Πράγματα που πρέπει να σταματήσουν

Υπάρχουν καταστάσεις και συμπεριφορές που συμβαίνουν για να σε εκνευρίζουν. Δεν εννοώ τον νόμο του Μέρφυ που όλα θα πάνε στραβά, αλλά μια και μόνο κατάσταση που την βλέπεις και νιώθεις σαν τον Ντόναλντ Ντακ με ένα τεράστιο ερωτηματικό πάνω από το κεφάλι του και έχεις το βλέμμα κάποιου που μόλις άκουσε τον Βύρωνα Πολύδωρα να μιλάει ή ακόμα χειρότερα το βλέμμα του Βύρωνα Πολύδωρα μόλις άκουσε τον Μπογδάνο να μιλάει. Και ναι εννοώ αυτό το βλέμμα:

Οι καταστάσεις αυτές και οι συμπεριφορές σε κάνουν να χάνεις και τα τελευταία ψήγματα εμπιστοσύνης που έχεις στο ανθρώπινο είδος και φαντάζεσαι τον εαυτό σου σαν γραφικό φονταμενταλιστή που κραδαίνει πλακάτ «Το τέλος του Κόσμου πλησιάζει». Ας δούμε σε αυτό το άρθρο τι θα πρέπει να σταματήσει να συμβαίνει.

Οι «ψαγμένες» παπαριές του David Avramidis 0fficial Page

Γίνε και εσύ μέλος της τεράστιας παρέας μας και κοινοποιήστε το αν σας αρέσει. Κατ’ αρχάς σ ’ ευχαριστώ για τη συμβουλή, δεν ήξερα ότι μπορώ να κοινοποιώ κάτι αν μ’ αρέσει. Κατά δεύτερον, τα post αυτά είναι ανορθόγραφα και πιο γελοία και από τους νέους Thundercats. Ο David ανεβάζει ό, τι μαλακία κατεβάσει η κούτρα του και υπάρχει κόσμος που πατάει “like” και τα κοινοποιεί λες και είναι το κρυμμένο νόημα της ζωής. Παρουσιάζει ενδιαφέρον η χρήση 4 αποσιωπητικών (ίσως για να δώσει μεγαλύτερη έμφαση ή επειδή δεν γνωρίζει τον σωστό αριθμό), η χρήση του φθινοπωρινού background που προσδίδει μεγαλύτερο βαθμό ρομαντισμού και της σφραγίδας από πίσω για να μην κλέψει κάποιος αυτό που με τόσο κόπο (δεν) σκέφτηκε ο αγαπημένος μας David.

Μάλιστα. Φαντάζομαι τον David να βγάζει με ερωτικό τρόπο (ίσως με ένα γλωσσόφιλο;) τη μασέλα μιας 80χρονης γιαγιάς και αφού ξαπλώσουν και οι δύο στο κρεβάτι της (με εκείνο το υπόστρωμα για να μαζεύει τα πολλά υγρά) να της κάνει έρωτα αποκαλώντας την μικρή του. Φτάνει πια.

Να δημιουργείται πέρασμα εκεί που κάθεσαι στις συναυλίες

Συμβαίνει πάντα και παντού. Είσαι στη συναυλία με την παρέα σου, έχεις ακουμπήσει στα πόδια σου τη σακούλα με το αγαπημένο σου ξύδι από το σπίτι (κρασί, τσίπουρα, τα οινόμελα που φτιάχνει ο αδερφός μου κλπ) γιατί οι καιροί είναι δύσκολοι και το μπαρ μακριά και απολαμβάνεις τον καλλιτέχνη. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, ενώ είσαι αρκετά στριμωγμένος και δεν υπάρχει χώρος ούτε για να ανασαίνεις, οι μετακινήσεις πάντα θα γίνονται ανοίγοντας χώρο μεταξύ της παρέας σου. Ακόμα και αν το μέρος που έχεις επιλέξει είναι τέρμα Θεού δεν έχει καμία σημασία. Θα βρεθεί ο τρόπος να δημιουργηθεί πέρασμα εκεί και καταλήγεις να σκουντιέσαι κάθε 5 λεπτά για να περάσει όλος ο κόσμος και να παρακαλάς «τουλάχιστον προσέξτε τα μπουκάλια στα πόδια σας» που έχει σημασία τις πρώτες νηφάλιες ώρες γιατί μετά κανείς δεν σ’ ακούει ή δεν μπορεί να ελέγξει τα πόδια του. 

Τα «λουκανοπιτάκια»

«Μάστορα, βάλε και κανά λουκάνο πάνω στη φωτιά, έτσι, να μας κρατήσει λίγο μέχρι να ρθουν οι μπριζόλες». Τι; Κανείς δεν το λέει έτσι, λέγεται λουκάνικο; Ακριβώς. ΛΟΥ- ΚΑ- ΝΙ- ΚΟ. Σταμάτα λοιπόν να τα αποκαλείς λουκανοπιτάκια.

Η εναλλαγή θερμοκρασίας μεταξύ έξω κόσμου και Μέσων Μαζικής Μεταφοράς

Πριν φύγεις από το σπίτι ανοίγεις λίγο την μπαλκονόπορτα, βγαίνεις έξω με το σώβρακο και σαν γάτα που νίβεται γυρίζεις προς τα κει που φυσάει ο αέρας και ελέγχεις πόσο κρύο έχει. Αναλόγως φοράς μπουφάν, εκείνα τα παλτά που σε κάνουν να μοιάζεις με ανώμαλο ή βγαίνεις γυμνός, αν είσαι όντως ανώμαλος. Έχοντας επιλέξει το σωστό ρούχο για την θερμοκρασία, μπαίνεις στον ηλεκτρικό και εκεί τελειώνουν όλα. Αν έξω κάνει κρύο, μέσα δεν κάνει μόνο Fujitsu, αλλά όλες τις γαμημένες μάρκες μαζί να δουλεύουν σαν να προσπαθούν να τροφοδοτήσουν τα καζάνια της Κόλασης. Το να βγάλεις το μπουφάν μοιάζει όνειρο θερινό νυκτός (όπως θερινή νύχτα θυμίζει και η θερμοκρασία σου) και σε μια στάση οι πρώτες κηλίδες ιδρώτα έχουν αρχίσει να εμφανίζονται. Μέχρι να φτάσεις στη δουλειά η μπλούζα σου θυμίζει το σεντόνι φρεσκοπαντρεμένου ζευγαριού στη Σαχάρα και έχεις να αντιμετωπίσεις ηλίθιες ερωτήσεις τύπου «ιδρώτας είναι όλο αυτό καλέ;».

Οι πωλήτριεSS που σε πρήζουν στα μαγαζιά

«Καλησπέρα σας, ψάχνετε κάτι; Να σας βοηθήσω; » εσύ ψελλίζεις ένα «εε, ευχαριστώ απλώς κοιτάω» και συνεχίζεις την περιήγηση στο μαγαζί. Σε ακολουθεί κατά βήμα, με το που πιάνεις κάτι σε ενημερώνει ότι υπάρχει σε σομόν και κουραδί και προσπαθεί να σε πείσει ότι αυτό το στενό τζην σε κολακεύει, ενώ ο κώλος σου είναι τόσο πρησμένος όσο τα μάτια του Σταλόνε όταν φωνάζει «Άάάάντριαααααν». Άσε με ρε άνθρωπε να δω και αν θέλω κάτι να ρωτήσω, μπορώ να σου μιλήσω.   

Συναντήσεις με άκυρους γνωστούς

Είσαι στο μετρό και γυρνάς σπίτι. Έχεις βάλει ακουστικά και ακούς μουσική ώστε να γίνει το ταξίδι λίγο λιγότερο απάλευτο και να μην ακούς άκυρες συζητήσεις σε κινητά τηλέφωνα διπλανών. Ο μικρός Νικόλας ραπάρει με στυλ στα αυτιά σου όταν μπαίνει μέσα ο άκυρος εκείνος γνωστός/ συμμαθητής/ συμφοιτητής/ συνάδελφος. Λες μπορεί να μαι τυχερός και να μη με δει. Παπάρια. Όχι μόνο σε είδε, κατευθύνεται και προς το μέρος σου. Για τα επόμενα 10 λεπτά είσαι αναγκασμένος να βγάλεις τα ακουστικά ή να αφήσεις το βιβλίο σου και να κάνεις άκυρες συζητήσεις για παλιούς συμμαθητές, να βλέπεις φωτογραφίες από το ταξίδι του με τον Πολιτιστικό Σύλλογο Βέλγων Αθήνας και να δίνεις ψεύτικες υποσχέσεις για καφέδες που δεν θα πιείς ποτέ. «Ναι ρε συ, εννοείται, Παρασκευή απόγευμα κανονίζουμε για καφέ! Θα σε πάρω τηλέφωνο». Υπάρχει πάντα η πιθανότητα και αυτός να βαριέται να σου μιλήσει οπότε καλό είναι να δημιουργηθεί ένας παγκόσμιο σήμα αποφυγής βαρετών κοινωνικών αβροφροσυνών, πχ ένα νεύμα του κεφαλιού με παράλληλο ξύσιμο το δεξιού αυτιού, ώστε και οι δύο πλευρές να δείξουν ότι είδαν τον άλλον, αλλά βαριούνται να χάσουν 10 λεπτά από τη ζωή τους ακούγοντας βαρετά πράγματα.

Να αγοράζει ο κόσμος iPhone

Είναι το πιο (εξωφρενικά) ακριβό, το λιγότερο παραμετροποιήσιμο, πληρώνεις τα πάντα, αλλά έχει για σήμα του ένα μήλο! ΟΥΑΟΥ! Ας πάω να δώσω 750 ευρώ για ένα κινητό, το οποίο μπορεί να μου πέσει στη λεκάνη ενώ παίζω Pet Rescue Saga κατά το χέσιμο. Που μετά το χέσιμο βέβαια, μπορεί να χρειαστεί να σκουπιστεί με το χέρι γιατί δεν έχει χρήματα ούτε για κωλόχαρτο, αλλά το iPhone εκεί (στο άλλο χέρι). Αν ρωτήσεις τους κατόχους iPhone γιατί επέλεξαν αυτό το κινητό το 83,4% θα σου απαντήσει «γιατί είναι όμορφο», οπότε κάθε περαιτέρω συζήτηση είναι περιττή. Είθε τα κινητά σας να ακολουθήσουν την πορεία των BlackBerry. Το ίδιο ισχύει και για τους Mac users που ενώ ζουν στην Ελλάδα και ΔΕΝ είναι γραφίστες, επιλέγουν τα συγκεκριμένα προϊόντα. Ναι, αλλά όταν κάθεσαι στα Starbucks, ο απέναντι βλέπει το φωτισμένο μήλο! Ψόφα.

Οι σκηνές υστερίας/ φωνών σε ελληνικές «κωμικές» σειρές

Η συνταγή της επιτυχίας(;): Βάζουμε μια γυναίκα στα χρυσά της χρόνια (politically correct για το «θείτσα») να αρχίζει να υστεριάζει και να φωνάζει ώστε να βγάλουμε γέλιο. Πρότυπο: Κατερίνα Γιουλάκη στα τιμημένα 90s. Δεν είναι αστείο. Είναι εκνευριστικό.

Η αμηχανία που σου προκαλεί κάτι που κάνει ο πρωταγωνιστής μιας ταινίας

Είναι εκείνο το αίσθημα αμηχανίας/ άγχους που σου προκαλείται όταν ο πρωταγωνιστής πάει να κάνει κάτι που ξέρεις ότι θα οδηγήσει σε μια σειρά μπερδεμένων καταστάσεων. Ζοφερό συναίσθημα που συναντάται συνήθως κατά την παρακολούθηση ρομαντικών κομεντί και ο πρωταγωνιστής σκύβει πάνω από τη συνάδελφο για να της δείξει κάτι, αλλά εκείνη τη στιγμή πέφτουν και μπαίνει η γκόμενά του (συνήθως είναι η Κάμερον Ντίαζ ή η Τζένιφερ Άνιστον), η οποία τους βρίσκει έτσι και νομίζει ότι κάτι συμβαίνει κλπ κλπ. Το ίδιο συναίσθημα αλλά τείνοντας προς το άγχος ένιωθες κάθε φορά που ο Dexter κινδύνευε να πιαστεί ή έβρισκαν κι άλλα στοιχεία για φόνους που οδηγούσαν προς αυτόν.

Τα λάθη στο Β’ Πληθυντικό και στην παθητική φωνή                                                                             

Δεν είναι δύσκολο γαμώτο. Εννοείται πως είναι έτσι! Τι εννοείτε κύριοι; Αγαπημένο λάθος κυρίως σε σχόλια κάτω από ειδήσεις στα διάφορα δημοσιογραφικά site. «ΕΤΣΙ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΕΤΑΙ ΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥΝΤΟΜΑ ΟΙ ΔΩΣΗΛΩΓΗ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΜΑΣ ΘΑ ΞΕΠΟΥΛΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΤΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΜΑΣ».