Έλα αφεντικό, είμαι χάλια...

Οι περισσότεροι από εμάς κάθε πρωί που ξυπνάμε, ανεξαρτήτως αν μας αρέσει η δουλειά μας ή όχι, έχουμε την παρόρμηση να μην πάμε. Τις περισσότερες φορές επικρατεί η λογική (;) τύπου «άντε να τελειώνω 8 ώρες είναι», σηκώνεσαι και ξεκινάς να ετοιμάζεσαι. Υπάρχουν κάποια πρωινά όμως που το πάπλωμα είναι βαρύ, η βαρεμάρα σαν πάπλωμα ή ο καιρός σε καλεί για μπάνιο σαν τρελή γκόμενα που σε παίρνει 180 φορές μέσα σε μια ώρα. Είναι αυτές οι φορές που θα πάρεις τηλέφωνο στη δουλειά και με φωνή ετοιμοθάνατου θα πεις στον προϊστάμενο/η σου ότι δεν μπορείς να πας. Πολλές φορές θα του πεις μάλιστα «Αν πρέπει να έρθω, θα περιμένω να πέσει λίγο ο πυρετός και θα έρθω» για να δείξεις ότι είσαι φιλότιμος εργαζόμενος που βάζει τη δουλειά uber alles. Το να σου πει «Ναι, όταν είσαι λίγο καλύτερα έλα», είναι σαν να δίνει κάποιος λεφτά και όντως να παίρνει στυλό από τον επαίτη αντί να πει το αναμενόμενο «Κράτα τα χρήματα, δεν θέλω στυλό». 

   

Οι χρησιμοποιούμενες δικαιολογίες σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι αρκετές, με πιο δημοφιλή/διαδεδομένη τη γαστρεντερίτιδα. Οι λόγοι προφανείς: είναι το πιο αηδιαστικό για τους περισσότερους αφού μπορεί να εμπλουτιστεί με λεπτομέρειες για το τι βγαίνει από πού και με ποια συχνότητα και δεν χρειάζεται να είναι από ιό, αλλά από το φαγητό που έφαγες. Επίσης, οι περισσότεροι συμπάσχουν με αυτό, αν και δεν νομίζω ότι χρειάζεται να σε έχουν εικόνα να ιδρώνεις στο θρόνο του πόνου, διαβάζοντας τα άπαντα του Τολστόι. Εξαιρετική κάλυψη σε περίπτωση hangover και ίσως όχι τόσο ψέμα, καθώς η επίσκεψη στην τουαλέτα μετά από πολλά ποτά είναι όντως σαν να έχεις γαστρεντερίτιδα.  

Άλλη αγαπημένη δικαιολογία είναι εκείνες οι δύσκολες μέρες του μήνα (όχι από την 20^η και μετά που έχουν τελειώσει τα λεφτά). Δικαιολογία που κάνει τις γυναίκες που πραγματικά υποφέρουν να φαίνονται σαν ψεύτης βοσκός  που φωνάζει κάθε τόσο «λύκος». Προτιμάται στις περιπτώσεις που ο προϊστάμενος είναι άντρας και δεν θέλει να ακούσει ανατριχιαστικές λεπτομέρειες για σερβιέτες, αίμα και ωάρια που αποχωρούν άπρακτα και με τη ρετσινιά του αποτυχημένου.

Κατεβαίνοντας στις επόμενες θέσεις των all-time classic δικαιολογιών φτάνουμε στην ουρολοίμωξη. Εύκολη δικαιολογία, επίσης σχεδόν πάντα γυναικεία, με τις πραγματικές φορές να είναι πιο λίγες και από τις φορές  που είπες «για ένα ποτάκι όμως έτσι;» και ήταν όντως ένα ποτάκι. Δικαιολογία που «ποινικοποιεί» τη σεξουαλική σου ζωή και την κάνει βούκινο στη δουλειά («Πάλι ουρολοίμωξη η Τασία από το λογιστήριο; Μα καλά κι αυτή, δεν προσέχει λίγο;»), αλλά βολικότατη γιατί μπορείς να επιστρέψεις στη δουλειά την επόμενη μέρα χωρίς να χρειάζεται να βήχεις και να προσποιείσαι ότι χτες αργοπέθαινες.  

Οι ειδήμονες θα σου προτείνουν επίσης τη δικαιολογία της ημικρανίας. Ακόμα και σε γιατρό να πας δεν μπορεί να πιστοποιήσει την αλήθεια των λεγομένων σου, οι παθόντες σε συμπονούν, ενώ οι μη παθόντες είναι πιο δύσπιστοι κι από ζηλιάρη γκόμενο που βλέπει την κοπέλα του να ετοιμάζεται για νυχτερινή έξοδο με τις φίλες της. Δεν είναι πυρετός για να γίνεις καλύτερα με κάποιο φάρμακο, οπότε αποκλείεται και η πρόταση του προϊστάμενου να πας στη δουλειά «αν νιώσεις λίγο καλύτερα. Όχι τίποτα άλλο, έχουμε το meeting με τους Πετροπουλέους και θα έπρεπε να ήσουν εδώ».  

Η ίωση / κρύωμα ειδικά σε περίοδο που αρρωσταίνουν κι οι υπόλοιποι στο γραφείο είναι μια πολύ βολική δικαιολογία. Γίνεσαι εύκολα πιστευτός, κανείς δεν θα σε κατηγορήσει που σε κόλλησαν οι υπόλοιποι συνάδελφοι που δεν έμειναν σπίτι και αν έχεις και μικρά παιδιά, μπορείς να το επικαλείσαι σχεδόν κάθε εβδομάδα. Ξεκινάς από την προηγούμενη μέρα με ελαφρύ βήχα που εντείνεται σιγά-σιγά και ρίγη που θα σου προκαλούσε μόνο η θέα του Mister Grey στη νέα ταινία της σειράς με τις πολλές αποχρώσεις της αγαμίας. Το μόνο πρόβλημα σε αυτή τη δικαιολογία είναι η περίπτωση που, ενώ έχεις πάρει πρωταγωνιστικό ρόλο στο ανέβασμα του έργου του Μολιέρου «Κατά φαντασίαν ασθενής» κι έχεις «πιστολιάσει» τη δουλειά, μετά από 1-2 μέρες αρρωσταίνεις στην πραγματικότητα και αναγκάζεσαι να πηγαίνεις στη δουλειά με 40 πυρετό για να μην καρφωθείς.

                Για όλους τους εργαζόμενους υπάρχει πάντα κάποιος θείος/  ξάδερφος της μάνας τους που πέθανε ή είναι στο νεκροκρέββατο. Όλοι το έχουμε «πεθάνει» κατά καιρούς κάποιον ή τον έχουμε φτάσει στο όριο, ώστε να τον έχουμε για επόμενη φορά. Στη δική μου περίπτωση και για να μην προκαλώ την μοίρα, φροντίζω το άτομο αυτό να έχει πεθάνει ή να μην υπάρχει εξαρχής (πχ αδερφός της μάνας μου, ενώ έχει μόνο αδερφές). Πρέπει πάντα να θυμάσαι ποιον έχεις «πεθάνει», αλλά και να μην είναι πολύ κοντινός σου γιατί παίζει να σκάσει κάνα στεφάνι από τη δουλειά και να ψάχνει τον τάφο του αρκετά ζωντανού συγγενή σου.