρχίζεις και ανάβεις τον προβολέα που καλεί τον Batman σε σχήμα άστρου Βηθλεέμ, μπας και ξεστρατίσει κάνας μάγος προς το μέρος σου και τη βγάλεις. Το να πιείς ποτό είναι αδύνατο, εκτός αν απολαμβάνεις τον αγκώνα κάποιου στα πλευρά σου («Μα προς θεού κύριε, μην ενοχλείστε, απολαμβάνω τον αγκώνα σας στα πατσά μου»), το να μετακινηθείς με τα Μέσα χωρίς την ανάσα κάποιου στο πρόσωπο σου είναι αδύνατο, ενώ θα μπορούσε να υπάρχει ως adventure game το «πάω τις σακούλες με τα δώρα σπίτι με τον ηλεκτρικό, χωρίς να γίνουν ακορντεόν».
Εορταστικό Τραπέζι
Το εορταστικό τραπέζι δεν έχει πληθυντικό αριθμό, είναι κάτι σαν ποίημα της Κικής Δημουλά ή μια αφηρημένη έννοια γενικά. Δεν έχει πληθυντικό, γιατί κάθε μέρα είναι σαν να μη σηκώθηκες ποτέ από το τραπέζι. Από το πρωί με τα μελομακάρονα-κουραμπιέδες, περνάς στην μεσημεριανή επίθεση σε κρασιά και φαγητά σαν τσιμπούσι στο γαλατικό χωριό, κάνεις ένα διάλειμμα το απόγευμα για να κοιμηθείς λίγο, ξυπνάς με ένα γλυκάκι και καφέ και το βράδυ περιδρομιάζεις ό,τι γλίτωσε από το μεσημέρι. Αναλόγως του σπιτιού και της οικογένειας, μπορεί να ισχύει και το αντίστροφο, να τρως δηλαδή το βράδυ τα πάντα και το επόμενο μεσημέρι τα «υπολείμματα». Δύο είναι οι πεποιθήσεις του λαού σχετικά με το εορταστικό φαγητό που έχουν περάσει μέσω λαϊκών δοξασιών μέχρι τις μέρες μας: α. Το μόνιμο φούσκωμα που σε συνοδεύει κατά τις γιορτές περνάει μόνο με περισσότερο φαΐ και β. Το γλυκό πάει σε διαφορετικό στομάχι από το φαγητό, οπότε μπορείς να το φας όσο σκασμένος κι αν είσαι. Τα παραπάνω συναντώνται σε δημοτικά τραγούδια, σε τραγούδια της τάβλας και σε κάποιους στίχους του Ερωτόκριτου.
Εορταστικά προγράμματα
Τα εορταστικά προγράμματα της τηλεόρασης σε συνοδεύουν πριν, κατά τη διάρκεια και μετά το τραπέζι, βοηθώντας τους συγγενείς να μην μιλάνε μεταξύ τους ή έστω, αν είναι από τις οικογένειες που μιλάνε, να βρίσκουν θέματα που να σπάνε τη σιωπή, ή έστω τα ταμπού («Μα είναι δυνατόν να μην ήξερε ποια χαστούκισε τη Λιάνη;»). Τα εορταστικά προγράμματα είναι συνήθως τηλεπαιχνίδια με «διάσημους» καλεσμένους στη θέση των παικτών, οι οποίοι μάλιστα πάντα έχουν τόσες καλές γνώσεις, χιλιοπαιγμένα εορταστικά επεισόδια αρχαίων σειρών («Πάλι αυτό με τον Οδυσσέα και τον χριστουγεννιάτικο Πολύφημο;»), χριστουγεννιάτικες ταινίες που τις έχεις δει πιο πολλές φορές κι από τον εαυτό σου στον καθρέφτη και εορταστικά προγράμματα με χορό, τραγούδι, κρασί, μοντέλα και χριστουγεννιάτικους σκούφους, γυρισμένα από τον Απρίλιο στην καλύτερη των περιπτώσεων. Bonus τα στοιχήματα, για το πόσο έξω θα πέσει στον χρόνο ο Καμίνης, κατά την καθιερωμένη αντίστροφη μέτρηση της παραμονής Πρωτοχρονιάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου