Αισχρές Δικαιολογίες, Αισχροί Άνθρωποι του Λαμόγιου

Γράφει ο Λαμόγιος

Η ελπίδα δε φαίνεται να είναι πάντα καλή. Μπορεί να δώσει εξαιρετικό boost και τη δυνατότητα να αναπτυχθούν skills. Έχει όμως και αρνητικά side effects που τα συναντάμε καθημερινά σε άτομα που τα ακούς και θαρρείς πως το εγκεφαλικό τους βάπτισμα έγινε σε γραφεία της ΟΝΝΕΔ, της Δημιουργίας Ξανά και άλλων πνευματικά ανοχύρωτων.

Η εισαγωγή αφορά τον μεγάλο ιδεολογικό πόλεμο για τα κέρδη που προσφέρει το υπάρχον οικονομικό σύστημα, όσο και για τις αθλιότητές του.

Θα σταθώ στο δεύτερο σκέλος. Που καταδικάζει όποιος είναι στοιχειωδώς σοβαρός άνθρωπος.

Καταλαβαίνω πλήρως γιατί είναι κάποιος υπέρ της καπιταλιστικής οικονομίας όταν έχει οφέλη, καθώς αυτό σημαίνει πως έχει προσαρμοστεί σε αυτό το σύστημα που τον εκμεταλλεύεται, αλλά και το εκμεταλλεύεται.

Ως άτομο απολαμβάνει το ισοζύγιο που καταλήγει τελικά να είναι θετικό. Κινείται έξυπνα και ζει αξιοπρεπή ζωή κατά τεκμήριο, όντας ρεαλιστής.

Άνθρωποι τίμιοι προς τον εαυτό τους εν ολίγοις. Όπως και αυτοί που δεν το αποδέχονται ηθικά, αλλά δεν μεγαλώνουν μέσα τους φαντάσματα, προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα με τα όπλα που έχουν.

Τι να κάνουμε, αυτό το σύστημα επικρατεί.

Το να είναι κάποιος φανατικός υπερασπιστής όμως, ενώ τρώει σκατά, δεν μπορώ να το κατανοήσω πλήρως. Πιθανολογώ πως η ελπίδα φταίει. Κάποιοι νομίζουν, θέλουν, πιστεύουν, φαντάζονται, πως κάποια μέρα θα γίνουν όπως ο Χ με τα εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ εισόδημα. Ίσως παίζει το ρόλο της η ρημάδα.

Είναι ακατανόητο το γεγονός πως δικαιολογείται χωρίς ίχνος ντροπής κάθε αισχρή τακτική. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα (από τα πολλά), η παιδική εργασία στα εργοστάσια της Apple. Από κάποιον που δεν είναι ούτε μέτοχος της, ούτε έχει το οποιοδήποτε όφελος και ταυτόχρονα πληρώνει ενάμιση μισθό για να πάρει το νέο iPhone.

Συχνά-πυκνά ακούγεται από τους παραπάνω το στείρο "αν δεν ήταν εκεί η Apple, ούτε το 1 δολάριο δεν θα έβγαζαν οι εργαζόμενοι". Χρησιμοποιώντας απλή λογική, ο 13χρονος που δουλεύει 15 ώρες σε αυτά τα εργοστάσια, θα μπορούσε να πληρωθεί –έστω- με τον 10πλάσιο μισθό, για λιγότερες ώρες. Ο καθένας μας μπορεί να σκεφτεί εκατοντάδες βελτιωτικές προτάσεις για τις απάνθρωπες συνθήκες που επικρατούν. Χωρίς καν αυτές να επηρεάζουν τα τιτάνια κέρδη των επιχειρήσεων.

Αλλά αυτή η νανολεπτομέρεια ούτε που περνάει από το κεφάλι των επιζώντων homo erectus.

Θεωρητικά έστω, δεν το καταδικάζουν και επιμένουν. Αρνούμενοι να καταλάβουν πως μέχρι και οι διευθύνοντες σύμβουλοι των εταιρειών αυτών προχωρούν σε οργισμένες δηλώσεις εναντίον της εργασιακής εκμετάλλευσης, πόσο μάλλον της παιδικής. Το κάνουν υποκριτικά; ναι. Μπορεί και όχι. Σε κάθε περίπτωση, ούτε καν αυτοί δε θέλουν να αρνούνται την πραγματικότητα.

Φανατικοί υποστηρικτές λοιπόν και απολογητές αισχροτήτων, μια ζωή υποστηρικτές θα μείνουν. Τη ζωή που ονειρεύονται δε θα τη ζήσουν. Και θα είναι για πάντα ανικανοποίητοι.

Όσο και να φοράνε μάσκες επιτυχημένων για να  αυτοθαυμάζονται στον φαντασιακό τους καθρέφτη, με την ελπίδα πως "κάποια μέρα...", θα παραμένουν πάντα οι οντότητες που δε γνωρίζουν σε ποιο χώρο ανήκουν, ούτε ποιοι είναι. Και αυτός είναι ο λόγος της νοητικής τους στασιμότητας. Δε διαφέρουν καθόλου από τους φανατικούς οπαδούς ποδοσφαιρικών ομάδων.

Μπορεί όχι συμπαθές, αλλά ειλικρινές και τίμιο το «δε με νοιάζει». Βλακώδες και φουλ υποκριτικό το «καλύτερο το 1 δολάριο τη μέρα από τα 0 δολάρια».

Η ελπίδα δε φαίνεται να είναι πάντα καλή. Μερικές φορές σε κάνει απλώς εντελώς ηλίθιο.