Μήπως είμαι τρελός;

Οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα είναι αγχώδεις, ψυχαναγκαστικοί, έχουν εμμονές και ζηλεύουν από «κοίτα μωρέ με γουστάρει και ζηλεύει ο γλυκούλης μου» επίπεδο μέχρι «μα τον ξέρω 25 χρόνια και είναι ο αδερφός μου ρε ηλίθιε, μάλλον δεν πηδιέμαι μαζί του!» επίπεδο (Κάτι που δεν θα γινόταν πιστευτό στον κόσμο του Game of Thrones). Το θετικό είναι ότι πλέον στις περισσότερες περιπτώσεις, αντί να μας κοιτάνε σαν τρελούς που προσπαθούμε να αποφύγουμε να πατήσουμε τα διαχωριστικά από τα πλακάκια, πετάμε ένα «χαχαχα είναι τα  OCD μου!». Έτσι,  παρουσιαζόμαστε σαν τον Μονκ, όχι λύνοντας γρίφους αλλά σπάζοντας τα νεύρα ανθρώπων, χωρίς να μας περνάει ο κόσμος σαν κάποιον υπερβολικό τύπο που όταν δανείζει βιβλίο του έχει πάντα μέσα σελιδοδείκτη για να μην του τσακίζουν τις σελίδες. Σκέφτομαι πολύ σοβαρά να δίνω μαζί και το σφουγγαράκι με το νερό που έχουν στο Super market για τις σακούλες για να μη σαλιώνει δάχτυλο ο δανειζόμενος αναγνώστης και αφήνει λεκέ στη σελίδα. Ας δούμε μερικά κολλήματα, εμμονές, υστερίες και άλλα όμορφα που συναντάμε..

Στοίχημα για να πάει κάτι καλά/ Ιεροτελεστία επιτυχίας

Έχεις στείλει το αγχωτικό πρώτο μήνυμα στο καινούριο γκομενάκι που γνώρισες και έχει περάσει ένα τέταρτο άκαρπης αναμονής. Έχεις αρχίσει να αγχώνεσαι αρκετά μήπως παρεξήγησες το χαμόγελο, το τηλέφωνο που σου δωσε, το γεγονός ότι πέρασε όλο το βράδυ της ακούγοντας τις βλακείες σου και γελώντας με τα (όχι και τόσο) αστεία σου και σε προορίζει για το φίλο εκείνο που θα του γνωρίσει τη χοντρή της παρέας, η οποία είναι πάντα καλή κοπέλα. Για να σιγουρέψεις τη θετική απάντηση (ή αρχικά έστω την απάντηση) αρχίζεις και βάζεις στοιχήματα με τον εαυτό σου για άκυρα πράγματα. «Αν βάλω το σκουπιδάκι από το κρουασάν στο καλάθι με τη μία, θα μου απαντήσει, οκ;». Αν το βάλεις με τη μία, επειδή θες να είσαι σίγουρος, λες ότι πρέπει να μπει άλλη μια. Αν στη δεύτερη «βολή» αστοχήσεις, επιστρέφεις στο αρχικό στοίχημα για τη μία φορά και ικανοποιημένος περιμένεις την εξαργύρωση του ταλέντου σου στο μπάσκετ. Αν δεν μπει ούτε την πρώτη φορά, επιστρατεύεις τη λογική και μουρμουράς ασταμάτητα κάποιο μάντρα «τι βλακείες είναι αυτές μωρέ, δηλαδή επειδή δεν έβαλα το ηλίθιο σκουπιδάκι, δεν θα στείλει; Έλα, εντάξει στάνταρ γουστάρει και θα στείλει αφού γέλασε με το..». Επίσης, πολύ σημαντικό παράγοντα για να πάει κάτι καλά αποτελεί η τήρηση της διαδικασίας της προηγούμενης φοράς ή η ιεροτελεστία που έχει καθιερώσει ο καθένας. Κάποιοι στέλνουν στον φίλο τους τον Τάκη περιμένοντας την απάντηση στο μήνυμα, όπως και την προηγούμενη φορά που πήγε καλά με το νέο γκομενάκι. Αυτό βέβαια εμπεριέχει τον κίνδυνο να απαντήσει πρώτος ο Τάκης, να ακούσεις τον πολυπόθητο ήχο του μηνύματος και να βρεις μήνυμα από τον Τάκη. «‘Ασε μας ρε Τάκη κι εσύ με τις βλακείες σου και περιμένω μήνυμα από το γκομενάκι». Άλλοι αποφασίζουν να μη δουν το κινητό τους για μισή ώρα και σίγουροι για την επιτυχία τους μετά το πέρας της μισής ώρας κοιτάνε το κινητό και δεν βλέπουν το φακελάκι της ευτυχίας (και του υποσχόμενου σεξ). Σε μικρότερες ηλικίες αν το μήνυμα ή το τηλεφώνημα που περιμέναμε αργούσε, ζητούσαμε από κάποιον να μας στείλει ή να μας πάρει τηλέφωνο για να επιβεβαιώσουμε ότι δουλεύει και αν χτυπούσε το σηκώναμε και το κλείναμε αμέσως, μήπως στο ενδιάμεσο πάρει το γκομενάκι και νομίζει ότι μιλάμε με κάποια άλλη. Συνήθως (=ΠΑΝΤΑ), το γκομενάκι είχε «ξεχάσει το κινητό στη θεία της» ή «δεν είχε κάρτα».

Ζελατίνη/ Συσκευασία σε καινούρια πράγματα

Κλασσικό παράδειγμα που θεωρούμαι τρελός, χωρίς να αντιλαμβάνομαι τον λόγο. Γιατί να βγάλεις τη ζελατίνη από ένα καινούριο προϊόν; Ο μόνος λόγος να τη βγάλεις είναι αν δεν είναι τελείως διαφανής αλλά έχει πάνω σχέδια που σε δυσκολεύουν να δεις την οθόνη, πχ στο καινούριο σου κινητό. Έχω ακόμα την αρχική ζελατίνη στην τηλεόραση εδώ και ένα χρόνο. Δεν φαίνεται από μακριά, προστατεύει από τη σκόνη και τις γρατζουνιές, δεν ενοχλεί κανέναν, τί πιο λογικό; Καταλαβαίνω βέβαια ότι το θέμα ξεφεύγει όταν δεν βγάζω τη ζελατίνη από κάποια συσκευή η οποία είναι αφής και μάλλον δυσχεραίνει η λειτουργία της, αλλά και πάλι είναι άλλη αίσθηση. Τη ζελατίνη δεν τη βγάζω ούτε όταν έχει πιάσει μπίχλα από μέσα και αναρωτιέσαι αν αυτό το μαυράκι που βλέπεις είναι κάποιο χαλασμένο pixel της συσκευής ή κάποια βρωμιά που έχει κολλήσει στο εσωτερικό της ζελατίνης. Το ίδιο συμβαίνει και σε κάποια συλλεκτικά κόμικς που έχω, με αποτέλεσμα να μην τα έχω διαβάσει ποτέ, αφού δεν θέλω να καταστρέψω την αρχική τους συσκευασία. Σε παλιότερες εποχές που δεν ήμουν ένα δίμετρο γομάρι και οι συγγενείς ήθελαν να δώσουν χαρτζιλίκι στο παιδάκι για «τον κουμπαρά του» ή «για μια σοκολάτα», φυλούσα τα χρήματα στο φακελάκι που είχε δώσει ο εκάστοτε συγγενής, συνοδευόμενα από την κάρτα που ίσως περιείχε. Ακόμα και αν τα χρήματα ξοδεύονταν, το φακελάκι έμενε ως φόρος τιμής στο συγγενή ή έστω μέχρι να ψάχνουν εναγωνίως φακελάκι οι γονείς για κάποιο γάμο.     

Videogames

Κατ’ αρχάς,  σε συνέχεια της προηγούμενης παραγράφου, τα παιχνίδια δεν βγαίνουν από τη συσκευασία τους πριν έρθει η ώρα να παιχτούν. Επίσης θέλει μεγάλη προσοχή το να πιάσεις το manual του παιχνιδιού καθώς λίγο τα χρώματα και λίγο η προσμονή που κάνει τα χέρια σου να ιδρώνουν δημιουργεί αυτά τα άσχημα δακτυλικά αποτυπώματα που μένουν για πάντα στο ιλουστρασιόν χαρτί. Στα περισσότερα παιχνίδια δεν βγάζω καν το manual, αν δεν είναι απολύτως απαραίτητο χάνοντας πολύτιμα στοιχεία από το gameplay, αλλά διατηρώντας το βιβλιαράκι άσπιλο σαν την Μαρία την Παρθένο (ακόμα και μετά τον κρίνο ή το λευκό γάμο με τον Ιωσήφ). Η παράνοια με τα παιχνίδια συνεχίζεται στο ότι δεν πρέπει να ξεκινήσω καινούριο παιχνίδι αν δεν τελειώσω αυτό που παίζω, ακόμα κι αν έχω κολλήσει στην τελευταία πίστα για 5 μήνες. Επίσης, πρέπει να παίξω πρώτα τα παιχνίδια που δεν μου αρέσουν πολύ και να κρατήσω για το τέλος αυτά που περιμένω πως και πώς να παίξω για να έχω περισσότερη θέληση για παιχνίδι. Φυσικά όλα αυτά συνεχίζονται και κατά το ίδιο το παιχνίδι στο οποίο μαζεύω όλα τα καλά όπλα ή χειροβομβίδες πχ και φοβούμενος ότι μπορεί να μου χρειαστούν κάποια στιγμή και να τα έχω χρησιμοποιήσει, συνήθως τερματίζω το παιχνίδι χωρίς να κάνω χρήση αυτών. Και μ’ αυτό δεν θέλω να τονίσω το πόσο εύκολα τερματίζω τα παιχνίδια, αλλά το γεγονός ότι είμαι περίεργος. Καλά και το πρώτο.

Τριπλοέλεγχος

Γιατί αν δεν αγχωθείς ότι δεν κλείδωσες το αυτοκίνητο 2 χιλιόμετρα μακριά, πότε θα αγχωθείς;  Αν υπήρχε και συνεπιβάτης ο οποίος στην ερώτηση «Ρε συ Θεόφιλε κλείδωσα το αυτοκίνητο;» απαντήσει «εεε δεν πρόσεξα ρε συ» παίζει να πηγαινοέρθεις 3 φορές μέχρι να σιγουρευτείς ότι έχεις κλειδώσει. Αν ο συνεπιβάτης δεν είναι το ίδιο ψυχαναγκαστικός με σένα και σου απαντήσει καταφατικά ακόμα κι αν δεν το χει προσέξει, ηρεμείς και απομακρύνεσαι χωρίς άγχος. Το παν είναι να είναι και κάποιος άλλος μαζί και να σου δώσει την απαραίτητη επιβεβαίωση. Φυσικά το ίδιο συμβαίνει με το κλείδωμα του σπιτιού ή το κλείσιμο του θερμοσίφωνα. Κάθε φορά που φεύγω από το σπίτι πρέπει να τριπλοελέγξω ότι έχω κλείσει το θερμοσίφωνα και όχι μόνο από το αν είναι αναμμένο το λαμπάκι στον πίνακα καθώς μπορεί να έχει καεί. Άρα έλεγχος αρχικά της λάμπας και στη συνέχεια του διακόπτη. Αν ξεχάσεις να κάνεις τον έξτρα έλεγχο κλεισίματος, έχεις τον φόβο για αρκετές στάσεις του μετρό ότι στάνταρ τον έχεις αφήσει ανοιχτό και κάποια στιγμή θα σε πάρει η διαχειρίστρια να σε ενημερώσει ότι έγινε μια έκρηξη στην πολυκατοικία και η φωτιά ξεκίνησε από το διαμέρισμά σου. Προφανώς στο μυαλό σου έχεις ήδη πλάσει 37 σενάρια για τις συσκευές που δεν θα θελες να χάσεις από μια πυρκαγιά και το τι θα χωρούσε στο πιστωτικό όριο της κάρτας σου για άμεση επανάκτηση. «Ναι αλλά αύριο είναι Κυριακή και τα μαγαζιά θα είναι κλειστά, τι σκατά θα κάνω μέχρι τη Δευτέρα; Και τη Δευτέρα τι δουλεύω; Ω ρε γαμώ το, ούτε τότε θα προλάβω ανοιχτά τα μαγαζιά» και λοιπές παρανοϊκές σκέψεις που στο μυαλό σου φέρνουν τη μάνα σου κάθε φορά που έχεις παρατήσει το κινητό σου και όταν το ξαναπιάνεις έχεις 123 αναπάντητες. Ο ίδιος ψυχαναγκαστικός έλεγχος πραγματοποιείται :

- Όταν οδηγείς βράδυ και ελέγχεις κάθε 5 λεπτά αν έχεις αναμμένα τα φώτα (λες και αν δεν τα είχες θα έβλεπες να προχωρήσεις)

- Όταν ελέγχεις συνεχώς το φερμουάρ του παντελονιού σου, γιατί μια φορά το είχες αφήσει ανοιχτό και έγινες ρεζίλι (ενώ τώρα που κάτι πιάνεις εκεί κάθε 5 λεπτά, δεν φαίνεσαι σαν επιδειξίας που δοκιμάζει την ταχύτητα του ε;)

- Όταν τσεκάρεις συνεχώς αν έχεις το κινητό και τα κλειδιά σου (ειδικά αν για κάποιο λόγο έχεις αλλάξει θέση)

- Όταν τσεκάρεις το newsfeed στο Facebook κάθε 5 λεπτά λες και όλη σου η ύπαρξη εξαρτάται από το αν ο Σώτος ανέβασε άλλο ένα καψουροτράγουδο για «auti pou ferthike skarta»

- Όταν ξέρεις ότι έχεις βάλει στο αθόρυβο το κινητό σου αλλά στο άκουσμα της φράσης «παρακαλείστε να κλείσετε τα κινητά σας πριν την έναρξη της παράστασης» το ελέγχεις άλλες 3 φορές «μήπως γίνεις ρεζίλι» (ενώ το κινητό του πίσω θα χτυπήσει στάνταρ κατά τη διάρκεια του πιο σπαρακτικού χωρίου με ringtone που μαρτυράει ότι μαρτυράει που βρίσκεται στο θέατρο)

- Στην ηλίθια πεποίθηση ότι πριν ξαπλώσεις πρέπει πρώτα να πιεις νερό και μετά να πας για κατούρημα για να βγάλεις όσο περισσότερο γίνεται και να μη ξανασηκωθείς το βράδυ (κάτι που καταρρίπτεται πανηγυρικά μετά τα 30 ή πρέπει να πάω να κάνω εξετάσεις προστάτη)

Υπερβολική Ζήλεια

Η πρώτη σου σκέψη όταν σου λέει η γκόμενα σου «Μωρό μου θα βγούμε κοριτσοπαρέα το βράδυ» είναι ότι θα της την πέσουν 140 άντρες. Επίσης, ότι θα μεθύσει και θα φασωθεί με τουλάχιστον τους μισούς από αυτούς (ναι στο ίδιο μαγαζί) και θα σε απατήσει με τουλάχιστον 20 ακόμα στο γυρισμό για το σπίτι. Αν η φίλη της που θα βγει έχει μόλις χωρίσει ή προσπαθεί να ξεπεράσει το κόλλημά της με έναν μαλάκα, έχεις ήδη κάνει εικόνα και το εξώφυλλο της τσόντας που θα γυρίσουν ως τα «κορίτσια της διπλανής πόρτας». Ψελλίζεις ένα «καλά να περάσεις μωρό μου» και τα μαύρα φίδια έχουν ήδη αρχίσει να κάνουν κρακ-κρακ στη ραχοκοκκαλιά σου. Το χειρότερο από όλα είναι τα σενάρια που δημιουργείς στο μυαλό σου και προσπαθείς καταρρίπτεις σιγά σιγά σαν να παίζεις «Μάντεψε ποιος» και να ρίχνεις όλους τους καραφλούς. «Τώρα να στείλω μήνυμα να δω τι κάνει ή θα αργήσει να απαντήσει και θα αγχωθώ περισσότερο; Και γιατί να αργήσει να απαντήσει δηλαδή; Εκτός αν μιλάει με καναν τύπο και το έχει παρατήσει. Όχι μωρέ, αποκλείεται, θα έχει πάει τουαλέτα. Παπάρια τουαλέτα έχει πάει. Καλά μαλάκα αυτή σε απατάει, κι εσύ κάθεσαι και αγχώνεσαι» και άλλα τέτοια που είναι σίγουρο ότι θα σε οδηγήσουν:

Α) Στη χρεωκοπία αφού θα φας τα χρήματα σου σε ψυχολόγους/ ψυχίατρους

Β) Στη δημοσιότητα, αφού το έγκλημα σου είναι πιθανόν να προβληθεί στη νέα σαιζόν της «Δέκατης Εντολής»

Εννοείται ότι όταν ξεκινήσεις να είσαι μαζί της/του ξεψαχνίζεις το προφίλ του σε όλα τα social media και αρχίζεις να ελέγχεις «ποιός μαλάκας είναι αυτός που κάνει like σε ό, τι ανεβάζει;». Αν χρειαστεί πετάς και κάτι τύπου «χαχαχα ρε μωρό μου τώρα που το θυμήθηκα, αυτός ο George Tade που έκανες add πρόσφατα και κάνει Like συνέχεια τον ξέρεις; Αααα! Ναι μωρέ το φαντάστηκα και είπα να ρωτήσω. Δεν το χα προσέξει ότι σου κάνει παντού like αλλά μου θύμισε έναν παλιό μου συμμαθητή από το προνήπιο». Αν έρθει μήνυμα μετά από ώρα που εσύ θεωρείς νορμάλ, προσπαθείς άλλοτε με τρόπο και άλλοτε ευθέως να μάθεις ποιος ήταν, ΕΙΔΙΚΑ ΑΝ ΔΕΝ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙ ΣΤΟ ΜΗΝΥΜΑ, κάτι που την κάνει ακόμα πιο ύποπτη στα μάτια σου. «Κοιμήσου μωρό μου, θα ναι καμιά προσφορά από το ΙΚΕΑ, θα το δω το πρωί». Εσύ φυσικά έχεις μείνει ξάγρυπνος και έχεις υπολογίσει σαν άλλος σκακιστικός υπολογιστής «Ποιος διάολος μπορεί να της έχει στείλει τώρα και γιατί». 

CD/ Βιβλία

Υπήρχε μια εποχή που επένδυα τα χρήματα μου στο Metropolis και ό, τι δεν αγόραζα το έγγραφα σε κασέτα από φίλο. Αυτή η κασέτα έπρεπε να έχει σχεδιασμένο το ακριβές σήμα του συγκροτήματος, με τη σωστή σχεδίαση ή γραμματοσειρά και φυσικά τους σωστούς τίτλους τραγουδιών. Αν το αντικείμενο της αντιγραφής ήταν ένα cd, θα έπρεπε να έχει εξώφυλλο και οπισθόφυλλο και δη έγχρωμο. Πλέον, σε μια εποχή που κουβαλάω μόνο το ipod μου, πρέπει να υπάρχουν τα τραγούδια σωστά, όπως και τα εξώφυλλα και το ίδιο συγκρότημα να μην εμφανίζεται με διαφορετικές καταχωρίσεις πχ AC/DC και AC-DC. Τα βιβλία που ξεκινάω πρέπει να τελειώνουν ακόμα και αν είναι πιο βαρετά και από μεσημέρι Ιουλίου στη δουλειά ή ακόμα κι αν χρειάζεται να προσπεράσω παραγράφους (τις οποίες τελικώς θα επιστρέψω να διαβάσω γιατί θα έχω το "άγχος" μήπως έχω χάσει κάτι σημαντικό, ακόμα κι αν είναι η περιγραφή μιας γλάστρας).