Θυμάμαι κάτι πρωινά των παιδικών/εφηβικών μου χρόνων που όντας άρρωστος, δεν πήγαινα στο σχολείο και έμενα στο σπίτι. Η ημέρα αργά, βασανιστικά με την θολούρα από την αρρώστια και περιποίηση από την μαμά σε σημείο bullying (με την ελληνική εκφορά της λέξης) να μου ετοιμάζει πορτοκαλαδίτσα στυμμένη και σουρωμένη και λαπά (σαν εμένα). Με το internet προφανώς να είναι άγνωστη λέξη, όπως και ο όρος «ξένη σειρά της προκοπής», κατέληγα να μένω ξαπλωμένος στο κρεββάτι (ή σκυμμένος στη λεκάνη, αναλόγως της αρρώστιας) και να βλέπω πρωινάδικα. Οι εκπομπές αυτές πρέπει να είναι το πιο ανούσιο και βαρετό πράγμα, ακόμα και για αυτές που τις παρουσιάζουν. Μόνιμα χαμόγελα και τρελό κέφι στις 8 η ώρα το πρωί, κάτι που επιτυγχάνεται μόνο αν το έχεις πάει σερί κι είσαι ακόμα μεθυσμένος από το βράδυ ή έχεις σηκωθεί το πρωί και έχεις πιει τον καφέ και τα ναρκωτικά σου.
Για ένα νεαρό / έφηβο αγόρι η μόνη στιγμή ενδιαφέροντος ήταν αυτή της επίδειξης εσωρούχων, κι αυτή ήταν στριμωγμένη μεταξύ ζωδίων, υπερβολικά γκουρμέ συνταγών (ραγού φάλαινας με σάλτσα από πράσινο κυδώνι) και τραγουδιών πιο playback κι από videoclip του Gtv που το συγκρότημα έχει ηλεκτρικές κιθάρες στην παραλία. Τα πρωινά αυτά κυλούσαν πιο αργά κι από κουτσή χελώνα, οι ξανθιές παρουσιάστριες πάντα στρίγκλιζαν και χαιρετούσαν ενθουσιασμένες τους τηλεθεατές και έστελναν φιλιά σε όμορφα γραφικά χωριά που δεν ήξεραν που έπεφταν και ένιωθες κάθε εγκεφαλικό σου κύτταρο που σε αποχαιρετούσε απογοητευμένο, καθώς πήγαινε μετανάστης σε κάποιο πιο ζωντανό σώμα και πνεύμα.
Τα πρωινάδικα στο Μαρόκο φαντάζομαι έχουν πολλά κοινά σημεία με τα δικά μας, αλλά τα θέματα τους είναι γροθιά και δυστυχώς όχι στο κατεστημένο. Η καθημερινή εκπομπή “Sabahiyat” στο κανάλι 2Μ στη στήλη με τις συμβουλές make-up, παρουσίασε την τεχνική του να καλύπτεις μώλωπες, οιδήματα και γενικά διάφορα αποτελέσματα ενδοοικογενειακής βίας. Εμφανίστηκε μοντέλο με εμφανή σημάδια βίας, όπως μελανιές και πρησμένα μάτια και χρησιμοποιήθηκε ως παράδειγμα για να παρουσιαστούν τρόποι κάλυψης των συγκεκριμένων σημαδιών. Η παρουσιάστρια μετά την παρουσίαση δήλωσε (φαντάζομαι με χαμόγελο πρωινάδικου και την αντίστοιχη φωνή) ότι «Ελπίζουμε ότι αυτές οι συμβουλές ομορφιάς θα σας βοηθήσουν να συνεχίσετε με την καθημερινή σας ζωή». Σωστά, γιατί η παρουσίαση μιας γραμμής βοηθείας ή τρόπων να καταγγείλεις αυτά τα περιστατικά και να ξεφύγεις είναι ανούσια. Αυτό που πραγματικά χρειάζεται κάθε γυναίκα είναι το κατάλληλο make-up για την περίσταση («Τασία μου μήπως έχεις λίγο blackeye peas της Revlon; Ναι μωρέ έκαψα το φαγητό κι ο Ντίνος εκνευρίστηκε και με το δίκιο του δηλαδή»). Το συγκεκριμένο videoπροκάλεσε έντονες αντιδράσεις και υποχρέωσε το κανάλι να το κατεβάσει και να βγάλει ανακοίνωση με την οποία καταδικάζει την βία (όπως πχ θα έκανε ο πρόεδρος ποδοσφαιρικής ομάδας για τους οπαδούς) και εκφράζει την λύπη του (όπως πχ θα έκανε κάποιος πολιτικός ή ένας κροκόδειλος που κλαίει).
Ένα από τα σκυλιά που έχουν περάσει από την ζωή μου (κυρίως των γονιών μου δηλαδή) ήταν ο Ερμής. Ο Ερμής ήταν ένα λαίμαργο γερμανικό ποιμενικό, που θα μπορούσε να είναι ο Πόλντο από το «Ποπάυ». Τρελαινόταν για το φαγητό και σε περιόδους που λείπαμε από το σπίτι για κάποιες ημέρες και τους αφήναμε αυτόματη ταΐστρα με κροκέτες, η δικιά του ήταν πάντα πολύ κατεβασμένη, αφού μετά το «ποπ» δεν είχε ούτε στοπ, ούτε γουφ μέχρι να τελειώσει το φαγητό. Φαντάζομαι ότι με το σκυλίσιο μυαλό του σκεφτόταν ότι αυτή είναι η μερίδα του και θα έπρεπε να την τελειώσει, ακόμα κι αν μετά ήταν σαν φίδι που έχει καταπιεί μια ολόκληρη αντιλόπη που διαγράφεται στο στομάχι του. Κάποια στιγμή, από την λαιμαργία του κατόρθωσε και σφήνωσε ένα κόκκαλο στο στόμα του με αποτέλεσμα να μένει με το στόμα ανοιχτό και να έρχεται πανικόβλητος για βοήθεια. Όταν καταφέραμε και του βγάλαμε το κόκκαλο και το πετάξαμε, ακολούθησε την τροχιά του και το έφαγε, σε μια προσπάθεια ίσως να το τιμωρήσει γι’ αυτό, να γελάσει στα μούτρα του θανάτου ή απλώς επειδή μπορούσε, όπως θα έκανα κι εγώ αν κόντευα να πεθάνω από ένα σουβλάκι.
Στην γειτονική Πολωνία, ένας 25χρονος ονόματι Καμίλ, επισκέφθηκε την αγαπημένη του παμπ («Παιδιά για ένα ποτάκι θα βγούμε, έτσι; Τίποτα ακραίο, δουλεύουμε αύριο»). Η μια βότκα είναι λίγη, πολύ λίγη και ούτω καθεξής, όμως με τον νεαρό να πίνει μάλλον αρκετά ποτήρια, αφού κατέληξε να χάνει τις αισθήσεις του και να μεταφέρεται στο νοσοκομείο. Όλα καλά μέχρι εδώ, θα μπορούσε να είναι μια τυπική Δευτέρα βράδυ στα Μάλια ή στο Φαληράκι.
Οι γιατροί στο νοσοκομείο, για κάποιον άγνωστο λόγο, (ίσως από τις αναθυμιάσεις του αλκοόλ;) διαπίστωσαν τον θάνατο του και τον έστειλαν στο νεκροτομείο. Ξάπλωσαν αναπαυτικά τον Καμίλ στο ψυγείο, ο οποίος κάποια στιγμή εδέησε να ξυπνήσει (να ξεμεθύσει δεν είμαι σίγουρος) και άρχισε να κοπανάει την πόρτα και να φωνάζει (ή ίσως να ακούγονταν τα δόντια που έτριζαν). Ο φύλακας, αφού άλλαξε 10 χρώματα και άλλα τόσα βρακιά, άνοιξε την πόρτα και είδε έκπληκτος τον παγωμένο Καμίλ να του ζητάει μια κουβέρτα γιατί κρύωσε. Ο φύλακας φώναξε τον γιατρό, ο οποίος αφού διαπίστωσε ότι ο νεκρός ήταν απλώς πολύ μεθυσμένος, ένιωσε θεός, του είπε «δεύρο έξω» και ο Καμίλ έφυγε. Λίγο μπλε λογικά στο χρώμα, αλλά ας μην είμαστε ρατσιστές.
Ο Καμίλ μετά από την περιπέτεια που πέρασε δεν πήγε σπίτι του, αλλά επέστρεψε στην παμπ για να πει την ιστορία του και να πιει κι ένα ποτηράκι βότκα. Για να ζεσταθεί βρε αδερφέ. Στο μυαλό μου έχω εικόνα τον παγωμένο Πολωνό να πίνει βότκα στο μπαρ κι από δίπλα τον νεκρό παλαιοημερολογίτη μητροπολίτη στο θρόνο του. Προφανώς κι από τα ηχεία θα ακούγεται το «μπαρ το ναυάγιο».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου