Ο άνθρωπος, ενώ γενικά θεωρείται έλλογο ον, κάνει ό, τι μπορεί για να αποποιηθεί αυτόν τον τίτλο. Είναι πάρα πολλές οι περιπτώσεις που διαβάζω κάποια είδηση ή βλέπω κάποιο περιστατικό να εξελίσσεται μπροστά μου και πάνω από το κεφάλι μου πρέπει να εμφανίζεται ένα μεγάλο ερωτηματικό, λες κι είμαι το Coyote που μόλις συνειδητοποίησε ότι είναι στο κενό και πέφτει. Ένα από τα προηγούμενα πρωινά έχω πάει στην μικρή συνοικιακή καφετέρια κάτω από το σπίτι μου να πάρω καφέ, μήπως και σταματήσω να θυμίζω τον Droopy (μιας και πιάσαμε τα cartoon). Εκεί, συνέβη μπροστά μου μια από αυτές τις σουρεαλιστικές στιγμές που κοιτάζεις, λες «δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό», ο εγκέφαλος σου προσπαθεί να συλλάβει τι συμβαίνει και παρακαλάς να βγει από κάπου ο Μαστοράκης/ Φερεντίνος/ Πούμπουρας (αναλόγως της ηλικίας σου) και να σου πει ότι κάνει πλάκα. Μπροστά μου περιμένει κυρία, η οποία έχει παραγγείλει τον καφέ της 2 λεπτά πριν και ακολουθεί ο εξής διάλογος:
- Θα αργήσει πολύ ο καφές μου;
- Όχι κυρία μου, ετοιμάζεται
- Ναι αλλά βιάζομαι, δεν μπορώ να περιμένω
- Το καταλαβαίνω, αλλά αυτόν ετοιμάζω όπως βλέπετε
Ακολούθησε άλλο ένα λεπτό γκρίνιας, μουρμούρας και φουσκώματος του καφέ και των μαλακών μορίων μας, μέχρι που ο ελληνικός ετοιμάστηκε, μπήκε σε χάρτινο ποτηράκι και παραδόθηκε στην αδημονούσα κυρία. Η κυρία τον παρέλαβε, βγήκε έξω, κάθισε σε τραπεζάκι, έβγαλε το βιβλίο της και άρχισε να διαβάζει μακαρίως. Κοίταξα τον φίλο καφετζή, με κοίταξε, νομίζω τα μάτια του ήταν πιο γουρλωμένα κι από άτυχο που ήπιε γερή γουλιά από το μπουκάλι τσίπουρο και όχι νερό του ψυγείου και πρέπει να μέτρησα 8 φλέβες στον λαιμό του κι ίσως ένα μικρό εγκεφαλικό. Κάτι πήγε να πει, κάτι πήγα να πω, αλλά τα πάντα μοιάζουν φτωχά σε στιγμές πλούσιες σε ηλιθιότητα.
Έχοντας δει τη συγκεκριμένη σκηνή να διαδραματίζεται μπροστά μου, η επόμενη είδηση δεν μου κάνει καμία εντύπωση και μου μοιάζει φυσιολογική σαν την παρακολούθηση του “Nightmare before Christmas” στο MEGA στις 4 το πρωί της παραμονής των Χριστουγέννων λόγω αγάπης για τη συγκεκριμένη ταινία και κυρίως, ας μην κοροϊδευόμαστε, λόγω βαρυστομαχιάς. Στο μακρινό Ιρκτσούκ της Σιβηρίας φαντάζομαι ότι είναι το κρύο τσουχτερό και οι δυνατότητες διασκέδασης λιγοστές. Οι κάτοικοι της Ρωσίας λόγω φτώχειας (αλλά και δίψας μάλλον) πολύ συχνά καταναλώνουν υποκατάστατα αλκοόλ ή νοθευμένα ποτά (καλά κι εμείς, αλλά όχι εν γνώσει μας). Στο Ιρκτσούκ 52 άνθρωποι πέθαναν κι άλλοι 29 νοσηλεύονται σε σοβαρή κατάσταση λόγω κατανάλωσης λαδιού μπάνιου αντί για ποτάκι. Προφανώς η λοσιόν μπάνιου περιείχε αλκοόλ, αλλά ήταν σε ποσότητα που για να την ακούσεις, είχες πρώτα πεθάνει. Οι πληροφορίες ότι το μπουκάλι είχε πάνω κάποιο από τα σλόγκαν «Καθαρίζει το μέσα σου», «Μην το πιείτε, λουστείτε το», «Ένα τελευταίο ποτάκι αγάπη μου;», «Στην υγειά μας;» ελέγχονται ως ανακριβείς.
Το λάδι για το μπάνιο προφανώς είχε αυτοκόλλητο με νεκροκεφαλές, ψόφιο ψάρι και ψόφια γλώσσα, αλλά αυτό δεν πτόησε κανέναν, αφού περιείχε μεθυλική αλκοόλη. Είδε αλκοόλ-η ο τελειωμένος Ρώσος και λέει «εδώ είμαστε, εβίβα». Κοίτα να δεις που θα αναγκαστούμε να αλλάξουμε και το όνομα των χημικών στοιχείων και ενώσεων με τους ηλίθιους που υπάρχουν γύρω μας. Προς όποια υπεράσπισή τους πάντως, από έναν πρώην καπνιστή, κάτι βραδιές που ο καπνός έφτανε για μισή ρουφηξιά κι αυτή με μισόκλειστα μάτια σαν να τραγουδάει ο Πλιάτσικας, είχα επιστρατεύσει οτιδήποτε μπορεί να καπνιζόταν ή έστω να έβγαζε καπνό.
Και μιας και πιάσαμε τη Ρωσία σήμερα, θα παραμείνουμε και για τη δεύτερη είδηση. Πόσες φορές έχεις πάει για ψώνια και έχεις την παρόρμηση να ανάψεις κι ένα κεράκι; Καμία; Σωστά. Άντε, εκτός από τις περιπτώσεις που ο/η συνοδός σου έχει τελειώσει γρήγορα και δεν σε αναγκάζει να περιμένεις έξω ή ακόμα χειρότερα μέσα στο μαγαζί, φορτωμένος με σακούλες και βλέμματα συμπόνοιας. Μεγάλο εμπορικό κέντρο στη Ρωσία και συγκεκριμένα στο Κρασνογιάρσκ αποφάσισε να αφιερώσει έναν από τους ορόφους του στο Θεό. Στον τέταρτο όροφο δημιουργήθηκε μια εκκλησία, ώστε οι πιστοί να καταθέτουν ό, τι οβολό περίσσεψε από τα ψώνια τους και να βρίσκουν την ψυχική γαλήνη τους.
Ο πατήρ Kozgov που είναι ο επικεφαλής εκεί δήλωσε ότι «Όσοι ήρθαν στην εκκλησία μου, έφυγαν ευτυχισμένοι» και πιθανότατα ισχύει, αφού ο λογαριασμός της πιστωτικής κάνει και 20 μέρες να εκδοθεί. Πάντως έξυπνη η ιδέα των ανθρώπων του εμπορικού κέντρου, αφού βρίσκεται στην μέση η εκκλησία, οπότε όσοι έχουν κι άλλους ορόφους να ανέβουν μπορούν να προσευχηθούν να βρουν κάποια προσφορά, ενώ όσοι κατεβαίνουν φορτωμένοι πράγματα και ενοχές, εύκολα πείθονται ότι είναι κολάσιμο να μην δώσουν και κάτι στον συνάνθρωπο. Ευελπιστούμε να έρθει σύντομα και στην Ελλάδα αυτή η νέα μόδα των εκκλησιομώλ και να βλέπουμε γιαγιάδες με μπλε μαλλιά να ανεβαίνουν τις κυλιόμενες σκάλες (πάντα στεκόμενες στα αριστερά), σε μια προσπάθεια να μην κατέβουν στην κόλαση από την έλλειψη εκκλησιασμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου