Και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς, μέρος πρώτον

Υπάρχουν διαπιστώσεις που όταν τις αναφέρεις όλοι κουνάνε το κεφάλι και ψελλίζουν ένα χαμηλόφωνο «αλήθεια είναι!», ενώ σκέφτονται πότε ήταν η τελευταία φορά που το έκαναν κι αυτοί. Οι μεγάλες αλήθειες της ζωής βρίσκονται σε απλά, καθημερινά πράγματα και σίγουρα στους sex pistols, όπως θα λεγε και ο Πετρόχειλος χορεύοντας, όχι με τους λύκους, αλλά με το σώβρακο μπροστά στον πατέρ(α) (του). Οι αλήθειες διαπιστώνονται σε πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας σε καθημερινή βάση είτε χρησιμοποιείς το αυτοκίνητο για να μετακινηθείς είτε μπαίνεις στα αγαπημένα μας μεταφορικά μέσα είτε μένεις σπίτι. Ας δούμε μερικές μεγάλες αλήθειες που οι περισσότερες αφορούν σε πράγματα που μας εκνευρίζουν..

Αυτοί που οδηγούν μηχανάκια είναι οι χειρότεροι οδηγοί  

Οι γυναίκες οδηγοί συγκεντρώνουν πάνω τους όλα τα πειράγματα και τα σεξιστικά αστεία και ύβρεις, ενώ δεν είναι και οι χειρότεροι οδηγοί. Στις πρώτες θέσεις στρογγυλοκάθονται  οι γραφικοί «θα ακολουθήσω το ασθενοφόρο γιατί είμαι πιο μάγκας από εσένα που περιμένεις σαν ηλίθιος», οι «τι σημαίνει ΛΕΑ;», οι «κάνω σφήνες γιατί έχω αυτοκίνητο που κάνει δυνατό  βρουμ-βρουμ η εξάτμιση, άρα είμαι γαμάτος, αν και τον έχω μικρό» και οι οδηγοί μηχανακίων. Βλέπεις τον άλλον πάνω στο μηχανάκι με πίσω το κουτί «Ψητοπωλείο η κλειστή αρτηρία» και πηγαίνει ανάποδα στο δρόμο ή πάνω στο πεζοδρόμιο, λες και οδηγεί ασθενοφόρο και πρέπει να είναι άμεσα κάπου ή μεταφέρει καμιά καρδιά για μεταμόσχευση και βιάζεται μην του ξεπαγώσει. Θα κολλήσει πίσω σου (και όταν λέμε κολλήσει, εννοούμε σχεδόν ακουμπήσει) και θα προσπαθεί να σε προσπεράσει σε οποιοδήποτε λάθος σημείο. Όταν κάνεις δεξιά για να μπορέσει να σε περάσει από αριστερά, κάποιος άλλος ακόμα πιο γραφικός με μηχανάκι θα προσπαθήσει να σε περάσει παράλληλα από δεξιά. Οδηγούν  λες και τους ανήκει ο δρόμος και ο ΚΟΚ είναι απλώς ένα γλυκό γραμμένο ανορθόγραφα, σαν τα περισσότερα post «καλά να πάθοι να πσοψίσοι απώ τιν ποίννα το κολώπεδο ο άπλητος».   

Ο κόμπος του ντελιβερά

Αν ξαναρωτήσει η γοργόνα αν ζει  ο Βασιλιάς Αλέξανδρος, μπορείς απλώς να της δείξεις την παραγγελία που μόλις έλαβες από τον ντελιβερά και θα δεις τα μάτια της να γεμίζουν δάκρυα. Τι γόρδιος δεσμός και παπαριές; Ο κόμπος του ντελιβερά θα εκνεύριζε και τον Μεγαλέξανδρο που θα φώναζε τον Ηφαιστίωνα να του φέρει το καλό σπαθί («ναι αυτό με την ανάγλυφη παράσταση πάνω ρε ηλίθιε») να ανοίξει την καταραμένη σακούλα. Αφού περιμένεις κανα 40λεπτο να έρθει η παραγγελία, έχεις ήδη βάλει τη σειρά στον υπολογιστή και περιμένεις τα σουβλάκια να γουρουνιάσεις σαν να μην υπάρχει αύριο (μέχρι να έρθει πραγματικά το αύριο και εσύ να κλαις γοερά από τις τύψεις του πόσο έφαγες), ώσπου κάποια στιγμή εμφανίζεται ο από μηχανής ντελίβερυ. Κάθε προσπάθεια σου να ανοίξεις τη σακούλα είναι μάταιη, έτσι σιγά-σιγά αρχίζεις να τραβάς τις άκρες της σακούλας με αποτέλεσμα να σκιστεί και τα σουβλάκια να πέσουν στο πάτωμα, προφανώς από τη μεριά που είναι το τζατζίκι, σκορπίζοντας παντού γύρους , κρεμμύδια και μαϊντανούς. Με δάκρυα στα μάτια και σιγοτραγουδώντας το «ένας κόμπος η χαρά μου» μαζεύεις ό, τι έχει απομείνει και κάθεσαι να φας. Αν δεν σε βλέπει κανείς, θα φυσήξεις και τα κομμάτια που έπεσαν και θα τα φας.    

Οι φαλάκρες είναι συμμετρικές

Όλα ξεκινάνε από ένα μικρό μπιφτεκάκι στο πάνω μέρος του κεφαλιού. Σιγά-σιγά αυτό το μπιφτεκάκι εξελίσσεται σε deluxe-lumberjack-burger-από-αυτά-που-ένα-θα-χόρταινε-τον-Σχορτσιανίτη. Πάντα αν σε βλέπει κάποιος από πίσω, η φαλάκρα σου θα είναι συμμετρική.

Είναι σαν κάποιος να έχει πάρει ένα διαβήτη και να έχει κάνει έναν τέλειο κύκλο, βγάζοντας το περιεχόμενο από μέσα. Προσοχή! Αυτό συμβαίνει μόνο στο πίσω και στο μπροστινό μέρος, καθώς το πλαϊνό μπορεί να δεχτεί την παρέμβαση του ιδιοκτήτη της φαλάκρας και η μία πλευρά να έχει πολύ περισσότερο μαλλί από την άλλη, ώστε να ενωθούν μέχρι να τις χωρίσει όχι ο θάνατος, αλλά ο αέρας.

Οι ποδηλατοπορείες Παρασκευή βράδυ είναι εκνευριστικές

Είσαι ποδηλάτης και κάνεις προσπάθειες να σε σεβαστούν οι άλλοι οδηγοί, να δημιουργηθούν ποδηλατόδρομοι και ειδικές λωρίδες κυκλοφορίας. Πολύ σωστά και λογικά όλα αυτά. Φαντάζομαι τους εγκεφάλους αυτής της κατάστασης να μαζεύονται και να ρίχνουν ιδέες στο τραπέζι για το πώς θα γίνει αυτό, σαν να βλέπει κάποιος επεισόδιο Pinky and Brain. Λογικά η άποψη που επικράτησε είναι του Pinky, αφού βλέπεις να βγαίνουν 50-100 ποδηλάτες την Παρασκευή το βράδυ (εκ των οποίων οι μισοί είναι μπαρμπάδες και δεν μπορούν να κάνουν πετάλι πάνω από 5 λεπτά, χωρίς η γλώσσα τους να κρεμάσει σαν καρτούν), να κλείνουν κεντρικούς δρόμους και να κάνουν 10λεπτα για να περάσουν μια διασταύρωση, να σπάνε τα νεύρα του κόσμου, και να δημιουργούν κίνηση Παρασκευή βράδυ; Πολύ λογικό από την πλευρά τους και μόλις βρήκαν άλλον ένα σύμμαχο στον αγώνα τους, καθώς το γεγονός ότι κάθισα στο ίδιο φανάρι 20 λεπτά, με βοήθησε να σκεφτώ πόσο δίκιο έχουν και όχι να κατεβάσω ό, τι ήξερα από αγίους, την αγαπημένη μου Χριστοπαναγία, καντήλια και άλλα θρησκευτικά είδη.  

Το σαμπουάν δεν πετιέται αν δεν γεμίσει 2 φορές με νερό

Ακόμα κι αν έχεις άλλα δύο γεμάτα μπουκάλια σαμπουάν που περιμένουν τη σειρά τους, θα αρνηθείς να πετάξεις το προηγούμενο μπουκάλι μέχρι να το στραγγίξεις. Στην αρχή θα το γυρίσεις ανάποδα για να πάρεις μέχρι και την τελευταία σταγόνα. Όταν πλέον δεν βγάζει κάτι άλλο, θα του συμπληρώσεις νερό εξοικονομώντας ένα με δύο λουσίματα, τα οποία μόνο λουσίματα δεν είναι, αφού τα μαλλιά βγαίνουν το ίδιο λιγδωμένα με πριν. Δεν έχει αποσαφηνιστεί αν είναι θέμα τσιγκουνιάς, πείσματος ότι «μα έχει κι άλλο γιατί να το πετάξω γεμάτο;» ή κάποιου ocd που σε πιέζει να το γεμίσεις δύο φορές. Αλλιώς δεν θα πάει καλά το λούσιμο πχ.

Οι σεκιουριτάδες στο μετρό είναι (τουλάχιστον) περίεργοι

Τον βλέπεις: Είναι στη μέση της αποβάθρας με στολή σερίφη, φακό ή γουόκι τόκι περασμένο στη ζώνη αντί για όπλο, ακουστικά στο ένα αυτί για το ματσάκι ή το καυλάντισμα με τη γκόμενα και ύφος πιο βλοσυρό και από άνθρωπο που έχει να χέσει 3 μέρες. Περιφέρονται με το ύφος του σερίφη στο Walking dead και είναι επιφορτισμένοι με το να φωνάζουν «Μείνετε πίσω από τη γραμμή παρακαλώ. Εσείς κυρία μου δεν ακούτε;». Οι σεκιουριτάδες έχουν σχεδόν πάντα μαλλιά καρφάκια, φράχτη ή έστω χτενισμένα προς τα πάνω. Α, και συνήθως έχουν και κάποιο (νοητικό) πρόβλημα.

ΧΑΜΠΟΥΡΓΚΕΡ 2,50 ευρώ

Όλοι μας έχουμε φάει σε κάποιο cult φαγάδικο που είναι ταβέρνα/ πιτσαρία/ ψαροταβέρνα/ οβελιστήριο και σερβίρει τα πάντα μέσα. Συνήθως είναι στην άκρη του πουθενά, άδειο, όταν μπαίνεις γυρίζουν να σε κοιτάξουν όλοι σαν να μπαίνεις σε καφενείο χωριού και είναι  η μοναδική σου επιλογή τέτοια ώρα. Πάντα όταν ξεστομίζεις τη φράση «τώώώρα, τέτοια ώρα..» ξέρεις ότι θα σου βγει σε κακό είτε αφορά σε γκόμενα είτε σε μαγαζί που επιλέγεις να φας. Το συγκεκριμένο μαγαζί έχει στον κατάλογο, εκτός από πίτσες με ονόματα όπως πίτσα αλά «Το_όνομα_του_μαγαζιού_εδώ», πίτσα βεζούβιος, λαμποργκίνι κλπ, 2 φαγητά είναι πάντα γραμμένα με κεφαλαία ελληνικά: ΧΑΜΠΟΥΡΓΚΕΡ, αλλά και ΤΣΙΖΜΠΕΡΓΚΕΡ. Οι επιστήμονες ερίζουν  για τη διαφορετική προφορά και γραφή μεταξύ μπούργκερ και μπέργκερ και αναζητούν τις διαφορές στη σύσταση του κιμά ή το ότι το τυρί ακουμπάει το κρέας στη δεύτερη περίπτωση.

Χέσιμο και επίσκεψη στην τουαλέτα

Όταν ο μπαμπάς αρκούδος σου χτυπήσει την πόρτα, όταν κινδυνεύει να βγει off-side, όταν και οι τελευταίες πύλες πολιορκούνται από τον Κριό, πρέπει να πας τουαλέτα. Αν για κάποιο λόγο (είσαι στη δουλειά, στο αυτοκίνητο, χέζεις μόνο στην τουαλέτα του σπιτιού σου κλπ) δεν πας, εκεί είναι που ξεκινάει το πρόβλημα. Τα πράγματα πετρώνουν μέσα σου, σαν να σε κοίταξε η Μέδουσα και η κοιλιά σου αποκτά τις διαστάσεις μικρού ή μεγάλου ταμπούρλου, αναλόγως της ποσότητας που κουβαλάς. Όταν κάποια στιγμή θα καταφέρεις να πας τουαλέτα, το αποτέλεσμα σίγουρα δεν δικαιώνει την αναμονή. Τα κατσικοκούραδα που βλέπεις λίγο πριν τραβήξεις το καζανάκι δεν θα βοηθήσουν στο ξεφούσκωμα και θα πρέπει να ελπίζεις στο επόμενο χτύπημα της μοίρας να είσαι σε πεδίο βολής.

Όλοι είχαμε κάποτε μαλλί μανιτάρι/ κατσαρολάκι/ ουρίτσα

Σε κάθε απόπειρα να καθαρίσεις το δωμάτιο που είχες στο πατρικό σου σπίτι το οποίο πλέον επισκέπτεσαι κάθε Κυριακή για να πάρεις ταπεράκια και ρούχα από τη μάνα σου (ναι ρε, όσο χρονών και να σαι! Τι εννοείς είμαι 32 και μένω μόνος μου;) ανακαλύπτεις παλιές φωτογραφίες. Αυτές οι παλιές φωτογραφίες μοιάζουν με τις φωτογραφίες κάποιου μετανοημένου Ναζί που βρίσκει ντοκουμέντα από την εποχή που φορούσε τη στολή με τον αγκυλωτό σταυρό και αναρωτιέται γιατί αυτές δεν έχουν γίνει στάχτη και μπούρμπερη. Έτσι κι εσύ βλέπεις τις φωτογραφίες σου από τα παιδικά σου χρόνια και διαπιστώνεις πόσο πρέπει να σε μισούσαν οι γονείς σου. Δεν εξηγείται αλλιώς αυτό το ανεκδιήγητο μαλλί μανιτάρι σαν να είσαι το παιδάκι που διαφημίζει την σοκολάτα kinder ή ο Τζιμ Κάρεϊ στον «Ηλίθιο και τον Πανηλίθιο». Οι ακόμα χειρότεροι γονείς εκείνης της περιόδου, κούρευαν τα παιδικά κανονικά και τους άφηναν μια ουρίτσα στο πίσω κάτω μέρος του κεφαλιού, ακολουθώντας μια ηλίθια μόδα της εποχής. Σε κάνουν να λησμονείς τις επικίνδυνες αποστολές (τη σειρά) με τα χαρτάκια να αυτοκαταστρέφονται μετά από λίγα λεπτά. Το ίδιο θα μπορούσε να γίνεται με τις φωτογραφίες μετά από μια δεκαετία, ώστε ο εικονιζόμενος να μπορεί να συνεχίσει τη ζωή του και να αναπαραχθεί κάποια στιγμή, χωρίς να κινδυνεύει με δημόσια διαπόμπευση.   

Τέλος πρώτου μέρους (το ξέρω ότι το γράφω σε πολλά, αλλά εδώ θα έχει κι άλλο)