"Είκοσι χρόνια στα γήπεδα" ή αλλιώς "πού έχεις παίξει εσύ ρε;"

του Dimi K. Theo

Με αφορμή τα τελευταία επιτυχή(not) αποτελέσματα της Εθνικής μας ομάδας ποδοσφαίρου και ύστερα από συζητήσεις που είχαμε με φίλους, συναδέλφους και γνωστούς για το τι και ποιος φταίει που πονάνε τα μάτια μας κάθε φορά που βλέπουμε το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, αλλά και την εγχώρια διοργάνωση αναρωτήθηκα τι φταίει τελικά; Φταίνε ο παράγκες που έχουν στήσει μέχρι και τα φανάρια, φταίει η οικονομική κρίση που δεν μπορούμε να φέρουμε Giovanni,Rivaldo, Cisse και άλλους καταξιωμένους ποδοσφαιριστές να κολλήσουν τα τελευταία ένσημα στο ελληνικό πρωτάθλημα και να το ανεβάσουν ένα σκαλί πιο πάνω (μαζί με τα έσοδα στην τσέπη του προέδρου από τις πωλήσεις εισιτηρίων και φανέλας) φταίνε οι πιτσιρικάδες ποδοσφαιριστές που ενώ τους δίνεται η ευκαιρία να δουλέψουν και να αγωνιστούν σε συλλόγους της χώρας και γιατί όχι και στην εθνική ομάδα αυτοί βαράνε tattoos μέχρι και στο κούτελο, γυρνάνε στα μπουζούκια και κοιτάνε ποιος θα πηδήξει το μεγαλύτερο ξέκωλο της Γλυφάδας; Είμαστε άμπαλοι ως Έθνος ή δεν υπάρχει νοοτροπία (ποδοσφαιρική και γενικότερη);

Iούλιος 2004

Η Εθνική ομάδα είχε μόλις κατακτήσει το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα και όλη η Ελλάδα είχε χύσει….δάκρυα χαράς από αυτή τη μεγάλη και ανέλπιστη διάκριση. Βρισκόμουν στα αποδυτήρια κάποιας ομάδας που αγωνιζόταν τότε στην Α’ κατηγορία Αθήνας και όπως κάθε μέρα πριν την προπόνηση μας μιλούσε ο προπονητής. Είχε πει τότε ότι ήμασταν πολύ τυχεροί επειδή μετά τη διάκριση της Εθνικής όλο το βάρος θα έπεφτε στο ποδόσφαιρο και στα νέα ταλέντα. Scouters από το εξωτερικό θα συνέρρεαν στα τοπικά γήπεδα για να βρουν το νέο μεγάλο αστέρι, χορηγοί κ επιδοτήσεις θα δίνονταν απλόχερα από το κράτος, θα γέμιζε ο τόπος από γήπεδα κ εγκαταστάσεις «όπως είχε γίνει τότε με τον Γκάλη, που γέμισε η Ελλάδα μπασκέτες» είχε πει χαρακτηριστικά και σχεδόν με είχε πείσει με την επιχειρηματολογία του.’Ηταν ο ίδιος που με είχε πάρει τηλέφωνο στις 12 τη νύχτα να επιστρέψω από τις διακοπές μου για να υπογράψω στη νέα ομάδα, η οποία είχε συμφωνήσει τελικά με την παλιά. Κάτι που όπως αποδείχτηκε μόνο ο ίδιος είχε καταλάβει (ή επιθυμούσε), αφού και τις διακοπές διέκοψα και η μεταγραφή δεν έγινε ποτέ. Ήταν ο ίδιος ο οποίος πριν από αγώνα εναντίον ομάδας στην οποία αγωνιζόταν πρώην παίκτης του, έλεγε «Τι έχουν αυτοί ρε; Ποιός είναι καλύτερος από εσάς;O Παπαχρήστου; Ποιός Παπαχρήστου ρε; Τον είχα παίχτη, δεν κάνει το παιδί». Για να έρθει ως άλλος Αλέφαντος μετά το τέλος του παιχνιδιού και αφού είχε ηττηθεί η ομάδα του, να τα χώσει στους παίκτες λέγοντας: «Σας τα έλεγα εγώ, προσοχή στον Παπαχρήστου. Φοβερός παίκτης. Εγώ τον προπονούσα και δείτε τι μπάλα παίζει». Εννοείται ότι ο συγκεκριμένος προπονεί μέχρι και σήμερα.

Κεφάλαιο Ατρόμητος Αθηνών

Και αφού η προηγούμενη μεταγραφή δεν έκλεισε ποτέ, το ίδιο καλοκαίρι μετεγγράφηκα στην ομάδα Νέων του Ατρομήτου, ομάδα Β΄ Εθνικής κατηγορίας. Πριν αναχωρήσουμε για προετοιμασία κάπου στον Πύργο Ηλείας αντί να παραλάβουμε υλικό (ρούχα, παπούτσια κλπ) όπως κάνουν ακόμα και ομάδες σε ερασιτεχνικά πρωταθλήματα μας ενημέρωσαν ότι θα έπρεπε να πάρουμε τα δικά μας σορτσάκια και t-shirts για προπόνηση, τα οποία φυσικά σε δύο βδομάδες προετοιμασίας έπρεπε να πλένουμε ο ίδιοι στο χέρι, καθημερινά. Ανάλογα σκηνικά συνεχίστηκαν και κατά την ποδοσφαιρική σαιζόν όπου έπρεπε να πληρώσουμε τις φόρμες αποστολής και άλλα τέτοια όμορφα. Για την εμπειρία από τον Ατρόμητο θα μπορούσα να γράψω πολλά, αλλά θ αρκεστώ σε δύο σκηνικά μόνο. Αποδυτήρια, πριν από αγώνα πρωταθλήματος, μπαίνει άνθρωπος τα ομάδας (πατέρας παίχτη, ο οποίος ήταν και χρηματοδότης όπως συνηθίζεται) και λέει επειδή ο προπονητής είναι έξω, για να μη καθυστερήσουμε, θα σας πω την 18αδα να αλλάξετε. Λέει την 18αδα και μετά από λίγο μπαίνει ο προπονητής και αρχίζει να δίνει οδηγίες στους βασικούς παίκτες. Μόλις ολοκληρώνει γυρίζει ένας παίκτης και του λέει “coach εγώ δεν παίζω, μ’ έχεις αφήσει εκτός 18άδας”. Φυσικά ο παίκτης αγωνίστηκε, αλλά όλοι καταλάβαμε τι γίνεται και ποιος κάνει κουμάντο. Το άλλο σκηνικό διαδραματίζεται στις εξέδρες του γηπέδου, όπου μετά από προπόνηση, έχουμε πάει όλοι οι παίκτες να παρακολουθήσουμε παιχνίδι της αντρικής ομάδας για το πρωτάθλημα. Το ημίχρονο έχει τελειώσει, το θέαμα ήταν κακό και η ομάδα μετρούσε κυρίως ήττες στα προηγούμενα παιχνίδια. Σηκώνεται κλασσικός γραφικός οπαδός γύρω στα 40-45 που έχει δει γνωστούς του στις πιο κάτω θέσεις  και αρχίζει «Τι είναι αυτά ρε; Τα τσογλάνια δεν παίζουν καθόλου μπάλα. Εμείς ερχόμαστε κάθε αγωνιστική να τους στηρίξουμε, να δούμε την ομάδα ,σε όλα τα παιχνίδια,μπλα μπλα μπλα….. προπονητή ποιόν έχουμε; Έχουμε κανέναν καλό;»

Πρωτάθλημα Β΄ Αρκαδίας 2007-08

Πρώτος αγώνας για το κύπελλο σε Β κατηγορία Αρκαδίας, εκτός έδρας (σε άλλο χωριό δηλαδή) έχουμε φτάσει σχεδόν όλοι οι παίκτες, αλλά ο προπονητής πουθενά! Μετά από κάποια ώρα τον έφεραν. Κόκαλο. Από το καφενείο. Είχε ξεχάσει ότι η ομάδα αγωνιζόταν για το κύπελλο. Σε αρκετά παιχνίδια ξεκινούσαμε με 9 παίκτες και στην πορεία όποιος ερχόταν έμπαινε κ έπαιζε. Προπονήσεις εννοείται ποτέ, αφού ο περισσότεροι παίκτες δεν έμεναν καν στο χωριό. Για τακτική δεν θα αναφερθώ. Όλοι επίθεση με ξαφνικές άμυνες. Η ομάδα έπεσε κατηγορία ύστερα από αφαίρεση βαθμών, όμως την επόμενη σαιζόν αγωνίστηκε ξανά στη Β’ επειδή δεν υπήρχαν ομάδες να συμπληρώσουν το πρωτάθλημα της Γ’. Και κάπως έτσι γελούσαν και οι πέτρες.

Ατάκες που έγραψαν ιστορία

Φυσικά υπάρχουν πολλές ακόμα εμπειρίες από συμπαίκτες, προπονητές, παράγοντες, οπαδούς και λοιπούς που ασχολούνται με το ελληνικό ποδόσφαιρο, αλλά δεν θα τελείωνε ποτέ το άρθρο. Αξίζει ν αναφερθούν ορισμένες ατάκες που άφησαν ιστορία όχι μόνο για το γέλιο που προκάλεσαν, αλλά και για το γεγονός ότι αν ληφθούν υπ’ όψιν μπορούμε να οδηγηθούμε τελικά σε συμπεράσματα αναφορικά με το ερώτημα του άρθρου. Τι φταίει δηλαδή και ως χώρα δεν πρόκειται να κάνουμε τη διαφορά ποτέ. Και πάει κάπως έτσι…..

Προπονητής στα αποδυτήρια πριν από την έναρξη παιχνιδιού δίνει οδηγίες στην ομάδα μιλώντας ακατάπαυστα και με ενθουσιασμό προκειμένου να παρασύρει και να πωρώσει τους παίκτες του και αφού ολοκληρώνει τους λέει «τα καταλάβατε όσα σας είπα; Ξεχάστε τα. Μπείτε μέσα και γαμήστε τους».

Αντίστοιχος προπονητής άλλης ομάδας έχει πει το θεϊκό λίγο πριν βγει η ομάδα από τα αποδυτήρια «Με τη βοήθεια του Θεού, να τους γαμήσουμε την Παναγία»

Παίκτης σχεδόν παλαίμαχος και με ύφος λες κ είναι ο Maradona διαφωνεί με νεαρότερο παίκτη κλείνοντας την πρόταση του με το κλασσικό «Πού έχεις παίξει εσύ; Δεν ξέρω εγώ; Εγώ μικρέ είμαι είκοσι χρόνια στα γήπεδα» για να γυρίσει και να πάρει την απάντηση από τον μικρό «Κι εγώ είμαι κάθε Σάββατο στα μπουζούκια αλλά ακόμα μπουζούκι δεν έμαθα»

Αγαπημένες λέξεις όπως μπέναλτυ, λαϊσμαν, έβγα (βγες) και άλλες τέτοιες εννοείται ότι είναι καθημερινό φαινόμενο από προπονητές οι οποίοι καπνίζοντας στον πάγκο κατέβαζαν παναγίες και καντήλια χωρίς τις περισσότερες φορές να σου δώσουν τα σωστή κατεύθυνση για το πώς πρέπει να αγωνιστείς.

Αντί επιλόγου

Αναλογιζόμενος όλα αυτά και μετρώντας ήδη παραστάσεις 18 ετών από γήπεδα τόσο σε ερασιτεχνικό, όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο και έχοντας συναναστραφεί δεκάδες προπονητές, παίκτες, οπαδούς, προέδρους έρχομαι ν απαντήσω στο ερώτημα μου τι φταίει. Φταίει που δεν έχεις παιδεία ρε μαλάκα προπονητάκο, που έρχεσαι για να βγάλεις τα κόμπλεξ σου στο γήπεδο, φταίει που με το να γίνεις πρόεδρος σε μια ομάδα νομίζεις ότι έχεις γίνει Abramovic ρε βλάχο ιδιοκτήτη καφετέριας, φταίει που είσαι πρόβατο μαλάκα συμπαίκτη μου, που δεν έχεις προσωπική κρίση και το μόνο που σε νοιάζει είναι η λεζάντα κ η καυλάντα, φταίει που επειδή δεν έγινες ποδοσφαιριστής ή πλούσιος μαλάκα πατέρα περνάς τα κόμπλεξ κ τα απωθημένα σου στο γιό σου, που μπορεί να μη θέλει καν να ξέρει τι σχήμα έχει η μπάλα, φταίει,φταίει,φταίει……φταίει που πρέπει να φύγω επειδή έχω προπόνηση!